บทที่ 432 ได้รับตำแหน่งปรมาจารย์ยันต์วิญญาณ!
บทที่ 432 ได้รับตำแหน่งปรมาจารย์ยันต์วิญญาณ!
ฉีซือหย่วนยังคงตกตะลึงอยู่ตลอดจนกระทั่งเขากลับถึงบ้าน
เขาสามารถเลือกที่จะไม่ไว้วางใจซุนม่อ แต่เขาไม่มีทางที่จะไม่ไว้วางใจหมอไช่ ตั้งแต่เขาเกิดจนถึงปัจจุบัน หมอไช่เป็นคนรักษาเขาทุกครั้งที่เขาป่วย
ฉีซือหย่วนรู้ว่าหมอคนนี้น่าประทับใจแค่ไหน แต่ตอนนี้แม้แต่หมอไช่ ก็ไม่สามารถระบุได้ว่าเขาถูกพิษอะไร
จากนี้เขาสามารถอนุมานได้ว่าซุนม่อนั้นน่าประทับใจเพียงใด
“แต่ละอาชีพมีความพิเศษในตัวเอง หมอไช่ เป็นคนที่รักษาอาการเจ็บป่วยเพื่อช่วยชีวิตผู้คน และเขาไม่ใช่คนที่ค้นคว้ายาพิษ”
หลี่จื่อฉีพูดให้ความเป็นธรรม
“มันไม่เหมือนกัน!”
ฉีซือหย่วนส่ายหัวของเขา
“จากคำพูดของเจ้า อาจารย์ซุนม่อเองก็ไม่ใช่นักวิจัยพิษเช่นกัน แต่หลังจากที่เขาสัมผัสร่างกายของข้า เขาสามารถวินิจฉัยได้ว่าข้าถูกพิษ ข้าว่า…มันไม่วิเศษเกินไปเหรอ?”
“หมอไช่จะเทียบกับอาจารย์ของข้าได้อย่างไร”
หลี่จื่อฉีพูดอย่างดูถูก
“…”
ฉีซือหย่วนพูดไม่ออกทันที (ข้ารู้ว่าเจ้าบูชาอาจารย์ของเจ้า แต่ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะบูชาเขามากขนาดนี้)
หมอไช่เป็นหนึ่งในแพทย์ที่มีชื่อเสียงไม่กี่คนในจินหลิง แต่จากน้ำเสียงของลูกพี่ลูกน้องของเขา ราวกับว่าหมอไช่ไม่สามารถเทียบได้กับเส้นผมบนหัวของซุนม่อ
(ก่อนหน้านี้เมื่อเจ้าพูดประโยคให้ความเป็นธรรม เจ้าไม่ได้ตั้งใจรวมซุนม่อ เมื่อรวมซุนม่อไว้ด้วยหมอไช่ก็เป็นเพียงขยะ)
“พี่ซือหย่วน ครั้งนี้เจ้าโชคดีจริงๆ ที่ได้พบอาจารย์ของข้าทันเวลา แจ้งให้เจ้าทราบแต่เนิ่นๆ ว่าเจ้าถูกพิษ หากล่าช้าไปอีกสองปี เจ้าจะทำอะไรไม่ได้ในตอนนั้น”
หลี่จื่อฉีรู้สึกหวาดกลัว หลี่เยี่ยคนนี้ช่างโหดร้ายเกินไปจริงๆ
"ใช่!"
ฉีซือหย่วนรู้สึกเสียใจเช่นกัน (หากข้าไม่ทนรับการกระทำอันชั่วร้ายของหลี่เยี่ยด้วยความถนัดของข้า ความแข็งแกร่งของข้าจะพัฒนาขึ้นมากเพียงใดในหนึ่งปีกว่านี้?)
“โอ้ใช่ เล่าให้ข้าฟังเพิ่มเติมเกี่ยวกับอาจารย์ของเจ้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับวิทยายุทธ์ระดับเซียนเหล่านั้น!”
ฉีซือหย่วนยังคงถามต่อไป หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“นั่นคือในตอนหลัง…”
หลี่จื่อฉีเผยรอยยิ้มหวานในทันทีขณะที่นางจมดิ่งลงไปในความทรงจำอันเปี่ยมสุขของนาง
“…”
ฉีซือหย่วนมองไปที่การแสดงออกของนางและรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย ทันทีที่เขาเอ่ยชื่อ 'ซุนม่อ' ลูกพี่ลูกน้องของเขาจะมีความสุขโดยไม่ได้ตั้งใจ
นะ…นี่มันเหมือนเด็กสาวที่กำลังตกหลุมรักเลย!
ในไม่ช้าฉีซือหย่วน ก็ไม่สนใจเรื่องนี้อีกต่อไป เพราะซุนม่อนั้นโดดเด่นอย่างแท้จริง แม้หลังจากไม่สนใจคำชมเกินจริงของลูกพี่ลูกน้องของนาง ซุนม่อก็ยังโดดเด่นมากจนใครๆ ก็สั่นสะท้านด้วยความกลัว
ฉีซือหย่วนถามตัวเองว่าเขาเป็นเหมือนซุนม่อหรือไม่และอยู่ในตำแหน่งที่เสียเปรียบตั้งแต่เริ่มต้น ก็คงไม่เลวหากเขาสามารถเป็นครูอย่างเป็นทางการในอีกหนึ่งปีต่อมา อย่างไรก็ตาม ซุนม่อกลายเป็นครูที่มีชื่อเสียงที่สุดในสถาบันจงโจว
“สุดประทับใจ!”
นอกจากคำเหล่านี้ ไม่มีคำอื่นใดที่สามารถอธิบายความตกใจของฉีซือหย่วนได้
ติง!
คะแนนประทับใจจากฉีซือหย่วน +200 ความเคารพ (1,700/10,000).
หลังจากคุยกันเมื่อคืน ฉีซือหย่วนมีความเข้าใจอย่างละเอียดมากขึ้นเกี่ยวกับ ซุนม่อ นอกเหนือจากสิ่งที่เขาได้เห็นเป็นการส่วนตัวเมื่อวานนี้เขาตัดสินใจที่จะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับสำหรับลูกพี่ลูกน้องของเขา
“ถ้าท่านแม่รู้เรื่องนี้ นางจะต้องทุบตีข้าตายแน่!”
ฉีซือหย่วนยิ้มอย่างขมขื่น
“ขอบคุณมาก พี่ซือหย่วน!”
หลี่จื่อฉีหยิบขนมชิ้นหนึ่งแล้วยัดเข้าไปในปากของฉีซือหย่วน
“อย่างมากที่สุด ข้าจะป้อนขนมให้เจ้าอีกสองสามชิ้น!”
“อย่างไรก็ตาม ข้าก็มีคำขอเช่นกัน ถ้าอาจารย์ซุนสอบไม่ผ่านมหาคุรุ ข้าจะบอกเรื่องนี้กับท่านแม่ทันที!”
ฉีซือหย่วนไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้เช่นกัน แม้ว่าเขาจะเชื่อในตัวซุนม่อมากอยู่แล้ว แต่ลูกพี่ลูกน้องของนางที่มีอาจารย์ประจำตัวก็เป็นสิ่งที่ทำให้นางกังวลไปตลอดชีวิต เรื่องนี้มีความสำคัญเป็นพิเศษ
“ก้าวขึ้นสู่ระดับสามดาวภายในหนึ่งปี? ถ้าซุนม่อทำสิ่งนี้ได้ อาจารย์ใหญ่ของข้าจะรีบไปที่สถาบันจงโจวทันทีเพื่อดึงตัวเขา!”
ริมฝีปากของฉีซือหย่วนกระตุก!
…
ซุนม่ออยู่ในอาคารเก็บหนังสือส่วนตัวของอาจารย์ใหญ่คนเก่า และกำลังมองหาข้อมูลเกี่ยวกับป่าหมอกเขียว เขาไม่พบอะไรเลย แต่เขายังคงได้รับการแจ้งเตือนเกี่ยวกับคะแนนความประทับใจที่ดี
ติง!
“ขอแสดงความยินดี ความสัมพันธ์อันทรงเกียรติของเจ้ากับฉีซือหย่วน ดีขึ้น ทำลายสถิติเกิน 1,000 ในวันเดียว รางวัลพิเศษ: หีบสมบัติเงินหนึ่งใบ”
ติง!
“ขอแสดงความยินดี สายสัมพันธ์อันทรงเกียรติของเจ้ากับเว่ยเจ๋อและไช่ถาน ดีขึ้นทั้งคู่ เจ้าจะได้รับหีบสมบัติทองแดง 2 ใบ เจ้ามีโอกาสที่จะรวมมันเข้าเป็นหีบสมบัติเงิน เจ้าต้องการที่จะทำเช่นนั้นหรือไม่?”
"ทำเลย!"
ซุนม่อเอาหีบสมบัติเงินสองใบของเขาและกลับไปที่บ้านพัก หลังจากที่เขาอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ลู่จื่อรั่วก็รออยู่ที่ห้องนั่งเล่นแล้ว เตรียมทำความเคารพเขา
นางยังนำอาหารเช้าแสนอร่อยมาด้วย
“อาจารย์ ข้าซื้อเกี๊ยวนึ่งของโปรดมาด้วย!”
เด็กสาวมะละกอถึงกับวางชามและตะเกียบไว้ตรงหน้าเขา
ตงเหอยืนอยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าไม่พอใจ นางรู้สึกว่างานของนางถูกแย่งไป
ซุนม่อแปะหัวของลู่จื่อรั่ว!
เด็กสาวมะละกอหลับตาทันทีเหมือนลูกแมวถูกเจ้าของลูบ นางแสดงท่าทางสนุกสนาน
มือของอาจารย์ของนางใหญ่มาก เมื่อนางถูกลูบ นางรู้สึกได้ถึงความปลอดภัยอย่างมาก
ติง!
คะแนนความประทับใจจากเด็กสาวมะละกอ +50 ความเทิดทูน (22,150/100,000).
“…”
ซุนม่อพูดไม่ออก
สาวมะละกอและเด็กหนุ่มที่ซื่อสัตย์เป็นเหมือนเครื่องกำเนิดคะแนนสำหรับเขา พวกเขาจะมีส่วนร่วมในจุดประทับใจเป็นระยะๆ หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป สายสัมพันธ์อันทรงเกียรติกับเขาจะไปถึงระดับ 'บูชา' ในไม่ช้า
“เอาล่ะระบบ จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากการเชื่อมต่อบารมีถึง 'การบูชา'”
จู่ๆ ซุนม่อก็นึกถึงเรื่องนี้
“ระดับร่างสถิตย์ต่ำเกินไป คำตอบคือถูกระงับ!”
เสียงกลไกของระบบเย็นยะเยือก
ซุนม่อยักไหล่และไม่ใส่ใจกับคำถามนี้อีกต่อไป
“เปิดหีบได้แล้ว!”
สามวินาทีต่อมา
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับตราสัญลักษณ์ 5 ครั้ง!”
(ดูสิ นี่คือสิ่งที่เทพีแห่งโชคทำได้)
(แม้แต่สัญลักษณ์บอกเวลาก็ยังได้ตั้ง 5 ชิ้น)
“มานั่งข้างๆ กินข้าวกันเถอะ!”
ซุนม่อรอให้สาวมะละกอนั่งบนเก้าอี้ทางด้านซ้ายของเขา ขณะที่เขากินข้าวต้ม เขาก็สั่งให้ระบบเปิดหีบต่อไป
เสียงคลิกดังขึ้นและหลังจากแสงสีเงินพร่างพราวหายไป หนังสือขนาดมหึมาขนาดเท่าแผ่นกระดาษ 18 แผ่นก็ปรากฏขึ้น มันหนาเท่ากับสารานุกรมสองเล่มรวมกัน
“หนังสือทักษะ?”
ดวงตาของซุนม่อเป็นประกายในขณะที่หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสุข เขาอยากจะตะโกนโดยไม่ตั้งใจว่า 'สาวมะละกอของข้ามีโชคเป็นอันดับหนึ่งของโลก!'
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับส่วนหนึ่งของ [สารานุกรมความรู้ยันต์วิญญาณระดับสูง] ระดับความสามารถ: เบื้องต้น”
ซุนม่อต้องการกำลังใจอย่างล้นหลามทันที!
“ถ้าเจ้าต้องการเรียนรู้หนังสือทักษะนี้ เจ้าต้องยกระดับความรู้ยันต์วิญญาณระดับกลางของเจ้าเป็นระดับปรมาจารย์ก่อน”
ระบบเตือนเขา
“ข้าทานอาหารเช้าเสร็จแล้วและจะทำสมาธิในห้องของข้า อย่ารบกวนข้าหากไม่มีเรื่องสำคัญ”
ซุนม่อลุกขึ้นจากที่นั่ง
หลังจากกลับมาที่ห้องนอนของเขา ซุนม่อใช้สัญลักษณ์บอกเวลาอย่างหมดความอดทน ดังนั้นเขาจึงสวมชุดเรืองแสงสีเขียวสดใส
การแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ระดับความสามารถของเขาเพิ่มขึ้นเป็นผู้เชี่ยวชาญและปรมาจารย์ ข้อมูลจำนวนมหาศาลท่วมท้นเข้ามาในจิตใจของซุนม่อในทันที
หลังจากที่เขาร่ายความรู้สารานุกรมให้กับตัวเอง เขาก็เริ่มจดจำทุกอย่างอย่างรวดเร็วเพื่อทำให้เขาประทับใจในสิ่งเหล่านั้นมากขึ้น จนกระทั่งถึงช่วงบ่ายเขาก็เสร็จสิ้นการเรียนรู้
หลังจากนั้นซุนม่อได้เรียนรู้หนังสือทักษะที่เขาเพิ่งได้รับ
การสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาว ต้องเป็นผู้ชำนาญการในอาชีพรอง
ซุนม่อไม่ต้องการทำเรื่องเสียหายและต้องการประกันซ้ำซ้อน ดังนั้น เขาจึงใช้สัญลักษณ์แห่งเวลาที่เหลืออยู่ทั้งหมดกับความรู้ยันต์วิญญาณของเขา
ติง!
“ขอแสดงความยินดี ระดับความสามารถของความรู้ยันต์วิญญาณระดับสูงของเจ้าเพิ่มขึ้นถึงระดับบรรพชนแล้ว!”
“ขอแสดงความยินดี ในระบบการประเมิน เจ้าได้รับตำแหน่ง 'ปรมาจารย์ยันต์วิญญาณ'!”
เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น
“ปรมาจารย์ยันต์วิญญาณ?”
(ข้าได้รับตำแหน่งจริงๆ เหรอ) สิ่งนี้ทำให้ซุนม่อมีความสุขมาก แต่เขาก็ยังรู้สึกงงงวย
“มันควรจะเป็นบรรพชนยันต์วิญญาณไม่ใช่หรือ?”
“ความเชี่ยวชาญด้านจิตวิญญาณระดับสูงของเจ้ามาถึงระดับบรรพชนแล้ว ลองใช้คณิตศาสตร์เป็นตัวอย่าง เหมือนกับว่าเจ้าเชี่ยวชาญวิชาคณิตศาสตร์ในชั้นมัธยมปลาย และไม่มีคำถามใดๆ ที่จะทำให้เจ้าต้องอึ้ง อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่กรณีของคณิตศาสตร์ในระดับมหาวิทยาลัย หลังจากที่เจ้าเชี่ยวชาญอย่างสมบูรณ์ เจ้าจะกลายเป็นบรรพชนที่ยิ่งใหญ่!”
ระบบอธิบาย
พูดตรงๆ ก็หมายความว่าในขอบเขตของความรู้อักขรยันต์วิญญาณระดับสูง มีความรู้ที่ลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น หลังจากเชี่ยวชาญแล้วเท่านั้นจึงจะสามารถรับชื่อบรรพชนได้
บรรพชนคืออะไร?
พวกเขาเป็นคนที่สามารถก่อตั้งสำนักของตนเองได้ สิ่งนี้ยังบ่งชี้ว่ามหาคุรุเหล่านี้ได้รับความสำเร็จอย่างสูงเป็นพิเศษในวิชาหนึ่งๆ
ในการศึกษาอักขรยันต์วิญญาณ หมายความว่าพวกเขามีความสามารถในการสร้างอักขรยันต์วิญญาณใหม่และออกทฤษฎีใหม่เพื่อให้ทุกคนเข้าใจในเรื่องนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ
บรรพชนเป็นสิ่งที่หายากตลอดกาลเช่นเดียวกับขนนกหงส์และเขากิเลน
“เป็นเช่นนี้เอง!”
ซุนม่อเข้าใจ
“ข้าต้องเตือนเจ้าว่าในระดับปรมาจารย์ หากเจ้าต้องการเข้าถึงระดับความเข้าใจที่สูงขึ้น มันคงเป็นเรื่องยากมาก มันไม่มีประโยชน์ที่จะขึ้นอยู่กับสัญลักษณ์เวลาเพียงอย่างเดียว”
เสียงของระบบหนักแน่นมาก
"ข้ารู้เรื่องนี้!"
อย่างไรก็ตาม ซุนม่อเป็นครูและเขามีความรู้เรื่องนี้อย่างลึกซึ้ง
สำหรับทุกวิชา ยิ่งปีนขึ้นไปสูงเท่าไร คนก็จะยิ่งน้อยลงเท่านั้น พวกเขามักจะอยู่คนเดียวเพราะมันยากเกินไป ยกตัวอย่างไอน์สไตน์ เขายืนอยู่คนเดียวในจุดสูงสุดของฟิสิกส์ ไม่มีคนอื่นที่สามารถยืนเคียงข้างเขาได้
“พูดถึงเรื่องนั้น อันดับของข้าในจินหลิงเป็นอย่างไรเมื่อพิจารณาจากความรู้ยันต์วิญญาณมาตรฐานปัจจุบันของข้า”
ซุนม่ออยากรู้อยากเห็น
“อันดับที่ 10 ในจินหลิง อันดับที่ 21 ในแคว้นจงโจว อันดับที่ 66 ในภาคใต้!”
หลังจากที่ระบบทำการคำนวณบางอย่าง มันก็เปิดเผยคำตอบ
“ข้ารั้งอันดับข้างหลังเหรอ?”
ซุนม่อรู้สึกว่าอารมณ์ของเขากำลังดิ่งลง
“นี่ต่ำกว่าความคาดหมายของข้ามาก แม้แต่ในจินหลิงข้าก็ติดอันดับหนึ่งในสิบอันดับสุดท้าย”
“เจ้าควรจะพอใจ จินหลิงเป็นเมืองใหญ่ในภาคใต้และปรมาจารย์หลายคนอยู่ที่นี่ สามารถอยู่ในสิบอันดับแรกได้ก็ไม่เลว”
ระบบยังคงดูถูกเหยียดหยาม
“อย่าลืมว่าเจ้าเพิ่งค้นคว้าอักขรยันต์วิญญาณมาประมาณครึ่งปี ปรมาจารย์บางคนศึกษาเรื่องนี้มาหลายสิบปีแล้ว”
แน่นอนว่ามีอีกสิ่งหนึ่งที่ระบบไม่ได้กล่าวถึง นั่นคือพรสวรรค์ของซุนม่อในการศึกษาอักขรยันต์วิญญาณ มันคงเป็นเรื่องของเวลาเท่านั้นที่เขาจะตามทันคนเหล่านั้น
"ดีมาก ในกรณีนั้น สำหรับปรมาจารย์ยันต์วิญญาณที่อายุน้อยกว่า 30 ปี อันดับของข้าจะเป็นอย่างไร”
ซุนม่อเปลี่ยนคำถามของเขา
“…”
ระบบไม่ต้องการตอบกลับและรู้สึกเหมือนกำลังอยากทุบใครอยู่
"ทำไม? เจ้าไม่สามารถคำนวณมันได้หรือไม่?”
ซุนม่อเย้ยหยัน
“เจ้าไม่ได้มีอำนาจทุกอย่างหรือ?”
“อันดับ 1 ในจินหลิง!”
เสียงของระบบเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจอย่างมาก
“แล้วในจงโจวล่ะ?”
ซุนม่อถามอีกครั้ง
“#1”
ตอนนี้ระบบไม่รู้สึกอยากเอาชนะใครอีกแล้ว มันรู้สึกเหมือนถูกฆ่า
“แล้วเจียงหนานล่ะ?”
ซุนม่อกระพริบตา
“พอได้หรือยัง?”
ระบบไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไปและคำราม
“ฮ่าฮ่า!”
ซุนม่อมีความสุขแล้ว ความคิดของเขาชัดเจน
…
ในเช้าวันที่สอง ซุนม่อไปดูโรงฝึกภาพลวงตาแห่งความมืด ฐานของมันโตแล้ว และสูงประมาณครึ่งฟุต หลังจากสังเกตข้อมูลด้วยเนตรทิพย์พบว่าอัตราการเติบโตดีมาก สิ่งนี้ทำให้ซุนม่อรู้สึกแปลกประหลาดใจมาก เขารู้สึกเหมือนกำลังปลูกพืชชนิดหนึ่ง
ตามที่คาดไว้ว่าเป็นสมบัติลับแห่งความมืด มันลึกลับและลึกซึ้ง
ในช่วงบ่าย ซุนม่อตั้งใจจะไปเยี่ยมเจิ้งชิงฟาง แต่สุดท้ายกู้ซิ่วสวินที่ออกไปเดินเล่นตามท้องถนนก็มาหาเขา
“หลิ่วมู่ไป๋จะมุ่งหน้าไปยังกวงหลิงในวันนี้ ข้าแนะนำให้เราออกเดินทางทันที”
กู้ซิ่วสวินกระตุ้น
