บทที่ 430 แผนที่แห่งความมืด สมบัติล้ำค่าทั้งเจ็ด
บทที่ 430 แผนที่แห่งความมืด สมบัติล้ำค่าทั้งเจ็ด
แสงจันทร์ส่องแสงสีเงินเข้ามาในห้องนอน
ซุนม่อนั่งบนเตียงและมองดูชิ้นส่วนแผนที่ทั้งห้าที่อยู่ตรงหน้าเขา เนื้อหานั้นพร่ามัวและเขาไม่สามารถแยกแยะได้
“ขอแสดงความยินดีด้วย ร่างสถิตย์ เจ้าได้รวบรวมชิ้นส่วนแผนที่ครบทั้งห้าส่วนแล้ว เจ้าต้องการที่จะรวมเข้าเป็นแผนที่แห่งความมืดหรือไม่”
เมื่อได้ยินการแจ้งเตือนของระบบ ซุนม่อก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขากลัวที่จะถูกบอกว่ามีสำเนาซ้ำกัน เขาคงอารมณ์เสียเมื่อนั้น
สำหรับผู้ชายที่โชคร้าย ไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้ว มีแต่แย่ที่สุด!
โชคดีที่ซุนม่อไม่ได้หายสาบสูญไปโดยสมบูรณ์
"รวมกัน!"
ขณะที่ซุนม่อพูดเช่นนั้น ชิ้นส่วนแผนที่ทั้งห้าก็เปล่งแสงสีเขียวและลอยขึ้น จากนั้นก็รวมตัวกันและระเบิดแสงเรืองรองออกมาในทันใด
“ไอ้บ้า!”
ซุนม่อสาปแช่งและรีบหลับตาหันหน้าหนี แสงเจิดจ้านี้เปรียบได้กับแสงที่ปล่อยออกมาจากช่างเชื่อมไฟฟ้า มันทำให้ตาพร่ามองไม่เห็นจริงๆ
ไม่ใช่แค่ดวงตาเท่านั้น แม้แต่ผิวหน้าของเขาก็ยังรู้สึกแสบร้อน โชคดีที่มันหายไปอย่างรวดเร็วและคงอยู่ไม่ถึงหนึ่งวินาที
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับหนึ่งในแผนที่แห่งความมืด—ป่าหมอกเขียว”
“ป่าหมอกเขียวตั้งอยู่ในทวีปทมิฬ เป็นดินแดนบริสุทธิ์ที่ยังไม่ได้รับการขุดสำรวจโดยคนจากเก้าแว่นแคว้น ดังนั้นสถานที่แห่งนี้จึงเต็มไปด้วยสมบัติ!”
“พ่อหนุ่มผู้กล้าหาญ ไปขุดสมบัติที่เป็นของเจ้า!”
ระบบแสดงความยินดีด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ราวกับว่าเพิ่งอ่านอะไรจากหนังสือ
แสงสว่างบนแผนที่หายไปและตกลงมาบนเตียง
"แค่นั้นเหรอ?"
ซุนม่อตกตะลึง
"เจ้ายังต้องการอะไรอีก?"
ระบบงุนงง
"บทนำ มันไม่ง่ายเกินไปเหรอ? ทำไมถึงเรียกว่าป่าหมอกเขียว? หรือบางที มันอยู่ที่ไหนกันแน่ในทวีปทมิฬ?”
ซุนม่อยังคงถามต่อไป
“ร่างสถิตย์ ข้าคือระบบสนับสนุนที่ช่วยให้เจ้าเป็นมหาคุรุอย่างแท้จริง ข้าไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็ก ได้โปรดพึ่งพาความสามารถของตัวเอง และอย่าคิดที่จะพึ่งพาข้าในทุกสิ่งที่เจ้าทำ เข้าใจไหม?”
ระบบตำหนิ
“…”
ซุนม่อรู้สึกอยากสาปแช่ง
“ข้าได้ยินมาว่าในหมู่มนุษย์ พวกเขาบางคนยังต้องพึ่งพาพ่อแม่ของพวกเขาในการดำรงชีวิต ได้โปรดอย่าเป็นคนแบบนั้น! มันน่าอายเกินไป!”
ระบบให้คำแนะนำ
“รีบคุกเข่าแล้วคลานออกไปซะ!”
ซุนม่อไม่ต้องการคุยกับระบบอีกต่อไป เขาอยากจะทุบตีมันด้วยซ้ำ
ชื่อป่าหมอกเขียวน่าจะเกี่ยวข้องกับป่า เขาไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน
ซุนม่อมองดูแผนที่และเปิดใช้เนตรทิพย์
“แผนที่เดียวที่บันทึกเขตแดนบางอย่างในทวีปทมิฬวัสดุเป็นหนังสัตว์ที่ไม่รู้จัก เนื่องจากมีการใช้สีย้อมเฉพาะ จึงไม่ต้องกังวลว่าสีจะถูกชะล้างเมื่อแช่น้ำ อย่างไรก็ตามมันกลัวไฟ โปรดดูแลมันอย่างเหมาะสม”
มันเป็นข้อมูลที่เรียบง่ายมาก เหมือนกับว่าไม่มีเลย
“ข้ารู้ว่ามันไม่ง่ายเลยที่คนโชคร้ายจะร่ำรวย!”
ซุนม่อรู้สึกหัวเสีย
แผนที่มีความยาวประมาณหนึ่งเมตรและกว้างครึ่งเมตร มันรู้สึกดีเมื่อสัมผัสเช่นเดียวกับเสื้อโค้ทหนังชั้นยอดเหล่านั้น
เนื้อหาที่ติดป้ายนั้นรวมถึงเส้นทางต่างๆ สัตว์ประหลาดและภูมิประเทศ แม้แต่การกระจายของแหล่งน้ำก็ละเอียดมาก นอกจากนี้ยังมีหีบสมบัติเจ็ดใบที่ตั้งอยู่ในตำแหน่งที่แตกต่างกัน
จากหีบสมบัติเหล่านี้ มีหีบเพชรหนึ่งใบ ทองหนึ่งใบ ทองแดงสามใบ และหีบเหล็กดำสองใบ
“หีบสมบัติเป็นตัวแทนของสมบัติที่นี่ และสีของมันแสดงถึงมูลค่าของสมบัติเหรอ?”
ซุนม่อถาม
ระบบไม่ตอบกลับ
ซุนม่อมองไปที่แผนที่แห่งความมืดนี้ รู้สึกมีความสุขบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็ยังทำอะไรไม่ถูก
ซุนม่อใช้เวลาครึ่งปีเต็มในการรวบรวมชิ้นส่วนแผนที่ทั้งห้า หลังจากเปิดหีบจำนวนมากก็จัดการรวบรวมได้ทั้งหมด
นี่เป็นสิ่งที่ดีอย่างแน่นอน แม้ว่าเขาจะไม่ได้เรียนเกี่ยวกับภูมิศาสตร์ แต่เขารู้สึกว่าแผนที่นี้ไม่แพ้แผนที่ที่ใช้ในทางการทหาร แม้แต่ระดับความสูงและตำแหน่งของสัตว์ประหลาดก็มีป้ายกำกับ อย่างไรก็ตาม ซุนม่อไม่รู้ว่าป่าหมอกเขียวแห่งนี้อยู่ที่ใด
นี่หมายความว่าแม้ว่าจะมีสมบัติที่น่าอัศจรรย์อยู่ที่นี่ เขาก็ไม่สามารถเอามันออกไปได้
“ช่างเป็นกับดักนัก!”
ซุนม่อถอนหายใจและวางแผนที่แห่งความมืดออกไป แล้วก็ล้มตัวลงนอน อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถนอนหลับได้ และลุกขึ้นเพื่อไปที่ห้องสมุดส่วนตัวของอาจารย์ใหญ่คนเก่า
“หวังว่าข้าจะพบเบาะแส!”
ซุนม่ออธิษฐาน
…
โดยปกติแล้วหลี่จื่อฉีจะไม่อยู่ในหอพักนักศึกษาของสถาบันจงโจว เหตุผลหนึ่งก็คือมันไม่ปลอดภัย อีกประการหนึ่งคือถ้านางไม่กลับบ้าน มันจะดึงดูดความสนใจของป้า
ไข่ดาวน้อยรู้ว่าซุนม่อมีความสามารถมาก แต่ป้าของนางไม่มี เพราะครูของนางไม่มีแม้แต่ดาวดวงเดียว ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น นางทำได้เพียงเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับจากป้าของนางในตอนนี้
สำหรับผู้คุ้มกัน หลี่จื่อฉีได้สั่งพวกเขาไม่ให้ข่าวรั่วไหล หากพวกเขาคนใดกล้าพูดเรื่องนี้โดยประมาท พวกเขาจะได้รับการลงโทษอย่างร้ายแรง อย่างไรก็ตาม หลังจากการทดสอบ 1 ดาวครั้งนี้ ไข่ดาวน้อยก็ไม่ต้องกังวลอีกต่อไป
นางมั่นใจว่าด้วยความสามารถของซุนม่อ เขาจะต้องสามารถเป็นมหาคุรุได้อย่างแน่นอน
“ถ้าอาจารย์ซุนสามารถขึ้นเป็น 3 ดาวได้ภายในหนึ่งปี”
หลี่จื่อฉีพึมพำและกำลังจะทักทายป้าของนาง เมื่อนางได้ยินเสียงที่เป็นมิตรซึ่งนางไม่ได้ยินมานาน
"น้องจื่อฉี!"
ฉีซือหย่วนวิ่งไปหาอย่างมีความสุข
"พี่ซือหย่วน?"
หลี่จื่อฉีตกตะลึง จากนั้นรอยยิ้มก็ฉายบนใบหน้าที่ดูไร้เดียงสาของนาง
“กลับมาแล้วเหรอ? การเรียนของเจ้าเป็นอย่างไรในปีที่ผ่านมา?”
“ถ้าเจ้าไม่ถามเกี่ยวกับผลลัพธ์ของข้า เราก็ยังเป็นพี่น้องที่ดีได้!”
ฉีซือหย่วนรู้สึกมืดมน
หลี่จื่อฉีปิดปากและยิ้ม นางรู้ว่าความถนัดของลูกพี่ลูกน้องของนางนั้นดีมาก ท้ายที่สุด เขาอาศัยความสามารถของตัวเองไม่ใช่ชื่อเสียงของครอบครัวเพื่อเข้าสู่ สถาบันชิงเทียน
“ข้าจะไปทักทายท่านป้าก่อน แล้วเราค่อยคุยกันทั้งคืน!”
ในบรรดาพี่น้อง หลี่จื่อฉีและฉีซือหย่วนมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดที่สุด
ไม่นานนัก ทั้งสองก็นั่งในสวนหลังบ้านของพวกเขา อาหารพื้นเมืองทุกประเภทที่ฉีซือหย่วนนำกลับมาจากแคว้นจิงถูกวางไว้บนโต๊ะหิน
“ลองดูสิ เหล่านี้เป็นขนมอบใหม่ที่เพิ่งเปิดตัวในปีนี้จากร้านซูจี ข้าได้พ่อครัวมาทำให้เอง!”
ฉีซือหย่วนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเอาใจหลี่จื่อฉี
“ขอบคุณ พี่ซือหย่วน!”
หลี่จื่อฉียิ้มหวาน
ทั้งสองคุยกันเรื่องน้ำชาและบรรยากาศก็ดีมาก ครู่ต่อมาฉีซือหย่วนลังเลก่อนที่จะถามคำถาม
“น้องจื่อฉี! ซุนม่อคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง?”
บรรยากาศที่เป็นมิตรเป็นเหมือนอุณหภูมิที่อบอุ่นในฤดูใบไม้ผลิที่มีแสงแดดส่องถึงอย่างไรก็ตาม ขณะที่ฉีซือหย่วนพูดเช่นนี้ รู้สึกราวกับว่ามีลมหนาวพัดผ่านมา ทำให้ทุกอย่างเย็นยะเยือก
“ไปหาอาจารย์มาเหรอ?”
หลี่จื่อฉีลุกขึ้นทันที สีหน้าของนางเปลี่ยนไปและเย็นชา นางรู้ว่าลูกพี่ลูกน้องของนางเป็นห่วงนางมาก ดังนั้นจะไปหาซุนม่อเพื่อให้เขายกเลิกความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์กับนักเรียน
"ข้า…"
หลังจากเห็นปฏิกิริยาที่ตื่นเต้นเกินไปของลูกพี่ลูกน้องของเขา ฉีซือหย่วนก็รู้ว่าเขาประเมินอิทธิพลของซุนม่อในใจของนางต่ำไป
“น้องจื่อฉี เจ้าไม่สบายใจใช่ไหม?”
หลี่จื่อฉีตื่นตระหนกจากความกังวลแล้วก็สงบลง นางอดไม่ได้ที่จะยิ้ม
"ทำไมเจ้าพูดแบบนั้น?"
ฉีซือหย่วนกลอกตาของเขา (ข้าด้อยกว่าอาจารย์ซุนในใจนางขนาดนั้นเลยเหรอ?)
“อาจารย์น่าทึ่งมาก!”
เมื่อหลี่จื่อฉีพูดแบบนี้ ดวงตากลมโตของนางก็เต็มไปด้วยความชื่นชม ฉีซือหย่วน รู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ยินคำนี้
“เจ้าประเมินเขาสูงเกินไปหรือเปล่า?”
ฉีซือหย่วนหน้ามุ่ย
“อย่างไรก็ตาม ในหัวใจของข้า อาจารย์คือครูที่น่าทึ่งที่สุดในโลกนี้!”
หลี่จื่อฉีหน้ามุ่ยและแสดงอารมณ์ฉุนเฉียวเล็กน้อย
“แม้แต่ท่านแม่ของข้าก็ไม่เห็นด้วย นับประสาอะไรกับพระเจ้าน้า ดังนั้นข้าอาจจะดูแลมันได้ในตอนนี้ เมื่อมันถูกเปิดเผย มันจะเป็นอันตรายต่อเขา!”
ฉีซือหย่วนเกลี้ยกล่อมลูกพี่ลูกน้องของเขา
เมื่อข่าวนี้ถูกเปิดเผย ฝ่าบาทน้าของเขาจะพยายามควบคุมอิทธิพลเชิงลบให้อยู่ในขอบเขตที่เล็กที่สุด เขาจะทำให้ซุนม่อหายไปจากโลกนี้อย่างแน่นอน
“ข้ารู้ แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะช่วยข้าเก็บเป็นความลับ!”
หลี่จื่อฉีมองไปที่ฉีซือหย่วน
“พี่ซือหย่วน อย่าบอกเรื่องนี้กับท่านป้าก่อน เจ้าช่วยเก็บเป็นความลับไว้สักครึ่งปีได้ไหม”
“ครึ่งปีจะมีประโยชน์อะไร?”
ฉีซือหย่วนพูดไม่ออก
“เขาจะกลายเป็นมหาคุรุระดับ 7 ดาวในครึ่งปีหรือไม่?”
ในใจของฝ่าบาทน้าของเขา ครูของหลี่จื่อฉีอย่างน้อยต้องเป็น 7 ดาว
“7 ดาวนั้นยากเกินไปและต้องใช้เวลา แต่ 2 ดาวจะไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน!”
หลี่จื่อหัวเราะเบาๆ
“2 ดาว?”
ฉีซือหย่วนตกตะลึงและมองไปที่หลี่จื่อฉีด้วยความประหลาดใจ
“เจ้าไม่มั่นใจในตัวเขามากเกินไปเหรอ? ข้าไปหาเรื่องเขา แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่มหาคุรุ 1 ดาวด้วยซ้ำ!”
“เขาจะครบหนึ่งปีในปีหน้าในฤดูใบไม้ผลิ จากนั้นในสามเดือน เขาจะได้รับตำแหน่งมหาคุรุระดับ 2 ดาว!”
หลี่จื่อฉีเชื่ออย่างแน่วแน่
“สิ่งเดียวที่รั้งอาจารย์ไว้ตอนนี้คือเวลา นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าขอให้เจ้าเก็บเป็นความลับ อาจารย์อาจกลายเป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาวในฤดูใบไม้ร่วงปีหน้า”
“ความโอ้อวดของเจ้าเริ่มเกินจริงขึ้นเรื่อยๆ!”
ฉีซือหย่วนแค่นเสียง ถ้าซุนม่อเป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาว เขาคงเป็นแขกผู้มีเกียรติที่ตำหนักราชบุตรเขย เพราะมันจะเป็นก้าวกระโดดที่ยิ่งใหญ่จาก 2 ดาวเป็น 3 ดาว
เพื่อให้ง่าย เนื่องจากการสอบสำหรับมหาคุรุระดับ 3 ดาวนั้นยากมาก นี่คือเหตุผลว่าทำไมชื่อนี้จึงมีค่ามาก
“ข้าไม่ได้โอ้อวด อาจารย์เข้าใจรัศมีมหาคุรุเจ็ดชนิดแล้วและคว้าอาชีพรองสามอาชีพ ยิ่งกว่านั้น เขาอยู่ในขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์แล้ว เขาแค่ต้องเข้าใจรัศมีอีกสองชนิดเพื่อที่จะสามารถเข้าร่วมการสอบมหาคุรุระดับ 3 ดาวได้”
หลี่จื่อฉีมีความมั่นใจมาก
นางไม่เคยเห็นซุนม่อใช้รัศมีครูต้นแบบ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่ารัศมีมหาคุรุของซุนม่อ เพิ่มขึ้นเป็นแปดอย่างน่าสะพรึงกลัว
"อะไรนะ?"
ฉีซือหย่วนคิดว่าเขาได้ยินผิด
"เจ้าพูดอะไรนะ?"
หลี่จื่อฉีพูดซ้ำอีกครั้ง
"เป็นไปไม่ได้!"
ฉีซือหย่วนร้องเสียงดังและกระโดดขึ้นจากเก้าอี้ เสียงของเขาแหลมมากราวกับว่าชายร่างกำยำตัวใหญ่แทงแท่งเหล็กใส่ก้นของเขา
“ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้”
หลี่จื่อฉีขมวดคิ้ว ไม่ชอบที่ลูกพี่ลูกน้องของนางสงสัยซุนม่อ
“ซุนม่อคนนั้นอายุ 20 ปีในปีนี้ เจ้ากำลังบอกข้าว่าเขาเข้าใจถึงรัศมีมหาคุรุเจ็ดชนิด?”
ฉีซือหย่วนยิ้มเยาะ
“เจ้าคิดว่ารัศมีของมหาคุรุคือผักกาดขาวที่หาซื้อได้ง่ายตามท้องตลาดหรือ? จากข้อมูลอย่างเป็นทางการที่เผยแพร่โดยประตูเซียน เวลาเฉลี่ยที่มหาคุรุจะเข้าใจรัศมีมหาคุรุคือสองปี หลังจากนั้นก็จะยากขึ้นเรื่อยๆ รัศมีหายากเหล่านั้นอาจใช้เวลาสามปีหรือนานกว่านั้นด้วยซ้ำ”
“อาจารย์เป็นอัจฉริยะ!”
หลี่จื่อฉีตอบโต้
“สถาบันชิงเทียนถือเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงระดับแนวหน้าของเก้าแว่นแคว้นใช่ไหม? ข้าเคยเห็นครูใหม่คนเดียวที่เก่งขนาดนี้ในโรงเรียน เจ้ารู้หรือไม่ว่านั่นคือใคร? หนึ่งในผู้สืบทอดตำแหน่งอาจารย์ใหญ่ของสถาบันชิงเทียน! เขาต้องเก่งแค่ไหนถึงจะได้รับการยอมรับเช่นนี้”
น้ำเสียงของฉีซือหย่วนกลายเป็นเคร่งขรึม
“บอกข้ามาเดี๋ยวนี้ซุนม่อมีมาตรฐานเช่นนั้นหรือ?”
“เรียกอาจารย์ซุน ถ้าเจ้ายังเรียกชื่อเขาตรงๆ อีก ข้าจะเกลียดเจ้า!”
หลี่จื่อฉีโกรธ
"ก็ได้! ก็ได้! ข้าจะเรียกเขาว่าอาจารย์ซุน!”
ฉีซือหย่วนอ้อนวอน
"จื่อฉีข้ายอมรับว่ามีอัจฉริยะในโลกนี้ อาจารย์ซุนยังเป็นอัจฉริยะ อย่างไรก็ตาม เขาไม่ใช่อัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้ ดังนั้น เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเพิ่มขึ้นสามดาวในหนึ่งปี!”
“และอาชีพรองระดับผู้เชี่ยวชาญอีกสามอาชีพ… นี่ไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นได้ง่ายๆ พวกเขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเรียนรู้ ซุนม่ออายุ 20 ปี อาจใช้เวลาไม่กี่ปีในการอ่านหนังสือสามวิชานี้ให้จบ!”
ฉีซือหย่วนรู้สึกว่าหลี่จื่อฉี อาจถูกซุนม่อหลอกลวง
“นั่นคือเหตุผลที่อาจารย์ซุนเป็นอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้!”
หลี่จื่อฉีตอบโต้
“เอาล่ะ เจ้าจะอธิบายขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างไร? พระเจ้า ข้าก็ถือว่าอัจฉริยะเหมือนกันใช่ไหม? ข้าก็ฝึกฝนหนักเหมือนกันใช่ไหม? แต่คนที่ฝึกฝนทุกวันอย่างข้านั้นอยู่ที่ขอบเขตกลั่นวิญญาณเท่านั้นและได้เปิดจุดฝังเข็มมากกว่า 30 จุด ข้ายังไม่ได้แตะประตูของขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิตเลยด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม เจ้ากำลังบอกข้าว่าซุนม่ออายุ 20 ปีอยู่ในขอบเขตแห่งพลังศักดิ์สิทธิ์?”
ฉีซือหย่วนหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาแล้วกัด
“เจ้าคิดว่าการฝึกปรือเหมือนกับการกินผลไม้หรือ? เป็นไปไม่ได้ที่จะอ้วนด้วยการกัดเพียงครั้งเดียว!”
“พูดตามตรง ข้ารู้สึกว่าการเปรียบเทียบอาจารย์ซุนกับเจ้าเป็นความอัปยศอดสูอย่างหนึ่ง!”
หลี่จื่อฉีหัวเราะเบาๆ
“ข้าไม่ยุ่งที่จะโต้เถียงกับเจ้า!”
ฉีซือหย่วนกำลังครุ่นคิดว่าเขาจะโน้มน้าวลูกพี่ลูกน้องของเขาได้อย่างไร
“ข้าจะไม่โต้เถียงกับเจ้าเช่นกัน อย่างไรก็ตาม อาจารย์อยู่ในขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์ ข้าเห็นมันด้วยตาของข้าเอง เขาอยู่ในจุดสูงสุดแม้แต่ในการทดสอบแข่งขันโรงเรียนรวมระดับ '4'!”
หลี่จื่อฉีสงบมาก (พวกเจ้าไม่รู้ว่าอาจารย์เก่งแค่ไหน ข้าจะไม่ถือสาเรื่องนี้กับพวกเจ้าหรอก)
“แคก แคก!”
ฉีซือหย่วนสำลักและไอสองสามครั้ง หลังจากที่พ่นชิ้นแอปเปิ้ลออกมาแล้ว เขาก็มองไปที่หลี่จื่อฉีด้วยความประหลาดใจ
"เจ้าเห็นเอง?"
"ถูกต้อง ไม่ใช่ว่าจะมีวิธีปลอมแปลงได้”
หลี่จื่อฉีไม่ต้องการพูดคุยเกี่ยวกับหัวข้อนี้อีกต่อไป
“ข้าจะถามเจ้าคำหนึ่ง เจ้าจะช่วยข้าเก็บเป็นความลับได้ไหม?”
“ถ้าเขาสามารถทะยานขึ้นสามดาวในปีเดียว ลืมมันไปซะ มันเรียกร้องมากเกินไป ถ้าเขาสามารถผ่านการสอบ 1 ดาวในฤดูใบไม้ผลิและสอบ 2 ดาวในฤดูร้อนติดต่อกันได้ ข้าจะช่วยเก็บเป็นความลับ!”
ฉีซือหย่วนมองหลี่จื่อฉีอย่างเคร่งขรึม
“ถ้าเขาทำไม่ได้ เจ้าก็ห้ามข้าไม่ให้ดำเนินการได้อีกต่อไป!”
"ไม่เป็นไร!"
หลี่จื่อฉียิ้มและบีบขนมชิ้นเล็กๆ กัดเล็กน้อยอย่างสบายๆ
“บอกเลยว่าแพ้แน่นอน!”
“จื่อฉี มันไม่ใช่นิสัยที่ดีที่จะหยิ่งยโส!”
ฉีซือหย่วนพูดในมาดผู้อาวุโส
“อาจารย์ไม่มีปัญหากับการสอบมหาคุรุ 1 ดาวแน่นอน เขาปฏิบัติตามข้อกำหนดที่เข้มงวดทั้งหมดแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่คือว่านักเรียนของเขาสามารถขึ้นไปอยู่ในอันดับ ทำเนียบดาวรุ่งได้หรือไม่ ข้าบอกเจ้าว่านี่จะเป็นงานกล้วยๆ อย่างหนึ่ง!”
หลี่จื่อฉีมีความมั่นใจมาก
“พึ่งพาเจ้า?”
ฉีซือหย่วนหัวเราะเบาๆ
“มันอาจจะยุ่งยากเล็กน้อยสำหรับข้า แต่ศิษย์น้องของข้าจะไม่มีปัญหากับเรื่องนั้น”
หลี่จื่อฉีประเมินฉีซือหย่วน
“พี่ซือหย่วน ข้าไม่ได้พยายามที่จะข่มเจ้า แต่ให้เวลาพวกเขาหนึ่งปี พวกเขาจะสามารถบดขยี้เจ้าได้อย่างแน่นอน!”
“อาจารย์ซุนคนนั้นมีนักเรียนคนอื่นหรือเปล่า?”
ฉีซือหย่วนขมวดคิ้ว
"แน่นอน นักเรียนหลายคนต้องการรับอาจารย์ซุนเป็นอาจารย์ แต่เขาไม่ยอมรับพวกเขา!”
ในฐานะศิษย์พี่ใหญ่ หลี่จื่อฉีเป็นคนแรกที่ค้นพบพรสวรรค์และศักยภาพของซุนม่อ ดังนั้นนางจึงรู้สึกภาคภูมิใจในการตัดสินของนาง
“ขอโทษที่เป็นคนตรงๆ เขาสามารถสอนอะไรพวกเจ้าได้บ้าง”
ฉีซือหย่วนหน้ามุ่ย
“จื่อฉี เรามาซ้อมมือกันไหม?”
“เจ้าเข้าใจว่าข้ามีทักษะการเคลื่อนไหวที่ไม่ดี แต่เจ้ายังต้องการที่จะต่อสู้กับข้าหรือ?”
หลี่จื่อฉีโกรธ นางหยิบผลไม้ขึ้นมาและปาไปที่ฉีซือหย่วน
“เจ้าไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยเหรอ?”
ฉีซือหย่วนขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่ามีเหตุผลมากกว่านี้ที่จะยกเลิกความสัมพันธ์ระหว่างครูกับนักเรียน
“ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าผิดหวัง ข้าได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่าง!”
หลี่จื่อฉีภูมิใจมาก
"เช่น?"
ฉีซือหย่วนเพิ่งตอบคำถามของเขาเสร็จ เมื่อจู่ๆ รัศมีสีทองก็ปะทุจากหลี่จื่อฉีมันแผ่รัศมีไปเกือบครึ่งสวน
“บะ..บ้าไปแล้ว!”
ฉีซือหย่วนสบถ ดูตะลึงมาก
