ตอนที่ 2709+2710 เป็นเธอได้ยังไง

ตอนที่ 2709 เป็นเธอได้ยังไง

ในเวลานี้ คนที่สามารถซื้อกล้องถ่ายรูปและสามารถนั่งฟังการบรรยายได้ เดิมทีพวเขาเป็นนักศึกษาจากครอบครัวชนชั้นสูงที่มีการศึกษาที่ไม่ขาดเงิน หรือเป็นครูสอนพิเศษ ชวนให้นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ทุกคนก็เข้าใจคำขอของเจียงเหยาเช่นกัน

สมัยก่อนทุกคนไม่มีรูปถ่ายนักศึกษาแพทย์ แต่เป็นช่วงเวลาที่นักศึกษาแพทย์อยู่ในภาวะวิกฤต หากรูปถ่ายถูกเผยแพร่ออกไป เธอจะยังมีชีวิตที่ดีในอนาคตอยู่หรือ

พวกเขาทุกคนจะจำได้ว่าหมอเจียงเป็นคุณแม่ยังสาว แม้ว่าจะไม่ใช่เพื่อตัวเธอเอง แต่เธอก็ต้องคิดถึงความปลอดภัยของลูกตัวเล็กของเธอ

“เวลาในการกล่าวสุนทรพจน์มีเพียงหนึ่งชั่วโมง ในหนึ่งชั่วโมงนี้ ฉันไม่อาจสอนให้พวกคุณรักษาโรคบางโรคได้ ดังนั้นฉันจึงคิดและตัดสินใจใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงเพื่อกล่าวถึงจรรยาบรรณของแพทย์” เสียงของเจียงเหยาค่อย ๆ ผ่านจากไมโครโฟน และคำพูดที่คล่องแคล่วตรงเข้าสู่หูของผู้ฟังทุกคน

“หมอทำงานหนักใช่ไหมคะ คำตอบนี้ไม่ต้องสงสัย หากลองไปถามบุคลากรทางการแพทย์สิคะ เขาจะเล่าให้คนอื่นฟังว่ามันยากเย็นสักพักไหน หมอส่วนใหญ่ทำงานวันละ 3 กะ และต้องรอรับการติดต่อทางโทรศัพท์ตลอด 24 ชั่วโมง พอยุ่งก็ทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้เลย หากจะพักติดต่อกันหลายวัน ชุดเขียวของเราก็ดิ้นรนอยู่แถวหน้าแล้ว...”

เสียงของเจียงเหยาดูเหมือนจะมีพลังวิเศษที่สามารถกระตุ้นอารมณ์ความรู้สึกของผู้คนได้ ความวิตกกังวล งาน ชีวิตของทุกคนในตอนนี้ดูเหมือนจะถูกระงับลงชั่วขณะ

เธอพูดถึงความฝันของบุคลากรทางการแพทย์ทุกคนเมื่อตอนที่เธอยังเด็ก และเธอก็พูดถึงปัญหาเรื่องเงินที่สมจริงที่สุดอย่างไม่เกรงกลัว ไม่หลีกเลี่ยงหัวข้อที่คนอื่นไม่กล้าสัมผัสและไม่กล้าถาม

ในการบรรยายครั้งนี้ เธอได้มอบความฝันสำหรับอาชีพนี้ให้กับผู้คน ในทำนองเดียวกัน เธอยังได้ขจัดความตื่นตระหนกที่ไม่จำเป็นสำหรับอาชีพการงานในอนาคตของเธออีกด้วย ทุกคนตั้งใจฟังอย่างมาก ยกเว้นคนเดียว

นั่นก็คือ ฉีเสี่ยวเยว่ที่ไม่สามารถรอให้โจวจุนหมินพาเธอมาขอโทษทำงานได้ เมื่อเห็นว่าถึงเวลากล่าวสุนทรพจน์แล้ว เธอแทบรอไม่ไหวที่จะให้ใครมาตามลำพังจากอาคารสำนักงาน

ทันทีที่เธอเข้าไปในประตู เธอก็เปิดประตูและยืนอยู่ด้านหลังฝูงชน เธอไม่เคยเห็นการปรากฏตัวของหมอเจียงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอเลย แต่เธอได้ยินเสียงผ่านไมโครโฟนแทน

มหาวิทยาลัยให้ความสำคัญกับสุนทรพจน์นี้มาก ดังนั้นอุปกรณ์เสียงและไมโครโฟนในห้องโถงจึงดีมาก แทบไม่มีเสียงรบกวน และระดับการดูแลก็สูงอย่างน่าประหลาดใจ

ดังนั้นเมื่อฟังเสียง ก็ทำให้ฉีเสี่ยวเยว่ตกตะลึง

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกหายใจลำบากและมีเสียงในใจบอกเธอว่าอย่ามอง แต่เธอยังคงยืนเขย่งปลายเท้าและมองไปข้างหน้า เธอมักจะปลอบตัวเองเสมอ เป็นไปไม่ได้ คนที่เธอมองเห็นคือเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะเป็นลูกศิษย์ของเทวแพทย์ไปได้อย่างไร

แต่เมื่อสายตาวางข้อเท็จจริงไว้ตรงหน้า ฉีเสี่ยวเยว่ก็ไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคง เธอถึงกลับพิงประตู เธออาจจะกลัวล้มลงกับพื้นในตอนนี้

“เป็นเธอได้ยังไง เป็นเธอได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้” ฉีเสี่ยวเยว่กระซิบไม่หยุด “เธอดูราวกับอายุน้อยกว่ายี่สิบ เป็นไปไม่ได้ เธอต้องเป็นตัวปลอม ใช่แล้ว เป็นตัวปลอม”

แต่ฉีเสี่ยวเยว่รู้ชัดเจนว่า คนอื่นไม่สามารถจำลูกศิษย์ของเทวแพทย์ได้ แต่เหล่าอาจารย์จำได้

เพราะอาจารย์ใหญ่บอกว่าท่านเคยเจอหมอเจียงด้วยตนเอง

__

ตอนที่ 2710 ทำอย่างไรดี

ฉีเสี่ยวเยว่มาที่ห้องประชุมด้วยอารมณ์ที่มีชีวิตชีวาเพื่อดูเหตุการณ์ แต่สุดท้ายเธอเกือบจะออกจากห้องประชุมไปอย่างร่างไร้วิญญาณ ดูราวว่าทั้งคนทั้งสติได้หายไปแล้ว เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเดินกลับไปที่ห้องทำงานได้อย่างไร

ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ดูเหมือนจะยากเป็นพิเศษ ทุกนาทีและทุกวินาทีดูเหมือนจะทรมาน เจาะทุกเส้นประสาทของเธอราวกับเข็ม

ในที่สุดฉีเสี่ยวเยว่ก็ไม่สามารถรอได้อีกต่อไป เธอรีบออกจากห้องทำงานกลับมาที่จุดนัดพบ ดึงอาจารย์ตู๋ แฟนหนุ่มของเธอออกจากจุดนัดพบ

เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลากล่าวสุนทรพจน์ อาจารย์ตู๋ต้องไปกับผู้บริหารเพื่อส่งหมอเจียงเป็นการส่วนตัว ในเวลานี้ อาจารย์ตู๋ถูกฉีเสี่ยวเยว่ดึงออกไป เขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เมื่อเขามองดูใบหน้าของฉีเสี่ยวเยว่ เขาก็จำได้ถึงการตอบสนองต่อสิ่งที่ฉีเสี่ยวเยว่ทำก่อนหน้านี้

“หากมีอะไรจะพูดก็พูดเร็ว ๆ เถอะ ผมจะรีบกลับไปรอหมอเจียงและผู้บริหารของมหาวิทยาลัยเพื่อไปส่งเธอหลังจากเธอกล่าวสุนทรพจน์จบเป็นการส่วนตัว” โอกาสที่จะได้รับรองหมอเจียงเป็นการส่วนตัวนั้นเดิมทีเป็นเพราะความสัมพันธ์ทางตระกูลตู๋ ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้มีอาจารย์มากมายที่มากความสามารถ งานดี ๆ แบบนี้เขาจะได้มาได้อย่างไร เป็นเพราะคนในตระกูลมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับอาจารย์ใหญ่ไม่ใช่หรือ

อาจารย์ตู๋เห็นคุณค่าของโอกาสสำหรับเขาในครั้งนี้และเห็นคุณค่าที่จะได้อยู่ร่วมกับรุ่นพี่เหล่านี้ เขาสามารถเรียนรู้ความรู้มากมายจากรุ่นพี่เหล่านี้ รวมถึงความฝัน และความจริงที่หมอเจียงเพิ่งพูดถึง เขาต้องได้ยินหัวข้อที่ขัดแย้งกันอย่างจริงจัง

เอาล่ะ ตอนนี้เขากำลังอยู่ในสภาวะวิตกกังวล คำพูดของหมอเจียงสามารถช่วยให้เขาสงบลงได้อย่างสมบูรณ์

ผู้คนจะกลายเป็นความจริงเมื่ออายุมากขึ้น เพราะสังคมนี้จะสอนให้เขาเห็นความเป็นจริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องละทิ้งความฝันและความเชื่อในการเรียนแพทย์หลังจากเรียนรู้ความเป็นจริง

“คุณคะ ฉันจะทำอย่างไรดี ฉันทำให้หมอเจียงขุ่นเคือง” ฉีเสี่ยวเยว่กังวลเกี่ยวกับทัศนคติของอาจารย์ตู๋ที่มีต่อเธออย่างไร้ความอดทน เธอดึงแขนเสื้อของอาจารย์ตู๋อย่างใจจดใจจ่อ ราวกับกำลังคว้าหญ้าเพื่อช่วยชีวิต เขาพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าเธอคือหมอเจียง ฉันคิดว่าเธอเป็นผู้ช่วยของหมอเจียง”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ ถึงแม้เธอจะเป็นเพียงผู้ช่วยของหมอเจียง? ทำไมคุณถึงเอาบทพูดของหมอเจียงไป คิดจะทำให้ผู้ช่วยของเธอตกงานล่ะสิ คุณไม่รู้เหรอว่าเกิดอะไรขึ้น คุณรู้บ้างไหม ผมอายขนาดไหน อยากให้ผมตกงานหรืออย่างไร”

“ฉันคิดว่าเธอคือเป้าหมายในปัจจุบันของโจวจุนหมิน” ฉีเสี่ยวเยว่หลั่งน้ำตาออกมาทันที “รู้ไหม โจวจุนหมินคือไอ้เวรที่เคยทำให้ฉันผิดหวังมาก่อน ฉันโกรธมากตอนที่เห็นเขา โดยเฉพาะตอนที่เขาอยู่ต่อหน้า ฉันยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าฉัน ดังนั้น ฉันเลยคิดที่จะแกล้งเธอ”

“แม้ว่าคุณจะใจแคบ แต่ไม่คิดเลยว่าคุณจะมีความคิดที่เลวร้ายเช่นนี้ สิ่งที่ทำให้คุณผิดหวังคือความสัมพันธ์ระหว่างโจวจุนหมิน แล้วหมอเจียงล่ะ คุณต้องการตอบโต้กับเธอเพื่ออยากเอาชนะโจวจุนหมิน แบบนี้มันอันธพาล คุณบอกไม่ได้หรือไงว่าตัวเองเลวร้ายขนาดไหน”