ตอนที่ 8 ชั้นหกของ จูเป่าจ้าย ตลาดมืด

"จริงหรือ?"

โจวหยุนฉง ขมวดคิ้วหลังจากได้ยินสิ่งนี้

“คุณหนู อยากให้ผมตรวจสอบว่าเกิดอะไรขึ้นและซื้อมันกลับมาไหม”

ลุงจั่วเปิดปากของเขา หลังจากที่หัวหน้าตระกูลได้อธิบายไว้ก่อนหน้านี้แล้ว คงจะไม่ดีหากละเว้น

ดังนั้นมันจะต้องซื้อคืน ส่วนฟาร์มตอนนี้เป็นของใคร เขาไม่สนใจในใจของเขาด้วยความแข็งแกร่งของอู๋โจวกรุ๊ป ตราบใดที่กองกำลังขนาดใหญ่เหล่านั้นไม่เคลื่อนไหว พวกเขาก็จะสามารถยึดมันได้อย่างง่ายดายโดยไม่มีปัญหาใดๆ

“ลืมไปซะ เราซื้อมามากพอแล้ว พื้นที่ตกของอุกาบาตนั้นกว้างเกินไป พลาดไปสักที่ไม่เป็นไร”

โจวหยุนฉง ยอมแพ้และพูดต่อ “นอกจากนี้ ในบรรดาอุกกาบาตที่ตกลงมาจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว มีอุกกาบาตน้อยมากที่มีวัตถุศักดิ์สิทธิ์จากนอกโลกอยู่”

เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา อู๋โจวกรุ๊ป จากการวิจัยพิเศษพบว่าฝนดาวตกที่ยากจะสัมผัสได้ในพันปีจะปรากฏขึ้นในอนาคตอันใกล้นี้

ตระกูลโจวเดาว่าอุกกาบาตบางลูกอาจมีวัตถุศักดิ์สิทธิ์จากนอกโลก

พวกเขาจึงอนุมานว่าอุกกาบาตจะตกลงที่ไหน

จากนั้นตรงไปที่นั่นแล้วซื้อมัน

ในความเป็นจริงแล้ว ตระกูลโจวได้ซื้อที่ดินทั่วโลกมาหลายปีแล้ว ซึ่งสาเหตุส่วนใหญ่มาจากเหตุผลนี้

แค่คิดว่าจะมีวัตถุศักดิ์สิทธิ์จากนอกอาณาเขตลงมาบนโลก และหลังจากการทำงานหนักหลายปี พวกเขาก็มีชิ้นส่วนสองสามชิ้นเช่นกัน แต่นั่นคือทั้งหมด ส่วนใหญ่ไร้ประโยชน์

ความคิดของ โจวหยุนฉง นั้นเรียบง่ายมากและเธอไม่คิดว่ามันจะแตกต่างออกไปในครั้งนี้

และอีกประการหนึ่ง กองกำลังบางส่วนยังแอบแข่งขันกับตระกูลโจวอีกด้วย

การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น

ในเวลาเช่นนี้ ความมั่นคงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

"ครับ"

ตอนนี้คุณหนูพูดแล้ว ลุงจั่วจะไม่โต้แย้งใดๆอย่างแน่นอน และพูดต่อ “ถ้าอย่างนั้นคุณหนู เราจะทำอย่างไรต่อไป”

พวกเขาออกมาเป็นเวลานานและคิดว่าจะกลับไปที่โรงแรมดีหรือไม่

“ลืมไปเถอะ ไปกันเถอะ”

โจวหยุนฉง ส่ายหัว จากนั้นหันหลังเดินออกจากประตู เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการกลับไป

ไม่มีความหมายที่จะอธิบายให้คนที่เรียกว่าเพื่อนร่วมชั้นฟังเลย

ยิ่งไปกว่านั้น อิทธิพลที่ ลู่หยวน มีต่อเธอถูกเพิกเฉยอย่างรวดเร็วและสมบูรณ์

อย่างที่บอกไป

ท้ายที่สุดผู้คนมาจากสองโลกที่แตกต่าง

หลังจากที่ลู่หยวนขับรถออกจากโรงแรมหยุนจง เขาก็ไม่ได้กลับไปที่วิลล่าทางตอนเหนือของเมืองอีก

เลือกที่จะไปที่อื่นแทน

แต่ระหว่างทาง เขาได้รับข้อความจากเฉินซ่งทางโทรศัพท์มือถือของเขา

เฉินซ่ง: เพื่อนร่วมชั้นลู่ ฉันเพิ่งโทรหาพ่อเพื่อพูดคุยเรื่องนี้ ฉันสามารถขายให้คุณได้ มารับมันได้เลย

ลู่หยวน: งั้นฉันจะหาเวลาเจอกันในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

กรอกข้อความให้สมบูรณ์

โอนส่วนที่เหลืออีก 200,000 ให้อีกฝ่ายโดยตรง

เฉินซ่งเป็นคนซื่อสัตย์และครอบครัวของเขาก็ซื่อสัตย์เช่นกัน ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องการวิ่งหนี

และด้วยทรัพย์สมบัติของเขาในปัจจุบัน แม้ว่าอีกฝ่ายจะระมัดระวัง แต่เขาก็สามารถหามันเจอได้ในเวลาอันสั้น

หลังจากนั้น ลู่หยวนยังคงขับรถต่อไป โดยนึกถึงสิ่งที่เขาทำเมื่อเร็วๆนี้

ในความเป็นจริง นอกเหนือจากต้นโพธิ์โบราณ รวมถึง "คัมภีร์เต๋า" เวอร์ชันสมบูรณ์ของคริสตี้ และแม้แต่มรดกตกทอดของครอบครัวเฉินซ่ง เขายังสามารถหาคนที่จะขโมยพวกมันทั้งหมดกลับคืนมาได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ

แต่เขาไม่ต้องการ ด้วยเหตุผลง่ายๆ ที่ว่าทุกคนไม่สามารถเชื่อถือได้

ตะขาบมีความสามารถที่แข็งแกร่งในการจัดระเบียบกิจการและไม่จำเป็นต้องกลัวที่จะเปิดเผยน้ำเสียงของมัน

แต่ถ้าเขาเอาแต่จ้างคนกลุ่มนั้น

นอกจากเรื่องราคาแล้ว หากทำมากเกินไปก็จะดึงดูดความสนใจได้ง่าย

แม้จะโดนฟันเฟือง แต่คนเหล่านั้นก็ยังเลียเลือดที่ปลายมีดของพวกเขา โหดร้ายมาก

อีกประเด็นหนึ่งคือลู่หยวนต้องการทำสิ่งเหล่านี้อย่างเป็นความลับและไม่อยากให้ใครรู้

เช่นเดียวกับการซื้อที่ดินและบริจาคที่ภูเขาหลงหู่ เขาจะไม่พบคนที่เขาว่าจ้าง เพื่อไม่ให้ทิ้งร่องรอยใดไว้ และไม่ก่อให้เกิดความสงสัยใดๆ

เหลือเวลาไม่ถึงสองเดือนก่อนเกิดภัยพิบัติทั่วโลก และเวลาก็แน่นเกินไป หากมีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น นั่นหมายความว่าความพยายามก่อนหน้านี้ทั้งหมดจะล้มเหลว

ดังนั้น ลู่หยวนจึงเต็มใจที่จะสร้างปัญหามากกว่า แต่ก็ต้องระมัดระวังด้วย

คิดแบบนี้.

ลู่หยวนขับรถไปข้างหน้าตลอดทาง

จนกระทั่งมาถึงถนนวงแหวนรอบนอกของเมืองเซี่ยงไฮ้ เขาก็จอดรถไว้ข้างอาคารแห่งหนึ่ง

ตัวอาคารเป็นแบบโบราณ มีชายคาลอยและขายึด เต็มไปด้วยสไตล์จีนโบราณ มีห้าชั้น โครงสร้างหลักไม่ใช่คอนกรีตเสริมเหล็ก แต่เป็นไม้ มีรูปปั้นหินปี่เซียะสองรูปซึ่งมีน้ำหนักหลายตันอยู่นอกประตูซึ่งมีสีสันสดใส

มีอาคารแบบนี้ในเซี่ยงไฮ้ ใครๆก็สามารถจินตนาการถึงภูมิหลังของมันได้

หลังจากลงจากรถแล้ว ลู่หยวนก็เดินไปที่ประตูอาคารและมองขึ้นไปที่ป้าย

มีตัวอักษรตัวใหญ่สามตัวในป้าย: จูเป่าจ้าย!

ฝีแปรงนั้นแข็งแรงและทรงพลัง บินได้ราวกับมังกรและนกฟีนิกซ์

โดยไม่รอช้า เขาเดินตรงไปที่ประตู

ชั้น 1 กว้างขวางและบรรยากาศดี ภายในมีฉากกั้นที่นั่งหลายแบบ

มาที่แผนกต้อนรับ

โดยไม่ต้องกังวลใจอีกต่อไป เขาพูดโดยตรงว่า “สวัสดี ผมจะไปที่ชั้นหก”

ผู้หญิงที่แผนกต้อนรับสวมชุดกี่เพ้า เธอมีรูปลักษณ์ที่ดูดีและมีอารมณ์ที่ยอดเยี่ยม หลังจากได้ยินสิ่งนี้ เธอก็ยิ้มเล็กน้อย “ฉันขอโทษ เราไม่มีชั้นที่หกในจูเป่าจ้าย”

ลู่หยวนไม่ได้พูดอะไรมาก เขาหยิบการ์ดทองคำดำออกมาจากกระเป๋าของเขา และวางไว้ที่แผนกต้อนรับ

เมื่อพนักงานต้อนรับเห็น ดวงตาของเธอก็เปลี่ยนไป น้ำเสียงของเธอให้ความเคารพและเย้ายวนเล็กน้อย

“กลายเป็นแขกผู้มีเกียรติ โปรดตามฉันมา”

หลังจากเสร็จเรียบร้อย

เธอออกมาโค้งคำนับเล็กน้อยแล้วเดินไปข้างหน้า การเคลื่อนไหวของเธอช่างน่าหลงใหล

ด้วยสายตาซาบซึ้ง ลู่หยวน ยอมรับการ์ดทองคำดำแล้วเดินตามไปอย่างช้าๆ

จูเป่าจ้าย

ในสายตาของคนนอก มันเป็นเพียงสถานที่สำหรับรับประทานอาหารและสังสรรค์ ไม่มีอะไรมากไปกว่าการบริโภคที่ค่อนข้างสูงและเป็นคลับส่วนตัว

แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ง่ายเลย นี่คือจุดซื้อขายใต้ดิน หรือเรียกง่ายๆว่าตลาดมืดก็ได้

ข้างในคุณสามารถซื้อสิ่งของทุกชนิดที่ไม่ได้รับอนุญาตให้ซื้อขายบนพื้นผิว

แต่ก่อนอื่น

คุณต้องมีมูลค่าอย่างน้อย 100 ล้านหยวน และเป็นเงินสด

ประการที่สอง คุณต้องจ่ายค่าธรรมเนียมสมาชิกมากกว่าหนึ่งล้านทุกปี ถูกต้องมันเป็นเพียงค่าสมาชิก

ดังนั้นผู้ที่รู้และมีคุณสมบัติเข้าร่วมจึงเรียกได้ว่าน้อยมาก

มันบังเอิญที่ลู่หยวนเป็นหนึ่งในนั้น

ไม่นาน ภายใต้การแนะนำของพนักงานต้อนรับหญิง เขาก็เดินผ่านทางเดินและในที่สุดก็มาถึงลิฟต์ที่มีเพียงชั้นเดียวด้านบนคือชั้นที่หก

แต่ทั้งสองก็เดินเข้าไป และหลังจากลิฟต์เริ่มขึ้น กลับกลายเป็นว่ากำลังลง

ถูกต้อง

ชั้นที่ 6 ไม่ได้อยู่ด้านบน แต่เป็นชั้นใต้ดิน

ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก ลู่หยวนลงไป และพนักงานต้อนรับก็อยู่ข้างใน

ที่ที่เขายืนอยู่มีทางเดินยาวพร้อมไฟสลัวๆ แต่เมื่อเขาเดินออกไป มันเป็นสถานที่ขนาดใหญ่

มีลักษณะคล้ายกับบาร์ แต่มีขนาดใหญ่กว่าและมีแสงสว่างมากกว่า ทุกที่นั่งทำจากไม้ล้ำค่าและจัดวางไว้ด้านนอก แต่ละชิ้นมีมูลค่าไม่ต่ำกว่าแสน

นี่คือชั้นที่หกของ จูเป่าจ้าย

แต่คนไม่มากนัก แค่สิบกว่าคนเท่านั้น

แน่นอนว่าทุกคนที่มาที่นี่ได้ยกเว้นพนักงานบริการคือมหาเศรษฐี

“ฮ่าฮ่าคุณลู่ ผมไม่ได้เจอคุณมาสองสามวันแล้ว คุณดูดีขึ้นกว่าเดิมมาก” ทันใดนั้น ชายอ้วนวัยกลางคนในชุดสูทและรองเท้าหนังก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส นี่คือผู้จัดการชั้น 6 ของ จูเป่าจ้าย แซ่หลิน

“ผู้จัดการหลิน ไม่จำเป็นต้องทักทาย”

ลู่หยวน หยุดและพูดตรงประเด็น “สิ่งที่ผมขอครั้งล่าสุดอยู่ที่ไหน? คุณหามันเจอหรือไม่?”