ตอนที่ 12 ดีแคนตัดสินใจทำอุปกรณ์ให้
คอร์เนเลียไม่ใช่คนที่จะชอบไปห้องสมุด
เธอไม่ค่อยไปห้องสมุดเลย
แต่หากเธอไม่อยากสอบตก เธอจะต้องไปกับดีแคนเพื่ออ่านหนังสือในห้องสมุด
ทั้งสองคนนั่งตรงข้ามกันรอบโต๊ะกลมเล็กๆ
เดิมทีดีแคนวางแผนที่จะหารือเกี่ยวกับการโจมตีโลกแห่งเงากับคอร์เนเลียหลังจากที่เขาอ่านจบ
แต่ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้น เขาก็พบว่าคอร์เนเลียนั่งหลับตาอยู่
เธออ่านอยู่พักหนึ่ง อย่างไรก็ตามต่อมาเธอก็ปวดหัวจากการอ่านหนังสือและเอาหนังสือไปเก็บ
หลังจากนั้นเธอก็เริ่มนั่งสมาธิอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ
ดีแคนค้นพบว่าคอร์เนเลียสามารถสงบอารมณ์ของเธอได้ดีมาก
บางทีนั่นอาจเป็นพรสวรรค์ที่ทำให้เธอกลายเป็นนักสู้ชั้นนำได้
เพียงแต่ว่าเธอไม่ชอบเรียน ดีแคนแตะโต๊ะเบาๆ
ในไม่ช้าคอร์เนเลียก็ลืมตาขึ้นและมองมาที่ดีแคน
ดีแคน: “ขอฉันดูการ์ดของเธอหน่อย”
คอร์เนเลียหยิบการ์ดเวทมนตร์สองสามใบออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้วส่งให้ดีแคน จากนั้นเธอก็มองเขาเงียบๆ
ดีแคนตรวจสอบการ์ดที่เธอยื่นให้
ขณะที่เขาตรวจสอบพวกมัน เขาก็ขมวดคิ้ว
การ์ดที่คอร์เนเลียยื่นให้เขาล้วนเป็นสีขาว ธรรมดาระดับ 3 ทั้งหมด คุณลักษณะค่อนข้างแย่มาก
ดูเหมือนว่าอาวุธหลักของเธอคือดาบ
เหตุผลก็คือเพราะการ์ดที่เธอยื่นให้เขานั้นเหมือนกันหมด - เป็นการ์ดที่ผลิตจำนวนมาก
"ความเสียหาย..."
"ฉันเข้าใจ" คอร์เนเลียพูดด้วยท่าทางเขินอาย
ดีแคนพยักหน้าก่อนจะคืนการ์ดให้คอร์เนเลีย
เขาสามารถเดาได้ว่าทำไมคอร์เนเลียถึงมีการ์ดที่เหมือนกันทั้งหมดเหล่านี้
หากอุปกรณ์ที่แสดงออกมาจากการ์ดอุปกรณ์ได้รับความเสียหาย คุณจะไม่สามารถใช้อุปกรณ์เหล่านั้นได้อีกต่อไปหากไม่มีการซ่อมแซมก่อน
ดูเหมือนว่าคอร์เนเลียจะสร้างความเสียหายให้กับอาวุธของเธอบ่อยครั้งด้วยความแข็งแกร่งของเธอ
สำหรับเธออาวุธคือสิ่งบริโภค
นอกจากนี้เนื่องจากเธอไม่มีเวทมนตร์มากนัก และอาจต้องเรียกอาวุธหลายชิ้นสำหรับการต่อสู้ครั้งหนึ่ง เธอจึงไม่ได้พกการ์ดเวทมนตร์ใดๆ ที่จะเสริมความแข็งแกร่งให้กับร่างกายของเธอเอง
สำหรับการอัญเชิญการ์ด พวกมันไม่มีปัญหาเลย
การ์ดเวทมนตร์ถูกแบ่งออกเป็นสามประเภท: การ์ดอัญเชิญ การ์ดคาถา และการ์ดอุปกรณ์
ในแง่ของการใช้พลังเวทย์ การ์ดอัญเชิญต้องใช้พลังเวทย์มากที่สุด และตามมาด้วยการ์ดคาถาและสุดท้ายการ์ดอุปกรณ์
ในทำนองเดียวกัน รูปแบบการต่อสู้ของแต่ละบุคคลสามารถแบ่งได้เป็นสามประเภท: ผู้อัญเชิญ จอมเวทย์ และนักสู้
ผู้อัญเชิญให้ความสนใจกับกลยุทธ์การต่อสู้อย่างใกล้ชิด โดยทั่วไปพวกเขาจะนำการ์ดอัญเชิญมาให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ และนำการ์ดคาถาสองสามใบไปด้วย ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ มันเป็นงานที่เหมาะกับผู้ที่มีทั้งพลังเวทย์และร่างกายสูง
โดยทั่วไปจอมเวทย์จะนำการ์ดทั้งสามประเภทไปด้วย พวกเขาเป็นคนที่มีความฉลาดและพลังเวทย์สูง พวกเขามีความเชี่ยวชาญในการใช้คาถาและจะสร้างความเสียหายด้วยการ์ดคาถาได้มากที่สุด
สำหรับนักสู้ พวกเขาจะใช้การ์ดอุปกรณ์เป็นส่วนใหญ่และการ์ดตสุสจำนวนเล็กน้อย พวกเขาเป็นคนที่มีความเข้มแข็งและร่างกายระดับสูง อย่างไรก็ตาม จะขาดพลังเวทย์
คอร์เนเลียเป็นต้นแบบของนักสู้อย่างแน่นอน
“ขอดูผลการทดสอบคุณสมบัติทั้งสี่ของเธอหน่อยได้ไหม?” ดีแคนถาม
คอร์เนเลียหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาแล้วเขียนก่อนจะยื่นให้ดีแคน
บนกระดาษเขียนว่า:
ความแข็งแกร่ง: SSS
ความฉลาด: C
ร่างกาย: S
พลังเวทย์ : D
นี่คือผลลัพธ์ที่เธอได้รับจากการทดสอบที่เธอทำเมื่อต้นภาคการศึกษา
ดีแคนจำได้ว่าผลลัพธ์ของเขาเองคือ:
ความแข็งแกร่ง : E
ความฉลาด: C
ร่างกาย: D
พลังเวทย์ : SS
ความจริงก็คือการสามารถบรรลุระดับ A ด้วยคุณสมบัติเดียวนั้นเป็นความสำเร็จที่ยอดเยี่ยมในตัวของมันเอง
ระดับ S เป็นสิ่งที่อัจฉริยะเท่านั้นที่จะได้ เหนือสิ่งเหล่านั้นคือสัตว์ประหลาด
เดิมทีดีแคนคิดว่าเขาเป็นคนผิดปกติเมื่อได้รับพลังเวทย์ระดับ SS
เขาไม่เคยคิดว่าจะมีใครบางคนที่มีคุณสมบัติระดับ SSS
ดีแคนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ยังมีพื้นที่อีกมหาศาลสำหรับการเติบโตของพลังต่อสู้ของคอร์เนเลีย เธอต้องการเพียงการ์ดที่เหมาะกับเธอเท่านั้น
เนื่องจากเขาจะต้องร่วมทีมกับเธอบ่อยๆ ในอนาคตดีแคนคิดว่าเขาอาจจะอัพเกรดสำรับของเธอสักหน่อยก่อนที่พวกเขาจะออกเดินทาง
“การจู่โจมเงาจะเริ่มตอนไหน?”
เมื่อเห็นว่าดีแคนเงียบไป คอร์เนเลียจึงถามคำถามที่เธอกังวลที่สุด
“ให้เวลาฉันสองสัปดาห์” ดีแคนกล่าว
เขาต้องการเวลาเพื่อสร้างอุปกรณ์ให้กับคอร์เนเลีย นอกจากนี้เขายังต้องรอให้เวลาคูลดาวน์ของมงกุฎแห่งความทุกข์
ของเขาสิ้นสุด
ในขณะที่มันกำลังบุกเข้าไปในโลกแห่งเงาจริงๆ มันจะดีกว่าสำหรับคนที่เปราะบางเช่นตัวเขาเองที่จะมีอุบายมากขึ้น
ยิ่งไปกว่านั้นดีแคนจะสามารถใช้สองสัปดาห์นี้ในการเลือกวิชาเลือกของเขาได้
คอร์เนเลียพยักหน้า
หลังจากที่ทั้งสองจัดการเรื่องทุกอย่างเรียบร้อย คอร์เนเลียก็ลาดีแคนอย่างมีความสุขและออกจากห้องสมุด
ในอีกสองสัปดาห์ต่อมา ดีแคนก็ลงทะเบียนหลักสูตรที่จำเป็นทั้งหมดทันเวลา
แม้ว่าหลักสูตรที่จำเป็นเหล่านั้นจะไม่ต่างจากการเสียเวลาสำหรับเขา แต่เขาก็ไม่เอามาใส่ใจมากนัก เนื่องจากมีหลักสูตรที่จำเป็นไม่มากนัก
เขาจึงตัดสินใจว่าจะถือว่ามันเป็นช่วงเวลาพักผ่อน
แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่หลังห้องเรียนและอ่านหนังสือที่เขายืมมาจากห้องสมุด อาจารย์ที่สอนก็ไม่สนใจเขาเลย
เหตุผลก็คือเพราะแทบไม่มีใครในห้องเรียนที่ให้ความสนใจจริงๆ
ตราบใดที่นักเรียนปฏิบัติตามหลักการ 'ไม่รบกวนผู้อื่นในขณะที่ทำสิ่งที่พวกเขาต้องการทำในชั้นเรียน' อาจารย์ก็จะแสร้งทำเป็นไม่เห็นว่านักเรียนไม่สนใจ
หลังจากออกจากห้องเรียนคลาส A แล้ว ดีแคนก็ไปนั่งเลือกวิชาที่เขาสนใจ
ดังที่กล่าวไว้ ดีแคนเลือกวิชาเลือกเพียงสองวิชาเท่านั้น
สำหรับคอร์เนเลีย เธอไม่ได้เลือกวิชาเลือกสักวิชาเดียว ทำให้เธอมีเวลาว่างเยอะ
ดีแคนค้นพบว่าเขาจะเจอกับคอร์เนเลียในห้องสมุด
เธอมักจะนั่งอยู่ที่โต๊ะกลมประจำของพวกเขา
แม้ว่าคอร์เนเลียจะไม่ใช่คนชอบเรียน แต่เธอก็เป็นนักเรียนที่ดี และมักจะพยายามทำการบ้านให้เสร็จอยู่เสมอ
ถึงกระนั้นเธอก็จะเริ่มกัดฟันด้วยความโกรธเป็นครั้งคราวขณะทำการบ้านคณิตศาสตร์
ดูเหมือนเธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
ในเวลาแบบนั้น ดีแคนมักจะยื่นกระดาษที่มีคำใบ้เขียนไว้ให้เธอเสมอ
ดีแคนมักจะสังเกตเห็นว่าคอร์เนเลียมักติดอยู่กับโจทย์คณิตศาสตร์เป็นครั้งคราว เมื่อเขาเห็นเช่นนั้น เขาจะจดสูตรและคำอธิบายการแก้โจทย์ลงในกระดาษเพื่อช่วยคอร์เนเลีย
เมื่อใดก็ตามที่คอร์เนเลียเห็นคำอธิบายของดีแคน เธอจะสามารถแก้ไขปัญหาที่เธอรู้สึกไม่เข้าใจได้อย่างรวดเร็ว
ในที่สุดเธอก็มั่นใจอย่างยิ่งว่าดีแคนเก่งเรื่องเรียนมาก
ในที่สุดคอร์เนเลียก็ขยับเก้าอี้ไปนั่งข้างดีแคน
เมื่อใดก็ตามที่เธอเจอโจทย์ที่ยาก เธอก็มักจะหันไปมองดีแคน
สำหรับดีแคนเขาจะยกปากกาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ และเริ่มเขียนอธิบายให้เธอ
คณิตศาสตร์ของโลกนี้เน้นไปที่เลขาคณิตและพีชคณิตเป็นหลัก ความยากอยู่แค่ระดับคณิตศาสตร์มัธยมต้นในชีวิตก่อนของดีแคน
ในฐานะผู้สอบระดับอาจารย์ คณิตศาสตร์ระดับมัธยมต้นเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับดีแคน
คอร์เนเลียเริ่มนั่งข้างดีแคนทีละน้อยเมื่อทำการบ้านสำหรับหลักสูตรวัฒนธรรมที่จำเป็นอีกสองหลักสูตรที่เหลือ
เหตุผลก็คือเธอค้นพบว่าดีแคนมีความรู้อย่างมากในทุกสิ่ง
แม้ว่าเขาจะไม่บอกคำตอบเธอตรงๆ แต่เขาก็มักจะชี้ให้เห็นข้อผิดพลาดของเธอและนำทางเธอไปสู่คำตอบที่ถูกต้อง
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป...
เธออาจพิจารณาเลือกวิชาเลือกสองสามวิชาที่เขาเรียนในภาคเรียนหน้า
ฝันร้ายที่คอร์เนเลียกลัวที่สุด — สอบตก — จะไม่รบกวนเธออีกต่อไป
เธอมีความสุขมากขึ้นเพราะไร้ความกังวล
สองสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ในสัปดาห์ที่สามของภาคเรียนใหม่ สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของนักเรียนใหม่มากที่สุดคือข่าวความตั้งใจของดีแคนและคอร์เนเลียที่จะบุกเข้าไปในโลกแห่งเงา
ในความเป็นจริง นักศึกษาและอาจารย์สูงวัยจำนวนมากเริ่มให้ความสนใจกับการโจมตีครั้งแรกของดีแคนและคอร์เนเลีย
นักเรียนจากวิทยาลัยที่เน้นการต่อสู้ทั้งสามแห่งได้รับอนุญาตให้โจมตีโลกแห่งเงาในระหว่างวันเรียนปกติ
เนื่องจากความจริงที่ว่าการจู่โจมโลกแห่งเงาอาจใช้เวลานานมากจึงจะจบ นักเรียนจึงมักจะขาดเรียนบ่อยครั้ง
ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงต้องได้รับอนุญาตจากอาจารย์ประจำชั้นออกก่อนเวลา ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงสามารถชดเชยคลาสที่พวกเขาพลาดไปเมื่อกลับมาจากการจู่โจมได้
จริงๆ แล้ว มีนักเรียนใหม่เพียงไม่กี่คนที่พยายามโจมตีโลกแห่งเงาไม่นานหลังจากเข้าสู่สถาบันเวทมนตร์ไฟสวรรค์
โดยทั่วไปแล้ว พวกเขาจะเริ่มโจมตีโลกแห่งเงาในช่วงภาคเรียนที่สองเท่านั้น
นักเรียนต้องได้รับอนุญาตพิเศษจากอาจารย์ประจำชั้นจึงจะบุกโลกแห่งเงาได้
ด้วยเหตุนี้ดีแคนและคอร์เนเลียจึงไปหาศาสตราจารย์อาร์โนลด์เพื่อแสดงความตั้งใจของพวกเขา
ศาสตราจารย์อาร์โนลด์ลังเลเล็กน้อย เขาไตร่ตรองสักพักก่อนที่จะอนุญาติ
หากเป็นนักเรียนคนอื่น เขาจะไม่ยอมให้พวกเขาพยายามโจมตีโลกแห่งเงาเร็วๆ นี้แน่
แต่เนื่องจากพวกเขาเป็นดีแคนและคอร์เนเลียจึงไม่มีปัญหาใดๆ
แต่เขาเริ่มกังวลเกี่ยวกับผู้บุกรุกคนอื่นๆ ที่จะจับคู่กับโลกแห่งเงาของพวกเขาแทน
