ตอนที่ 120 : ใครขโมยกระเป๋าสตางค์ของฉันไป...
ตอนที่ 120 : ใครขโมยกระเป๋าสตางค์ของฉันไป...
เมื่อเห็นกุญแจมือทั้งสองคู่อยู่ตรงหน้า ไม่มีทางที่ทั้งสองจะไม่รู้ว่าซู่ซวนเป็นตำรวจ
เมื่อนึกถึงการที่ซู่ซวนก้าวเข้ามาก่อนหน้านี้และยุ่งกับธุรกิจของพวกเขา ทั้งคู่ก็รู้สึกงุนงง
ดังนั้นทุกสิ่งที่พวกเขาเพิ่งทำไปก็ถูกตำรวจเห็นแล้ว?!
ตำรวจน่ารำคาญคนนี้ ทำไมเขาถึงมายุ่งกับเรื่องของพวกเขาล่ะ?
เมื่อเห็นทั้งสองจ้องมองกุญแจมือโดยไม่ขยับตัว ซู่ซวนก็เริ่มหมดความอดทน
“เร็วเข้า” เขาเร่งเร้า “สวมกุญแจมือซะ ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่สุภาพ”
“ให้ฉันเตือนพวกคุณก่อนก็ได้” ซู่ซวนพูดต่ออย่างใจเย็น “ถ้าพวกคุณพยายามวิ่งตอนนี้ นั่นเท่ากับเป็นการต่อต้านการจับกุม” เขามองไปที่หญิงสาวที่ถอยไปสองก้าวอย่างชัดเจนและพร้อมที่จะหลบหนี “จำไว้ว่าสนามบินนี้ไม่ได้มีแค่ฉันที่คอยตรวจตราเพียงลำพัง ดังนั้นจะหนีไปได้จริงๆเหรอ?”
เมื่อได้ยินดังนั้น หญิงสาวที่กำลังจะหนีก็หยุดและยืนอยู่ที่นั่น สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
ชายที่เคยเผชิญหน้ากับซู่ซวนก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะลังเลเช่นกัน เขาเข้ามาใกล้แต่ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจจะหยิบกุญแจมือ
“ทางที่ดีควรคิดให้รอบคอบก่อนที่จะใช้ความรุนแรง โดยเฉพาะกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ”
“การขโมยของอาจทำให้ติดคุกได้มากที่สุดสองสามวัน แต่การต่อต้านการจับกุมและทำร้ายเจ้าหน้าที่อาจนำไปสู่ผลที่ตามมาที่ร้ายแรงยิ่งกว่านั้นมาก”
เมื่อเผชิญหน้ากับการกระทำของชายคนนั้น ซู่ซวนยังคงสงบและไม่หงุดหงิด เขาเฝ้าดูชายคนนั้นอย่างใกล้ชิด
ชายคนนั้นชะงักไปครู่หนึ่ง
เมื่อดูการกระทำของทั้งคู่ ซู่ซวนก็พอใจ
“เอาล่ะ สวมกุญแจมือซะ การตัดสินใจของพวกคุณขึ้นอยู่กับพวกคุณเอง…”
ขณะที่เขาพูดจบ คู่หนุ่มสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาก็จ้องมองไปที่กุญแจมือและลังเลระหว่างตัวเลือกของพวกเขา
พวกเขาเคยคิดที่จะต่อต้านการจับกุมหรือแม้แต่การต่อสู้ แต่ทุกครั้งที่พวกเขาพยายาม ซู่ซวนจะจับทางพวกเขาได้และข่มขู่พวกเขากลับ เมื่อความพยายามล้มเหลว ความตั้งใจของพวกเขาก็ลดลง
ในขณะนี้พวกเขาเริ่มรู้สึกวิตก
ท้ายที่สุดสิ่งที่ตำรวจพูดก็เป็นความจริง แม้ว่าพวกเขาจะถูกจับได้ในตอนนี้ แต่พวกเขาก็จะถูกควบคุมตัวเพียงไม่กี่วันเท่านั้น แต่ถ้าพวกเขาถูกตั้งข้อหาขัดขืนการจับกุมหรือทำร้ายเจ้าหน้าที่ ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะต้องติดคุกนานแค่ไหน?
ลักษณะของอาชญากรรมเหล่านี้จะแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงและแน่นอนว่าพวกเขาไม่ต้องการยกระดับเรื่องให้ไปถึงระดับนั้น
เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ ทั้งสองจึงยอมถอย
“คุณเจ้าหน้าที่ ไม่จำเป็นจริงๆ…”
“เราจะใส่พวกมันเดี๋ยวนี้!”
“เรายอมแพ้แล้ว คุณช่วยเบาๆมือกับพวกเราหน่อยได้ไหม”
“คุณเจ้าหน้าที่ คุณก็รู้ว่าเราไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้น เราขาดเงินสดจริงๆ คุณให้โอกาสเราอีกครั้งได้ไหมและนี่ก็เป็นครั้งแรกของพวกเราด้วย”
“อย่าจับเราเลย เราได้เรียนรู้บทเรียนแล้ว!”
คนทั้งสองพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว ยอมสละศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่และขอความเมตตา
ซู่ซวนอดไม่ได้ที่จะกระตุกปากของเขา ด้วยความเชี่ยวชาญของพวกเขา พวกเขากล้าอ้างว่านี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาขโมย!
“เพราะว่าพวกคุณขาดเงินสดงั้นเหรอ ก็เลยขโมยได้ใช่ไหม?”
“พวกคุณมีมือมีเท้า ทำไมไม่หางานที่ถูกกฎหมายล่ะ? คุณเคยคิดบ้างไหมว่าคนที่คุณขโมยไปจะรู้สึกอย่างไร”
“ฉันจะให้โอกาสพวกคุณอีกครั้ง!”
“ใส่กุญแจมือ!”
“อย่าบังคับให้ฉันต้องทำเอง…”
เมื่อได้ยินคำพูดของซู่ซวน ทั้งสองก็รู้ว่าคราวนี้พวกเขาคงหนีไม่พ้น พวกเขาสบตากันและหยิบกุญแจมือจากซู่ซวนไปโดยสมัครใจใส่
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ซู่ซวนจึงพาพวกเขาไปยังพื้นที่เงียบสงบ ขณะที่พวกเขาเลี้ยวที่หัวมุม พวกเขาก็เห็นผู้หญิงที่ถูกขโมยของ เธอรีบมาหาพวกเขา เธอมีเพื่อนและสมาชิกในครอบครัวที่วิตกกังวลหลายคนตามหลังเธอมา คนทั้งกลุ่มกำลังมุ่งหน้าตรงไปหาพวกเขา
ขณะที่พวกเขาเดิน ผู้หญิงที่ทำของหายไปกำลังเดินค้นหาอย่างเมามันพร้อมกับพึมพำกับตัวเอง
“สวรรค์! ฉันทำของหายหรือมีคนขโมยไปกันแน่? ใครคือหัวขโมยใจร้ายที่เอาเงินของฉันไป”
“ฉันค้นหามาตั้งนาน มันคงถูกขโมยไปแล้ว…”
“ฉันจำได้ว่าตอนนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งคุยกับฉันก่อนหน้านี้ มันอาจจะถูกขโมยไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว…”
"ฉันควรทำอย่างไรดี? นี่ก็ผ่านมานานมากแล้วและผู้หญิงคนนั้นคงหนีไปแล้ว เงินนั้นคือเงินช่วยชีวิตสามีของฉัน!”
ในขณะที่หญิงสาวกำลังพูด ชายสูงอายุที่มีความกังวลพอๆกันที่อยู่ใกล้ๆ ก็จ้องมองเธออย่างดุเดือด
“เธอก็รู้ว่านั่นคือเงินช่วยชีวิตสามีเธอ!”
“ก่อนที่จะมา เธอก็กังวลเพราะต้องนำเงินมาให้ฉัน”
“ฉันก็แนะนำให้เอามันไปฝากธนาคาร แต่เธอกลับไม่ทำ…”
“ตอนนี้เงินถูกขโมยไป…”
“เธอตั้งใจทำแบบนี้ใช่ไหม? พยายามขโมยเงินทำให้ลูกชายฉันตายเพื่อที่จะได้แต่งงานใหม่ใช่ไหม”
“นี่เป็นแผนของเธอใช่ไหม? เธอซ่อนเงินไว้ใช่ไหม?!…”
เมื่อดูละครครอบครัวที่กำลังวุ่นวาย ซู่ซวนก็รีบผลักผู้กระทำผิดทั้งสองเข้าไปหากลุ่มคนอย่างรวดเร็ว
ผู้หญิงที่ถูกพ่อสามีดุทันใดนั้นก็เห็นชายและหญิงคู่หนึ่งเข้ามาใกล้ ดวงตาของเธอสว่างขึ้น
“คนนี้แหละ!”
“เธอขโมยของของฉัน!”
“ต้องเป็นเธอ… แน่ฉันคุยกับเธอเมื่อครู่ที่แล้วและเสียสมาธิไป…”
ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค กุญแจมือบนข้อมือของผู้กระทำผิดทั้งสองก็สบตาเธอ ทำให้เธอพูดไม่ออกไปชั่วขณะ
ก่อนหน้านี้เธอยังไม่แน่ใจว่าทั้งสองเป็นหัวขโมยหรือไม่
อย่างไรก็ตามญาติของหญิงสาวที่ได้ยินคำพูดของเธอกลับไม่ได้สงสัยเลย โดยเฉพาะแม่สามีที่มองผู้กระทำผิดทั้งสองด้วยความดูถูก
ผู้กระทำผิดทั้งสองมีกุญแจมือซึ่งเปิดเผยตัวตนของพวกเขาได้อย่างชัดเจนแล้ว
“เจ้าวายร้าย!”
“ทำไมถึงต้องขโมยของด้วย โดยเฉพาะเงินช่วยชีวิตลูกชายฉัน!”
“พวกแกไม่มีจิตสำนึก!”
“ไอ้สารเลว ฉันจะสอนบทเรียนให้เอง! เอาเงินของฉันคืนมา!”
เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของโจรทั้งสองก็เปลี่ยนไปและพวกเขาก็กำลังจะพูด
ผู้หญิงคนนั้นเห็นซู่ซวนอยู่ข้างหลังพวกเขาแล้ว จึงรีบเดินไปหาเขาและพูดอย่างลังเล
“คุณเจ้าหน้าที่ กระเป๋าเงินของฉันหายไป!”
“ฉันได้คุยกับพวกเขาก่อนหน้านี้และฉันสงสัยว่าพวกเขาเอากระเป๋าเงินของฉันไป…”
“ได้โปรดคุณเจ้าหน้าที่ช่วยฉันหาเงินช่วยชีวิตสามีของฉันหน่อยนะคะ…”
ขณะที่หญิงสาวพูดคำเหล่านี้ เธอยังคงค่อนข้างกังวล เธอไม่แน่ใจว่าผู้กระทำผิดสองคนนี้เป็นคนที่ขโมยเงินของเธอไปหรือเปล่า แต่เธอค้นหามาโดยตลอดและไม่พบกระเป๋าเงินของเธอเลย ตอนนี้คนสองคนที่เธอคุยด้วยก่อนหน้านี้ก็ถูกจับกุมแล้ว เธอทำได้เพียงลองเสี่ยงโชคเท่านั้น
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ซู่ซวนก็ขมวดคิ้วและสะกิดไหล่ของผู้กระทำผิดทันที เขาเห็นผู้หญิงคนนั้นขโมยของบางอย่างแล้วและมอบให้ผู้ชาย
“คุณผู้หญิง ไม่ต้องกังวลครับ ผมจะทำให้แน่ใจว่าพวกเขาจะคืนกระเป๋าเงินของคุณเอง…”
“เอาของไปคืนให้เธอเร็วเข้า!”
