Chapter 6:ดึงดูดความสนใจ
Chapter 6:ดึงดูดความสนใจ
แอ็คเซลตอบเพียงสั้นๆ ว่า “ก็ต้องขอบคุณการฝึกซ้อมอย่างหนักแหละนะ”
เควินส่ายหัวและพูดว่า "มันเป็นไปไม่ได้ มันฝึกซ้อมกันได้หรอ คุณเคลื่อนที่เร็วมากเหมือนกับคุณเทเลพอร์ทมาเลย"
แอ็คเซลไม่ใช่คนที่อดทนมากนักและเขาไม่ชอบพูดคุยกับผู้คนอื่นเท่าใด แต่ชายหนุ่มคนนี้สามารถกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเขาได้ "คุณชื่ออะไร"
เควินรับมีดจากเขาและตอบว่า "เควิน"
แอ็คเซลเห็นตราบนเสื้อสเวตเตอร์ของเควินและถามเขาอย่างสงสัยว่า "คุณเป็นนักเวทย์หรอ"
เควินมองตามไปที่ตราที่เขาสวมอยู่บนสเวตเตอร์
เควินตอบด้วยอาการงงงวยว่า "ฉันเพิ่งสมัครเข้ามา และยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แล้ว นักเวทย์ใช้สนามฝึกไม่ได้หรอ"
ท้ายที่สุดแล้วมันก็อาจจะเป็นหนึ่งในความเป็นไปได้ที่เขาคาดเดา บางทีนักเวทย์และนักรบอาจไม่ถูกกัน
แอ็คเซลส่ายหัวและตอบด้วยรอยยิ้มว่า "แน่นอนว่าคุณสามารถใช้สนามฝึกได้ แต่การที่นักเวทย์หรือพ่อมดแบบคุณรู้วิธีการต่อสู้มันเป็นเรื่องที่ผิดปกติมาก"
แอ็คเซลกล่าวเสริมว่า "เทคนิคการใช้ไม้กวาดนั่นของคุณน่าทึ่งและน่าประทับใจดีนะ แต่คุณยังขาดความอดทน นั่นเป็นสิ่งที่น่าอาย"
เควินพยายามจะบอกเขาว่า "อย่าล้อเล่น" แต่เขาก็สามารถควบคุมตัวเองไว้ได้ทัน และตัดสินใจกล่าวชมเขาว่า “ที่จริงฉันกลับมาเพื่อดูการฝึกดาบของคุณ มันซึ่งเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นการฝึกดาบแบบนี้ และหวังว่าจะได้มีโอกาสเห็นคุณฝึกดาบอีก”
แม้ว่าเควินจะตัวสูง แต่เขาก็ต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อมองตากับแอ็คเซลตรง ๆ แอ็คเซลพูดกับเขาว่า “เป็นคุณนี่เองที่มากับอลัน... แต่ฉันไม่คิดว่าคุณจะมีเวลามาดูเราฝึกซ้อมมากนักหรอก”
“นักเวทย์กับนักรบอยู่คนละตึก แต่บางทีเราอาจจะได้เจอกันในวันหยุด แต่ฉันเองก็อยากเห็นเทคนิคของคุณอีกครั้งเหมือนกันเควิน”
“แต่ก่อนอื่น คุณควรจะมุ่งความสนใจไปที่การฝึกพลังเวทย์ของคุณ คงต้องบอกข่าวร้ายว่าอีกไม่นานคุณจะพบว่าเมื่อเริ่มเรียนคุณจะไม่มีเวลาว่างมากนักหรอกนะ”
เควินกล่าวอย่างสุภาพ: "ขอบคุณสำหรับคำแนะนำแอ็คเซลฉันหวังว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง ในเวลานั้นถ้าคุณให้ฉันดูเทคนิคของคุณ ฉันก็จะสอนคุณเป็นการแลกเปลี่ยน แต่เทคนิคของฉันก็ไม่ได้มีอะไรมาก มันก็แค่เป็นทักษะมีดธรรมดา ๆ "
เควินยิ้มให้เขาและโบกมือออกไป เขาวางกริชและไม้กวาดกลับเข้าที่ และหันออกจากสนามฝึกโดยไม่กลับมา
แอ็กเซลประหลาดใจมากกับการพูดคุยนี้ ค่อย ๆ มีรอยยิ้มบนเผยบนใบหน้าของเขาและในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ว่า เขาได้ถูกดึงดูดความสนใจของเขาไปกับชายคนนี้จนหมดแล้ว
..เควินเดินออกจากจัตุรัสหลัก ไปยังร้านค้าที่ซื้อและขายสินค้าต่าง ๆ เขามั่นใจว่าเขาสามารถขายเครื่องประดับและดาบที่นี่ได้โดยไม่มีความเสี่ยง
ทันทีที่เข้าไปในร้าน เขาก็ไม่พลาดที่จะมองไปที่ชั้นวางของ และตรงไปหาผู้จัดการที่เควินเคยเจอหลายครั้งในอดีต
การสื่อสารเป็นไปอย่างรวดเร็วและราบรื่น เพราะผู้จัดการรู้จักเควินดี ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พยายามจะโกงเขา ดังนั้น จากการซื้อขายครั้งนี้เขาก็ได้เหรียญทองมาอีก 80 เหรียญ
เขาคุยกับผู้จัดการสักพักก็ออกจากร้าน แล้วไปที่โรงแรมราคาถูก เขาจองไว้ 2 คืน บวกค่าอาหาร เขาหมดเงินไปเพียง 1 เหรียญทอง
ทันทีที่เขามาถึงห้อง เขาก็หยิบถุงวิเศษที่ลุงดักลาสมอบให้เขาและหนังสือที่เขาสืบทอดมาจากพ่อแม่ของเขา และตัดสินใจที่จะเริ่มต้นด้วยถุงวิเศษก่อน
ข้างในเขาพบหม้อใบใหญ่ หนังสือเกี่ยวกับการเล่นแร่แปรธาตุและหนังสือที่เรียนคาถาตั้งแต่ระดับ 1 ถึงระดับ 5
นอกจากนี้ยังมีกล่องขนาดใหญ่ที่มีขวดสีต่าง ๆ เขียนว่า "วัตถุดิบจําเป็นสําหรับการทํายาระดับต่ำ"
และกล่องอีก 3 กล่องซึ่งภายในบรรจุสมุนไพรมหัศจรรย์ 5 ชนิด เมื่อตรวจสอบพวกมันจนหมด เขาก็ตัดสินใจเก็บของพวกนี้ไว้ในถุงวิเศษชั่วคราว
ก่อนที่เขาจะอ่านหนังสือที่พ่อแม่ของเควินทิ้งไว้ให้ เขาก็ได้หยิบกริชสองเล่มออกมาจากถุงวิเศษและทดสอบมัน
เขาถอยกลับเมื่อเขารู้ว่าพวกมันไม่ค่อยสมดุลนัก ด้ามจับหนักเกินไปและใบมีดเบาเกินไป เขาจะต้องฝึกซ้อมอย่างหนักเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะถูกควบคุมพวกมันได้อย่างสมบูรณ์
หลังจากนั้นเขาตัดสินใจที่จะยืดเส้นยืดสายและเขาต้องขัดเกลาร่างกายที่แข็งกระด้างนี้เสียก่อน และในที่สุดเขาก็ทําการออกกําลังกายเพื่อเสริมสร้างส่วนที่ร่างกายต้องการมากที่สุด
เมื่อพอใจและเหนื่อยล้ากับการออกกำลังกาย เขาจึงไปอาบน้ำ และลงไปกินข้าวข้างล่าง โชคดีที่แม้ว่าโลกนี้ดูเหมือนจะไม่มีเทคโนโลยีใด ๆ เลย แต่ก็ยังมีความสะดวกสบายอยู่บ้างและฝักบัวก็เป็นหนึ่งในนั้น
เมื่อทำความสะอาดตัวเองเสร็จเขาก็เดินลงมาที่ชั้นล่างก่อนจะนั่งลงถามพนักงานต้อนรับของโรงแรมอย่างเป็นกันเองว่า ขอยืมดินสอและกระดาษได้ไหม
ผู้ชายคนนี้ใจดีให้ดินสอกับกระดาษกับเขา เควินพยักหน้าและยิ้มให้เขา
อาหารเย็นของเขาเสิร์ฟอย่างรวดเร็วและเควินก็ดูสิ่งที่เขาจดในขณะที่รับประทานอาหาร มันเป็นรายการสิ่งที่ต้องซื้อก่อนออกจากที่นี่
เขาคิดอย่างรอบคอบ เมื่อคิดถึงหินลับมีดและที่ยกน้ำหนักเมื่อเขาเข้าไปนิกายคงแน่นอนว่ามันจะมีสิ่งเหล่านี้
สิ่งแรกที่เขาต้องการคือเสื้อผ้าใหม่ นักฆ่าที่ดีมักจะมีอุปกรณ์ต่าง ๆ มากมายเพื่อปลอมตัวเพื่อปฏิบัติภารกิจที่แตกต่างกันไป
แม้เขาไม่ใช่มือสังหารแล้ว แต่นิสัยนี้ก็ยากที่จะลืม และเขายังต้องการชุดที่เหมาะกับการฝึกฝนและต่อสู้
เขายังต้องการเสื้อผ้าที่ทําให้เขาหายไปไปในฝูงชนได้ ตรงกันข้ามเขาก็ต้องเสื้อผ้าอื่น ๆ ที่แตกต่าง เสื้อผ้าที่ดูน่าเชื่อถือ เขาอาจต้องโน้มน้าวหรือล่อลวงคนอื่น ๆ เขาไม่สามารถเพิกเฉยต่อความเป็นไปได้นี้ได้
จากนั้นเขาก็คิดถึงเรื่องอาวุธด้วยเช่นกัน กริชสองเล่มไม่พอที่จะทำให้เขารู้สึกปลอดภัย และตลอดชีวิตที่ผ่านมาเขามักจะซ่อนอาวุธไว้อย่างน้อย 6 ชิ้น
เขาเพิ่มผ้าพันแผล ยาฆ่าเชื้อ หรือแย่ที่สุด แอลกอฮอล์ ด้าย และเข็มลงในรายการ ทั้งหมดนี้ใช้สำหรับปฐมพยาบาลในยามฉุกเฉิน
เมื่อก่อนเขาดูแลอาการบาดเจ็บของตัวเองทั้งหมดอยู่แล้ว เขาไม่ได้คิดจะไปขอความช่วยเหลือจากใครในทุกครั้งที่ได้รับบาดเจ็บ แล้วก็คงไม่คิดจะไปห้องพยาบาลของนิกายตะวันถ้าไม่จำเป็น
