บทที่ 172: รองแม่ทัพหลิน
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนกระทั่งพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า ดวงจันทราอันโดดเดี่ยวลอยสูงอยู่เหนือผืนฟ้าสีนิล แสงจันทร์สุกสว่างส่องให้ธารน้ำไหลเปล่งประกายดุจดั่งแพรไหม รอบกายมีเสียงของแมลงกลางคืนที่กำลังบรรเลงบทเพลงแห่งราตรีดังลอยมา แสงไฟที่อ่อนแรงดูโดดเด่นเป็นพิเศษท่ามกลางยามราตรี ขณะนั้นไป๋เซิ่งเสวี่ยและมู...
