ตอนที่ 99 ความคิด
ตอนที่ 99 ความคิด
ไอร่าไม่เคยคิดฝันว่าจะมีเหมืองแร่ซ่อนอยู่ใต้ภูเขาหิน
เธอบอกเรื่องนี้กับอสูรตัวผู้ทั้งสามที่บ้าน
จากนั้นทุกคนก็ตกตะลึง
เมื่อทุกคนได้สติ พวกเขาก็ติดอยู่กับปัญหาอื่น
พวกเขาควรขุดเหมืองนี้อย่างไรดี
เชร์วิเคราะห์อย่างใจเย็น “หากเราต้องขุดเหมืองออกจากพื้นดิน มันอาจทำให้ภูเขาจมลง ในกรณีที่ร้ายแรง มันอาจจะถล่มก็ได้”
หากภูเขาหินถูกทำลาย ไม่เพียงแต่พวกเขาจะไม่มีที่อยู่อาศัยเท่านั้น แต่ยังจะสูญเสียแปลงผักและสวนผลไม้ที่พวกเขาได้ทำงานอย่างหนักเพื่อจัดการที่ตีนเขาด้วย
ทุกคนไม่เต็มใจ
ธยาน์กล่าวเสริมว่า “การขุดไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ เมื่อเราเริ่มขุดแล้ว เราจะต้องเตือนเผ่าอื่นในบริเวณใกล้เคียงด้วย ไม่ต้องพูดถึงตัวที่อยู่ห่างไกล เราไม่อาจซ่อนเรื่องนี้จะเผ่านกบนยอดเขาได้อย่างแน่นอน”
เชร์พยักหน้า “เมื่อมีคนรู้เกี่ยวกับเหมืองนี้มากขึ้น มันจะทำให้เกิดปัญหามากมายนับไม่ถ้วน เราจะต้องเสียอะไรมากมายเพื่อปกป้องมัน”
ไอร่าถามอย่างลังเล “เราจะไม่ขุดมันใช่หรือไม่”
พวกเขาทั้งสามหยุดชั่วคราวและมองคอนริพร้อมกัน
คอนริเป็นผู้นำเผ่าหมาป่าภูเขาหิน ภูเขาหินนั้นเป็นของเขา เขามีสิทธิ์มากที่สุดที่จะตัดสินใจว่าควรขุดเหมืองหรือไม่
หลังจากช่วงเวลาแห่งความเงียบงัน คอนริก็กล่าวว่า “แม้ว่าคริสตัลจะน่าดึงดูดใจมาก แต่ชีวิตของพวกเราในตอนนี้ก็ค่อนข้างดี เราไม่จำเป็นต้องสร้างปัญหาอีกต่อไป”
เมื่อเทียบกับความมั่งคั่งของเขาแล้ว เขาให้ความสำคัญกับยุคปัจจุบันของเขามากกว่า
เนื่องจากเขาได้พูดไปแล้ว เชร์และธยาน์จึงไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ พวกเขาพยักหน้าเห็นด้วย
ไอร่าขยับริมฝีปากของเธอ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
จากมุมมองของสถานการณ์โดยรวม ไม่มีปัญหากับการตัดสินใจของคอนริ ไอร่าไม่ต้องการบังคับให้ทั้งเผ่าย้ายที่อยู่เพียงเพราะภารกิจ
เธอคิดว่าเธอควรลืมมันและมองหาที่อื่น บางทีอาจมีเหมืองแร่อยู่ที่อื่นอีก
อย่างไรก็ตาม ยังมีเวลาอีกสามเดือน
...
ในตอนเช้า คอนรินำอสูรตัวผู้ออกไปล่าสัตว์ ธยาน์ออกไปทำงาน
เชร์อยู่บ้านกับไอร่า
เชร์ผู้เอาใจใส่ตระหนักว่าสาวน้อยของเขาดูเหมือนจะมีบางอย่างอยู่ในใจ เขาถามคำถามเพื่อซักถามสองสามข้อ แต่เขาไม่ได้รับคำตอบจากเธอ
เชร์ตรวจสอบทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา และตระหนักว่าไอร่าสบายดีจนกระทั่งเมื่อวาน วันนั้นเท่านั้นที่เธอแสดงอาการผิดปกติ
เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งและนึกถึงบทสนทนาเกี่ยวกับเหมืองแร่เมื่อคืนนี้ทันที
ไอร่ามีความคิดอื่นเกี่ยวกับเหมืองแร่หรือไม่
ไอร่าไม่รู้ว่าเชร์มองเห็นความคิดของเธอแล้ว
เธอกอดแขนของเขาและกะพริบตา “ข้าอยู่บ้านเบื่อ ๆ เจ้าพาข้าออกไปข้างนอกได้หรือไม่”
“เจ้าอยากไปที่ใด”
“ที่ไหนก็ได้ ข้าไม่เรื่องมาก”
‘คงจะดีสำหรับเธอที่จะได้ออกไปสูดอากาศ’ เชร์คิด บางทีสาวน้อยอาจเต็มใจแบ่งปันความคิดของเธอเมื่อเธอมีความสุข
เขากายร่างเป็นเสือขาวและอุ้มไอร่าลงจากภูเขา เมื่อพวกเขาเดินผ่านแปลงผัก ไอร่าโบกมือให้กับธยาน์ซึ่งยังคงรดน้ำต้นไม้อยู่
“เรากำลังจะออกไปเดินเล่น เราอาจกลับช้าหน่อย เจ้าไม่ต้องรอพวกเรา ทานอาหารกลางวันไปก่อนเลยนะ”
โดยไม่คาดคิด ธยาน์เลื้อยไปและลดหัวงูตัวใหญ่ของเขาลง เขาหยุดอยู่ตรงหน้าไอร่าและมองดูเธอ “ข้าก็อยากไปด้วยเช่นกัน”
ไอร่าชี้ไปที่แปลงผัก “แต่เจ้าต้องรดน้ำผักนะ”
“กลับมา ข้าค่อยรดน้ำ”
ไม่ไกลนัก อสูรตัวผู้ได้ยิน พวกเขาก็หัวเราะออกมา “ไอร่า เจ้าพาธยาน์ไปเดินเล่นด้วยเถอะ พวกเราจะรดน้ำให้เอง เจ้าไม่ต้องกังวล”
ไอร่าขอบคุณพวกเขา จากนั้นจึงแตะหัวงูที่อยู่ตรงหน้าเธอ “เอาล่ะ ไปด้วยกัน”
ธยาน์เปิดปากของเขาและเลียใบหน้าของเธอ
เชร์เดินช้าลง เท้าของเขานิ่งเงียบบนพื้นหญ้า
ไอร่านั่งขัดสมาธิบนหลังของเขา โดยถือเข็มทิศเล็ก ๆ ไว้ในมือ เธอจับตาดูเข็มที่อยู่บนนั้น
ตอนแรกชี้ไปที่ภูเขาหิน เมื่ออยู่ไกลเท่านั้นจึงกลับสู่ตำแหน่งเดิม
ธยาน์เห็นรังนกอยู่บนต้นไม้ นกตัวใหญ่ไม่อยู่บ้านและมีไข่ในรังประมาณ 20 ฟอง
เขาพุ่งขึ้นไปบนต้นไม้และกวาดไข่นกทั้งหมดออกไปด้วยลิ้นงูของเขา
จากความเรียบร้อยของการเคลื่อนไหวของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผู้กระทำผิดซ้ำ ๆ เขาคงเคยทำเรื่องแบบนี้มามากมายในอดีต
งูส่วนใหญ่ชอบกินไข่นก แม้แต่ธยาน์ก็ไม่มีข้อยกเว้น ทุกครั้งที่เขาออกล่าสัตว์เขาจะตรวจดูว่ามีรังนกอยู่บนต้นไม้ใกล้ ๆ หรือไม่ ถ้ามีเขาจะจัดการพวกมันอย่างแน่นอน
ครั้งนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น ธยาน์นำไข่ทั้งหมดมาให้ไอร่าราวกับว่าเขากำลังนำเสนอสมบัติ
อย่างไรก็ตาม ไอร่ายังคงจ้องมองไปที่เข็มทิศและไม่สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเขาเลย
ธยาน์รู้สึกไม่มีความสุขเล็กน้อย เขาสะบัดลิ้นงูของเขาออกแล้วเอาเข็มทิศไปจากมือของเธอ
ไอร่าเงยหน้าขึ้นมองเขาทันที “เจ้าเอาไปทำไม เอาคืนมาให้ข้านะ”
ธยาน์ถือไข่ไว้ตรงหน้าเธอ “กินพวกนี้สิ”
ไอร่ารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เจ้าได้ไข่มากมายมาจากไหน”
“ข้าได้มาจากบนต้นไม้”
ไอร่าโบกมือของเธอ “ข้าไม่กินหรอก เก็บไว้กินเองเถอะ”
โดยไม่คาดคิด ใบหน้าของธยาน์มืดลงเมื่อเขาได้ยินคำพูดของเธอ
ปกติแล้วเขาจะดูมืดมน ตอนนี้เขาดูน่ากลัวยิ่งขึ้น
“หากเจ้าไม่ชอบพวกมัน ข้าก็ไม่เอาแล้วเหมือนกัน”
จากนั้นเขาก็กำลังจะทุบไข่นกทั้งหมด
ไอร่ารีบดึงเขากลับมา “อย่าโยนนะ”
น่าเสียดายหากจะทุบให้แตกทั้งหมด
เธอหยิบไข่นกขึ้นอย่างสุ่ม ๆ “ข้าเอาฟองนี้ ที่เหลือเจ้าแบ่งกับเชร์”
ธยาน์หยิบไข่นกที่ฟองใหญ่ที่สุดออกมาแล้วยัดมันลงในมือของไอร่า “นี่ให้เจ้า”
ไอร่าไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
จากนั้น ธยาน์ก็หยิบไข่นกที่เล็กที่สุดออกมาแล้วมอบให้เชร์
เสือขาวมองกลับมาที่เขา “ขอบใจ แต่ข้าไม่ชอบไข่”
ในความเป็นจริง มีแค่งูเท่านั้นที่มีรสนิยมเฉพาะตัว สัตว์ตัวอื่นไม่ชอบไข่ มันเหนียวและรสชาติแปลก ๆ
ธยาน์รีบนำไข่นกกลับมาทันที คงจะดี หากเชร์ไม่กินมัน นอกจากนี้ เขาไม่เต็มใจที่จะแบ่งให้เชร์
เขาตั้งใจโยนไข่นกเข้าปาก เคี้ยวมันแล้วกลืนลงไป
ไอร่ามองดูเขาด้วยความประหลาดใจ “ทำไมเจ้าถึงกินเปลือกไข่ด้วยล่ะ”
ธยาน์พูดตามความเป็นจริง “เปลือกไข่อร่อย มันกรุบกรอบมาก”
ไอร่าพูดไม่ออก
เธอตบที่หลังเสือขาว “หยุดที่หินข้างหน้า”
เป็นเวลาเที่ยงวัน ดวงอาทิตย์สาดแสงร้อนแรง ไม่มีต้องไม้อยู่ใกล้ ๆ เพื่อป้องกันความร้อน
ไอร่าตอกไข่ลงบนก้อนหิน
หินดังฉ่าทันที และกลิ่นหอมไหม้เกรียมก็อบอวลในอากาศ
ไม่เพียงแต่ธยาน์เท่านั้น แม้แต่เชร์ที่ไม่ชอบไข่ก็อดไม่ได้ที่จะสูดดม มันมีกลิ่นที่หอมมาก
เขาไม่คิดว่าไข่นกที่เหม็นคาวจะมีกลิ่นหอมได้ขนาดนี้
