บทที่103 โคนัน นางาโตะ ยาฮิโกะ ฟรี

แคว้นอาเมะงาคุเระ

ในหมู่บ้านร้างแห่งหนึ่ง วัยรุ่นสามคนซ่อนตัวอยู่ในบ้านเก่า ๆ พวกเขาสามคนกลั้นลมหายใจทุกครั้งที่มีเสียงแปลก ๆ ราวกับว่ากำลังหนีอะไรบางอย่าง

“ค้นหาเร็วเข้า ไอ้เด็กเหลือขอสามคนนั้นต้องอยู่ข้างในแน่”

“กล้าดียังไงมายุ่งกับธุรกิจของเรา ให้ตายเถอะ!!”

เสียงตะโกนดังมาจากด้านนอกบ้าน

“นางาโตะ” เด็กชายผมส้มกระซิบกับเด็กชายผมแดง

ใบหน้าของเด็กชายผมแดงค่อนข้างแปลก แต่สิ่งที่แปลกที่สุดคือดวงตาของเขา มันเป็นดวงตาสีม่วง มีระลอกคลื่นแปลก ๆข้างใน

นางาโตะกลั้นหายใจ ไม่กล้าหายใจแรง จากนั้นก็ย่อตัวอยู่ด้านข้างประตูพร้อมกับหยิบคุไนออกมาเตรียมต่อสู้

“โคนัน เมื่อพวกเขาเข้ามา เธอโจมตีทันทีเลยนะ” ยาฮิโกะ เด็กชายผมส้มกล่าวกับหญิงสาวผมสีน้ำเงินม่วงเพียงคนเดียว

“อืม”

ตอนนี้ทุกคนดูจะอายุเพียงสิบเอ็ดสิบสองปี โคนันมีดอกไม้ติดอยู่บนศีรษะของเธอ หลังจากได้ยินคำพูดของยาฮิโกะ เธอก็เม้มริมฝีปาก สีหน้าจริงจัง

ทว่าหากสังเกตให้ดี ๆจะเห็นว่าดวงตาของเด็กสาวมีความกังวลอยู่ไม่น้อย เธอไม่ได้ผ่อนคลายเหมือนกับท่าทางที่ปรากฏออกมา

เสียงเดินค่อย ๆใกล้เข้ามายังบ้านที่ทั้งสามซ่อนตัว จนกระทั่งมีเสียงเอี๊ยด ประตูก็ถูกผลักเปิดออก มีร่างสามร่างเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น

“เอาเลย!” ยาฮิโกะตะโกน

สิ้นเสียง โคนันก็เหวี่ยงแขนของเธอ กระดาษสีขาวกระเด็นออกไปแล้วพุ่งเข้าไปหาทั้งสามคน

กระดาษของโคนันไม่มีพลังโจมตีรุนแรง แต่มันกลับแนบชิดกับดวงตาของทั้งสามคนแน่นจนบังสายตา จากนั้นนางาโตะที่ซ่อนตัวอยู่หลังประตูก็ดึงเชือกที่ขึงเอาไว้จนทั้งสามคนล้มลงกับพื้น

“คาถาน้ำ: กระสุนน้ำ” ยาฮิโกะดีใจกับแผนของเขา เด็กชายประสานอิน ท้องของเขาก็พองขึ้นแล้วพ่นกระสุนน้ำลูกใหญ่ออกมาจากปาก

ตูม!

ชายฉกรรย์ทั้งสามคนกระเด็นออกไปพร้อมกับสติที่หลุดลอยไป

“สำเร็จ!” ยาฮิโกะเท้าเอวแล้วหัวเราะร่า

นางาโตะเองก็มีความสุขเหมือนกัน แต่หลังจากมีความสุขเพียงแวบเดียว ความกังวลก็เกิดบนหน้าของนางาโตะ

“ยาฮิโกะ สามคนนี้เราควรทำยังไงกับพวกเขาดี?” นางาโตะลังเล

เขาเป็นคนอ่อนแอและใจดี เขาไม่อยากให้ทั้งสามคนนั้นตาย แต่ความมีเหตุผลบอกเขาว่าหากทั้งสามคนไม่ตาย มันจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับพวกเขาทีหลัง

“เอ่อ... เราปล่อย พวกเขาไปดีไหม?” โคนันกล่าวแบบกล้า ๆกลัว ๆ

“ตกลง แคว้นอาเมะไม่รู้ว่ามีคนแบบพวกเขากี่คน ต่อให้ฆ่าเราก็ฆ่าได้ไม่หมดหรอก” ยาฮิโกะรีบพยักหน้าทันที

แม้ว่าสงครามโลกนินจาครั้งที่สองจะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม ถึงอย่างนั้น สถานการณ์ในแคว้นอาเมะก็ไม่ได้ดีขึ้น มีแต่แย่ลงเพราะฝีมือของฮันโซแห่งสลามันเดอร์

“อื้อ ถ้างั้นก็ช่างพวกเขาเถอะ” นางาโตะพูดอย่างมีความสุข แม้เขาจะคุ้นเคยกับความตาย เขาก็ไม่ต้องการจะฆ่าใครอยู่ดี

ทั้งสามคนรีบออกไปจากที่แห่งนี้ ผ่านไปหลายวัน เด็กทั้งสามได้เดินทางไปยังหมู่บ้านต่าง ๆในแคว้นอาเมะ พวกเขาไม่มีเป้าหมายอะไรนอกจากรอดไปวัน ๆ

ขอแค่ที่นั่นมีอาหารเพียงพอ มีบ้านเล็ก ๆสักหน่อย พวกเขาก็พอใจแล้ว

ในวันนี้ ทั้งสามคนมาอยู่ที่ถ้ำเพราะฝนตก พอเบื่อ ๆ พวกเขาก็หาเรื่องคุยกัน

“นายเคยได้ยินเรื่องของคนชื่อชิบะ ริวอุนไหม?”

“ชิบะ ริวอุนแห่งคิริงาคุเระ ทำร้ายครูจิไรยะน่ะ” ยาฮิโกะพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเล็กน้อย

นางาโตะและโคนันก็พยักหน้าให้

“เฮ้ พวกนายไม่โกรธเหรอ? ครูจิไรยะสอนเรามาตั้งสามปีนะ” ยาฮิโกะหันไปหาเพื่อนอีกสองคนพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจ

“แต่...” โคนันขมวดคิ้ว ลังเลจะพูดบางอย่าง ต่อมาเธอก็รวบรวมความกล้าพูดต่อ “แต่เราอยู่แคว้นอาเมะ เราไม่สามารถไปทำอะไรได้นี่ แถมชิบะ ริวอุนก็เก่งมาก แม้แต่ครูจิไรยะก็ชนะเขาไม่ได้ แล้วเราจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ยังไง?”

“ใช่” นางาโตะพูดเสริม

ยาฮิโกะถอนหายใจ เขาเองก็รู้ว่าโคนันกับนางาโตะพูดถูก ประการแรก พวกเขาไม่ได้อยู่แคว้นไฟ ประการที่สอง พวกเขาไม่ได้เก่งหรือทรงพลังเลย

ถึงอยากช่วยก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการทำสีหน้าบูดบึ้ง

“พูดก็พูดเถอะ ชิบะ ริวอุนคนนั้นน่าทึ่งมากเหมือนกันนะ เขาอายุแค่สิบหกปีเท่านั้นเอง” นางาโตะอดชมไม่ได้

พวกเขาและริวอุน อายุห่างกันเพียงสี่ปีเท่านั้น แต่ช่องว่างระหว่างสองฝ่ายกลับใหญ่โตมาก

“ชิบะ ริวอุน ฉันได้ยินมาว่าเขาเก่งเรื่องคาถาสายฟ้า หลังจากการต่อสู้ที่แคว้นไฟจบลง เขาคงถูกเรียกว่าเทพสายฟ้าแห่งโลกนินจาแน่” โคนันแสดงความคิดของเธอด้วยเสียงอันแผ่วเบา

ตอนนั้นเองที่ในหัวเธออยากจะเจอและอยากจะรู้ว่าริวอุนนั้นเป็นคนแบบไหนกันแน่ ทำไมเขาถึงได้ทรงพลังตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดนี้ได้

***********************