ตอนที่ 8 วันสบายๆของดีแคน
ในวันประกาศผลสอบเข้า
หลังจากดีแคนตื่น เขาก็ยังไม่ได้ไปกินข้าวเช้าทันที
แต่ลุกไปอาบน้ำและดึงผ้าม่านเปิดออกเพื่อดื่มด่ำกับแสงแดดยามเช้า
เขายื่นมือออกไปและหมุนข้อมือเป็นมุม 90 องศา
ฝ่ามือของเขายื่นไปด้านหน้า แต่ข้อศอกอยู่นิ่ง
จากนั้นเริ่มจากนิ้วก้อย เขาเริ่มค่อยๆ งอนิ้วทีละนิ้ว
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า เสร็จ
จากนั้นเขาก็เริ่มขยับนิ้วขึ้นทีละนิ้วอีกครั้ง
ในฐานะนักสร้างการ์ดเวทมนตร์ ความสามารถในการจั่วไพ่ถือเป็นทักษะพื้นฐาน
มันเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งสำหรับเขาที่จะต้องรักษานิ้วมือให้ยืดหยุ่น
ทั้งหมดนี้เพื่อที่เขาจะสามารถดึงดูดภรรยาที่สวยกว่านี้ได้ในอนาคต
ไม่สิ ทั้งหมดนี้เพื่อที่เขาจะได้จั่วการ์ดคุณภาพสูงขึ้นได้
หลังจากสวมแจ็กเก็ตแล้ว ดีแคนก็ก็หยิบหนังสือเล่มหนาบนโต๊ะแล้วออกจากห้องไป
เขาพักอยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่งใกล้กับสถาบันตั้งแต่มาถึงเมืองหลวง
และเขาจะสามารถย้ายเข้าหอพักของสถาบันได้ในวันพรุ่งนี้
เมื่อประกาศคะแนนแล้ว ผู้สอบที่ผ่านการสอบจะสามารถย้ายเข้าหอพักได้
แม้ว่าดีแคนจะไม่สนใจเรื่องคะแนน แต่เขาก็รู้ว่าเขาคือคนที่ได้คะแนนสูงสุด
ท้ายที่สุดแล้ว เขาได้รับการประเมินระดับ SSS
เขาขี้เกียจเกินไปที่จะเดินทางไปสถาบันเพียงเพื่อดูคะแนนของเขา
ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป เขาจะสามารถประหยัดเหรียญได้ 200 เหรียญต่อวัน!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ดีแคนก็อดยิ้มไม่ได้
หลังจากเดินลงมาชั้นล่าง ดีแคนก็ออกจากโรงแรมและเริ่มเดินไปตามถนนอย่างช้าๆ เขาคุ้นเคยกับเมืองหลวงในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา
อาคารทั้งหมดยิ่งใหญ่มาก
ไม่ว่าจะเป็นโรงแรมเล็กๆ ร้านค้า หรือแม้แต่บ้าน
สำหรับชายหนุ่มจากหมู่บ้านชายแดนอย่างเขา เขาค่อนข้างตกใจเมื่อมาถึงเมืองหลวง
นี่เป็นเมืองที่มีชีวิตชีวาอย่างแท้จริง
แต่ทุกอย่างที่นี่แพงมาก
บางทีผู้ที่อาศัยอยู่ในเมืองเป็นประจำ อาจมีความคิดเรื่องเงินที่แตกต่างออกไป
ดีแคนคิด
เขามาถึงร้านขายขนมปังที่เทเรเซียแนะนำ หลังจากที่เขาซื้ออาหารเช้าเสร็จแล้ว เขาก็เดินไปตามถนนสายหลักของเมืองหลวงช้าๆ โดยมีถุงกระดาษอยู่ในมือ
จุดหมายปลายทางของเขาคือห้องสมุดในเมืองหลวง
ห้องสมุดอยู่ไม่ไกลจากโรงแรม
เดินไปจะใช้เวลาประมาณสี่สิบนาที
ดีแคนเพลิดเพลินกับขนมปังที่อัดแน่นไปด้วยชีส ขณะสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า และมาถึงหน้าห้องสมุดโดยไม่รู้ตัว
อาคารสี่เหลี่ยมจัตุรัสครอบครองพื้นที่กว่าหมื่นตารางเมตร สไตล์คลาสสิก
เมื่อก้าวเข้าไปในห้องสมุด พื้นที่อ่านหนังสือขนาดใหญ่ด้านหลังแผนกต้อนรับก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา ชั้นหนึ่งมีความยาวหลายสิบเมตร
สองสามวันที่ผ่านมา ดีแคนที่อยากรู้อยากเห็นได้กลายมาเป็นแขกประจำของสถานที่แห่งนี้
เขาพอใจกับสถานที่แห่งนี้มาก
มันสมกับเป็นห้องสมุดที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง
มีหนังสือในห้องสมุดนี้มากกว่าห้องสมุดที่ชายแดนมาก
ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะอยู่ในห้องสมุดแห่งนี้
หลังจากเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อคืนหนังสือที่เขายืมไปเมื่อวานนี้ ดีแคนก็เดินไปที่พื้นที่อ่านหนังสือ
ด้วยความคุ้นเคย เขาจึงเดินไปยังหนังสือที่เกี่ยวข้องกับทฤษฎีเวทมนตร์ เขานั่งยองๆ และเริ่มหาหนังสือ
อาจารย์บอกเขาว่าการ์ดอุปกรณ์และการ์ดอัญเชิญของเขาทำให้เขาสอบผ่านได้ แต่การ์ดเวทมนตร์ของเขาก็ยังน่าขยะแขยงเกินไป
ด้วยเหตุนี้ดีแคนจึงมุ่งเน้นไปที่การค้นคว้าเกี่ยวกับการสร้างการ์ดเวทมนตร์
หลังจากมองหาสักพัก สักพักดีแคนก็เจอหนังสือสามเล่ม เขาหยิบพวกมันไปที่โต๊ะอย่างพออกพอใจ และเริ่มอ่าน
<<หลักการล้างพิษ>>
<<กลยุทธ์ในการต่อต้านเวทมนตร์รบกวนจิตใจ>>
<<วิธีการต่อต้านเวทมนตร์คำสาป>>
ดังสุภาษิตที่ว่า รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง
แสงแดดยามบ่ายสาดส่องผ่านหน้าต่างและตกลงมาบนใบหน้าของดีแคนที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสืออย่างจริงจัง
“ดูสิ ผู้ชายคนนั้นหน้าตาดีชะมัด?!”
“สองสามวันที่มานี้เขามานั่งอ่านหนังสือที่นี่ทุกวันเลย”
“เขาต้องเป็นนักเรียนที่ขยันมากที่เพิ่งสอบเข้าสถาบันเวทมนตร์ไฟสวรรค์ได้”
“ฉันเห็นหนังสือบนโต๊ะของเขาก่อนหน้านี้ เป็นหนังสือเกี่ยวกับการกำจัดพิษ คำสาป และอื่นๆ เขาต้องเป็นหัวใจแห่งแสง”
สาวๆ ที่นั่งอยู่ด้านหลังพากันกระซิบกัน พวกเธอคอยแอบมองดีแคนอยู่เรื่อยๆ
สถาบันเวทมนตร์ไฟสวรรค์ สาขาอัศวิน
ศาสตราจารย์อาร์โนลด์นั่งอยู่ในห้องทำงานของเขาเพื่อดูอันดับของนักเรียนใหม่ เขามีสีหน้าที่ซับซ้อนมากบนใบหน้า
เขาขมวดคิ้ว
เมื่อเขาเห็นชื่อ 'ดีแคน' เขาก็รู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง
สมองของเขาสั่นเทาอาร์โนลด์ได้ดูภาพที่สาขาการเล่นแร่แปรธาตุบันทึกไว้ และได้เรียนรู้สิ่งที่ดีแคนทำในการสอบ และทำไมเขาถึงเป็นลมทันทีหลังจากรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง
และดีแคนก็สอบผ่านด้วยคะแนนอันดับหนึ่ง
แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่เหมือนกับผู้ฝึกฝนวิชายุทธ์เลย
แม้แต่ผู้ฝึกฝนวิชายุทธ์ที่ไม่ธรรมดาก็ยังดูปกติเมื่อเทียบกับเขา
“สรุปว่ามีปัญหาตรงไหน?”
เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่ามีปัญหาเกี่ยวกับความเข้าใจในวิชายุทธ์ของเขา
หรือนักเรียนใหม่คนนี้พิเศษเกินไป?
หรืออาจจะบ้าเกินไป...
ที่กระดานประกาศคะแนนสอบเข้า
“นายแน่ใจหรือว่าจะไม่เป็นปัญหากับโลกแห่งเงาเทียม?”
“ไม่มีความผิดปกติอะไร ฉันขอแนะนำให้นายดูการสอบรอบที่ห้าของสาขาอัศวินใหม่ มันมหัศจรรย์มาก”
“'ผู้นับถือลัทธิ' ที่เอาชนะศาสตราจารย์อาร์โนลด์ได้ใช่ไหม?”
นักเรียนหลายคนล้อมรอบมุมกระดานประกาศและแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับคะแนน
มีนักเรียนรุ่นพี่ที่ไม่ใช่ผู้เข้าสอบจำนวนมากมาร่วมตื่นเต้นด้วย
จุดที่มีกระดานประกาศคะแนนสอบของสาขาอัศวินมีนักเรียนกระจุกอยู่มากที่สุด
เหตุผลก็เพราะคะแนนของคนที่ได้อันดับหนึ่งนั้นอุกอาจเกินไป
ป้ายประกาศระบุอันดับของผู้เข้าสอบ และคะแนนอย่างชัดเจน
[อันดับ 1 ดีแคน คะแนนรวม 1.557x10^13 การประเมิน: SSS]
[อันดับ 2 คอร์เนเลีย คะแนนรวม: 199563 การประเมิน: SSS]
[อันดับ 3 กาวิน เบรสต์. คะแนนรวม: 22367 การประเมิน: S]
-
ไม่ไกลนัก สาวผมแดงคนหนึ่งกำลังมองคะแนน
เธอไม่มีการแสดงออกใดๆ บนใบหน้า แต่เธอกำหมัดแน่นจนได้ยินเสียงลั่นดังเอี๊ยด
ด้วยเหตุนี้ผู้คนที่อยู่รอบตัวเธอจึงอดไม่ได้ที่จะอยู่ห่างจากเธอ พวกเขากลัวเมื่อมองหมัดของเธอ
แม้ว่าเธอจะตัวเล็ก แต่เธอก็ปล่อยอากาศที่น่าสะพรึงกลัวออกมา
ถ้าเธอโบกมือออกมา พวกเขาคงตายถ้าถูกฟาด!
“ดี... แคน...”
ดวงตาของเธอมุ่งมั่น ขนตายาวของเธอสั่นเบาๆ
ริมฝีปากสีดอกกุหลาบของเธอเปิดออกอย่างนุ่มนวล และออกเสียงทั้งสองพยางค์ด้วยความยากลำบาก
หลายคนในพื้นที่โดยรอบจำเธอได้ เธอเป็นอีกคนที่น่าประหลาดใจในการสอบเข้าของสาขาอัศวิน 'วัลคีรี่' ที่ไล่ตามและทุบตีผู้คุมสอบ
เมื่อดูจากรูปลักษณ์ของเธอแล้ว เธอคงจะไม่พอใจ
เป็นเพราะดีแคนแย่งอันดับหนึ่งของเธอหรือเปล่า?
นักเรียนที่อยู่รอบๆ อยากรู้ แต่ไม่กล้าถาม
หญิงสาวยังคงจ้องมองที่ด้านบนของกระดานประกาศ ไม่ละสายตา
คิ้วของเธอเริ่มหากันขมวดเข้ามากขึ้นเรื่อยๆ
หน่วย สิบ ร้อย พัน หมื่น...
เธอเริ่มนับในใจ
ในที่สุดเธอก็ก้มหน้าลงและเริ่มนับนิ้ว
1.557 คูณ 10 ยกกำลัง 13…
นี่มันกี่หลักกันแน่!!
