บทที่ 9 ฉันกำลังจะแต่งงาน

บทที่ 9 ฉันกำลังจะแต่งงาน

ซูเฉียนโม่คล้องแขนของเธอไว้กับกู่เฉินหนานขณะในที่ทั้งคู่ขึ้นรถ

กู่เฉินหนานมองหลินหยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างสับสน จากนั้นจึงหันไปมองซูเฉียนโม่

[โอ้ว..เธอกำลังทำอะไรอยู่? ทำไมกอดแขนฉันแน่นขนาดนี้? นี่เธอกำลังรนหาที่ตายให้ฉันอยู่เหรอ!]

[เธอไม่รู้หรอกว่าหลินหยู่ราชามังกรเขาโหดร้ายและร้ายกาจขนาดไหน สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ตอนนี้มันทำให้หลินหยู่เคียดแค้นฉันอยู่นะ!]

[ขอร้องเถอะนะ ใจเย็นหน่อย นอกจากเรื่องที่เขามีปัญหาทางจิตและเป็นไอ้เหลือขอ อะไรที่ทำให้ราชามังกรไม่คู่ควรกับเธอกัน?]

ซูเฉียนโม่ขมวดคิ้วและมองกลับไปที่กู่เฉินหนาน

"ฉันไล่หลินหยู่ออกแล้ว เขาไม่ใช่คนขับรถของฉันอีกต่อไป...คือฉันหมายถึง ไม่มีอะไรระหว่างเราอีกต่อไปแล้ว"

"เยี่ยมมาก" กู่เฉินหนานสวมบทบาทตัวร้ายในนิยายทันที “ไอ้คนขับรถชั้นต่ำ กล้าดียังไงคิดจะมาแย่งเธอไปจากฉัน”

[ฉันซวยแล้วแน่ๆ! นางเอกไล่หลินหยู่อย่างเด็ดขาดขนาดนี้ ตอนนี้ไอ้บ้านั่นคงเกลียดฉันฝังหุ่นเป็นแน่!]

[ซูเฉียนโม่ เธอทำตามเนื้อเรื่องไม่ได้เหรอ? หลังจากที่เธอเข้าร่วมฮาเร็มของหลินหยู่และกลายเป็นหนึ่งในสาวงามของเขาแล้ว ฉันเองก็ได้ไปหาผู้หญิงคนอื่นได้เช่นกัน เราจะมาขัดขวางกันทำไม?]

[พอฉันไปถึงฉากอวสานที่พวกเธอทุกคนในฮาเร็มแต่งงานกับหลินหยู่ ฉันจะได้ให้เงิน ทอง กระเป๋าแก่พวกเธอไง ดีไหม?]

งานแต่งหมู่พร้อมบรรดาหญิงสาวในฮาเร็มกับหลินหยู่เหรอ?

แววตาขยะแขยงปรากฎขึ้นบนใบหน้าของซูเฉียนโม่

แค่คิดถึงการแต่งงานแบบหมู่....!

มันก็ทำให้เธอขนลุกแทบจะอ้วก!

ซูเฉียนโม่กลอกตามองบน

เขาหมายความว่ายังไงกัน…หลังจากที่ฉันกลายเป็นส่วนหนึ่งของฮาเร็มของหลินหยู่แล้ว เขาก็จะไปหาผู้หญิงคนอื่นงั้นเหรอ?

ไม่นะ! นายอุตส่าห์ตามจีบฉันมาตั้งนาน แล้วมาบอกว่าไม่รักฉันแล้วเหรอ?

หรือนายแสดงมาตลอด แต่ไม่เคยรักฉันจริงเลย?

ความรู้สึกเศร้าใจอันมากมายอันเกิดขึ้นในใจเฉียนโม่ มันรู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่หน้าอกของเธอ เพราะเธอรับไม่ได้ที่คนที่เคยชอบเธอจะเปลี่ยนใจง่ายๆ แบบนี้!

ทันใดนั้น ซูเฉียนโม่ก็สังเกตเห็นรถบรรทุกที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบและป้ายอยู่ข้างๆ

"นี่มันอะไรกัน?" เธอถาม

“ดอกไม้สำหรับเธอ ชอบไหม?” กู่เฉินหนานยิ้มอย่างไร้เดียงสา

[เวรแล้ว! นางเอกไม่ได้ทำตามเนื้อเรื่องเลย ตอนนี้มันน่าอึดอัดเหลือเกิน ทั้งที่ตอนนี้ควรจะเป็นการยกเลิกถอนหมั้นไม่ใช่หรือไง!]

[แต่ว่าตอนนี้ดูเหมือนเธอต้องการยกเลิกการหมั้นหมายแฮะ รู้สึกตื่นเต้นชะมัด! ในที่สุดเนื้อเรื่องก็กลับมาสู่เส้นทางเดิมแล้วสินะ!]

[ถ้านางเอกยกเลิกการหมั้นจริงๆ บางทีราชามังกรหลินหยู่อาจจะเกลียดฉันน้อยลง...ก็ได้]

ยกเลิกงานหมั้นเหรอ?

ซูเฉียนโม่สะดุ้งด้วยท่าทางตกใจ

เธอเคยคิดที่จะถอนการหมั้นหมายกับกู่เฉินหนานมาก่อน ถ้าเธอไม่ได้ยินความคิดภายในใจของเขา เธออาจจะพูดถึงเรื่องนี้กับตระกูลกู่แล้วก็ได้

ถ้างั้น...ฉันเป็นตัวละครในนวนิยายเรื่องนี้จริงๆ เหรอ?

เมื่อกลับมาที่บ้านพักของกู่เฉินหนาน เธอก็ได้ยินเขาพึมพำเกี่ยวกับเนื้อเรื่อง ผู้เขียน พระเอก นางเอก แต่จิตใจวุ่นวายในตอนนั้นสับสนวุ่นวายจากการได้ยินความคิดของเขา ดังนั้นเธอจึงไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อ

เพราะตอนนี้เธอมั่นใจแล้ว

ไม่สิ ฉันยังคงเป็นฉัน! ฉันมีตัวตนอยู่จริง!

ซูเฉียนโม่ปฏิเสธที่จะเชื่อความจริงข้อนี้

ไม่มีโครงเรื่องหรืออะไรที่สามารถควบคุมฉันได้! ฉันไม่ใช่หุ่นเชิด ฉันตัดสินใจอนาคตของตัวฉันเองได้!

จากคำพูดของกู่เฉินหนาน ในเนื้อเรื่องเดิมฉันคงถูกกำหนดให้เป็นสาวในฮาเร็มของหลินหยู่ แต่ตอนนี้ฉันได้ตัดความสัมพันธ์กับหลินหยู่เรียบร้อยแล้ว นั่นเป็นข้อพิสูจน์ว่าฉันสามารถเขียนชะตากรรมของตัวเองขึ้นมาใหม่ได้!

ด้วยความมุ่งมั่นแน่วแน่นี้ ซูเฉียนโม่จึงจ้องเขม็งไปทางกู่เฉินหนาน

“งานวิวาห์ได้ถูกกำหนดวันแล้วนะ!”

เธอจะต่อสู้ ต่อสู้กับโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้

แม้ว่าเธอจะไม่ได้รู้สึกรักกู่เฉินหนาน แต่การกระทำที่เปลี่ยนไปของเขาทำให้เธอเกิดความคิดอยากท้าทายต่อโชคชะตาและเธอจะไม่ยอมแพ้ให้กับมันเด็ดขาด

ยิ่งไปกว่านั้น...รูปร่าง หน้าตา และอารมณ์ของกู่เฉินหนาน มันทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ยิ่งมองดูแล้วมันช่างสมบูรณ์แบบเหลือเกิน เธอไม่ได้รู้สึกหลงใหลแต่อย่างใด แต่ถ้าเกิดปล่อยแฟนรูปหล่อคนนี้ไปเฉยๆ มันคงจะบาปแน่!

[แย่แล้วไง!]

[เธอเสียสติไปแล้วเหรอ? เธอเป็นนางเอกนะ ส่วนฉันนิเป็นตัวร้ายของเรื่อง!]

[หลินหยู่ไม่ใช่คู่ที่เหมาะสมกับเธอหรือไง? ทำไมต้องแต่งงานกับฉันด้วย?]

[วันแต่งงานของเราจะเป็นวันตายของฉันนะ! และฉันก็คงจะตายอย่างน่าอนาถอีกด้วย!]

แม้ว่ากู่เฉินหนานจะด่าเธออยู่ในใจ แต่เขาก็ต้องเล่นบทบาทตัวร้ายที่หลงใหลออกมา

“จริงเหรอเฉียนโม่? ฉันดีใจมากเลยนะ!”

เมื่อเห็นการเสแสร้งของกู่เฉินหนาน ซูเฉียนโม่ก็รู้สึกมีความสุขอย่างประหลาด

บ่นไปต่อสิว่าให้ฉันเข้าฮาเร็มของหลินหยู่ต่อไป ไม่ว่ายัไงฉันก็จะได้แต่งงานกับนาย สำลักความแค้นนั้นไปเถอะ!

“เฉินหนาน” จู่ๆ ซูเฉียนโม่เปลี่ยนท่าทีอ่อนโยนอย่างกะทันหันพร้อมคล้องแขนกู่เฉินหนานไว้ “รีบกลับบ้านกันเถอะ พ่อแม่ของฉันกำลังรอคุณอยู่”

[เฉินหนาน? เธอกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย? ทำไมต้องเรียกฉันเหมือนคนรักขนาดนั้น? เธอหมายความว่ายังไง? หรือเธอวางแผนอะไร?]

[ตื่นได้แล้วคุณนางเอก! ถ้าเธอยังทำแบบนี้อยู่อีก ฉันคงอยู่ไม่ถึงอีกสามบทแน่!]

แม้ว่ากู่เฉินหนานจะกรีดร้องอยู่ภายในใจ แต่ภายนอกเขากลับดูมีความสุข

"ได้เลยเฉียนโม่ เราไปกันเถอะ!"

เขาสตาร์ทรถลัมโบร์กินีสีเทาของเขาแล้วขับไปที่บ้านตระกูลซู

ข้างถนน หลินยู่มองภาพนี้พร้อมกัดฟันอย่างโกรธแค้น เขาทุบขวดน้ำแร่ของเขาลงบนพื้นและตะโกนใส่รถรถลัมโบร์กินีของกู่เฉินหนานว่า "เฉียนโม่ รอก่อนนะ! สักวันหนึ่งผมจะช่วยคุณให้พ้นจากนรกนั่นเอง!"

...

จากนั้นหลินหยู่ก็โบกแท็กซี่ไปที่ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง เพื่อซื้อสร้อยคอมุกเป็นของขวัญวันเกิดให้กับปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ ตั๋งหยู่จิน

นี่เป็นเนื้อเรื่องจากบทที่ 28 ของนิยายต้นฉบับ

เขาจะได้พบกับไป๋หยู่เทียนที่นั่น ซึ่งเป็นการพบกันครั้งแรกของพวกเขาในนวนิยายเรื่องนี้  ซึ่งนอกจากนั้นผู้เขียนก็จะอธิบายเพียงว่าในอดีต หลินหยู่และไป๋หยูเทียนเคยเจอกันมาก่อน

ซึ่งก็เหมือนกับนวนิยายไม่มีผิด หลินหยู่ใช้เงินฟุ่มเฟือยถึง 2,000 ดอลลาร์เพื่อซื้อสร้อยคอมุกปลอม

ขณะที่เขาออกจากห้างสรรพสินค้า เขาก็เห็นไป๋หยูเทียนกำลังจะเข้าไปซื้อของ

ในเนื้อเรื่องดั้งเดิม ไป๋หยูเทียนจะไม่มีเป้าหมายอะไรให้ซื้อ เพราะมันเป็นการสร้างเหตุการณ์บางอย่างของผู้เขียน ที่่จะแนะนำไป๋หยูเทียนให้เธอได้พบและรู้จักหลินหยู่ เพื่อเป็นการใช้เนื้อเรื่องจากฉากนี้ไปตบหน้ากู่เฉินหนานในภายหลังได้

แต่ครานี้ ไป๋หยูเทียนกลับมีเป้าหมายของที่เธอจะซื้อเองในการมาที่ห้างสรรพสินค้า

จากเสียงภายในใจของกู่เฉินหนาน เธอพบว่าเขาชอบขาเรียวขาวของเธอ ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจซื้อถุงน่องสีขาวเพิ่มอีกหลายคู่

นายน้อยกู่ชอบฉันที่ใส่ถุงน่องสีขาวเหรอ?

ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะใส่ทุกวันพร้อมลายอื่นๆ ที่มีด้วย!

ดูซิว่าคุณจะคลั่งไปเลยหรือเปล่า!

ไป๋หยูเทียนคิดเช่นนี้พร้อมกับเผยยิ้มเล็กน้อยที่มุมริมฝีปากของเธอ