บทที่ 42 หยางหมิง เจ้าสุนัขตาบอด
ระหว่างที่หยางเสี่ยวเทียนกำลังจะถูกฟันจนขาดครึ่งด้วยดาบของหลินเฉิงซิน ทันใดนั้น ลำแสงสีครามสว่างใสดุจหยก รี่ประกายวับจากฝ่ามือราบข้างลำตัวเขา พุ่งตรงยังหน้าอกของหลินเฉิงซินชั่วพริบตาท่ามกลางความมืดมิด จู่ๆ หลินเฉิงซินก็รู้สึกชายังหน้าอกตน ทว่าไม่นาน มันก็แปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดแสนสาหัสบีบให้เขาก้ม...
