Chapter 1486 ส่งระดับสูงออกไปเกือบหมด
ภารกิจมหากาพย์ที่ปรากฏ เหมือนกับลาภก้อนใหญ่ที่ส่งมาให้.
เวลา หกเดือนหลังจากนี้.
สถานที่ เทือกเขาหยูติง.
เหตุผล เหมืองศิลาเจิ้นจะเผยตัวออกมาเอง.
ยังมีขนาดใหญ่อีกด้วย.
หลังจากได้อ่านเนื้อหาแล้วทำให้จุนซ่างเซียวโลหิตพลุ่งพล่านขึ้นมาในทันที.
กล่าวได้ว่าในเวลานี้ หลังจากร่วมมือกับโถงยา ธุรกิจได้มาถึงจุดอิ่มตัวแล้ว ศิลาเสวียนที่ได้มาค่อนข้างคงที ไม่ได้เพิ่มขึ้นมากกว่านี้อีกแล้ว.
อย่างไรก็ตามศิลาเสวียนถือว่าเป็นค่าเงินต่ำสุดในพิภพเบื้องบน ยังมีเหนือกว่านั้นก็คือศิลาเจิ้น เต๋าและเซียน ซึ่งช่วยในการบ่มเพาะได้มากกว่า.
“ข้ากำลังกังวลว่าศิษย์ยกระดับช้าอยู่เลย.”
จุนซ่างเซียวที่ถูมือไปมา “หากข้าได้รับเหมืองแร่ศิลาเจิ้นขนาดใหญ่ ความแข็งแกร่งของนิกายจะต้องเพิ่มขึ้นแบบก้าวกระโดดแน่.”
ตัดสินใจแล้ว!
ต้องไปยังเทือกเขาหยูติงให้เร็วที่สุด!
ทำไมถึงต้องรีบ?
นั่นก็เพราะว่ามันจะเกิดขึ้นหกเดือนหลังจากนี้ เวลานี้ยังไม่มีใครรู้ หากว่าเขาสามารถค้นหาสถานที่เกิดพบก่อนคนอื่น ก็สามารถกอบโกยจนไม่มีเหลือก่อนคนอื่นนั่นเอง.
ไม่ต้องบอกเลยว่านี่คือเหมืองขนาดใหญ่ ย่อมมีกลุ่มอำนาจใหญ่สนใจ หากถูกคนระดับสูงพบเข้าก่อน ด้วยความแข็งแกร่งของเขาอาจจะทำได้แค่ยืนมองก็ได้.
ยืนมองอย่างงั้นรึ?
ไม่ได้ ยอมไม่ได้อย่างแน่นอน!
เมื่อภารกิจมหากาพย์แจ้งเตือนล่วงหน้า เขาก็เหมือนกับนกที่ตื่นเช้าจะได้กินหนอนก่อนใคร.
อย่างไรก็ตาม ปัญหาในเวลานี้.
เทือกเขาหยูติงอยู่ที่ใหน?
จุนซ่างเซียวที่นำแผนที่พิภพเบื้องบนออกมาตรวจสอบทันที หลังจากค้นหาอย่างระเอียด ก็พบว่ามันอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ ถึงกับทำให้เขาสีคางไปมา “ดูเหมือนว่าจะอยู่ไกลไม่น้อยเลย!”
เขาอยู่ทิศตะวันออกเฉียงใต้ เป้าหมายอยู่ทิศตะวันตกเฉียงเหนืออยู่กับคนละฟากกันเลยทีเดียว.
หากเดินทางปรกติ เกรงว่าคงจะถึงพอดี.
“ไม่มีปัญหา.”
จุนซ่างเซียวที่ครุ่นคิดในใจ“สามารถใช้เรือรบตงกู่.”
ศิลาเจิ้นนั้นเหนือกว่าศิลาเสวียนมาก เป็นเหตุผลที่โกวเซิ่งพร้อมจะผลาญมันโดยไม่ลังเล.
นี่คือโอกาส.
ที่เขาพร้อมจะเดิมพัน!
“เดี๋ยวนะ!”จุนซ่างเซียวที่นึกอะไรบางอย่างได้ “เขตแดนหลิงเหยา ไม่ใช่ว่าอยู่ภาคตะวันตกเฉียงเหนือหรอกรึ?”
ดี ดีมาก!
กล่าวได้ว่าเขาจะต้องระมัดระวังไว้สักหน่อย.
ตอนนี้จุนซ่างเซียวไม่ได้โง่พอที่จะเผชิญหน้ากับจักรพรรดินิหลิงเหยา ทว่าเมื่อไหร่ที่พร้อม เขาก็พร้อมที่จะจัดการเช่นกัน.
มีแค้นต้องชำระ อีกฝ่ายที่วางแผนเล่นงานเขา แน่นอนว่าเมื่อถึงเวลาเอาคืน จะต้องส่งกลับไปให้มากกว่าเดิม.
หมายความว่าอย่างไร?
ก็หมายความว่า นี่คือผู้ร้ายตัวจริง.
......
ลานยุทธ์.
เหล่าศิษย์หลักที่ยืนประจำที่กันอย่างครบครัน.
พวกเขาที่ครุ่นคิดว่าเจ้านิกายเรียกทุกคนมา บางทีอาจจะมีเรื่องสำคัญจะกล่าว?
กู่เจ้าซี ยักษ์ดำและยักษ์ขาวก็ยังเดินทางมาด้วย.
“กึก!”
ในเวลาต่อมา จุนซ่างเซียวที่ก้าวออกมาจากห้องโถงเอ่ยเสียงดัง “ตามเปิ่นจั้วไปยังเทือกเขาหยูติงทิศตะวันตกเฉียงเหนือ.”
“เทือกเขาหยูติง?”
กู่เจ้าซีที่เผยแววตาประหลาดใจออกมา.
สถานที่ดังกล่าวนั้นมีพื้นที่กว้างขวางหลายหมื่นลี้ นอกจากนี้ด้านในยังไม่มีสมบัติฟ้าดินอะไร ไม่มีแร่ล้ำค่าอะไร ดังนั้นผู้ฝึกยุทธ์ทั่วไปจึงไม่ค่อยเข้าไปนัก.
“เจ้านิกาย.”
ยักษ์ขาวเอ่ยออกมาว่า“พวกเราไปทำอะไรอย่างงั้นรึ?”
“เก็บประสบการณ์.”
“......”
ทุกคนแทบทรุดไปตาม ๆ กัน.
ไปเก็บประสบการณ์ก็ควรจะไปยังเขตแดนลับ ทำไมต้องถ่อไปถึงภาคตะวันตกเฉียงเหนือด้วย.
แม้นว่าทุกคนจะงงงวย ทว่าในเมื่อเจ้านิกายสั่ง ก็ทำได้แค่ต้องตอบรับ ดังนั้นจึงนำปีกแสงเจ็ดสีออกมาเตรียมออกเดินทาง.
“ไม่จำเป็น.”
จุนซ่างเซียวที่โบกมือ นำเรือรบตงกู่ออกมา “ขึ้นเรือ!”
“......”
กู่เจ้าซีที่มุมปากกระตุก.
นี่คือเรือรบตงกู่ที่เจิ้นเหรินตงกู่สร้างขึ้นมา มีความแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก ทว่าก็ผลาญพลังงานเป็นอย่างมาก ไปหาประสบการณ์เฉย ๆ เกรงว่า....
“พี่ชาย.”
เขาเดินเข้ามาใกล้ ๆ เอ่ยเสียงเบา “หากท่านคิดว่ามีเงินมากเกินไปจนใช้ไม่หมด มอบให้ข้าก็ได้.”
“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว.”
จุนซ่างเซียวที่เหลือกตามองบน “รีบขึ้นเรือได้แล้ว.”
“ตกลง.”
คนที่ไปเทือกเขาหยูติงประกอบด้วย ลู่เชียนเชียน หลี่ชิงหยางและพวกศิษย์หลัก รวมทั้งหอสัตว์ขี่สงครามที่ควบคุมเดียโบลร้อยตน นอกจากนี้ยังมียักษ์ดำ ยักษ์ขาว ราชาสัตว์จื่อหลิน ติงซิงหวังและคนระดับสูงอีกหลายคน.
ยอดฝีมือของนิกาย เวลานี้ถูกส่งออกไปทั้งหมด.
“สามี.”
ก่อนที่จะออกเดินทาง หัวเหม่ยกุ้ยเอ่ย “ข้าไปด้วยได้ใหม?”
“เจ้าไป ใครจะดูแลนิกายล่ะ?”
“ให้ถางจู่เหว่ยดูก็ได้.”
“......”
“การส่งระดับสูงมากมายออกไป ไม่ได้ออกไปหาประสบการณ์ธรรมดาแน่ ดังนั้นข้าจึงอยากไปกับเจ้า.”หัวเหม่ยกุ้ยเอ่ยเสียงออดอ้อน.
“ก็ได้.”
จุนซ่างเซียวที่ตอบรับแบบจำยอม.
เวลานี้ไม่รู้สถานที่เกิดเหมืองแร่ที่แน่นอน นอกจากนี้ยังไม่รู้ว่าจะเจอปัญหาอะไร ทักษะเสริมพลังของนางเองก็ช่วยได้เหมือนกัน.
แม้นว่าโกวเซิ่งจะไม่ชอบผมสีเขียวเป็นอย่างมาก ทว่าพลังรบที่ได้มาก็ไว้ใจได้.
“ออกเดินทาง!”
“ฟิ้ว ----”
เรือรบตงกู่ที่พุ่งออกไปยังทิศทางที่กำหนดไว้ กลายเป็นริ้วแสงหายไปจากเทือกเขาเซียนนิรันดรทันที.
“ค่อนข้างน่าเบื่อ ข้าไปพักก่อน.”
“บ่มเพาะ ต้องบ่มเพาะ.
เหล่าคนระดับสูงและศิษย์ที่กลับห้องโดยสาร ทำให้ห้องควบคุมมีเพียงจุนซ่างเซียวและหัวเหม่ยกุ้ยสองคน.
“สามี.”
หัวเหม่ยกุ้ยที่ยืนอยู่ที่หน้าต่าง จ้องมองภาพฉากที่เลื่อนไหล เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ถึงกับใช้เรือรบตงกู่เพื่อออกมาเที่ยวเล่นบนพิภพเบื้องบน ถือเป็นครั้งแรกเลย.”
“......”
จุนซ่างเซียวถึงกับพูดไม่ออก “ไม่ได้ไปเที่ยว ไปจัดการธุรกิจ!”
“ธุรกิจอะไร? บอกได้ไหม?”
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่ส่งศิลาเสวียนไปให้อีกฝ่าย “หากว่าช่องเชื้อเพลิงหมด เจ้าต้องเติมมันเข้าไป.”
“นี่โฮสน์เห็นภรรยาตัวเองเป็นคนใช้สินะ.”ระบบเอ่ย.
“ไปให้พ้น.”
จุนซ่างเซียวที่ใช้ศิลาเสวียนจำนวนมาก เพื่อที่จะให้ไปถึงที่หมายให้เร็วที่สุด.
ภาคตะวันตกเฉียงเหนือนั้นไกลมาก.
อย่างไรก็ตาม นี่คือการลงทุนเพื่อที่จะได้กำไรที่มากกว่า.
“สามี ศิลาเสวียนหมดแล้ว.”
ผ่านไปสองสามชั่วยาม ศิลาเสวียนจำนวนมากก็ถูกผลาญไป ทำให้จุนซ่างเซียวรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ได้แต่กล่าวปลอบใจ“หากได้เหมืองศิลาเจิ้นมา ทุกอย่างที่จ่ายไปล้วนแต่ล้ำค่า!”
“ค่อนข้างงดงาม.”
เช้าวันถัดมา เรือรบตงกู่ได้บินผ่านทะเลดอกไม้ หัวเหม่ยกุ้ยที่จ้องมองด้วยท่าทางมีความสุขที่หน้าต่าง.
นางชอบดอกไม้.
โดยเฉพาะดอกกุหลาบ.
“ไม่ได้เรื่อง.”
“จุนซ่างเซียวที่กล่าวอย่างเย็นชาพร้อมกับสั่งให้เรือเหาะหยุดลง”หลบไป ข้าจะเป็นคนใส่พลังงานเอง.”
“ไม่ใช่เพิ่งเปลี่ยนรึ?”
“เปลี่ยนอีกครั้ง!”
“......”
เห็นสามีทำท่าบึ้งตึง ทำให้หัวเหม่ยกุ้ยอดยิ้มไม่ได้ “เจ้าต้องการให้ข้าเห็นภาพวิว เลยจงใจหยุดเรืออย่างงั้นรึ?”
“รู้แล้วรีบมองสิ!”
“ไม่ใช่ว่ารีบไปทำธุรกิจรึ?”
“สตรีช่างพูดมากจัง ไม่ดูแล้วข้าจะเดินทางแล้ว.”
“ที่สวนเต็มไปด้วยดอกกุหลาบที่สามีปลูกไว้สวยกว่า ตอนนี้รีบไปทำธุรกิจเถอะ.”
“ฟิ้ว----”
เรือรบตงกู่ที่บินออกไปอย่างรวดเร็ว.
