ตอนที่ 88 ต่อไปเจ้าคือครอบครัวของข้า
ตอนที่ 88 ต่อไปเจ้าคือครอบครัวของข้า
ไอร่าจับมือของเขาและยิ้มอย่างหวานชื่น “เพราะเราคือครอบครัวอย่างไรล่ะ”
“แต่ข้าไม่ใช่คู่ครองของเจ้า ไม่มีอะไรระหว่างเรา —”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ ไอร่าก็หยุดเขาด้วยริมฝีปากของเธอ
เธอจูบเขาเบา ๆ และอย่างระมัดระวังบนริมฝีปาก
ริมฝีปากของเขาบาง นุ่ม และเย็นเล็กน้อยเหมือนไอศกรีมฤดูร้อน
ไอร่าอดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปากของเขา
ธยาน์ตัวสั่น
ก่อนที่เขาจะได้สติ ไอร่ารีบถอยกลับและพูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำว่า “ข้าได้จูบเจ้าแล้ว เจ้าเป็นของข้าตั้งแต่นี้เป็นต้นไป กล้าดียังไงมาบอกว่าเจ้าไม่เกี่ยวอะไรกับข้า”
คอนริยกนิ้วให้ไอร่าอย่างเงียบ ๆ ทักษะอันธพาลนี้ถูกใช้อย่างสวยงาม
ธยาน์ตัวแข็งอยู่กับที่
เขามองดูใบหน้าที่เขินอายแต่น่ารักของไอร่า จากนั้นมองไปที่รอยยิ้มโล่งใจของเชร์และคอนริ มันรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน มันดีเกินกว่าที่จะเป็นเรื่องจริง
ใบหน้าของไอร่าแดงไปหมดแล้ว แต่เธอยังรั้งตัวเองและแสร้งทำเป็นว่าเป็นผู้มีประสบการณ์ เธอพูดอย่างใจเย็น “การจูบเมื่อสักครู่ถือเป็นพิธีการ หลังจากที่ข้าคลอดลูกในท้องแล้ว เราจะสมสู่กันอย่างเป็นทางการ”
ธยาน์มองเธออย่างว่างเปล่า
เมื่อเขาไม่ตอบสนอง ไอร่าอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “เจ้าไม่เต็มใจหรือ”
ธยาน์กลับมาได้สติทันทีและโพล่งออกไปว่า “ข้าเต็มใจ”
หลังจากนั้น หน้าแดงจาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ซีดเซียวของเขา เขาเสริมอย่างเงียบ ๆ แต่หนักแน่น “ตราบใดที่ข้าสามารถอยู่เคียงข้างเจ้าได้ ข้ายินดีทำทุกอย่างที่เจ้าบอก”
ราวกับกลัวว่าเขาจะกลับคำ ไอร่ารีบหยิบแหวนเงินออกมาสวมที่นิ้วนางของเขา
“นี่คือแหวนแห่งพันธสัญญา หากเจ้าสวมแหวนนี้แล้ว เจ้าจะเป็นครอบครัวของข้า อย่าแม้แต่จะคิดกลับคำพูด”
ธยาน์ปิดนิ้วของเขาแล้วใช้นิ้วหัวแม่มือลูบแหวนเบา ๆ ดวงตาสีดำของเขาลดลง
“ข้าไม่เสียใจ”
หลังจากดื่มยาแล้ว อสูรร้ายทั้งหมดที่กลับมาก็ไม่ป่วย
ข้างนอกฝนยังคงตกอยู่ ดังนั้นอสูรจึงไม่สามารถออกไปล่าสัตว์ได้ พวกเขารวมตัวกันและพูดคุยกัน
มู่เย่เป็นอสูรตัวผู้ที่อายุน้อยและแข็งแรง เขามักจะชอบเล่าเรื่อง เขายังเป็นหนึ่งใน 20 อสูรที่คอนริพาออกไปในครั้งนี้ด้วย
เขารู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากที่สามารถช่วยผู้นำเผ่าเอาชนะงูทั้งสี่ตัวได้
ภายใต้การจ้องมองของทุกคน มู่เย่พูดอย่างตื่นเต้นเกี่ยวกับความสำเร็จของเขาในการต่อสู้กับนักพยากรณ์
“งูพิษทั้งสี่ร้ายกาจอย่างมาก ท่ามกลางพายุฝน พวกเขาเกือบล้มทั้งป่า เราถูกไล่ล่าจนเกือบจะถูกงูพิษกินเสียแล้ว ในเวลานั้นเราพร้อมที่จะตายไปกับพรรคพวกของเรา ในช่วงเวลาวิกฤติ ผู้อาวุโสคอนรินึกวิธีจัดการกับงูได้ ลองเดาดูสิว่าคืออะไร”
อสูรร้ายทั้งหมดที่กำลังตั้งใจฟังเขาถามว่า “อย่างไรเล่า”
ลูกหมาป่าล้อมรอบตัวมู่เย่หัวเราะเสียงดังเป็นพิเศษ “น้ากำลังแต่งเรื่องอีกแล้ว”
มู่เย่จ้องมองพวกเขา “คราวนี้ข้าพูดจริงนะ”
ลูกหมาป่าหัวเราะ “ฮ่าฮ่าฮ่า”
มู่เย่โกรธด้วยความอัปยศอดสูและตะโกนใส่มู่เย่ว่า “พี่สาว รีบเอาเจ้าเด็กสารเลวเหล่านี้ออกไปเร็ว ๆ เลย อย่าปล่อยให้พวกเขาอยู่ที่นี่ รบกวนข้าที่กำลังเล่า”
เซียร่ายิ้มและดึงลูกหมาป่าที่อยู่ข้างหลังเธอ “เป็นเรื่องยากที่น้าของพวกเขาจะเป็นฮีโร่ ปล่อยให้เขาเล่าเรื่องให้จบ ไม่เช่นนั้นคืนนี้เขาจะนอนไม่หลับ”
ในขณะนี้ไม่เพียงแต่ลูกหมาป่าเท่านั้น แม้แต่อสูรที่เฝ้าดูและฟังเรื่องราวกับหัวเราะ
มู่เย่โกรธมากจนหน้าของเขาแดง “พี่ พี่เป็นพี่แท้ ๆ ของข้าจริงหรือไม่”
เซียร่ารวบผมสีน้ำตาลสั้นของเขาแล้วหัวเราะ “ได้ ได้ เล่าต่อเถอะ เราจะออกไปแล้ว”
ดังนั้น มู่เย่จึงเล่าเรื่องราวของเขาต่อไปด้วยความหลงใหล
ในขณะนี้ ในบ้านของไอร่า ครอบครัวสี่คนกำลังคุยกันเรื่องนักพยากรณ์เช่นกัน
เชร์พูดด้วยเสียงต่ำว่า “วิหารนั้นมีสถานะที่สูงมากในเมืองอสูร เมื่อเทียบกับเจ้าเมืองอสูร วิหารอยู่สูงกว่าเจ้าเมืองเสียด้วยซ้ำ หากพวกเขารู้ว่าเราฆ่านักพยากรณ์ไปสี่ตน พวกเขาจะต้องตามแก้แค้นเราอย่างแน่นอน”
คอนริกล่าวว่า “เราฆ่าพวกเขาทั้งสี่ไปแล้ว หากไม่มีใครไปแจ้ง ทางวิหารเดือนดับก็คงไม่รู้ว่าตอนนี้เหล่านักพยากรณ์ตายแล้ว ในช่วงนี้ ข้าจะฝึกอสูรตัวผู้ในเผ่าและเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้”
ไอร่ากล่าวว่า “เจ้าจะต้องได้รับบาดเจ็บอย่างแน่นอน หากมีการต่อสู้ ข้าจะรวบรวมสมุนไพรเพิ่ม”
คอนริกล่าวว่า “ถ้าเราต่อสู้กันจริง ๆ ไอร่า เจ้าซ่อนตัวอยู่ในห้องใต้ดินพร้อมกับตัวเมียและลูกหมาป่านะ”
ไอร่าตบหน้าอกของเธอและให้คำมั่น “ไม่ต้องกังวล ข้าจะดูแลตัวเมียและลูกหมาป่าอย่างดีได้อย่างแน่นอน”
เชร์คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกครั้ง “ถ้าอย่างนั้น เราน่าจะต้องขุดห้องใต้ดินให้กว้างขึ้น คงจะดีที่สุดถ้าเราสามารถขุดทางลับได้ในกรณีที่เราต้องการ”
คอนริเห็นด้วย “ดี”
ธยาน์มองดูพวกเขาพูดคุยกันอย่างจริงจัง หัวใจของเขาอบอุ่นขึ้น
นับตั้งแต่เขาหนีออกจากวิหาร เขาก็ผนึกหัวใจของเขาไว้ การทรยศเหล่านั้นทำให้เขามีแผลเป็นลึกมากจนเขาคิดว่าเขาไม่อาจเชื่อใจใครได้อีกต่อไป
รูปลักษณ์ของไอร่านั้นเหมือนกับแสงรุ่งอรุณที่ส่องสว่างโลกทั้งใบของเขา
เป็นครั้งแรกที่เขาได้ลิ้มรสความรู้สึกของการได้รับความไว้วางใจและการปกป้อง
ธยาน์ขยับริมฝีปากของเขา “ข้าทำให้พวกเจ้าเดือดร้อน ตราบใดที่ข้ากลับไปที่วิหาร..”
ไอร่าขัดจังหวะเขา “เจ้าสวมแหวนของข้าแล้ว ยังคิดจะหนีไปอีกเหรอ ไม่มีทาง”
เชร์ยังกล่าวอีกว่า “เราได้ฆ่านักพยากรณ์ไปแล้ว แม้ว่าเจ้าจะกลับไป วิหารเดือนดับก็ไม่ยอมปล่อยเราไปหรอก เหตุใดเจ้าต้องกลับไปตายโดยเปล่าประโยชน์ด้วย”
คอนริพยักหน้า “ใช่ ณ จุดนี้ การตัดสินใจของเจ้าไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้ เหตุใดเจ้าไม่อยู่ที่นี่และเผชิญหน้าไปพร้อมกับพวกเราเล่า”
ไอร่าจับมือของธยาน์ “เราเป็นครอบครัวเดียวกัน เราต้องสามัคคีกันในยามวิกฤติ ไม่มีใครวิ่งหนีไปไหนหรอก”
ธยาน์จับมือของเธอ
นิ้วของเธอบอบบางและเล็ก เขาจับพวกมันไว้แน่น
เขาคิดว่า ‘ข้าได้ให้ทางเลือกแก่เจ้าแล้ว หากเจ้ายืนกรานที่จะปกป้องข้า ข้าก็จะอยู่เคียงข้างเจ้าไปตลอดชีวิต ไม่ว่าข้าจะอยู่หรือตาย อย่าคิดที่จะสลัดข้าทิ้ง’
ธยาน์กล่าวว่า “ได้ ข้าจะฟังเจ้า”
ไอร่ายิ้ม “แบบนั้นล่ะดี”
หลังจากนั้นพวกเขาก็คุยเรื่องต่าง ๆ กันสักพัก เมื่อการสนทนาจบลงเกือบจะเป็นเวลาอาหารกลางวัน
เชร์ไปทำอาหาร ขณะที่ไอร่าเตรียมช่วยจุดไฟ
เธอเพิ่งหันกลับมา จู่ ๆ ก็ได้ยินธยาน์พูดว่า “ข้าไม่ได้ขโมยของศักดิ์สิทธิ์ และข้าไม่ได้เป็นคนฆ่าหัวหน้าบาทหลวง”
ไอร่าหยุดโดยไม่ตั้งใจและหันไปมองธยาน์
เขาลดสายตาลง ผมสีเข้มยาวของเขาร่วงลงมาบนใบหน้า ทำให้ผิวของเขาดูซีดยิ่งขึ้น “ข้าถูกใส่ร้าย แต่ไม่มีใครเชื่อข้า พวกเขาต้องการเผาข้าให้ตาย ข้าจึงต้องหนีออกจากวิหารและหนีจากพวกเขา”
