บทที่ 22 การสั่งจ่ายยา

สีแดงที่มาพร้อมกับกลิ่นฉุนของเลือดทำให้ทั้งหมดนี้ตกตะลึง ยิ่งหลินหยู่หมิงมองมันมากเท่าไหร่หัวใจของนางก็ยิ่งแน่นขึ้น นางเป็นคนสมัยใหม่โดยกำเนิดและนางไม่เคยเห็นใครที่ทำร้ายตัวเองได้เช่นนี้!

บาดแผลมีสัญญาณของหนองและการอักเสบ หลินหยู่หมิงรีบเรียกต้าเป่าที่อยู่ข้าง ๆ "ต้าเป่า ไปเตรียมน้ำร้อน" หลินหยู่หมิงพูดและวางหยูฉือเหยียนไว้ที่ห้องตะวันออก จากนั้นกลับไปที่ห้องของเขา พบกรรไกรขึ้นสนิมคู่หนึ่ง ตัดเสื้อผ้าที่เหลือของหยูฉือเหยียนออก!

"เจ้าจะทำอะไร!" หยูฉือเหยียนขมวดคิ้วทันที!

"เจ้าบาดเจ็บมาก ทำไมถึงสนใจสิ่งที่ข้าทำ"

หลินหยู่หมิงมีใบหน้าเย็นชา นางสังเกตร่างกายของชายคนนั้นอย่างระมัดระวัง นางไม่รู้ว่าเพราะยังไม่ได้เปิดมันออกหรือไม่ เมื่อนางตัดมันออกก็ต้องจะตกใจ! เป็นแผลเป็นลึกถึงกระดูกบนไหล่ของหยูฉือเหยียน มีรอยข่วนและเอวด้านข้างบิด แค่มองดูก็สามารถบอกได้ว่าซี่โครงหักอย่างน้อย 2 ซี่

"ข้าสบายดี มันเป็นแค่อาการบาดเจ็บเล็กน้อย" หยูฉือเหยียนกล่าว

เขามองไปที่ดวงตาห่วงใยที่ไม่เปิดเผยของหลินหยู่หมิง จากนั้นนึกถึงรูปลักษณ์ของหลินหยู่หมิง เมื่อนางปีนขึ้นไปบนภูเขาเพียงลำพังเพื่อตามหาเขาในคืนนี้ เขาไม่รู้ว่าในใจเขารู้สึกแบบไหน ระลอกคลื่นได้แพร่กระจายออกไปในแสงเทียนสลัว

"ท่านเคยได้รับบาดเจ็บแบบนี้มาก่อนหรือเปล่า" หลินหยู่หมิงถาม

นางไม่เพียงแค่เห็นบาดแผลเท่านั้น แต่ยังเห็นแผลเป็นบนหน้าอกของชายคนนั้นด้วย ซึ่งน่ากลัวและน่ากลัวมาก

หยูฉือเหยียนพยักหน้า "ดังนั้นสิ่งเหล่านี้ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับข้า"

การล่าสัตว์ในภูเขาลึกและป่าเก่าแก่และการกินอาหารจากปากของสัตว์ป่า นี่คือชีวิตปกติของนายพราณในยุคนี้ หลินหยู่หมิงนิ่งเงียบและตัดสินใจออกจากสภาพที่เป็นอยู่โดยเร็วที่สุด อย่างน้อยที่สุด นางจะไม่ปล่อยให้คนตรงหน้าต้องเจ็บอีกแล้ว!

หลังจากนั้นไม่นานต้าเป่าก็นำหม้อน้ำอุ่นที่ปรับอุณหภูมิแล้วมาให้ ต้าเป่ามองไปที่พ่อของเขาอย่างเป็นห่วง "ท่านพ่อ ทำไมครั้งนี้ท่านพ่อถึงบาดเจ็บสาหัสนัก"

หมอเหมาเป็นหมอเท้าเปล่าในหมู่บ้านลู่หมิง โดยปกติแล้วเมื่อชาวบ้านในหมู่บ้านจะปวดหัวและมีไข้ ปฏิกิริยาแรกคือไปที่หมู่บ้านเพื่อหาหมอเหมา แต่ตอนนี้เป็นเวลาดึกมากแล้ว

เมื่อมองไปข้างนอกโดยไม่รอให้ หยูฉือเหยียนพูดอะไรต้าเป่าพูดทันทีว่า "ท่านพ่อ ข้าเคยวิ่งเร็วมาก่อน แต่วันนี้ดึกไปหน่อย ไม่เป็นไร อาการบาดเจ็บของท่านจะรอช้าไม่ได้"

หยูฉือเหยียนพยักหน้า "ตกลง"

"ข้าจะไป มันดึกเกินไปแล้ว เด็ก ๆ วิ่งออกไปไม่ได้" หลินหยู่หมิงพูดอย่างกะทันหัน

"ท่านแม่ ท่านไม่เคยไปบ้านหมอเหมา ท่านไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ข้าไปกับท่านดีกว่า และให้เสี่ยวหยาดูแลท่านพ่อ" สิ่งที่ต้าเป่าพูดทำให้ใบหน้าของหลินหยู่หมิงรู้สึกร้อนเล็กน้อย นับตั้งแต่หลินหยู่เอ๋อแต่งงานกับเถียหนิว นับประสาอะไรกับการหาหมอสำหรับเถียหนิว มันคงจะดีที่จะไม่ใช้ประโยชน์จากความเจ็บป่วยของเขาเพื่อฆ่าเขา

"ตกลง ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็พาแม่ไปด้วย"

หลินหยู่หมิงออกไปกับต้าเป่าหลังจากนั้นไม่นานทั้งสองก็ถึงบ้านอีกฟากหนึ่งของหมู่บ้าน ต้าเป่าเคาะประตูอย่างแรง หลังจากเคาะเป็นเวลานานหมอก็ออกมา

"หมอเหมา ท่านพ่อของข้าบาดเจ็บ ช่วยไปดูด้วย!" ต้าเป่าพูดอย่างจริงจัง

"อาการบาดเจ็บเป็นยังไงบ้าง? ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน?"

ท่าทีของหมอเหมา ค่อนข้างเยือกเย็นเล็กน้อย เป็นธรรมดาที่นายพราณจะได้รับบาดเจ็บ แล้วทำไมมาอยู่ที่นี่กลางดึกเพื่อรบกวนความฝันของผู้คน?

"ตอนนี้เขาไม่อยู่ในสภาพที่ดี" หลินหยู่หมิงพูดอย่างกะทันหัน "เลือดออกมากและดูเหมือนว่าเขาจะถูกเสือกัด"

"อะไรนะ" หมอเหมารีบเปลี่ยนเสื้อผ้า "ไปกันเถอะ"

เขาไม่มีหน้าตาที่ดีต่อหลินหยู่เอ๋อคนนี้ มีเหตุผลสำหรับเรื่องนี้ แต่ถ้ามันทำให้ชีวิตของเถียหนิวล่าช้าจริง ๆ นั่นมันจะเป็นความผิดของเขา

หลินหยู่หมิงนำหมอเหมาไปที่ด้านข้างของหยูฉือเหยียน หมอเหมามองลงไปที่บาดแผลของหยูฉือเหยียน และใบหน้าของเขาก็ซีดลงทันที!

ฉากนี้ทำให้หลินหยู่หมิงขมวดคิ้วแน่น "หมอ จัดการเรื่องนี้ได้ไหม"

"สิ่งที่ต้องจัดการเหรอ! จะจัดการยังไง ข้าไม่กล้าทำแบบลวก ๆ ด้วยช่องว่างขนาดใหญ่แบบนี้!" หมอเหมาส่ายหัวครั้งแล้วครั้งเล่า "เถียหนิวใกล้จะถึงฤดูหนาวแล้ว เจ้ากล้าดียังไงไปที่ภูเขาลึก!"

"มันหนาวในฤดูหนาว ข้าต้องการเพิ่มเสื้อผ้าสำหรับเด็ก" หยูฉือเหยียนพูดด้วยเสียงอู้อี้ "ข้าขอโทษสำหรับการสร้างปัญหาให้ท่านลุงเหมา"

"โอ้ เจ้าคิดว่าเจ้ามีปัญหาอะไร" หมอเหมาถอนหายใจ หยิบผงยาออกมาแล้วทาที่หยูฉือเหยียน "ยาของข้าห้ามเลือดได้อย่างเดียวแต่แผลเจ้าใหญ่เกินไปและกระดูกเจ้าหัก ข้าทำไม่ได้จริง ๆ "

จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่หลินหยู่หมิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยความขยะแขยง "รีบเอาไปใส่แผลให้สามีของเจ้า"

ก่อนหน้านี้ผู้หญิงคนนี้เป็นที่รู้จักว่าเป็นคนขี้โมโหและไร้ความปรานี! บางที อาการบาดเจ็บของเถียหนิวครั้งนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับนางเลย!

หลินหยู่หมิงไม่ได้สนใจสายตาของหมอเหมาและนางก็ไม่ได้หลีกเลี่ยง นางแค่ก้าวไปข้างหน้าแล้วถามว่า "หมอเหมาท่านช่วยเขาเชื่อมซี่โครงของเขาได้ไหม"

"ข้าได้ทำความสะอาดจุดเลือดออกแล้ว และไม่มีการติดเชื้ออื่น ๆ แต่ถ้ากระดูกถูกแทรกเข้าไปในปอด มันจะจบ!"

จากนั้นหมอเหมาก็สังเกตเห็นว่าท้องของเถียหนิวมีผ้าพันแผลแล้วและขอบแผลก็สะอาด! ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนไปจริง ๆ

"เชื่อมซี่โครงไม่ต้องคิด ชาวบ้านมือเท้าหลุดในวันธรรมดาข้าทำได้ แต่ซี่โครงหักข้าไม่สามารถทำอะไรกับมันได้จริง ๆ ข้าแค่มีความรู้เพียงผิวเผิน เจ้าต้องส่งเถียหนิวไปที่โรงหมอในเมืองโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ที่นั่นเท่านั้นที่สามารถรักษาให้หายได้" ในขณะที่พูด หมอเหมายังคงเฝ้าดูปฏิกิริยาของหลินหยู่หมิง

"ตกลง ข้าจะส่งเขาไปรักษาโดยเร็วที่สุด"

"นั่นจะต้องใช้เงินจำนวนมาก!" ทันใดนั้นเสียงของหมอเหมาก็ดังขึ้น

หลินหยู่หมิงพยักหน้า "เข้าใจแล้ว ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักในวันนี้!" ขณะที่นางพูด นางหยิบเหรียญออกมาและยื่นให้หมอเหมา ก่อนที่เขาจะจากไป หมอเหมามองไปที่หลินหยู่หมิงราวกับเห็นสัตว์ประหลาด

หลินหยู่หมิงถอนหายใจอย่างไม่ชัดเจน

หมอเหมาหนึ่งก้าวและสามรอบและเกิดความสงสัยในใจเขาเป็นไปได้ไหมว่าผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนไปตามที่ลือกันในหมู่บ้านจริง ๆ ? ไม่ได้กล่าวว่าประเทศเปลี่ยนแปลงง่ายและธรรมชาติเปลี่ยนยากหรือ? นางได้ยินมาว่าในเมืองต้องการเงินเพื่อไปพบแพทย์ แต่นางไม่ได้บอกว่านางไม่เต็มใจ

ลืมมันไป ลืมมันไป ถ้าเป็นแบบนี้ อย่างน้อยครอบครัวเถียหนิวก็จะไม่ต้องทนทุกข์อีกต่อไป

หลินหยู่หมิงล้างผ้าคลุมหน้าในน้ำอุ่นด้วยแสงเทียนสลัว จากนั้นจึงเริ่มทำความสะอาดส่วนที่เหลือของหยูฉือเหยียนอย่างระมัดระวัง ตามร่างกายมีสะเก็ดเลือดเป็นแห่ง ๆ ไม่ต้องพูดถึงกลิ่นคาวของเสื้อผ้าชิ้นก่อน ๆ หากไม่ทำความสะอาด ก็จะทำให้แบคทีเรียเติบโตได้เช่นกัน

"เจ็บไหม ถ้าเจ็บก็พูดออกมา" หลินหยู่หมิงกล่าว นางไม่เคยดูแลใครมากในชาติที่แล้ว หากนางเผลอไปทำให้แผลเปิดอีกครั้ง นางจะมีความผิดในคดีอาญาร้ายแรง

หยูฉือเหยียนพยักหน้า เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ แต่สถานที่ที่ผู้หญิงเช็ดด้วยผ้าเช็ดหน้ารู้สึกชาเล็กน้อย