บทที่ 11 กระดูกทองแดงเสร็จสมบูรณ์
บทที่ 11 กระดูกทองแดงเสร็จสมบูรณ์
ซูหยานเงยหน้าขึ้นและบ่นว่า "ถ้าข้าไม่มีผู้หญิงอยู่ในใจ ข้าก็จะสามารถฝึกฝนจิตวิญญาณได้อย่างนั้นเหรอ!"
“ท่านอาจารย์ ข้ามีความกระจ่างแจ้งแล้ว ขอบคุณมากสำหรับการสอนของท่าน!”
เขาทำความเคารพ
“ท่านอาจารย์ ลูกศิษย์ขอตัวไปฝึกก่อน!”
“เอาล่ะไปเถอะ”
หลี่ซวนพยักหน้าด้วยความสงสัยในดวงตาของเขา "ข้าได้ทำให้ศิษย์ที่โง่เขลาของข้าไม่สนใจผู้หญิงหรือป่าว และทำให้จิตใจของเขามุ่งเน้นแค่การฝึกฝนอย่างเดียวใช่ไหม? ข้ากำลังทำชั่ว ข้ากำลังทำชั่วอีกแล้ว!”
ซูหยานมาถึงสถานที่ที่เขาทำการฝึกซ้อม เขานั่งม้าแลเต็มไปด้วยความแน่วแน่ในดวงตาของเขา
“ท่านอาจารย์พูดถูก หลังจากที่ประสบกับความพ่ายแพ้แล้วเท่านั้นที่เราจะกล้าหาญขึ้นมาได้!”
“ไม่มีผู้หญิงอยู่ในใจของข้า แล้วการฝึกฝนก็เหมือนกับการมีพระเจ้า... ข้าพอจะเข้าใจความหมายอันลึกซึ้งของท่านอาจารย์แล้ว เพราะผู้หญิงเป็นตัวแทนของความคิดที่วุ่นวานสำหรับผู้ชายวัยเดียวกับข้า ผู้หญิงคือสิ่งที่รบกวนความคิดมากที่สุด!
“ตราบใดที่ข้าเอาชนะความคิดที่กวนใจอันยิ่งใหญ่นี้ได้ จิตใจของข้าก็ปลอดจากวัตถุภายนอก จิตใจภายในของข้าก็ชัดเจน ความเข้าใจของข้าก็ดีขึ้นตามธรรมชาติ และการฝึกฝนของข้าก็เร็วขึ้นอย่างแน่นอน!”
จากนั้นเขาก็ทำการโคจรพลังงานเลือดเพื่อปรับแต่งกระดูก
ทันใดนั้นซูหยานก็เกิดแรงบันดาลใจในใจ "อาจารย์บอกว่าไม่มีผู้หญิงอยู่ในใจแล้วการฝึกฝนก็เหมือนกับการมีพระเจ้า หรือว่าท่านจะเตือนข้าว่าตอนนี้ข้ายังไม่เข้าใจสาระสำคัญของวิธีการปรับแต่งกระดูก ดังนั้นการปรับแต่งกระดูกจึงช้าอย่างมาก? ”
“การตระหนักรู้และทำความเข้าใจปัญหา ข้าจะต้องทิ้งความคิดที่ฟุ้งซ่านออกไป รักษาความคิดของข้าให้ชัดเจน เข้าใจการเปลี่ยนแปลงของพลังงานเลือดอย่างรอบคอบ และค้นหาแก่นแท้ของการปรับแต่งกระดูก... นี่คือความหมายอันลึกซึ้งของอาจารย์!”
ในขณะนี้ซูหยานกำลังคิดมาก ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าทุกคำพูดและการกระทำของอาจารย์ของเขามีความหมายที่ลึกซึ้ง
“อาจารย์ให้ข้าอย่างโดดเดี่ยว อาจารย์เป็นปรมาจารย์สันโดษ วิธีการที่เขาสอนล้วนแตกต่างไปจากสามัญสำนึก อาจารย์เน้นที่ความเข้าใจ...ท่านเตือนข้าตลอดเวลาว่าข้าต้องเรียนรู้เพิ่มเติม!”
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ซูหยานก็เริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในพลังงานเลือดของเขาเอง และการเปลี่ยนแปลงในกระดูกของเขา และค่อยๆ เข้าสู่สภาวะหลงลืมตัวเองแล้ว
“มีบางอย่างผิดปกติที่นี่...การโคจรของพลังงานเลือดช้า การเจาะไม่ลึกพอ และการปรับแต่งไม่แข็งแกร่งเพียวพอ...ข้าควรปรับมัน”
“เมื่อข้ามุ่งความคิดลงไปในส่วนลึกของร่างกายอย่างไม่วอกแวก ความเร็วของการปรับแต่งกระดูกเร็วขึ้น... ตามที่คาดไว้ ท่านอาจารย์เตือนข้าว่าข้าไม่เชี่ยวชาญแก่นแท้ของการปรับแต่งกระดูก!”
"ข้าเข้าใจ! นี่คือวิธีการปรับแต่งกระดูกที่แท้จริง!”
ในช่วงเวลาหนึ่งซูหยานรู้สึกว่าพลังงานเลือดไหลเวียนได้อย่างราบรื่น ความเร็วของการปรับแต่งกระดูกเพิ่มขึ้นอย่างมาก และพลังงานเลือดก็แข็งแกร่งขึ้นพร้อมกับการปรับแต่งกระดูกไปด้วย
“ไม่มีผู้หญิงคนใดอยู่ในใจข้า การฝึกฝนของข้าก็เป็นเหมือนพระเจ้า อาจารย์จะไม่หลอกลวงข้า!”
ซูหยานรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก
“หากเราทำเช่นนี้ต่อไป ข้าจะสามารถปรับแต่งกระดูกเหล็กได้ภายในห้าหรือหกวัน!”
“กระดูกทองคำก็ไม่น่าจะเป็นปัญหา ข้าจะเก่งเหมือนอัจฉริยะในสมัยโบราณอย่างแน่นอน!”
ซูหยานหมกมุ่นอยู่กับการฝึกฝน โดยลืมทั้งสิ่งต่าง ๆ และตัวเขาเอง และไม่รู้กาลเวลาอีกต่อไป
ตอนค่ำ
หมู่บ้านเริ่มมืดแล้ว
หลี่ซวนมองไปที่ซูหยานที่กำลังฝึกซ้อมอยู่ และร่องรอยของความสงสัยปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา ทำไมเด็กคนนี้ถึงลืมเวลาอีกแล้ว?
ยิ่งกว่านั้นดูเหมือนเขาจะยืนอยู่อย่างนั้นจนถึงตอนนี้เลยไม่ใช่เหรอ?
ไม่มีการพักผ่อนระหว่างการฝึกเลยเหรอ?
“มันเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม? แม้ว่าเขาจะคุ้นเคยกับการนั่งม้าทุกวัน แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะนั่งม้าเป็นเวลานานโดยไม่เหนื่อย”
“บางทีข้าอาจจะไม่ได้เห็นตอนที่เขาพักผ่อน”
หลี่ซวนวางแผนที่จะขอให้ซูหยานหยุดฝึกฝนและทำอาหารเย็น
แต่แล้วเขาก็คิดได้ว่า "ลูกศิษย์ผู้โง่เขลาของข้าถูกถอนหมั้นแล้วและรู้สึกไม่สบายใจ เขาจำเป็นต้องฝึกฝนอย่างหนักเพื่อบรรเทาความเศร้าโศกในใจ อย่ารบกวนเขาจะดีกว่า คืนนี้มาทำอาหารเองและกินเองก็แล้วกัน"
หลี่ซวนถอนหายใจไปทำอาหารเย็นด้วยตัวเอง
…
ครึ่งเดือนต่อมา
ตั้งแต่ซูหยานกลับมา หลี่ซวนก็กลับมาใช้ชีวิตสบายๆ อีกครั้งในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมาซูหยานทำทุกอย่างแล้ว และเขาไม่ต้องกังวลกับเรื่องต่างๆเลย
ไก่อ้วนขึ้นเรื่อยๆ และลูกไก่ก็โตขึ้นอีกครั้ง
แม้กระทั่งเลี้ยงกระต่ายสองสามตัวอีกด้วย
หลี่ซวนถอนหายใจ แม้ว่าการฝึกฝนจะเป็นของปลอม แต่ซูหยานก็ได้เรียนรู้ทักษะชีวิตมากมาย และซูหยานยังฝึกฝนหนักยิ่งขึ้นในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา
หลี่ซวนชื่นชมความอุตสาหะของเขา และมันก็ยากที่จะทำให้เขาท้อแท้ เขาสามารถให้กำลังใจเขาได้เพียงไม่กี่คำเป็นครั้งคราว!
โดยไม่รู้จักซูหยานได้เข้าสู่ขั้นตอนการฝึกฝนกระดูกทองแดงแล้ว
สำหรับซูหยานการฝึกฝนครึ่งเดือนที่ผ่านมาเป็นเหมือนความช่วยเหลือจากสวรรค์จริงๆ เขาตระหนักถึงวิธีการปรับแต่งกระดูกครั้งแล้วครั้งเล่า และความเร็วในการปรับแต่งก็เพิ่มขึ้นอีก
เขาคิดอย่างลึกซึ้งกับทุกคำพูดให้กำลังใจของหลี่ซวน หลังจากการระดมความคิดและพิจารณาตัวเองแล้ว เขาก็ตระหนักได้อีกครั้ง!
วิธีการโคจรพลังงานเลือดได้รับการปรับปรุงอีกครั้ง และความเร็วของการปรับแต่งกระดูกก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง
ในเวลานี้เขารู้สึกตื่นเต้นมาก ภาพลักษณ์ของอาจารย์ในใจของเขาไม่ใช่ปรมาจารย์สันโดษธรรมดาอีกต่อไป แต่มันมากกว่านั้นแล้ว..
“อาจารย์ช่างลึกลับจริงๆ!”
“แม้ว่าอาจาย์จะใช้การสอนแบบดั้งเดิมและแบบธรรมดา แต่ข้าก็สามารถปรับปรุงความเข้าใจของฉันได้ตลอดเวลา!”
“ดังนั้นจากนี้ ข้าต้องทำความเข้าใจความหมายที่แท้จริงของการฝึกฝนต่อไป และเข้าใจ 'ความหมาย' เหล่านั้นด้วย!”
“ปลูกผัก ทำอาหาร เลี้ยงไก่ เลี้ยงกระต่าย...ดูเหมือนจะไม่ใช่งานบ้านธรรมดาๆ แต่มันช่วยให้จิตใจข้าผ่อนคลายได้หลังจากฝึกฝน และให้ข้ากลับไปสู่สภาวะของคนธรรมดาๆ แทนการฝึกฝนตัวเองในฐานะผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้
“ไม่น่าแปลกใจเลยที่อาจารย์ดูเหมือนคนธรรมดา นี่คือสิ่งที่พูดกนว่าว่า สูงสุดคืนสู่สามัญ สามัญคืนสู่ธรรมชาติ และธรรมชาติคืนสู่วิถีแห่งเต๋า…”
“ระดับของอาจารย์สูงเกินไป!”
ซูหยานถอนหายใจ เมื่อไหร่เขาจะถึงระดับอาจารย์ได้นะ
“ข้าได้ฝึกฝนกระดูกทองแดงแล้ว และข้าก็เข้าใกล้กระดูกทองคำไปอีกก้าวหนึ่งแล้ว อีกครึ่งเดือนข้าน่าจะได้เหยียบกระดูกทองคำแล้ว?”
“ตามที่อาจารย์กล่าวไว้ การไปจากกระดูกทองแดงไปสู่กระดูกทองคำนั้น เป็นการก้าวกระโดดของการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ และไม่ใช่สิ่งที่สามารถบรรลุได้ง่ายนัก”
“หลังจากที่ข้าปรับแต่งกระดูกทองแดงเสร็จแล้ว ข้าควรจะกลับไปดูว่าข้าจะสามารถซื้อสมุนไพรล้ำค่าอย่างหยวนจื่อเก้าใบได้อีกหรือไม่!”
ซูหยานตัดสินใจที่จะปรับแต่งกระดูกทองแดงให้เสร็จก่อน และกลับบ้านเพื่อดูว่าเขาจะพบสมบัติเช่น หยวนจื่อเก้าใบเพื่อเพิ่มความน่าจะเป็นในการปรับแต่งกระดูกทองคำได้หรือไม่
สิบวันต่อมา
กระดูกทองแดงของซูหยานก็บรรลุสู่ขั้นสมบูรณ์แบบ
ในขณะที่เขากำลังฝึกซ้อม เขารู้สึกถึงคอขวดแล้ว ราวกับว่าการปรับแต่งกระดูกของเขาถึงขีดจำกัดแล้ว
เขารู้ว่าเขาเจอกับปัญหาคอขวดของกระดูกทองคำแล้ว ในขั้นตอนนี้เขาทำได้เพียงอาศัยความสามารถ ความอุตสาหะ และความพากเพียรเท่านั้น
และสิ่งสำคัญที่สุดคือการตระหนักรู้!
“ด้วยความช่วยเหลือของสมุนไพรอันล้ำค่า ความน่าจะเป็นที่จะทะลวงน่าจะเป็นไปได้สูงขึ้น”
ซูหยานกำลังวางแผนที่จะกลับบ้านอีกครั้งเพื่อค้นหาสมุนไพรอันล้ำค่าเพื่อช่วยในการฝึกฝนของเขา
หลี่ซวนยืนอยู่ที่ประตู มองดูซูหยานฝึกซ้อมในระยะไกล และเขาก็จมดิ่งสู่ความคิดอันลึกซึ้ง
เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่เขามักจะรู้สึกเสมอว่าซูหยานแตกต่างออกไปเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าจะมีบรรยากาศที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษใช่ไหม?
“ลูกศิษย์ผู้โง่เขลาคนนี้คงไม่ใช่ฝึกได้สำเร็จจริงๆ ใช่ไหม?”
“ไม่! มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ข้าสร้างมันขึ้นมามั่ว แม้ว่าจะมีวิชาฝึกตนและศิลปะการต่อสู้ในโลกนี้ แต่ข้าก็สร้างวิธีการฝึกฝนนี้ขึ้นมาเอง แล้วมันจะฝึกมันได้อย่างไร?”
“เขาคงฝึกฝนเป็นเวลานานแล้ว ดังนั้นเขาจึงดูมั่นคงและทรงพลังกว่านี้!”
เขาติดอยู่กับท่านั่งม้ามานานแล้ว ถึงเวลาที่ซูหยานจะต้องเปลี่ยนท่าทางของเขา
การยืนท่าทางม้าตลอดเวลานั้นน่าเบื่อเกินไป
เมื่อนึกถึงท่าทางใหม่ที่จะสอนซูหยาน วิดีโอการฝึกศิลปะการต่อสู้และรูปภาพที่เขาเห็นในชีวิตที่แล้วก็เข้ามาในใจ
“มันไม่จำเป็นต้องเหมือนกันทุกประการ แต่ข้าแค่ต้องปรับท่าทางและสอนมันให้กับลูกศิษย์โง่ ๆ ของข้า!”
“ทุกอย่างถูกข้าสร้างขึ้นมา และมันไม่สามารถฝึกฝนได ข้าแค่อยากให้ลูกศิษย์มีความเชื่อมั่นขึ้นเพียงเล็กน้อยและบังเกิดความพากเพียร และสามารถทำให้เขาฝึกฝนต่อไปให้ถึงระยะเวลาหนึ่งปีก็เท่านั้น”
“เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดที่จะสามารถใช้ข้อแก้ตัวของการที่อาจารย์และลูกศิษย์สามารถขาดความสัมพันธ์กันได้ และแยกย้ายจากกันไป”
เมื่อหลี่ซวนคิดได้เช่นนั้น เขาจึงโบกมือให้ซูหยานเข้ามาหาเขา….
…………….
