ตอนที่ 83 แก้แค้นภายหลังก็ยังไม่สาย
ตอนที่ 83 แก้แค้นภายหลังก็ยังไม่สาย
“ข้าเกรงว่าจะไม่ได้ งูตัวนั้นคือคนรักของคู่ครองของข้า เขาอาจจะกลายเป็นครอบครัวของเราในอนาคต ข้าจะมอบคนในครอบครัวของข้าให้ท่านได้อย่างไร นอกจากนี้ สาวน้อยของข้าก็ทนไม่ได้ด้วยสิ ข้าไม่อยากให้นางเศร้า”
อัลแทร์พูดด้วยความโกรธว่า “ชีวิตแลกชีวิต มันถูกต้องและเหมาะสมแล้ว”
“ไม่ใช่วิธีนั้นวิธีเดียว ข้ามีแผนที่จะแก้ปัญหานี้ด้วยวิธีอื่น”
“อย่างไร”
“ท่านกำลังวางแผนที่จะตั้งถิ่นฐานอยู่บนภูเขาหินใช่หรือไม่”
อัลแทร์ไม่ตอบ แต่มันแสดงให้เห็นถึงการยอมรับโดยปริยายของเขา
ที่ตั้งของภูเขาหินนั้นดีมาก เหมาะแก่การตั้งถิ่นฐานระยะยาว ชนเผ่าขนนกทั้งหมดใช้พลังงานมากเกินไปในการอพยพในครั้งนี้ หลายคนล้มป่วยลงเนื่องจากความเหนื่อยล้า
มันไม่ง่ายเลยที่จะหาสถานที่ในการอยู่อาศัย นกไม่ต้องการที่จะยอมแพ้
ไม่มีใครรับประกันได้ว่าพวกเขาจะสามารถหาที่อยู่อาศัยที่เหมาะสมได้หากพวกเขาจากไป
คอนริเคาะพื้น “นี่คือภูเขาหิน มันเป็นอาณาเขตของเผ่าหมาป่าหินของเรา ตามกฎแล้วภูเขาหินทั้งหมดเป็นของเรา ในฐานะผู้มาทีหลัง หากท่านต้องการอยู่ที่นี่ ท่านก็ต้องได้รับอนุญาตจากเราเสียก่อน”
อัลแทร์ยังคงเงียบ
คอนริยิ้ม “หากพูดกันอย่างถูกต้องแล้ว เราจะไม่ยอมให้ชนเผ่าอื่นมาตั้งถิ่นฐานบนภูเขาหิน แต่เมื่อเห็นว่าลูกอ่อนของท่านหายไปในครั้งนี้ เราจะยอมอย่างเสียมิได้ให้ท่านตั้งถิ่นฐานอยู่บนยอดเขาเป็นการชดเชย”
...
ไอร่าเดินไปเดินมาอย่างไม่สบายใจ
เหตุใดคอนริยังไม่กลับมา? เขาต่อสู้กับนกหรือไม่?
เชร์วางมือบนไหล่ของเธอ “ไม่ต้องกังวล คอนริจะต้องไม่เป็นไร”
“คอนริเป็นคนอารมณ์ร้อนและพูดจาหยาบคาย ข้าเกรงว่าเขาจะต่อสู้เพื่อแก้ปัญหา” ยิ่งไอร่าคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเท่านั้น “ข้าน่าจะให้เจ้าไปกับเขาที่เผ่าขนนก”
เชร์มีท่าทีมั่งคงและมีน้ำใจ เมื่อเขาอยู่รอบ ๆ คอนริไม่น่าจะเสียเปรียบ
เธอเอียงคอเพื่อมองออกไป พระอาทิตย์เกือบจะตกแล้ว
หากคอนริยังไม่กลับมา เธอจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อตามหาเขาด้วยตนเอง
ในขณะนี้ คอนริพาเจโรมและคนอื่น ๆ ลงมาจากบนยอดเขา
คอนริเพิ่งจะรักษาเสถียรภาพของตัวเองเมื่อไอร่าถลาเข้ามาในอ้อมแขนของเขา เธอทำหน้าบูดบึ้งและบ่นว่า “เหตุใดเจ้าถึงกลับมาช้านัก”
คอนริจับหญิงสาวที่กระตือรือร้น จับบั้นท้ายเล็ก ๆ ของเธอด้วยมือใหญ่ของเขาแล้วอุ้มเธอขึ้นมา
“เราคุยกันหลายเรื่อง เลยกลับมาล่าช้าไปหน่อย”
เชร์ยิ้มให้กับความสงบของเขา “การเจรจาระหว่างเจ้ากับหัวหน้าเผ่าขนนกเป็นไปด้วยดีสินะ”
ริมฝีปากของคอนริโค้งงอขึ้น และดวงตาสีเขียวของเขาก็ส่องประกาย “ใช่ การเจรจาเป็นเพียงของง่าย ๆ สำหรับข้า ข้าชอบที่จะแก้ปัญหาด้วยการต่อสู้”
ไอร่าเพิกเฉยต่อความหลงตัวเองของเขาและถามอย่างรวดเร็วว่า “หัวหน้าเผ่าขนนกยอมสงบศึกหรือไม่”
“ใช่ เพื่อเป็นการชดเชย ข้าจึงมอบยอดเขาหินให้พวกเขาสร้างรกราก เมื่อกี้ผู้นำเผ่าขนนกและข้าได้แบ่งเขตแดนกันอย่างชัดเจนแล้ว ตกลงกันเรียบร้อยแล้วล่ะ”
ดวงตาของไอร่าสว่างขึ้น “คอนริ เจ้าน่าทึ่งมาก”
คอนริยกคางของเขาขึ้น “แน่นอนสิ”
…
ในเผ่าขนนก อัลแทร์ยังคงนั่งอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าน่าเกลียด
บุหรงได้เดินเข้ามา เสื้อสีแดงเข้มและผมสีทองยาวสลวยถึงเอวของเขาพลิ้วไหวตามรอยเท้าของเขา
ริมฝีปากแหลมของเขาโค้ง “ข้าได้ยินว่าเจ้าถูกหัวหน้าเผ่าหมาป่ารังแกรึ”
อัลแทร์กัดฟัน “หากสบโอกาส ข้าจะสอนบทเรียนให้ไอ้สารเลวนั่นอย่างแน่นอน ข้าจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้เงียบลงไปแน่”
การแก้แค้นทีหลังยังไม่สาย
“ดูจากหน้าเจ้าแล้ว คงถูกรังแกอย่างรุนแรงล่ะสิ ใช้ได้ พอเจ้าหายดีแล้ว หาโอกาสต่อสู้กับผู้ชายคนนั้นแบบตัวต่อและชำระแค้นซะ”
อัลแทร์กำหมัดของเขา “ข้าจะเอาชนะมันอย่างแน่นอน”
ดวงตาของบุหรงกะพริบ “แต่เรื่องนี้ ก็ได้สอนบทเรียนให้กับพวกเราด้วยเช่นกัน”
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
“เหตุผลหลักที่ลูกอ่อนของเรากล้าวิ่งลงจากภูเขาก็เพราะว่าคนในเผ่าของเราปกป้องพวกเขามากเกินไป พวกเขาคิดว่าตนเองปลอดภัยราวกับอยู่ที่บ้านและไม่ระแวดระวังใด ๆ แม้ว่าบุคลิกของคอนริจะน่ารำคาญ แต่เขาพูดถูกเกี่ยวกับเรื่องนี้ หากเป็นเช่นนี้ ลูกนกของเราจะค่อย ๆ สูญเสียกำลังในการต่อสู้และกลายเป็นนกที่ไร้ประโยชน์ที่ถูกขังอยู่ในกรง เราไม่สามารถปกป้องพวกเขาได้ตลอด สุดท้ายเราก็ต้องจากโลกนี้ไป”
แม้ว่าบุหรงจะดำรงตำแหน่งผู้อาวุโส แต่เขาก็ไม่ค่อยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิจการของชนเผ่าขนนก
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดมากมายในคราวเดียว
บุหรงค่อย ๆ ผ่อนหมัดของเขา และการแสดงออกที่ทำอะไรไม่ถูกปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา
“ข้ารู้ว่าเจ้าพูดถูก แต่มันยากเกินไปสำหรับนกที่จะสืบพันธุ์ โดยเฉพาะในช่วยไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีตัวเมียที่สามารถวางไข่ได้น้อยลงทุกปี จำนวนไข่ที่พวกเขาวางก็ลดลงเช่นกัน เราสามารถช่วยลูกอ่อนให้ฟักออกมาได้เพียงไม่กี่ตัวเท่านั้นในฤดูหนาวที่ผ่านมา มันไม่ง่ายเลยที่จะมีลูกอ่อน คนของเราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรักพวกเขาอย่างมาก”
บุหรงเปิดเผยสีหน้าเยาะเย้ย “แม้ว่าลูกอ่อนที่อ่อนแอเช่นนั้นจะรอดมาได้ พวกเขาก็เป็นเพียงขยะเท่านั้น”
อัลแทร์พูดไม่ออก
เมื่อเขาไม่พูดอะไร บุหรงก็สะบัดแขนเสื้อของเขา “อะไรก็ตาม เจ้าเป็นผู้นำของเผ่าขนนก วิธีที่เจ้าตัดสินใจเลือกในอนาคตคือธุระของเจ้า ข้าคงไม่เข้าไปยุ่ง”
หัวข้อนี้หนักเกินไป ดังนั้นอัลแทร์จึงไม่อยากพูดถึงมันอีก เขากลับถามถึงเรื่องที่น่าสนใจอีกเรื่องหนึ่งแทน
“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าชมชอบผู้หญิงตัวเล็กของเผ่าหมาป่าและสารภาพต่อเธอในที่สาธารณะหรือ”
บุหรงจำรูปลักษณ์ที่นุ่มนวลของหญิงสาวตัวน้อยได้และหัวเราะเบา ๆ “สาวน้อยนางนั้นน่ารักจริง ๆ”
เป็นเรื่องยากที่อัลแทร์จะเห็นบุหรงสนใจในบางสิ่งบางอย่าง ตอนนี้เขาเริ่มสนใจสาวน้อยคนนั้น
ในอนาคต หากเขามีโอกาส เขาจะไปดูผู้หญิงคนนั้นด้วยตนเองอย่างแน่นอน
