บทที่ 32: จางเซิง ขายอาวุธ

บทที่ 32: จางเซิง ขายอาวุธ

“แท้จริงแล้ว นั่นคือจางเซิง!”

เมื่อมองด้วยความประหลาดใจ จางหงหลิงก็เต็มไปด้วยคำถาม ขณะที่ผู้หญิงในชุดเหลืองสะท้อนถึงความตกใจของเธอ

“จางเซิง... จางเซิง... จางเซิง!”

หลังจากพูดชื่อของเขาซ้ำสามครั้ง จางหงหลิงก็ตระหนักรู้

“อาจจะเป็นจางเซิง?”

มีการแลกเปลี่ยนความประหลาดใจซึ่งกันและกัน เผยให้เห็นความตกใจในดวงตาของพวกเขา

...

ที่โรงแรมสปีด 9 ซึ่งเป็นสำนักงานใหญ่แห่งใหม่ของ พันธมิตรราชาหวู่:

"ปัง!"

ซุนเสวี่ยหวู่ตบโต๊ะด้วยความโกรธจนทำให้โต๊ะไม้มะฮอกกานีแตกร้าว เผยให้เห็นความแตกแยกด้วยการฟาดเพียงครั้งเดียว

“จางโกวตัน คุณเพิ่งบอกว่ามีคนชื่อ จางเซิง ระบุอาวุธราคาไม่แพงสามชิ้นในการแลกเปลี่ยนและคุณไม่สามารถซื้อได้สักชิ้น?”

ซุนเสวี่ยหวู่ผู้โกรธแค้นทำให้จางโกวตันตัวสั่นขณะที่เขาตอบว่า "ใช่... ใช่ครับ นายท่าน"

“การเก็บคนแบบนี้ไว้จะมีประโยชน์อะไร? เป็นการสิ้นเปลืองทรัพยากรของเราอย่างแท้จริง!” หลู่เหวินปินเยาะเย้ยจากด้านข้างโดยมุ่งเป้าไปที่จางโกวตัน

“ไม่ นายท่าน อย่าฆ่าผม!”

จางโกวตัน หน้าซีดด้วยความกลัวเมื่อได้ยินคำพูดของหลู่เหวินปิน และอ้อนวอนในขณะที่เขาโค้งคำนับ ซุนเสวี่ยหวู่ อย่างต่อเนื่อง และในไม่ช้าก็ทำให้หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเลือด

ชายในชุดเกราะสีน้ำเงินที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ขมวดคิ้วและก้าวไปข้างหน้า

“นายท่าน จางโกวตัน ได้จัดหาอาวุธมากมายให้กับพันธมิตรของเรา ความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวไม่ควรฆ่าเขา”

ก่อนที่ซุนเสวี่ยหวู่จะตอบ หลู่เหวินปินก็ตะคอก "ฮึ่ม หวังหลง คุณรู้ไหมว่าความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ นี้ร้ายแรงแค่ไหน"

หวังหลง ไม่สะทกสะท้านกับคำดุของหลู่เหวินปิน โต้กลับว่า "โอ้ งั้นก็ให้ความกระจ่างแก่พวกเราเกี่ยวกับขอบเขตของการสูญเสีย"

แม้ว่าเขาจะกลัวซุนเสวี่ยหวู่ แต่หวังหลงก็ไม่ได้ถูกหลู่เหวินปินข่มขู่ได้ง่ายๆ

หลู่เหวินปินตอบโต้ด้วยการเยาะเย้ย "ดูเหมือนว่าคุณจะตั้งใจที่จะปกป้องจางโกวตัน ทุกคนรู้ดีว่าเขาอยู่ภายใต้คำสั่งของคุณ ผู้ที่ไม่มีส่วนร่วมเช่นนี้สมควรตาย!"

หวังหลง ตอบหลู่เหวินปิน ผู้หยิ่งยโสอย่างเย้ยหยันว่า "เมื่อพูดถึงการมีส่วนร่วมแล้ว ตัวคุณเองยังไม่สามารถทำได้เท่าจางโกวตัน คุณน่าจะเป็นคนที่ตาย"

"คุณพูดอะไร!" หลู่เหวินปินเต็มไปด้วยความโกรธพุ่งเข้าหาหวังหลง

ใบหน้าของซุนเสวี่ยหวู่มืดลงเมื่อเขาเห็นความโกลาหลที่อยู่ตรงหน้าเขา และด้วยการใช้ฝ่ามือฟาดอย่างแรง เขาก็ทำให้ห้องเงียบลง

"พอแล้ว เงียบ!"

การจ้องมองที่เย็นชาของซุนเสวี่ยหวู่ทำให้ทุกคนก้มหน้าลง

“จางเซิง ต้องได้รับของมาค่อนข้างมากในวันนี้ จางโกวตัน จับตาดูการแลกเปลี่ยนและจำไว้ว่า หากมีอาวุธคุณภาพปรากฏขึ้น ให้ซื้อมันให้ฉัน!”

"ขอบคุณ นายท่าน ขอบคุณ!" สำหรับความเมตตาของ ซุนเสวี่ยหวู่ ทำให้ จางโกวตัน ยังคงโค้งคำนับอย่างลึกซึ้ง ทำให้บาดแผลบนหน้าผากของเขาแย่ลง

“เอาล่ะพอแล้ว ไปเดี๋ยวนี้!”

“ครับ นายท่าน”

ขณะที่ จางโกวตัน จากไป ซุนเสวี่ยหวู่ ก็บ่นว่า "จางเซิง ฉันหวังว่านายจะไม่ข้ามเส้นกันเกินไป"

หลังจากนั้นไม่นาน จางโกวตัน ก็กลับมาด้วยความตื่นตระหนก

“นายท่าน เรามีปัญหาร้ายแรง!”

เสียงตะโกนดังกล่าวทำให้ซุนเสวี่ยหวู่และทุกคนที่อยู่ตรงนั้นตื่นตระหนก

"หุบปาก!" หลู่เหวินปินตะโกนก่อนที่ซุนเสวี่ยหวู่จะพูดเสียอีก

เมื่อเห็นความไม่พอใจของซุนเสวี่ยหวู่ จางโกวตัน ก็คุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว "นายท่าน จางเซิง ได้ระบุอาวุธอีกสามรายการแล้ว และ... และ..."

“แล้วอะไรล่ะ พูดมา!”

"และอาวุธทั้งสามนั้นมีคุณภาพ หนึ่งอันเป็นระดับเงิน และอีกสองอันเป็นระดับทอง!"

"อะไรนะ!"

ข่าวดังกล่าวทำให้ทุกคนพูดไม่ออกด้วยความตกใจ

ระดับเงิน? ระดับทอง? มันหมายความว่ายังไง!

ควรสังเกตว่าอาวุธที่อยู่ในความครอบครองของซุนเสวี่ยหวู่นั้นเป็นอาวุธระดับเงินเท่านั้น

“รออะไรล่ะ ซื้อเลย!”

“นายท่าน ผมมีแกนคริสตัลไม่พอ” จางโกวตัน กระซิบ

"คุณ…"

เมื่อได้ยินคำพูดของ จางโกวตัน ซุนเสวี่ยหวู่ ก็ไม่ลังเลที่จะเข้าถึงการแลกเปลี่ยนโดยตรงอีกต่อไป

แท้จริงแล้ว เขาเห็นอาวุธสามชิ้นเรืองแสงพร้อมแสงอันน่าหลงใหลที่มีขายอยู่:

แส้กระดูก (ระดับเงิน): 1,500 แกนคริสตัล

กรงเล็บแห่งความขุ่นเคือง(ระดับทอง): 3,000 แกนคริสตัล

หอกแห่งความขุ่นเคือง(ระดับทอง): 3000 แกนคริสตัล

สำหรับพวกเขา เพิ่งเริ่มต้น จำนวนเหล่านี้ถือว่ามหาศาลมาก

ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโลภ ซุนเสวี่ยหวู่สั่ง "รวบรวมคริสตัลเดี๋ยวนี้!"

ทุกคนเข้าใจถึงความสำคัญของอาวุธเหล่านี้ต่อ พันธมิตรราชาหวู่ และตอบพร้อมกันว่า "ครับ นายท่าน!" ก่อนจะหันหลังเดินออกไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ซุนเสวี่ยหวู่หายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบอารมณ์ของเขา เขาดึงคริสตัล 2,000 อันออกมาจากช่องเก็บของ ตอนแรกเก็บไว้สำหรับการอัพเกรดคริสตัลวิวัฒนาการของเขา

เช่นเดียวกับ พันธมิตรราชาหวู่ ทุกองค์กรทั้งใหญ่และเล็กต่างแย่งชิงเพื่อรวบรวมคริสตัล

ในไม่ช้า กรงเล็บแห่งความขุ่นเคืองก็ถูกคนอื่นซื้อไป

เมื่อเห็นแบบนี้ ซุนเสวี่ยหวู่ก็โกรธจัด

"เร็วเข้า!"

หลังจากนั้นไม่นาน แส้กระดูกก็ถูกซื้อไปเช่นกัน

"บ้าเอ๊ย!" ซุนเสวี่ยหวู่สาปแช่งด้วยความหงุดหงิด

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เขาจึงโพสต์ข้อความในช่องภูมิภาค: "หอกแห่งความขุ่นเคืองที่อยู่ในรายการแลกเปลี่ยนเป็นของ พันธมิตรราชาหวู่ ฉันแนะนำ อย่าเข้ามายุ่ง!"

แม้ว่าเขาจะโพสต์ข้อความ แต่เขารู้ดีว่ามันจะไม่ได้ผลมากนักเนื่องจากการแลกเปลี่ยนนี้สามารถเข้าถึงได้ทั่วโลก ในขณะที่ข้อความของเขาจะปรากฏให้เห็นเฉพาะในพื้นที่ภูมิภาคเล็กๆ เท่านั้น

เมื่อเห็นว่าคนของเขาไม่กลับมา ซุนเสวี่ยหวู่จึงคลิกไปที่โปรไฟล์ของ จางเซิง อย่างใจจดใจจ่อ

เมื่อมองไปที่รูปโปรไฟล์ที่เป็นพิกเซล เขากัดฟันและส่งข้อความ

“พี่ชาย คุณช่วยเอาหอกแห่งความขุ่นเคืองออกจากการแลกเปลี่ยนได้ไหม? มาแลกเปลี่ยนเป็นการส่วนตัวกันเถอะ”

ท่ามกลางข้อความส่วนตัวหลายพันข้อความ ด้วยอยากรู้อยากเห็นจางเซิงจึงเปิดอ่าน

“พี่ชาย คุณให้ส่วนลดฉันได้ไหม เหลือ 500 แกนคริสตัล?”

เมื่อเห็นข้อเสนอ 500 แกนคริสตัล จางเฉิงก็เยาะเย้ยความไร้สาระของการต่อรองราคาเช่นนี้

“คุณลุง ฉันเป็นนักเรียน คุณช่วยขายหอกแห่งความขุ่นเคืองให้ฉันในราคาถูกได้ไหม ประมาณ 20 แกนคริสตัลล่ะ?”

จางเซิง เพิกเฉยต่อคำขอที่น่าหัวเราะนี้อย่างเห็นได้ชัด

“พี่ชาย ฉันจะส่งวิดีโอที่น่าตื่นเต้นให้คุณ คุณช่วยมอบหอกแห่งความขุ่นเคืองให้ฉันฟรีๆ ได้ไหม”

“พี่ชาย ฉันจะมารับใช้คุณสักสองสามวัน คุณช่วยมอบหอกแห่งความขุ่นเคืองให้ฉันได้ไหม”

เมื่อต้องเผชิญกับคำขอที่ไร้ยางอายทั้งสองนี้ ใบหน้าของ จางเซิง ก็มืดลง

แม้ว่าอย่างน้อยสองคนแรกจะเสนอแกนคริสตัลให้บ้าง แต่ทั้งสองก็กล้าที่จะขอของฟรี

ด้วยกองข้อความส่วนตัวที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จางเซิง จึงเลิกสนใจ

ข้อเสียเพียงอย่างเดียวของการแลกเปลี่ยนคือการไม่สามารถซ่อนข้อมูลของผู้ขายได้ ซึ่งนำไปสู่การโจมตีข้อความจากคนทุกประเภท

โดยไม่สนใจข้อความของพวกเขา จางเซิง จึงตัดสินใจเปลี่ยนประเภทการขายหอกแห่งความขุ่นเคืองจากการขายตรงเป็นการประมูล

ตั้งราคาเสนอเริ่มต้นที่ 1,500 แกนคริสตัล โดยแต่ละครั้งเพิ่มขึ้นไม่น้อยกว่า 100 แกน

เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงประเภทการขายหอกแห่งความขุ่นเคือง ทุกคนที่สนใจก็ตื่นเต้นทันที