บทที่ 30: เราจะดึงมาไหม?

บทที่ 30: เราจะดึงมาไหม?

เสียงที่เย้ายวนใจของวิญญาณแห่งความแค้นดังก้องอย่างต่อเนื่องในใจของ จางเซิง

“เอาน่า เด็กน้อย นายอยากจะแข็งแกร่งขึ้นไหม ถ้าเป็นเช่นนั้น มอบร่างกายของนายให้ฉันเถอะ!”

"มาเถอะที่รัก!"

"อา!"

รู้สึกราวกับว่าหัวของเขากำลังจะระเบิด จางเซิง นอนอยู่บนพื้น จับหัวของเขาด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเขาสั่นเทา

“มาพาฉันออกไปจากโลกนี้ เราจะครองมันไปด้วยกัน!”

“พาแ-่มึงไปเถอะ!” เมื่อเผชิญกับการล่อลวงของวิญญาณแห่งความแค้น จางเซิง ตอบโต้ด้วยคำด่าที่รุนแรง

“ถ้าอย่างนั้นก็พินาศ!”

วิญญาณแห่งความแค้นตัดสินใจที่จะไม่ลังเลอีกต่อไปและพยายามที่จะกลืนกินจิตสำนึกของ จางเซิง อย่างสมบูรณ์

มีเป้าหมายที่จะหลบหนีออกไปสู่โลกภายนอก ซึ่งมีอยู่ 2 วิธี

ประการหนึ่งคือการที่ จางเซิง ยอมรับมัน โดยปล่อยให้วิญญาณของมันปรสิตในร่างกายของ จางเซิง เมื่อออกไปข้างนอก ก็สามารถหาร่างอื่นมารวมกันได้อย่างง่ายดาย

อีกประการหนึ่งคือการกลืนกินวิญญาณของ จางเซิง อย่างเต็มกำลัง แม้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับการต่อต้านอย่างดุเดือดจาก จางเซิง อย่างไม่ต้องสงสัย ซึ่งนำไปสู่ความเสียหายร้ายแรงต่อวิญญาณ

ตอนนี้ จางเซิง ปฏิเสธลัทธิปรสิตของมันแล้ว ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเลือกใช้วิธีหลัง

"ตาย!"

วิญญาณแห่งความแค้นคำราม รวบรวมพลังทั้งหมดเพื่อพุ่งเข้าสู่จิตใจของ จางเซิง

"อา!"

ด้วยพลังอันน่าเกรงขามของมัน ทำให้ จางเซิง เกือบจะหมดสติไปจากความเจ็บปวด

ในช่วงเวลาวิกฤติ ม่านแสงสีฟ้าก็ปรากฏขึ้น ห่อหุ้มร่างกายของเขาอย่างแน่นหนา

เมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นจากแสงสีฟ้า อาการปวดหัวของ จางเซิง ก็บรรเทาลงเล็กน้อย

ร่างทรราชดึกดำบรรพ์ มีภูมิคุ้มกันต่อคำสาปหรือการโจมตีด้วยทักษะทางจิต

การโจมตีของวิญญาณแห่งความแค้นนั้นเป็นทักษะทางจิต

"อา!"

คราวนี้เป็นวิญญาณแห่งความแค้นที่กรีดร้อง

เมื่อจิตสำนึกของมันไหลเข้าสู่จิตใจของ จางเซิง ทันใดนั้น มันก็ถูกล้อมรอบด้วยม่านแสงสีฟ้าที่ปรากฏขึ้นมาจากไหนไม่รู้

ขณะที่ม่านแสงสีฟ้าค่อยๆ บีบตัวลง ดวงตาของวิญญาณแห่งความแค้นก็แสดงท่าทีหวาดกลัว

“อย่านะ เจ้าเด็กเหลือขอ ปล่อยฉันออกไป!”

ในขณะนี้ จิตสำนึกของ จางเซิง ยืนอยู่ในใจของเขา มองดูวิญญาณแห่งความแค้นอย่างเงียบ ๆ ด้วยเจตนาฆ่าอย่างเย็นชาในดวงตาของเขา

สัตว์ประหลาดตัวนี้กล้าที่จะแหกกฏของดันเจี้ยนเพื่อหลบหนีออกไปข้างนอก และมันจะต้องไม่สำเร็จ!

ม่านแสงสีฟ้าปกคลุมจิตสำนึกของวิญญาณแห่งความแค้นอย่างรวดเร็ว

"อ๊ะ! อย่า..."

เมื่อมองดูร่างกายของมันถูกกัดเซาะด้วยแสงสีฟ้าด้วยความหวาดกลัว จิตสำนึกของวิญญาณแห่งความแค้นก็กรีดร้องและตะโกน

ไม่นานนัก ม่านแสงสีฟ้าก็ลบวิญญาณแห่งความแค้นออกไปจนหมด โดยทิ้งลูกแก้วแสงสีฟ้าไว้ในใจของ จางเซิง

"ฮู~"

เมื่อเห็นฉากนี้ จางเซิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ทันใดนั้นลูกกลมแสงสีฟ้าก็ระเบิดออกมา ปล่อยพลังงานอันทรงพลังที่อาละวาดไปทั่วร่างกายของ จางเซิง และถูกดูดซับอย่างรวดเร็วโดยทุกเซลล์

“ร่างทรราชดึกดำบรรพ์ของคุณได้ดูดซับพลังของวิญญาณแห่งความแค้น ปลดล็อคความสามารถในการกลืนกินลมหายใจที่ขุ่นเคือง!”

เสียงแจ้งเตือนทำให้จิตสำนึกของ จางเซิง กลับมาสู่ความเป็นจริง

การต่อสู้ทั้งหมดเกิดขึ้นภายในจิตใจของเขา

**ความสามารถในการกลืนกินลมหายใจอันขุ่นเคือง**: ศัตรูทุกตัวที่ถูกฆ่าจะทำให้สามารถดูดซับลมหายใจอันขุ่นเคืองที่ปล่อยออกมาจากร่างกายของพวกเขาในขณะที่เสียชีวิตได้ เมื่อรวบรวมลมหายใจแห่งความขุ่นเคืองได้เต็มที่ ก็สามารถใช้เพื่อแปลงร่างหรือปลดปล่อยพลังอันทรงพลังเพื่อโจมตีศัตรู

อะไรนะ!

เมื่อเห็นการแนะนำความสามารถในการกลืนกินลมหายใจอันขุ่นเคือง ดวงตาของ จางเซิง ก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ

“สังหารสิ่งมีชีวิตดัดแปลงขั้นสูงระดับ 18 - วิญญาณแห่งความแค้นได้รับคะแนนประสบการณ์ 30,000 คะแนน!”

"รวบรวม!"

เมื่อมองดูร่างไร้ชีวิตของวิญญาณแค้นที่แทบเท้าของเขา จางเซิงก็เลือกที่จะเก็บรวบรวมโดยตรง

【ได้รับแกนคริสตัล * 2,000 ชิ้นส่วนโลหะ *2,000 หัวใจของสิ่งมีชีวิตที่ได้รับการดัดแปลงขั้นสูง *1 ลูกตาแห่งวิญญาณแห่งความแค้น* 1 ผ้าปิดตาอันเป็นเอกลักษณ์ของวิญญาณแห่งความแค้น *1 กรงเล็บที่ขุ่นเคือง *1 และหอกที่ขุ่นเคือง *1 】

หลังจากการเก็บเกี่ยว สินค้าคงคลังของ จางเซิง ก็เต็มไปด้วยสิ่งของมากมายเหลือเฟือ

**ผ้าปิดตาอันเป็นเอกลักษณ์ของวิญญาณแห่งความแค้น**: หนึ่งเดียวในโลก มันสามารถปล่อยแสงกัดกร่อนใส่ศัตรูที่ใกล้จะตายหรืออยู่ในสภาวะหวาดกลัว แสงที่กัดเซาะอาจทำให้ศัตรูที่ถูกกัดเซาะหมดสติเป็นเวลา 2 วินาที มีโอกาส 10% ที่จะควบคุมศัตรูที่ได้รับผลกระทบจากแสงกัดเซาะอย่างเต็มที่

ปรากฎว่าแสงสีแดงแปลก ๆ ที่ปล่อยออกมาจากวิญญาณแห่งความแค้นคือแสงที่กัดกร่อน

เมื่อมองดูผ้าปิดตาในมือของเขาซึ่งมีความคล้ายคลึงกับใบหน้าของวิญญาณแห่งความแค้นอย่างเห็นได้ชัด จางเซิง ก็ตกอยู่ในการไตร่ตรอง

เขาสวมผ้าปิดตาโดยไม่ต้องคิดมาก

แม้จะมีตาเพียงข้างเดียว แต่ก็ไม่ส่งผลต่อการมองเห็นของเขาเลย

จากนั้น มีการแจ้งเตือนดังขึ้น: "เสร็จสิ้นภารกิจฆ่าวิญญาณแห่งความแค้น ได้รับภารกิจท้าทายระดับ 10 หีบสมบัติบอส *1"

“เมื่อคุณฆ่าวิญญาณแห่งความแค้นแล้ว วิญญาณแห่งความแค้นจะไม่ปรากฏในชั้นบนสุดของดันเจี้ยนโรงพยาบาลร้างอีกต่อไป และบอสที่ท้าทายอีกครั้งจะได้รับการรีเฟรช”

"ขอแสดงความยินดีกับการเป็นผู้รอดชีวิตคนแรกในโลกที่สามารถสังหารบอสผู้ท้าทายได้ โดยได้รับรางวัลพิเศษเป็นหีบสมบัติแพลทินัม *1!"

"ในฐานะผู้รอดชีวิตคนแรกบน ดาวสีฟ้า ที่สามารถสังหารบอสที่ท้าทายได้ คุณจะได้รับการประกาศให้ทั่วโลกได้รับรู้!"

จางเซิง: "......"

“ขอแสดงความยินดีกับจาง เซิงที่เป็นผู้รอดชีวิตคนแรกในโลกที่สามารถสังหารบอสผู้ท้าทายได้!”

เมื่อข้อความสีทองนี้ปรากฏขึ้นในช่องระบบของห้องสนทนา ห้องสนทนาในภูมิภาคทั้งหมดก็ระเบิด

ปัง

ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ ซุนเสวี่ยหวู่จึงเจาะรูขนาดใหญ่บนกำแพงอีกครั้ง

เสียงดังดึงดูดซอมบี้ที่อยู่ใกล้เคียง ซึ่งเริ่มรวมตัวกันและคำรามเข้าหาเขา

...

จางเซิงเลือกที่จะไม่เปิดหีบสมบัติในตอนนี้ มองดูท้องฟ้าด้านนอก โดยรู้ว่าเขาต้องกลับไป

เมื่อเขาเดินออกจากโรงพยาบาล ดวงอาทิตย์เหลือเพียงหางสีทองเหลือเพียงเศษเสี้ยว และความมืดมิดก็กำลังจะมาถึง

วันนี้เขาควรจะเข้าดันเจี้ยนซ้ำๆทั้งคืนเลยดีไหม?

เมื่อคิดถึงประสบการณ์อันยาวนานและรางวัลภายในดันเจี้ยนแล้ว จางเซิงก็ไม่ลังเลใจและก้าวเข้ามาอีกครั้ง

“ตรวจพบว่าคุณได้ใช้โควต้าในวันนี้หมดแล้ว โปรดกลับมาใหม่พรุ่งนี้”

ให้ตายเถอะ มีแบบนี้ด้วย!

จางเซิง ออกจากสถานที่ด้วยความไม่พอใจ

ผ่านไปได้ครึ่งทาง เขามองย้อนกลับไปที่โรงพยาบาลร้างที่อยู่ข้างหลัง เขารู้สึกถึงความรู้สึกที่น่าขนลุก จากนั้นเขาก็ไม่ครุ่นคิดถึงมันอีกต่อไป และมุ่งหน้าไปยังโรงแรมเต๋อไหลหุย

อาจเป็นเพราะกลางคืนกำลังใกล้เข้ามา ซอมบี้จึงค่อยๆ เพิ่มขึ้นบนท้องถนน

ไม่มีเวลาเข้าไปพัวพันกับพวกมัน จางเซิง เปิดใช้งาน“เคลื่อนเงา”และทิ้งซอมบี้ไว้ข้างหลังอย่างรวดเร็วด้วยความเร็วของรองเท้าเคลื่อนเงา

ภายใต้การรุกเต็มความเร็ว เขาก็กลับไปที่โรงแรมเต๋อไหลหุยอย่างรวดเร็ว

เนื่องจากหมายเลข 1 เพิ่งถูกฆ่าโดยวิญญาณแห่งความแค้น เขาจึงเรียกผีกูลอีกครั้งและยกระดับมันให้เป็นหัวหน้าผีกูล

เพื่อป้องกันไม่ให้ใครแอบเข้าไป เขามีหัวหน้าผีกูลห้าคนและพี่หัวขาดลาดตระเวนทั่วทั้งอาคาร

เดิมทีเขาต้องการให้ลุงหัวขาดและน้องสาวหัวขาดออกไปลาดตระเวนข้างนอกด้วย

เมื่อคิดถึงสัตว์ประหลาดสีแดงเมื่อคืนนี้ เขารู้สึกหนาวสั่นในใจ

จากนั้นเขาก็ให้พวกมันเฝ้าอยู่หน้าหน้าต่างห้องนอน