บทที่ 11: บันทึกส่วนตัวของโรเบิร์ต
บทที่ 11: บันทึกส่วนตัวของโรเบิร์ต
หลังจากปิดห้องสนทนา จางเซิงก็ส่งผู้นำผีกูลสองคนออกไปลาดตระเวน
ต่างจากทหารโครงกระดูก ผีกูลธรรมดาสามารถเคลื่อนที่ได้ภายในรัศมี 500 เมตรจากเขา แต่หัวหน้าผีกูลสามารถเคลื่อนไหวได้ภายในรัศมี 1,000 เมตร
เขาหยิบบันทึกส่วนตัวของโรเบิร์ตออกมาแล้วเปิดดู
หน้าแรกอ่านว่า: "ฉันได้ค้นพบวิธีกำจัดไวรัสซอมบี้ออกจากร่างกายมนุษย์แล้ว และวางแผนที่จะทำการทดลองที่ชั้นใต้ดินของโรงแรม!"
เมื่อมองผ่านไป เขาเห็นวิธีการฉีดสิ่งที่เรียกว่า "เลือดบรรพบุรุษ"
“เลือดของบรรพบุรุษนั้นน่ากลัวกว่าไวรัสซอมบี้ เพียงหยดเดียวก็สามารถทำให้บุคคลมีพลังอย่างไม่น่าเชื่อ”
"ฉันใช้เวลาค้นคว้ามาเป็นเวลานานก่อนที่จะค่อยๆ เริ่มเข้าใจหลักการของมัน"
หน้าสอง: "หลังจากการทดลองกับสัตว์มาอย่างยาวนาน ฉันก็เริ่มทำการทดลองกับมนุษย์ โดยเริ่มจากน้องชายของฉัน"
“เขาเพิ่งถูกซอมบี้กัด และฉันทนไม่ได้ที่จะเห็นเขากลายร่างเป็นซอมบี้ ฉันก็เลยใช้เขาเป็นร่างทดลอง”
หน้าสาม: "การทดลองล้มเหลว เลือดบรรพบุรุษกลืนกินไวรัสซอมบี้จริงๆ แต่น้องชายของฉันกลับกลายเป็นสัตว์ประหลาดอีกประเภทหนึ่ง"
จางเซิงรู้ว่าเขาหมายถึงผีกูล
“ฉันยังคงนำมนุษย์ที่กำลังจะกลายร่างเป็นซอมบี้เข้ามาเรื่อยๆ แต่กลับพบว่าพวกมันกลายเป็นผีกูลเหมือนน้องชายของฉัน!”
หน้าที่สี่: "ฉันได้ปรับแต่งเลือดของบรรพบุรุษ โดยตั้งชื่อมันว่าเลือดของบรรพบุรุษ I และฉีดเข้าไปในน้องชายของฉันอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม รูปร่างหน้าตาของเขาไม่เปลี่ยนแปลง ผิวของเขาเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน และเขาก็ยิ่งโหดร้ายและกระหายเลือดมากขึ้น"
เมื่อนึกถึงรูปลักษณ์ของหัวหน้าผีกูล จางเซิงก็เข้าใจว่านี่จะต้องเป็นสิ่งที่โรเบิร์ตพูดถึง
หน้าที่ห้า: "น้องชายของฉันค่อยๆ กลายเป็นสิ่งควบคุมไม่ได้ และฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องฆ่าเขา"
เขาสังเกตเห็นว่าหน้านี้มีเพียงประโยคเดียว ซึ่งดูเหมือนรอยเปื้อนน้ำที่แห้งไปแล้ว
หน้าที่หก: "การเรียนรู้จากประสบการณ์ก่อนหน้านี้ ฉันยังคงปรับแต่งเลือดบรรพบุรุษต่อไป โดยตั้งชื่อว่าเลือดบรรพบุรุษ II"
“ฉันมีความมั่นใจอย่างมากต่อเลือดบรรพบุรุษ II!”
“คราวนี้ ผู้ถูกทดสอบเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ หรือไม่ก็เด็กสาวซอมบี้”
“เมื่อฉันมั่นใจเต็มที่ การทดลองก็ล้มเหลว และทุกอย่างก็ไปในทิศทางที่แย่มาก!”
"พลังของเลือดบรรพบุรุษ II เกินจินตนาการของฉันมาก เปลี่ยนซอมบี้ให้กลายเป็นผีกูลผิวแดงได้อย่างสมบูรณ์"
“พลังของผีกูลผิวแดงเกินความเข้าใจของฉัน มันเกิดมาแข็งแกร่งกว่าซอมบี้เลเวล 10!”
ด้วยเหตุนี้ จางเซิงจึงตกตะลึงไปชั่วขณะ มีผีกูลที่ทรงพลังขนาดนั้นเหรอ?
“ผีกูลผิวแดงดูเหมือนจะฟื้นคืนสติได้และกัดฉันก่อนจะหนีออกจากห้องแล็บ”
อะไร! ได้สติเหรอ?
เมื่อเห็นบรรทัดนี้ จางเซิงก็ขมวดคิ้วอย่างลึกซึ้ง เป็นการแสดงออกถึงความไม่เชื่อ
“ฉันมองดูบาดแผลที่มือ นอนอยู่หน้าโลงศพ เตรียมรับความตาย”
"อย่างไรก็ตาม โชคดีมากที่ผ่านไปหนึ่งวันแล้ว และฉันไม่ได้กลายเป็นซอมบี้หรือผีกูลเลย!"
อืม? ผีกูลไม่ทำให้เกิดการติดเชื้อเหรอ?
หน้าที่เจ็ด: "จากการค้นคว้าของฉัน ฉันพบว่ายิ่งผีกูลแข็งแกร่งเท่าไร ไวรัสภายในร่างกายก็จะถูกกลืนกินมากขึ้นเท่านั้น เลือดของบรรพบุรุษ II ไม่เพียงแต่กลืนกินไวรัสทั้งหมดในร่างกายมนุษย์เท่านั้น แต่ยังซ่อมแซมความเสียหายภายในด้วย!"
หน้าที่แปด: "ฉันยังคงพัฒนา เลือดบรรพบุรุษ III ต่อไป คราวนี้ใช้ตัวเองเป็นร่างทดลอง!"
"น่าเสียดาย ขณะรวบรวมวัตถุ ฉันได้รับบาดเจ็บจากซอมบี้ที่ทรงพลังระดับ 20 ฉันเหลือเวลาเพียง 1 ชั่วโมงเท่านั้น หากการทดลองนี้ล้มเหลว ฉันจะสูญเสียทุกอย่าง!"
"พระเจ้าประทานพร!"
หน้าที่เก้าเต็มไปด้วยเลือดและมีข้อความขีดเขียนสองสามบรรทัด
“การทดลองล้มเหลว... ฉันคิดวิธีที่ถูกต้องในการปรับแต่งเลือดบรรพบุรุษได้อย่างสมบูรณ์แล้ว…”
“นั่นคือการเพิ่มสิ่งนี้ลงใน เลือดบรรพบุรุษ III…”
โรเบิร์ตยังเขียนไม่จบ และจางเซิงก็เสียใจที่คิดว่ามันน่าเสียดาย เดาว่าเขาจะกลายเป็นหัวหน้าผีกูลในวินาทีสุดท้าย
ห้องทดลองของโรงแรมเหรอ?
ดวงตาของเขาสั่นไหว และจาง เซิงก็พูดเบา ๆ ว่า "บางทีฉันอาจจะไปเที่ยวที่ห้องทดลองนั้นพรุ่งนี้ก็ได้!"
ท้องฟ้าข้างนอกมืดสนิท
เช่นเดียวกับโลก ดาวสีฟ้าก็มีดาวเทียมที่คล้ายกับดวงจันทร์เช่นกัน
มันส่องแสงเจิดจ้า
“อา~แฮ่!”
ซอมบี้ที่อยู่ข้างนอกดูดุร้ายยิ่งขึ้นในความมืด ส่งเสียงร้องอันน่าสะพรึงกลัวอย่างต่อเนื่อง
เมื่อมองลงมาจากหน้าต่าง จางเซิงสังเกตเห็นดวงตาของพวกมันเปล่งประกายสีแดงอย่างน่าขนลุก ทำให้เขาขมวดคิ้ว
หลังจากเรียกหมายเลข 1 และ 2 กลับมาแล้ว เขาก็วางพวกมันไว้ที่ประตู
หลังจากรับประทานอาหารง่ายๆ เขาก็นอนบนเตียงหรูหราที่นุ่มสบาย
“อา รู้สึกดีจังเลย!”
ด้วยความตื่นตัวตลอดทั้งวัน ตอนนี้เขารู้สึกสบายใจอย่างไม่น่าเชื่อในขณะที่เขาผ่อนคลาย
เขา นอนหลับ เพราะเหนื่อยเกินไปและเปลือกตาของเขารู้สึกหนักราวกับจะปิดลงและไม่สามารถเปิดได้อีก
หลังจากไม่ทราบระยะเวลา เขาก็เห็นสัตว์ประหลาดผิวแดงตัวหนึ่งจ้องมองเขาผ่านหน้าต่างอย่างคลุมเครือ
ไม่ใช่แค่ผิวหนังของสัตว์ประหลาดเท่านั้นสีแดงแต่ขนของมันก็แดงเหมือนกัน
“นั่นมันบ้าอะไร!” เขารู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวเมื่อมองเข้าไปในดวงตาสีแดงเข้มของสัตว์ประหลาด
เขาพยายามขยับแต่พบว่าตัวเองทำไม่ได้
นอนอัมพาต!
“ไอ้บ้า ลุกขึ้น!”
เขามองเห็นสัตว์ประหลาดสีแดงกระโดดลงมาจากหน้าต่างอย่างคลุมเครือและค่อยๆ เดินเข้ามาหาเขา
"ไม่!"
เมื่อสัตว์ประหลาดสีแดงเข้ามาใกล้ ใบหน้าของ จางเซิงก็แสดงความหวาดกลัว และเขาก็กรีดร้องด้วยความกลัว!
สัตว์ประหลาดสีแดงยื่นมือที่มีกรงเล็บของมันเข้าหาหัวของเขา
"อย่า!"
ขณะที่กรงเล็บอันแหลมคมเข้ามาใกล้ จางเซิงก็รู้สึกตึงเครียดมาก แต่สิ่งที่เขาทำได้คือเฝ้าดูและไม่สามารถทำอะไรได้
ฝ่ามืออันหยาบกร้านของสัตว์ประหลาดสีแดงสัมผัสใบหน้าของจางเซิงเบา ๆ และกระซิบว่า "มนุษย์ มนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่!"
“ไม่ ออกไปจากฉัน!”
ทันใดนั้น จางเซิงก็รู้สึกผ่อนคลายและรีบลุกจากเตียงทันที
เขาถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็น ทิ้งรอยเปียกขนาดใหญ่ไว้บนเตียง
เมื่อมองไปรอบๆ ก็พบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ
สัตว์ประหลาดสีแดงหายไปราวกับว่ามันไม่เคยอยู่ที่นั่นมาก่อน
มันเป็นเพียงฝันร้ายหรือเปล่า?
เขาลุกขึ้นตรวจดูใต้เตียงก็ไม่พบอะไร
เขาตรวจดูตู้เสื้อผ้าแล้วยังไม่มีอะไรเลย
มันเป็นเพียงฝันร้ายจริงๆเหรอ?
เมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาเห็นหมายเลข 1 และ 2 ยืนอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ได้รับอันตราย
พวกเขารู้สึกตื่นเต้นเมื่อเห็น จางเซิง
แปลก? ฉากนั้นดูเหมือนไม่ใช่ความฝันเลย!
เมื่อนึกถึงใบหน้าของสัตว์ประหลาดสีแดง จางเซิงก็ปิดประตูด้วยท่าทางงุนงง จากนั้นใบหน้าของเขาก็ซีดเผือด
เขาได้เห็นเหตุการณ์ที่น่าสะพรึงกลัว
มีผมสีแดงปอยอยู่บนพื้น
เนื่องจากพรมเป็นสีแดง เขาจึงไม่เคยสังเกตมาก่อน
ด้วยแสงจันทร์ ผมสีแดงก็เห็นได้ชัดเจน
เมื่อคิดถึงสัตว์ประหลาดสีแดงที่น่าสะพรึงกลัวสัมผัสตัวเขา แม้กระทั่งสัมผัสใบหน้าของเขา เขาก็เหงื่อออกอย่างเย็นชา
"น่ากลัวเกินไป!"
เขาไปที่หน้าต่าง มองออกไปข้างนอก และเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ
ด้วยความกลัวสัตว์ประหลาดผมสีแดง ความง่วงของเขาหายไป และเขาไม่กล้านอนอีกต่อไป
เขานั่งบนเตียงเปิดห้องสนทนา
