จอมปราชญ์นิรันดร์ บทที่ 94 เคล็ดวิชาลับพิเศษสามประการ

ซูสือโม่วเรียกกระบี่บินของตนออกมา แล้วประคับประคองพยัคฆ์วิญญาณไว้บนนั้นอย่างระมัดระวัง ก่อนจะกระโดดขึ้นไปตาม มันพยักหน้าให้ซวี่อี้และทุกคน "ศิษย์พี่ทุกท่าน ข้าพเจ้าคงต้องขอตัวลากลับไปก่อน"

"พวกข้าพเจ้าก็จะกลับไปด้วย"

ศิษย์จากยอดเขาสรรพาวุธเรียกกระบี่บินออกมาและพากันพุ่งตามหลังซูสือโม่ว ออกจากยอดเขาวิญญาณไป

อ้วนน้อยลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจแล้วติดตามไปด้วย

ไม่นานนัก ซูสือโม่วและคนเหล่านั้นก็หายไปจากสายตาของทุกคน

ศิษย์จากสามยอดเขาอื่นๆ ก็ค่อยๆ แยกย้ายกลับจากยอดเขาวิญญาณเช่นกัน

เหตุการณ์วิกฤตในครั้งนี้ได้ผ่านพ้นไปชั่วคราว อย่างไรก็ตาม ทุกคนรู้ดีว่าการประลองตอนสิ้นปีจะต้องก่อให้เกิดการสั่นสะเทือนขึ้นอย่างแน่นอน!

ผู้ชนะที่แท้จริงจะถูกตัดสินหกเดือนให้หลัง

ในเวลาเดียวกัน ปีกขนาดมหึมาก็โฉบผ่านไปในส่วนลึกของเมฆ บินผ่านเข้ามาในวังไร้ตัวตน

เมื่อสายตาศิษย์ของสำนักจ้องมองขึ้นไป พวกมันย่อมจำได้ว่านั่นคือสัตว์ผู้พิทักษ์ลึกลับ นกกระเรียนที่น่าสะพรึง!

นกกระเรียนยักษ์ร่างใหญ่ร่อนลงที่วังไร้ตัวตน เมื่อหมุนตัวกลับมา มันก็กลายร่างเป็นสตรีวัยกลางคนที่สง่างาม มีเรือนผมสีแดงสวย หน้าตาทรงเสน่ห์

"แก๊ก! แก๊ก!"

เสียงร้องดังก้องมาจากห้องหนึ่ง กระเรียนตัวเล็กก็พุ่งทะยานออกมาอย่างเศร้าสร้อย พร้อมกับกระพือปีกอย่างรุนแรงเมื่อได้สัมผัสได้ถึงพลังปราณของผู้หญิงเรือนผมแดง

นั่นคือกระเรียนตัวเดียวกันที่ขวางไม่ให้ซูสือโม่วและพรรคพวกผ่านทางเข้ายอดเขาไร้ตัวตนในครั้งก่อน

ผู้หญิงผมแดงส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มแล้วมองกระเรียนน้อยด้วยสายตาเอ็นดู นางถามว่า "ทำไมหรือ? เศร้าเพราะถูกขังไว้หรือ?"

"แก๊ก..."

กระเรียนน้อยดูเหมือนจะพยายามอธิบายบางอย่าง

ขณะที่มองดูกระเรียนน้อยครุ่นคิดอยู่ นางก็พูดอย่างนุ่มนวลหลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ "เด็กน้อย แม่กังวลเรื่องอนาคตของลูก แม่ไม่อยากเห็นลูกถูกตรึงไว้เป็นสัตว์วิญญาณของผู้อื่น และสูญเสียอิสระไป แต่แม่รู้ว่าวันนั้นย่อมต้องมาถึง แม่ไม่สามารถปกป้องลูกไปได้ตลอดชีวิต"

กระเรียนน้อยไม่รู้ว่าทำไม จู่ ๆ แม่ของมันถึงได้เศร้าแบบนี้ มันรู้สึกกลัว จึงรีบวิ่งเข้าไปใกล้ผู้หญิงผมแดง

นางยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วพูดต่อว่า "แต่ดูเหมือนว่าแม่จะหาคนที่น่าสนใจคนหนึ่งได้เมื่อเร็วๆ นี้ มันค่อนข้างเหมาะสมที่จะเป็นเจ้านายของลูก และแม่มั่นใจว่าลูกจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานจากการติดตามคนผู้นั้น"

"แก๊ก! แก๊ก!"

กระเรียนน้อยร้องเรียกอีกครั้ง

นางลูบหัวกระเรียนน้อยอย่างแผ่วเบา แล้วอธิบายว่า "ลูกไม่สามารถติดตามแม่ไปได้ตลอด ตอนนี้แม่แก่แล้ว แต่ลูกยังมีชีวิตอีกยาวนาน"

ในทันใดนั้น กระเรียนน้อยก็หดหู่ใจ

หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อกระเรียนน้อยไม่อาจกลั้นความสงสัยได้อีก มันก็ถามออกมาด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย

ผู้หญิงผมแดงหัวเราะคิกคัก "ลูกเองก็รู้จักคนผู้นั้นแล้วเหมือนกัน เมื่อก่อนลูกเคยประลองกับมันที่ริมกำแพงยอดเขา"

"แก๊ก! แก๊ก! แก๊ก!!!"

กระเรียนน้อยตกใจจนร้องครวญครางลั่น ดูเกรี้ยวกราดและดูถูกเหยียดหยาม

"ฮ่า ๆ ๆ "

ผู้หญิงผมแดงหัวเราะออกมา "ใช่แล้ว ตอนนี้คนผู้นั้นยังอ่อนแออยู่เล็กน้อย แต่ลูกอาจจะเทียบมันไม่ได้ นอกจากนี้ คนผู้นั้น...อืม พกพาความลับบางอย่างมาด้วย เรายากที่จะคาดเดาอนาคตของมันได้"

"และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ลูกไม่จำเป็นต้องทำสัญญาผูกมัดทางโลหิตในการติดตามมัน ลูกจะยังคงมีอิสรภาพเป็นของตัวเอง"

กระเรียนน้อยร้องเรียกอีกสองสามครั้ง ดูเหมือนจะยังไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอนี้

ผู้หญิงผมแดงพยักหน้า "แน่นอน นี่เป็นการตัดสินใจของลูกเอง แม่จะไม่บังคับลูกหรอก สิ่งที่แม่พูดก็ไม่เสียหายอะไรถ้าให้ลองสานสัมพันธ์กับคนผู้นั้นดู ถ้าลูกชอบมัน ก็คงไปอยู่กับมันได้ แต่ถ้าไม่ชอบก็สามารถออกมาได้"

กระเรียนน้อยร้องคร่ำครวญเสียงเบา

"ใช่แล้ว แม่จะไม่กักขังลูกอีกต่อไป ลูกจะออกไปเล่นได้ตามใจชอบตอนไหนก็ได้ แต่อย่าทำให้ลูกเกิดปัญหา"

กระเรียนน้อยกลอกตาหงุดหงิด มันคิดในใจว่า "ฮึ่ม! ฮึ่ม! ข้าเกลียดคนผู้นั้นที่สุด! มันทำให้ข้าต้องถูกขังอยู่นานมาก แล้วท่านแม่ยังจะให้ข้าติดตามมันอีก อย่าหวังเลย! ตอนนี้ข้าได้ออกมาแล้ว ข้าจะต้องหาโอกาสแก้แค้นให้ได้!"

ผู้หญิงผมแดงนั้น สามารถอ่านความคิดของกระเรียนน้อยได้จากสีหน้าและแววตาของมัน

อย่างไรก็ตาม นางเพียงแค่หัวเราะเบาๆ และไม่ได้เปิดเผยความคิดของมันออกมา

บนท้องฟ้าไม่ไกลจากยอดเขาวิญญาณ เจ้าขุนเขาทั้งสี่คนปรากฏตัวขึ้น และเหวินซวนก็เข้ามาสมทบหลังจากเรียบร้อยแล้ว

"เหวินซวน ขอบคุณที่ท่านมา ข้าพเจ้าเป็นหนี้บุญคุณท่านแล้ว" ผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยประสานมือคารวะ

ในตอนแรก ย่อมไม่มีความจำเป็นที่เจ้าขุนเขาจะต้องมาจัดการเหตุการณ์ในวันนี้ด้วยตัวเอง ปล่อยให้หอวินัยจัดการก็ได้

อย่างไรก็ตาม ท่านผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยวิตกกังวลว่าอาจมีเหตุการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้นกับซูสือโม่ว จึงร้องขอให้เหวินซวนเป็นผู้จัดการดูแลเรื่องนี้ด้วยตนเอง

เหวินซวนโบกมือปัดปรายความเกรงใจนั้น "ระหว่างเราไม่ต้องพิถีพิถันเช่นนั้นหรอก"

หลังจากหยุดไปชั่วครู่ เหวินซวนกล่าวต่อ "แท้จริงแล้ว ข้าพเจ้าไม่มีเจตนาที่จะห้ามให้ซูสือโม่วเข้าไปในยอดเขาวิญญาณแต่อย่างใด ทว่าเด็กคนนั้นกลับกล้าขู่บังคับข้าพเจ้าอย่างไร้มารยาท ข้าพเจ้าจึงโมโหและสั่งห้ามมันเพื่อให้ได้รับบทเรียนสักหน่อย"

"ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ข้าพเจ้าก็ขอขอบคุณท่านมากที่ช่วยเหลือ"

ท่านผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยพยักหน้ากล่าวต่อ "ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะได้เรียนรู้อะไรหรือไม่ก็ตาม หากอีกฝ่ายสามารถก้าวเข้าสู่ขอบเขตก่อตั้งรากฐานและขึ้นเป็นศิษย์ชั้นในได้ มันก็จะสามารถเรียนรู้เคล็ดวิชาต่างๆ ได้ตามต้องการอยู่ดี"

"เพียงแต่...การประลองท้ายปีระหว่างมันกับเฟิงห่าวอวี้นั่น..." เหวินซวนชะงักค้างไปครู่หนึ่ง

ท่านผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยส่ายหน้า "อย่างที่ท่านกล่าวไป หากซูสือโม่วพ่ายแพ้ก็ไม่เป็นไรหรอก การที่มันพบกับความล้มเหลวในสำนักนี้ยังดีกว่าการที่มันต้องพบกับความตายในโลกการฝึกเทพยุทธ์"

ซวนอี้ เจ้าขุนเขายอดเขาพยุหะกล่าวขึ้นโดยไม่ทันระวัง "แท้จริงแล้ว เหตุการณ์วันนี้ ซูสือโม่วก็ไม่ได้เป็นฝ่ายผิดทั้งหมด"

ชายหนุ่มผมน้ำตาล ซึ่งเป็นเจ้าขุนเขายอดเขายาอายุวัฒนะถอนหายใจกล่าวว่า "เฟิงห่าวอวี้คนนั้นทำตัวหลักแหลมค่อนข้างเจ้าเล่ห์เลยทีเดียว"

เหวินซวนขมวดคิ้วแสดงสีหน้าไม่พอใจแล้วส่ายหน้า "เฟิงห่าวอวี้เพียงแต่มีนิสัยชอบแข่งขันเท่านั้น แต่มันก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร"

ชายหนุ่มผมน้ำตาลยักไหล่ "ก็เอาเถอะ ลืมไปเสีย ถือว่าข้าพเจ้ามิได้พูดประโยคนั้นออกไปก็แล้วกัน"

ซวนอี้รีบเปลี่ยนเรื่องพูดคุยธรรมดาสามัญสักพักก่อนที่ทั้งห้าคนจะแยกย้ายกลับไป

เวลานั้น ซูสือโม่วเพิ่งกลับมาถึงถ้ำพำนักที่ยอดเขาสรรพาวุธ ก็พบอ้วนน้อยที่ตามมาทัน

"พี่ชายสือโม่ว รอข้าพเจ้าก่อนสิ" อ้วนน้อยตะโกนเรียก

เมื่อหันกลับไปมองอ้วนน้อยที่พลิ้วกายลงมา ซูสือโม่วยิ้มน้อยๆ "ขอบคุณนะที่เจ้าเข้าข้างและออกปากช่วยข้าพเจ้าหลายครั้งในวันนี้"

"พวกเรารู้จักกันดี อย่าพูดเช่นนั้นเลยสิ" อ้วนน้อยโบกมือปัดปรายไปอย่างง่ายๆ

ดูเหมือนว่าจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ซูสือโม่วจึงรีบขอโทษไป "เป็นเพราะข้าพเจ้า เจ้าคงต้องพบเจอกับพวกที่ไม่พอใจในยอดเขาวิญญาณ เรื่องทุกอย่างคงจะยากขึ้นสำหรับเจ้าในอนาคต"

"เฮ้! อย่าห่วงไปเลยพี่ชาย! ตอนนี้ข้าพเจ้าเป็นนักรบขอบเขตสกัดปราณระดับ 7 แล้ว ห้าเดือนต่อจากนี้ หากข้าพเจ้าไปถึงขอบเขตสกัดปราณสมบูรณ์แบบได้ ก็คงไม่มีคนทัดเทียมข้าพเจ้าได้แล้ว ถ้ามีผู้ไม่พอใจก็เชิญมาหาข้าพเจ้าในสนามประลอง!” อ้วนน้อยตอบพลางยิ้มละไม

หลังจากพูดจบ มันก็ถอนหายใจอย่างเศร้าใจ "แต่คำท้าประลองที่พี่ชายสือโม่วท้ายทายกับเฟิงห่าวอวี้… ค่อนข้างบุ่มบ่ามเกินไปแล้ว"

"อ๋อ" ซูสือโม่วรู้สึกได้ว่า อ้วนน้อยคงมีข้อห่วงกังวลบางอย่าง

อ้วนน้อยจึงถาม "พี่ชาย ท่านรู้จักเคล็ดวิชาลับพิเศษสามประการของสำนักไร้ตัวตนบ้างหรือไม่?"

ซูสือโม่วสั่นศีรษะ "ข้าพเจ้าไม่รู้จัก"

อ้วนน้อยจึงอธิบายต่อ "เหตุผลที่สำนักไร้ตัวตนสามารถก้าวขึ้นมาเป็นหนึ่งในห้าสำนักหลักของแคว้นโจวได้ เป็นเพราะได้รับสมบัติจากเคล็ดวิชาลับพิเศษสามประการของสำนักนี้ ถึงแม้ว่าท่านจะก้าวเข้าสู่ขอบเขตก่อตั้งรากฐาน กลายเป็นศิษย์ชั้นในในสักวัน แต่ท่านก็ยังไม่สามารถศึกษาเคล็ดวิชาทั้งสามนี้ได้ มีเพียงศิษย์สืบทอดเท่านั้นที่จะมีโอกาสได้ศึกษา"