ตอนที่ 304: ดาบซากุระสีเลือด(ฟรี)

สมาชิกทั้งสี่คนของทีมมีดตัดกระดูก เดินทางต่อไปด้วยสีหน้าหดหู่ แม้ว่าทุกคนจะรู้ว่าความตายเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในการท้าทายดังกล่าว แต่พวกเขายังคงต้องใช้เวลาในการประมวลผลเมื่อมีคนเสียชีวิตจริงๆ

ฉันหวังว่าซื่อตูจินและโบยาจะสบายดี“คาโนไมพูดเบาๆ

ซูจินถอนหายใจและตบไหล่ของชูยี่ หวู่เฉินเสียชีวิตต่อหน้าเขา และนั่นส่งผลกระทบอย่างมากต่อชายหนุ่ม ยิ่งไปกว่านั้น หวู่เฉินยังเสียสละตัวเองเพื่อที่ชูยี่จะได้มีโอกาสมีชีวิตอยู่ นั่นทำให้ชูยี่รู้สึกแย่ลงไปอีก

ผู้สักการะคนหนึ่งกล่าวขณะที่เขาเดินเข้าหาซูจินพร้อมขมวดคิ้วราวกับว่าเขามีเรื่องสำคัญจะพูด

"คุณสามารถพูดสิ่งที่อยู่ในใจของคุณได้เลย“ซูจินกล่าว

ผู้สักการะพยักหน้าและพูดว่า “ฉันไม่แน่ใจนัก แต่ฉันสัมผัสได้ว่ามีคนกำลังติดตามเราอยู่ตอนนี้” พวกเขาปรากฏตัวใกล้กลุ่มของเราพร้อมๆ กับทูตอีกคนนี้

ชูยี่ตัวสั่นอย่างรุนแรงทันทีและกล่าวว่า มันเป็นตัวตลก ตัวตลกนั่นเอง! ฉันเพิ่งรู้ว่าเขาค้นพบฉันแล้ว! ไม่น่าแปลกใจที่เขาไม่ได้ฆ่าฉัน แล้วเขาต้องการใช้ฉันเป็นเหยื่อล่อ

ซูจินมองไปที่ผู้บูชา แต่ผู้บูชาส่ายหัว เขาบอกว่าฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มันไม่ใช่ตัวตลกแน่นอน ถ้าเป็นตัวตลกคงตายไปนานแล้ว ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนประเภทที่ชอบเล่นเกมแมวไล่หนู

แล้วมันจะเป็นใครล่ะ? ซูจินถาม

ผู้สักการะส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้ มันเป็นเพียงความรู้สึกที่ฉันมี” มีพลังอันทรงพลังอยู่ข้างๆ เรา และเมื่อมันเผยตัวออกมาแล้ว เราก็อาจจะรับไม่ไหว

ซูจินรู้สึกประหลาดใจ ถ้าเราไม่อาจรับมือเมื่อมันเผยตัวแล้วทำไมมันถึงยังอยู่ในเงามืด? รอโอกาสอยู่ใช่ไหม?

นั่นเป็นไปได้ มีตัวละครที่น่าเกรงขามบนเกาะที่สามารถปลดปล่อยพลังสูงสุดได้เฉพาะในกรณีที่พวกเขาอยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้องหรือในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น เพื่อนคนนั้นอาจจะกำลังรอโอกาสแบบนั้นอยู่ ผู้สักการะกล่าวพร้อมพยักหน้าขณะที่เขาเห็นด้วยกับการวิเคราะห์ของซูจิน

ซูจินเริ่มกังวลแล้ว เนื่องจากอีกฝ่ายกล้าตามหลังทีมของเขาและผู้บูชาทั้งห้า ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ใช่คนอ่อนแออย่างแน่นอน หากพวกเขาโจมตี แม้ว่ากลุ่มของเขาจะสามารถเอาชนะพวกเขาได้ พวกเขาอาจเสียชีวิตไปบ้างระหว่างทาง

จินเราควรทำยังไงดี? คาโนไมถาม

ซูจินหยุดคิดชั่วคราวแล้วพูดว่า วิธีที่ดีที่สุดคือแยกทางกัน แม้ว่าอีกฝ่ายจะโจมตี พวกเขาสามารถกำหนดเป้าหมายได้เพียงกลุ่มเดียวเท่านั้น กลุ่มที่พวกเขากำหนดเป้าหมายนั้นจะต้องถึงวาระอย่างแน่นอน แต่อย่างน้อยเราก็สามารถรับประกันได้ว่าจะมีผู้คนรอดชีวิตมากขึ้น หากเราก้าวไปด้วยกันต่อไป เราทุกคนอาจจะมีชีวิตหรืออาจตายไปด้วยกัน

เรามาลุยไปด้วยกัน! ฉันไม่คิดว่าจะมีใครยอมยอมแพ้ใคร ดังนั้นตัวเลือกแรกจึงไม่มีความหมาย เสี่ยวหยุนมีความชัดเจนมากขึ้นในเรื่องนี้

ซูจินสบตากับคนอื่นๆ เหมือนที่เธอพูด หลังจากผ่านอะไรด้วยกันมามากมาย ไม่มีทางที่พวกเขาจะยอมให้ใครเป็นเหยื่อหรือเสียสละตัวเอง

ในกรณีนี้ก็แค่ต้องรวมตัวกันและหวังว่าจะทำให้ดีที่สุด“ซูจินกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ยอมจำนน พวกเขาแค่อยากไปที่ชายหาดโดยเร็วที่สุดและพบกับซื่อตูจินและ โบยา

เมื่อเวลาผ่านไป ศัตรูที่ผู้นมัสการระบุก็ไม่ปรากฏตัว พวกเขายังคงปลอดภัยจนถึงค่ำ พวกเขาพบกับสัตว์ประหลาดสองสามตัวระหว่างทาง แต่ผู้บูชาสามารถปกป้องพวกเขาได้ และไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น

พอถึงกลางคืนพวกเขาก็ตัดสินใจไม่เดินเป็นเวลาหนึ่งวัน การเดินทางของพวกเขาในช่วงกลางวันเป็นไปอย่างราบรื่นเพราะส่วนนี้ของเกาะยังคงคล้ายกับความทรงจำของผู้สักการะแต่ไม่มีใครรู้ว่าถนนข้างหน้าจะเปลี่ยนอย่างกะทันหันหรือไม่ หากถนนข้างหน้าไม่เหมือนเดิมแล้วการเดินทางในเวลากลางคืนจะยิ่งอันตรายมากขึ้น

พระจันทร์ที่นี่ดูน่ากลัวมาก ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะเป็นสีแดงเลือด“ชูยี่มองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วพูดอย่างหงุดหงิด

ดวงจันทร์หรอ?! ซูจินรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินสิ่งนี้และเงยหน้าขึ้นมองเช่นกัน เช่นเดียวกับที่ ชูยี่พูด พระจันทร์เต็มดวงสีแดงเลือดลอยสูงและสว่างอยู่บนท้องฟ้า

นั่นแปลกนะ...ซูจินรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงถามผู้สักการะทันทีว่า พระจันทร์สีเลือดปรากฏบนท้องฟ้ายามค่ำคืนของเกาะหรือไม่?

ไม่! เกาะแห่งความผิดพลาดถูกตัดขาดจากจักรวาลอื่นๆ ทั้งหมด และถูกปกคลุมไปด้วยความว่างเปล่า ไม่มีอวกาศก็ไม่มีดวงจันทร์เช่นกัน ผู้นำตอบอย่างมั่นใจมาก

ซูจินยิ้มขณะที่เขาหัวเราะเศร้า หากเป็นเช่นนั้น นั่นหมายความว่าเราได้เดินเข้าไปในดินแดนของคนอื่นแล้ว

ทันทีที่เขาพูด ดวงจันทร์บนท้องฟ้าก็ขยับเล็กน้อยและมีลำแสงพุ่งออกมาจากดวงจันทร์ ผู้สักการะทั้งห้าตอบสนองอย่างรวดเร็วโดยปล่อยเสียงคำรามด้วยความโกรธ หมอกสีดำที่มีลักษณะคล้ายกับเสียงคำรามของจอมมารพ่นออกมาจากปากของพวกเขาและทำให้ลำแสงแตกกระจาย

ทุกคน ระวังตัวด้วย ซูจินเตือนทีมของเขา เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยขณะมองขึ้นไปบนท้องฟ้า แต่พระจันทร์สีเลือดก็หายไปแล้ว กลับกลายเป็นชายที่มีแขนสีแดงเลือดตกลงมาจากท้องฟ้าพร้อมกับดาบสีแดงเลือดอยู่ในมือ

มันคือดาบซากุระสีเลือด! ดวงตาของผู้นำเปิดกว้างด้วยความตกใจ เขาตะโกนใส่ซูจินทันทีว่า "ท่านทูต วิ่งเร็ว! เราต้องอยู่ที่นี่!

ไม่มีใครไปไหนทั้งนั้น! ไม่มีใคร! ซูจิน ถึงเวลาที่เราจะยุติความบาดหมางแล้ว คราวนี้ชายคนนั้นร่อนลงบนพื้นแล้ว และซูจินและคาโนไมก็มีสีหน้าตกตะลึงเมื่อเห็นว่าเป็นใคร เหมือนสุภาษิตที่ว่า เมื่อมีเหตุย่อมมีผล สิ่งเหล่านี้เป็นวงจรไม่สิ้นสุด ดูเหมือนว่าจะจริงสำหรับทั้งสองคนในตอนนี้

มิยาโมโตะ โทรุ! ซูจินหายใจเข้าลึกๆ แล้วก้าวไปข้างหน้า เรื่องของเราไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขาที่เหลือ ดังนั้นปล่อยพวกเขาไปซะ!

ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเขาเหรอ? ในความคิดของฉัน ตราบใดที่พวกเขาเชื่อมต่อกับคุณ ซูจิน พวกเขาก็เชื่อมต่อกับฉันเช่นกัน ฉันจะฆ่าพวกคุณทุกคน! ดวงตาของมิยาโมโตะ โทรุ เป็นสีแดง และเขาเป็นวิญญาณชั่วร้าย ที่ดาบซากุระสีเลือดมอบพลังแก้แค้นให้เขา เขาไม่ใช่ มิยาโมโตะ โทรุ ตัวจริงอีกต่อไป

คุณก็เป็นเจ้าของเช่นกัน แล้วทำไมคุณถึงต้องใช้ไอเท็มล่ะ? ชูยี่ถามเมื่อเขาเห็นดาบที่มิยาโมโตะ โทรุถืออยู่

คุณคิดอย่างไร? มิยาโมโตะ โทรุ ยิ้ม มีแสงสีเลือดอยู่ในปากของเขาด้วย และมันทำให้เขาดูน่าขนลุกจริงๆ

นั่นไม่ใช่ไอเท็ม เป็นสิ่งที่เขาได้รับจากเกาะแห่งนี้ ซูจินเคยเห็นชิมิโมเรียวมาก่อน ดังนั้นเขาจึงสามารถเดาได้ว่าดาบเล่มนี้มาจากไหน และเนื่องจากผู้สักการะจำมันได้ มันจึงต้องเป็นอะไรบางอย่างจากเกาะ

ถูกต้อง... มิยาโมโตะ โทรุพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นหันไปมองซูจิน เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ซูจิน! ตอนนั้นฉันพ่ายแพ้ให้กับคุณ แต่พนันได้เลยว่าคุณไม่เคยคิดเลยว่าไม่เพียงแต่ฉันจะไม่ตายเท่านั้น แต่ฉันก็กลายเป็นเจ้าของคู่มือเช่นคุณด้วย!

ฉันประหลาดใจเล็กน้อย ซูจินพยักหน้าอย่างซื่อสัตย์

มิยาโมโตะ โทรุ กล่าวต่อไปว่า หลังจากที่ฉันเป็นเจ้าของ ฉันก็รู้ว่าคุณก็เป็นเจ้าของเช่นกัน ด้วยวิธีนี้ความแข็งแกร่งและความกล้าหาญที่น่าสะพรึงกลัวที่คุณมีจะสมเหตุสมผลอย่างยิ่ง

ซูจินพยักหน้าอีกครั้ง ตราบใดที่คุณไม่ใช่คนงี่เง่าโดยสิ้นเชิง มันเป็นเรื่องปกติที่ใครจะเดาได้ว่าเขาเป็นเจ้าของอย่างแน่นอน มันค่อนข้างชัดเจน

แต่ที่ตกใจมากคือคาโนไม ราชินีแห่งตระกูลคาโน กลับกลายเป็นเจ้าของ คู่มือด้วยเช่นกัน ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องจริงที่ฉันคิดกับตัวเองสูงเกินไปเมื่อตอนที่ฉันต้องการแต่งงานกับคุณ มิยาโมโตะ โทรุพูดพร้อมกับหัวเราะแปลกๆ ขณะที่เขาจ้องมองคาโนไมด้วยดวงตาสีแดงเลือดของเขา

คาโนไม ตอบด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นพอๆ กัน “ฉันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลคาโนอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นอย่าเรียกฉันว่าราชินีแห่งตระกูลคาโนแล้วอะไรทำนองนั้นอีก”

มิยาโมโตะ โทรุยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ สำหรับเขา ทั้งซูจินและคาโนไมต้องตายในวันนี้ พวกเขาสามารถพูดได้อย่างกล้าหาญตามที่พวกเขาชอบในตอนนี้

ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันอยู่ในสนามแข่งขันเดียวกันกับคุณทั้งคู่ และฉันเชื่อว่าตราบใดที่จุดเริ่มต้นของเรายังเหมือนเดิม ฉันก็จะไม่อ่อนแอไปกว่าใครอีก และสักวันหนึ่งฉันจะสามารถหาทางแก้แค้นได้ คุณรู้อะไรบางอย่างไหมซูจิน? ฉันสวดภาวนาทุกวัน อธิษฐานขออย่าให้คุณต้องตายในการท้าทายที่ผ่านมา มิฉะนั้นการทำงานหนักทั้งหมดของฉันจะสูญเปล่า! มิยาโมโตะ โทรุจ้องมองซูจินอย่างน่ารังเกียจ ราวกับว่าเขากำลังจะถลกหนังซูจินทั้งเป็น

นั่นเป็นสาเหตุที่ฉันรู้สึกไม่สบายเมื่อเร็ว ๆ นี้ มันเป็นเพราะคุณคิดถึงฉันมาก ซูจินรู้ว่ามิยาโมโตะ โทรุจะไม่ปล่อยเพื่อนคนใดของเขาออกไป เขาจึงหยุดพยายามอ้อนวอนเขา แม้ว่าพวกเขาจะต้องตายในวันนี้ แต่ทีมของเขาก็ยังจะตายอย่างสมเกียรติ

ปิดกับดักของคุณ! เมื่อฉันฆ่าคุณ ฉันจะดึงฟันของคุณออกทั้งหมด แล้วทำเป็นตัวอย่างและเก็บไว้ในห้องของฉัน พวกเขาจะกลายเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดในชีวิตที่เหลือของฉัน มิยาโมโตะ โทรุเยาะเย้ยอย่างเหยียดหยาม จากนั้นจู่ๆ ก็กวัดแกว่งดาบสีแดงเลือดในมือของเขา ส่งลำแสงสีแดงสดไปทางชูยี่

ซูจินไม่ได้คาดคิดว่ามิยาโมโตะ โทรุจะน่ารังเกียจขนาดนี้ และลอบโจมตีชูยี่โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า โชคดีที่หนึ่งในผู้บูชา จอมมาร ยืนอยู่ข้างๆ ชูยี่ผู้สักการะเปิดปากของเขาเพื่อส่งเสียงคำรามและหมอกสีดำที่พ่นออกมาจากปากของเขาทำให้ลำแสงแตกกระจาย

ดูเหมือนว่าคุณได้รับอะไรบางอย่างจากเกาะนี้เหมือนกัน! มิยาโมโตะ โทรุหัวเราะคิกคัก เขากวัดแกว่งดาบอีกครั้ง ปล่อยลำแสงออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า ผู้สักการะรีบป้องกัน อย่างรวดเร็ว และปล่อยเสียงคำรามอย่างต่อเนื่องเพื่อปิดกั้น แต่น่าเสียดายที่เสียงคำรามของพวกเขาช้าเกินไปเล็กน้อย และทำให้การติดตามมิยาโมโตะ โทรุ ก็ยิ่งยากขึ้นเรื่อยๆ

ทูตผู้ยิ่งใหญ่ วิ่ง!! พวกเราทั้งห้าคนไม่สามารถต้านทานเจ้าดาบซากุระสีเลือดได้ ดังนั้นถ้าคุณอยู่ที่นี่ คุณจะต้องตาย! ผู้นำตะโกนบอกซูจิน

ซูจินไม่มีเวลาลังเล เขาตะโกนใส่ที่เหลือ แยกกัน! อย่างน้อยพวกเราบางคนก็อาจจะปลอดภัย!

ไม่มีเวลาคิดแผนการที่ดีกว่านี้แล้ว ตอนนี้พวกเขาเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ดังนั้นหากพวกเขาจัดการกับดาบซากุระสีเลือดเป็นกลุ่ม มันก็สามารถฆ่าพวกเขาได้ในคราวเดียว พวกเขาต้องวิ่งไปในทิศทางที่แตกต่างกันเพื่อให้แน่ใจว่าอย่างน้อยบางคนก็รอดชีวิตได้

ซูจินรู้สึกหดหู่มาก เขาไร้เดียงสาเกินไปก่อนหน้านี้ พวกเขาน่าจะแยกทางกันตั้งแต่วินาทีที่ผู้สักการะรู้สึกถึงการปรากฏตัวของ มิยาโมโตะ โทรุ แม้ว่าทุกคนจะไม่เห็นด้วย แต่เขาก็ควรยืนกรานให้พวกเขาทำเช่นนั้น

สมาชิกในทีมของเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ตัดสินใจฟังเขาในที่สุดและวิ่งไปในทิศทางที่ต่างกัน

แต่เมื่อมิยาโมโตะ โทรุเห็นพวกเขาวิ่งไปคนละทาง เขาก็กลับไม่กังวลเลย กลับมีประกายแวววาวที่ตื่นเต้นอย่างน่าประหลาดใจในดวงตาของเขา