บทที่ 52 พิทักษ์เกาะไท่อัน
"ผู้คนบนเกาะทั้งหมดหายตัวไป ส่วนเมืองที่เคยมีผู้คนอาศัยอยู่อย่างหนาแน่น กลับเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ที่ไม่รู้ว่าขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ กิ่งก้านสาขาระโยงระยาง เหมือนป่าดิบดึกดำบรรพ์" "กิ่งก้านของต้นไม้พวกนั้น ห้อยเต็มไปด้วยผลไม้หน้ามนุษย์เมล็ดแล้วเมล็ดเล่า" "ลมโชยพัด ใบหน้าของผลไม้ก็เผยรอยยิ้มน่าขนลุกปร...
