บทที่ 8 ใครเข้ามาในห้อง?
บทที่ 8 ใครเข้ามาในห้อง?
.
ฉันรีบถอดปลั๊กทีวี แล้วกลับมานั่งบนเตียง ด้วยความรู้สึกมึนงงสับสน
สิ่งต่างๆ เริ่มแปลกประหลาดขึ้นเรื่อยๆ
เห็นได้ชัดว่าฉันได้ปิดทีวีและถอดปลั๊กไฟไปแล้วด้วยซ้ำ แต่เพิ่งกลับมาจากห้องน้ำ ทีวีก็เปิดขึ้นอีกครั้ง……
ยิ่งกว่านั้น ผ้าห่มบนเตียงของหลิวปินที่ถูกพับเรียบร้อยถูกคลี่ออก ราวกับมีคนขึ้นไปนอนอยู่บนนั้นจริงๆ
ฉันก้มลงยื่นมือไปวางไว้บนผ้าห่ม
อบอุ่น
มีคนขึ้นไปนอนจริงๆ งั้นเหรอ?
หัวใจเต้นรัว ฉันเริ่มตื่นตระหนก
ตอนที่ออกไปฉันก็ล็อคประตูแล้ว คนอื่นไม่สามารถเข้ามาได้
หลิวฟูเฉียง?
พี่ซุน?
ตอนนี้คนที่มีกุญแจก็มีเพียงสองคนนี้เท่านั้น
แต่พวกเขาไม่มีเหตุผลที่จะทำเช่นนั้น
มีเหตุผลอะไรที่จะทำให้ฉันกลัว? และนี่ก็เป็นตอนกลางคืน ไม่นอนที่บ้าน แต่มาที่นี่ แกล้งทำเป็นผี มันสมเหตุสมผลไหม?
ฉันแยกพี่ซุนกับหลิวฟูเฉียงออกทันที
และใช้เวลาค่ำคืนนี้อย่างวิตกกังวล
ฉันนอนบนเตียงไม่กล้าปิดไฟ พลิกไปพลิกมา นอนไม่หลับ พักหนึ่งคิดถึงเรื่องทีวี อีกพักก็คิดถึงเรื่อง ‘เด็กประหลาด’ ที่เหล่าเหอพูดถึง
ในห้องเล็กๆ ฉันรู้สึกเหมือนมีดวงตาคู่หนึ่ง คอยจ้องมองฉันอย่างเย็นชาจากที่ไหนสักแห่งอยู่เสมอ
……
รุ่งขึ้น หลิวฟูเฉียงก็เข้ามารับช่วงต่อ เขาดีใจเมื่อเห็นฉัน และพูดว่า: “จื่อหยง ทำไมตาถึงได้เป็นแพนด้าแบบนั้น? เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ?”
“อืม”
ฉันตอบอย่างไม่สบอารมณ์ ฉันไม่มีเวลาที่จะนอนต่อ หลังจากออกจากอาคาร D แล้ว เขาก็โทรหาพี่ซุน และถามว่าเธออยู่ที่ไหน
พี่ซุนบอกว่าเธออยู่ที่โรงอาหารของโรงพยาบาล และบอกว่าถ้าฉันรีบมาก็จะทันเวลาอาหารเช้า
เมื่อมาถึงโรงอาหาร ฉันก็เห็นพี่ซุนพูดคุยหัวเราะต่อกระซิกกับพยาบาลสองสามคนจากระยะไกล
“จื่อหยง ทางนี้” พี่ซุนโบกมือให้ฉัน
ทันทีที่ฉันเดินไปหา สีหน้าของพยาบาลสาวก็เปลี่ยนไปทันที ราวกับพวกเธอเจอโรคระบาด พวกเธอรีบลุกขึ้นและหลีกเลี่ยงฉัน
ความรู้สึกนี้ทำให้ฉันไม่สบายใจ
มันทำให้ฉันดูเหมือนหนูที่กำลังข้ามถนน
ฉันถามพี่ซุนว่าพวกเธอทำแบบนี้หมายความว่าอะไร?
พี่ซุนยิ้มอย่างเชื่องช้า เธอไม่ตอบตรงๆ แต่บอกฉันว่าไม่ต้องสนใจ
“จื่อหยง มากินอะไรหน่อยเถอะ” พี่ซุนกล่าว
“ตามสบายเลยครับ” เพราะมีบางอย่างอยู่ในใจ ฉันจึงไม่รู้สึกอยากอาหารเลย
พี่ซุนมองมาที่ฉันอย่างสงสัย “จื่อหยง มีอะไรจะบอกฉันเหรอ?”
ฉันลังเลอยู่ชั่วครู่ แล้วพูดขึ้นช้าๆ:
“พี่ซุน เมื่อคืนตอนประมาณตีสาม… ผมออกไปเข้าห้องน้ำ”
ได้ยินเช่นนั้น พี่ซุนก็ถึงกับลุกขึ้นยืนพร้อมกับอุทานออกมาหนึ่งเสียงทันที เธอมองฉันอย่างไม่เชื่อ และพูดด้วยความตกใจ “คุณ… คุณจริงจังเหรอ?”
“ครับ” ฉันพยักหน้า
พี่ซุนโกรธมาก และตวาดใส่ฉัน “จื่อหยง ทำไมคุณไม่ฟังฉัน?”
“ไม่ใช่นะครับ ผมทนไม่ไหวจริงๆ” ฉันยิ้มอย่างขมขื่น
“คุณสามารถใช้ขวดได้ ถ้าทนไม่ไหว!” พี่ซุนพูดอย่างตื่นเต้น
ขวด?
เมื่อเห็นฉันมองเธอแปลกๆ พี่ซุนก็หน้าแดงขึ้นเล็กน้อย และพยายามอธิบาย: “ฉันเคยไปตรวจสอบตึก D แล้วบังเอิญเห็นขวดในห้องพักพนักงาน … เฮ้อ จื่อหยง ปกติแล้วคุณก็ดูฉลาดมาก ทำไมถึงไม่เรียนรู้จากหลิวปินบ้าง? แล้วไปเจออะไรมาล่ะ”
“เรียนรู้จากเขา? ทำไมผมต้องเรียนรู้จากเขาด้วย?” ฉันเยาะเย้ย “ห้องน้ำอยู่ห่างไปเพียงไม่กี่ก้าว ต้องฉี่ใส่ขวด จะน่ารังเกียจเกินไปไหม?”
“นี่ไม่ใช่ปัญหาว่าน่ารังเกียจหรือไม่! แต่มันเกี่ยวกับความเป็นความตาย!” พี่ซุนตะโกนเสียงดัง
“ความเป็นความตายเหรอ?”
ฉันขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า “ไม่ ผมแค่ไม่เข้าใจ ทำไมถึงไปเข้าห้องน้ำไม่ได้ มันมีเหตุจำเป็นอะไร?”
“แน่นอนว่ามันจำเป็น ขอถามหน่อยว่าเมื่อคืนมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นกับคุณบ้าง?” พี่ซุนกล่าว
อะไรแปลกๆ?
ได้ยินเธอพูดแบบนั้น ฉันก็อดที่จะคิดถึงทีวีกับเตียงไม่ได้
เกือบลืมไปเลยว่าฉันมาหาเธอเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้
เมื่อเห็นฉันยังคงเงียบ ใบหน้าของพี่ซุนก็ดูน่าเกลียดยิ่งขึ้น และพูดว่า “เจอใช่ไหม?”
“อืม”
ฉันพยักหน้าและบอกพี่ซุนว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้
พี่ซุนถอนหายใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้น เธอตบไหล่ฉันและพูดว่า “จื่อหยง คุณต้องจำกฎสี่ข้อของตึก D ให้ดีๆ … เมื่อคืนคุณโชคดีมาก ที่ไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น แต่คุณต้องไม่ทำอีก”
“แล้วถ้าผมทำล่ะ?” ฉันพูดอย่างเย็นชา
พี่ซุนไม่โกรธ แต่มีสีหน้าเศร้าและพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น “จื่อหยง ฉันไม่อยากทำร้ายคุณ คุณยังเด็กมาก และฉันก็ชอบคุณจริงๆ สำหรับงานนี้ ฉันขอแนะนำให้คุณลาออกโดยเร็วที่สุด”
ฉันสับสนกับทัศนคติของพี่ซุน
ครู่หนึ่งก็ขอให้ทำงานหนัก ครู่ต่อมาก็ขอให้ลาออก?
หมายความว่าอะไร?
ใส่ใจฉันจริงๆ หรือว่ามีวัตถุประสงค์อื่น?
ฉันไม่ได้แสดงความคิดเห็นทันที แต่กลับถามพี่ซุนแทนว่า ถ้าฉันลาออก เธอจะหายามกะกลางคืนได้ทันเหรอ?
“บอกตามตรงว่าฉันหาไม่ได้แน่นอน” พี่ซุนส่ายศีรษะ “ไม่เพียงแต่จะหาไม่ได้ในชั่วระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น ฉันอาจไม่สามารถหาได้เลยด้วยซ้ำ”
“ดังนั้น ผมถึงต้องทำงานนี้ต่อไป เพื่อตึก D ของคุณและเพื่อตัวผมเองด้วย” ฉันพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น
แม้จะเกลียดงานนี้แค่ไหน แต่ฉันก็ยอมแพ้ไม่ได้
แม่ของฉันป่วยหนักอยู่บนเตียง ค่ารักษาพยาบาลก็ตามมาอย่างต่อเนื่องราวกับสายพานผลิตสินค้า แม้แต่เงินเดือนสูงๆ ของตึก D ฉันก็แทบจะอยู่รอดไม่ได้
ยอมแพ้ตึก D ก็เท่ากับยอมแพ้ต่อแม่
พี่ซุนดูเหมือนจะเข้าใจและปลอบใจฉัน “จื่อหยง ไม่ต้องห่วง ฉันได้แจ้งทางโรงพยาบาลแล้ว ตราบใดที่คุณทำงานเป็นยามกะกลางคืนในตึก D ได้ดี ฉันสามารถสมัครให้แม่ของคุณได้ส่วนลดค่ารักษาพยาบาลกับทางโรงพยาบาล”
ได้รับส่วนลดค่ารักษาพยาบาล?
หัวใจของฉันเต้นแรงทันที หากฉันได้รับส่วนลดค่ารักษาพยาบาลของแม่ ความเครียดของฉันจะลดลงเช่นกัน และความหวังที่แม่จะรอดชีวิตก็จะมีเพิ่มขึ้นอย่างมาก
เลือดลมของฉันพุ่งพล่าน
ต้องสู้!
ไม่ว่ายังไงก็ตาม แม้ว่าตึก D จะเป็นถ้ำเสือวังมังกร ฉันก็ต้องสู้!
“ขอบคุณครับพี่ซุน” ฉันพูดไม่ออกเพราะความตื่นเต้น
พี่ซุนยิ้มและพูดว่า “ไม่ต้องรีบขอบคุณฉันหรอก ขอย้ำนะ ถ้าต้องการทำงานที่ตึก D ต่อไป จะต้องปฏิบัติตามข้อห้ามทั้งสี่ข้ออย่างเคร่งครัด ครั้งนี้ไม่เป็นไร แต่อย่าให้มีครั้งหน้า ถ้าทำอีก ไม่ว่าจะหาคนแทนได้หรือไม่ ฉันจะไล่คุณออกแน่นอน”
“จะไม่มีครั้งหน้าครับ”
ฉันสัญญาอย่างรวดเร็ว
อย่างแย่ที่สุด ฉันจะทำตามหลิวปิน ใช้ขวดเพื่อผ่อนคลายทุกข์ของตัวเอง
ถึงจะน่ารังเกียจสักหน่อย แต่ก็ดีกว่าตกงาน
“ยังไงก็รับสิ่งนี้ไป”
พี่ซุนหยิบเสื้อกั๊กสีแดงตัวหนาออกมาจากกระเป๋า
“นี่คือ?”
ฉันสงสัย
“เสื้อตัวนี้ได้รับการปลุกเสกจากพระภิกษุผู้มีชื่อเสียง หากสวมใส่จะสามารถปัดเป่าวิญญาณชั่วร้ายได้” พี่ซุนกล่าวอย่างจริงจัง
“ขอบคุณครับ พี่ซุน” ฉันรับเสื้อกั๊กมา ด้วยความรู้สึกหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้
ในวันที่มีอากาศร้อนอบอ้าวแบบนี้ ถ้าฉันใส่เสื้อกั๊กตัวหนาขนาดนี้ คนอื่นจะไม่คิดว่าฉันบ้าเหรอ?
แต่นี่เป็นน้ำใจของพี่ซุน ฉันจึงปฏิเสธไม่ได้
หลังจากออกจากโรงอาหาร ฉันก็กลับบ้านไปนอนต่อ
ในช่วงบ่ายฉันก็กระฉับกระเฉงขึ้นมาก หลังจากส่งอาหารให้แม่แล้ว ฉันก็ไปวิทยาลัย
พอถึงห้องเรียน ภายในห้องมีเสียงดัง ครูกำลังเขียนกระดานดำ ในขณะที่เขาไม่สนใจ ฉันก็ฉวยโอกาสย่องเข้าไปนั่ง
“จื่อหยง ทำไมนายถึงดูแย่ขนาดนี้?”
เฉินเหว่ยที่ไม่รู้ว่าฉันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ มองฉันอย่างแปลกๆ
