บทที่ 5 กลิ่นข้างห้อง
บทที่ 5 กลิ่นข้างห้อง
.
หากเสียงในโทรศัพท์ไม่เหมือนกับเสียงของหลิวปินทุกประการ ฉันก็เกือบจะคิดว่ามันเป็นการเล่นตลก
หลิวปินลาหยุด! !
แล้วคนที่อยู่ในห้องน้ำเป็นใคร?
ในขณะนี้ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ หัวใจเกือบจะหยุดเต้น
ฉันหันไปพูดโทรศัพท์อย่างตัวสั่นเทา: “พี่…พี่หลิว หยุดล้อเล่นได้แล้ว คุณไม่ได้มาโรงพยาบาลจริงๆเหรอ?”
“นี่คุณยังไม่รู้ว่าผมลาหยุดเหรอ? เอาล่ะ หยุดสร้างปัญหาได้แล้ว ผมกับเพื่อนร้องเพลงอยู่ที่ KTV คุณก็ควรพักผ่อนเร็วๆด้วย”
ในโทรศัพท์ เสียงของหลิวปิน เป็นธรรมชาติมาก
เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะวางสาย ฉันก็รีบพูดว่า: "พี่หลิว คุณช่วยส่งรูปที่คุณร้องเพลงมาให้ผมดูหน่อยได้ไหม?"
หลิวปินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจว่าฉันหมายถึงอะไร แต่เขาก็ยังเห็นด้วย
ไม่นาน รูปถ่ายก็ถูกส่งมา
เพื่อนของหลิวปิน ควรถ่ายรูปนี้ให้ ในภาพเห็นหลิวปินพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้านั่งบนโซฟาที่รายล้อมไปด้วยแสงไฟสว่างจ้า เขาถือไมโครโฟนอยู่ในมือแล้วยกไปทางกล้อง
หัวใจของฉันก็จมลงสู่ก้นบึ้ง
มือที่ถือโทรศัพท์สั่น...
ฉันไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่มีลมหนาวพัดเข้ามาจากหน้าต่าง
ฉันตัวสั่นและจ้องมองไปที่ห้องน้ำตรงหน้า ไม่รู้ว่าตัวเองเอาความกล้ามาจากไหน ที่รีบวิ่งไปเตะเปิดประตูบานเล็ก
ปัง!
ประตูเปิดออกเป็นการตอบรับ
แต่ข้างในกลับว่างเปล่า...
ฉันรู้สึกตะลึง
ไม่มีใคร?
อย่างไรก็ตาม ฉันเห็น ‘หลิวปิน’ เดินเข้าไปอย่างชัดเจน
เกิดอะไรขึ้น?
ความกลัวขนาดใหญ่ไหลเข้ามาราวกับกระแสน้ำ ฉันทนความรู้สึกนี้ไม่ไหวอีกต่อไป และรีบวิ่งหนี
ฉันวิ่งไปที่ห้องพักพนักงานภายในหนึ่งลมหายใจและล็อคประตูอย่างแน่นหนา จากนั้นฉันก็รู้ว่าตัวเองเหงื่อโชกและหายใจอย่างหนักหน่วง
ฉันนั่งลงบนโซฟา หยิบบุหรี่ออกมาแล้วจุดไฟอย่างสั่นเทา
หลังจากนั้นไม่นานฉันก็ค่อยๆสงบลง
ในทีวีมีการรีเพลย์การแข่งขันฟุตบอลครั้งก่อนๆ
เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหลิวปินอยู่ในห้องพักพนักงาน
แต่ตอนนี้เขาอยู่ที่ KTV แล้ว
แกล้งฉันเหรอ?
ทำแบบนี้มีประโยชน์อะไร?
แม้ว่าเขาจะแกล้งฉันจริงๆ แต่เขาจะวิ่งจากโรงพยาบาลไป KTV ในชั่วระยะเวลาสั้นๆ ได้อย่างไร?
ไม่ มีความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง
ฉันเป่าวงแหวนควันออกมา
ถ้ารูปถ่ายที่ KTV ของหลิวปินถูกเตรียมไว้ล่วงหน้า ตอนที่เขาเข้าไปในห้องน้ำเมื่อกี้ เขาก็ย่องออกมาตอนที่ฉันไม่ได้สนใจ แล้วซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งในอาคาร D จากนั้นก็ส่งรูปถ่ายที่เตรียมไว้แล้วมาให้ฉัน ถ้าคิดแบบนี้ มันก็เป็นไปได้ใช่ไหม?
คำถามสำคัญก็คือ ทำไมเขาถึงทำเช่นนี้?
ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังไม่โทรหาหลิวปิน
หัวใจเต้นแรงค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ ตามมาด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างรุนแรง ฉันง่วงมาก จึงนอนลงบนเตียงแล้วหลับไป
คืนนี้ไม่ได้ออกตรวจแล้ว...
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นขึ้นมาด้วยเสียงเคาะประตูดัง
หลังจากลุกขึ้นด้วยความงุนงงฉันก็เดินไปเปิดประตู ด้านนอกคือ พี่ซุนที่มีสีหน้าโกรธเคือง
ถัดจากพี่ซุน คือชายวัยกลางคนอายุสี่สิบเศษที่มีใบหน้าน่ากลัว เขาเอียงศีรษะมองมาที่ฉัน
“เกิดอะไรขึ้น? เรียกอยู่ตั้งนานไม่ตอบอะไรเลย! รู้ไหมว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว?” พี่ซุนพูดด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย
ฉันขอโทษอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นว่าการแสดงออกของฉันดูผิดปกติเล็กน้อย พี่ซุนจึงยื่นมือออกมาวางบนหน้าผากของฉัน: “ร้อนนิดหน่อย เมื่อคืนเป็นหวัดเหรอ?”
ฉันส่ายหัวบอกเหนื่อยๆ แต่ไม่เป็นไร นอนพักสักหน่อยคงไม่เป็นไรแล้ว
“กลับไปได้แล้ว ฉันมาที่นี่เพื่อรับช่วงต่อ!” ชายวัยกลางคนที่มีหน้าตาน่ากลัวพูดด้วยความโกรธ
ฉันขมวดคิ้วและมองไปที่พี่ซุน
“อ้อ เขาชื่อหลิวฟูเฉียง เขามีหน้าที่ดูแลตึก D กะกลางวัน หลิวปินเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา” พี่ซุนอธิบายให้ฉันฟัง
ลูกพี่ลูกน้องของหลิวปิน?
ฉันมองไปที่ชายวัยกลางคนอีกครั้ง
พูดตามตรง มีความแตกต่างอย่างมากในด้านอารมณ์และรูปลักษณ์ระหว่างพวกเขา
“ไปรับยาแล้วกลับไปพักผ่อนซะ” พี่ซุนกล่าว
ฉันพยักหน้า พูดสุภาพสองสามคำแล้วจากไป
ฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อยจริงๆ หลังจากส่งอาหารให้แม่ ฉันไม่ได้ไปวิทยาลัย แต่โทรหาเฉินเหว่ย ขอให้เขาลาป่วยให้ฉันหนึ่งวัน
แม้ว่ามันค่อนข้างจะวุ่นวาย แต่ต้องปฏิบัติตามกฎพื้นฐานเพื่อให้สามารถได้รับปริญญา
ฉันพบคลินิกเล็กๆ และได้รับการฉีดยา ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก
หลังจากกลับไปก็นอนอีกครั้งและหลับไปจนถึงประมาณสี่โมงเย็นจึงลุกขึ้น
ฉันนั่งข้างเตียงมองดูท้องฟ้าที่ค่อยๆ มืดลง นอกหน้าต่าง ฉันรู้สึกว่าแม้ชีวิตมืดมน และวันเวลาผ่านไปแบบโศกเศร้า แต่ก็มีความสุขเช่นกัน
…
ในตอนเย็นฉันไปทำงานที่อาคาร D และพบว่าหลิวปินยังไม่มา ฉันโทรหาเขา เขาบอกว่าต้องหยุดงานหนึ่งวัน และบอกให้ฉันออกตรวจคนเดียว แล้วให้ฉันระวังตัวด้วย
ฉันรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยโดยไม่มีเหตุผล
ระวังตัว?
ว่าจะสังเกตเห็นการเล่นตลกของเขาไหมน่ะเหรอ?
เดิมทีฉันอยากถามเขาเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าคืนนี้เขาก็ยังไม่มาทำงาน
รู้สึกผิด?
หึหึ ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะไม่มีวันมาทำงาน
สี่ทุ่มกว่าแล้ว
ฉันดูทีวีอยู่สักพักแล้วก็ออกไปตรวจตราสถานที่
การลาดตระเวนคนเดียวมันน่าลำบากใจมากทุกครั้งที่ได้ยินเสียงร้องอย่างสิ้นหวังจากวอร์ด ฉันรู้สึกหดหู่ใจมาก
บางทีฉันก็อยากเข้าไปปลอบโยนพวกเขาจริงๆ แต่บ่อยครั้งก็ล้มเลิกความคิดก่อนจะเข้าไป
การต้องอาศัยอยู่ในสถานที่ปิดกั้นเช่นนี้ ความหวังได้หมดไปนานแล้ว ฉันจะให้คำแนะนำอะไรกับพวกเขาได้?
เมื่อฉันมาถึงชั้นสี่และเดินผ่านวอร์ด 404 ร่างกายของฉันก็เกร็งตามสัญชาตญาณและรีบเดินจากไป
“หมอครับ ผมอยากจะร้องเรียน!”
(ผู้แปล – หมอ เป็นคำที่ผู้คนมักเรียกรวมเจ้าหน้าที่ทุกแผนกของโรงพยาบาล)
ผู้ป่วยชายวัยสามสิบออกมาจากวอร์ด 402 โดยบีบจมูกและดูวิตกกังวล
พวกเขาคุ้นเคยกับเรียกหายามกะกลางคืนว่า หมอ และฉันก็ไม่สนใจที่จะแก้ไขให้เขา ฉันจึงพูดว่า "คุณจะร้องเรียนเรื่องอะไรครับ"
“ห้องข้างๆ มีกลิ่นเหม็น เหม็นมากจนผมนอนไม่หลับ!”
“เหม็นเหรอ?”
เมื่อเขาพูดแบบนี้ฉันก็ได้กลิ่นเล็กน้อย
“ใช่ มันเหม็นเป็นบ้า เริ่มมีกลิ่นเหม็นตั้งแต่เมื่อคืน และตอนนี้ก็เริ่มเหม็นขึ้นเรื่อยๆ!”
“มีคนทำบ้าอะไรอยู่ในนั้นเหรอ? โอ้พระเจ้า มันเหม็นมาก!”
มีคนไข้อีกหลายคนออกมาจากวอร์ดและบ่นกับฉัน
ฉันขอให้พวกเขาสงบสติอารมณ์ จากนั้นฉันก็ดมกลิ่นไปรอบๆ วอร์ดเหมือนสุนัข ขณะที่เดินผ่านพวกเขาไป เพื่อพยายามค้นหาแหล่งที่มาของกลิ่น
ป้าคนหนึ่งเข้ามาตบไหล่ฉันแล้วพูดอย่างไม่อดทน: “คุณมาดมกลิ่นห้องนี้ทำไม มันมาจากห้อง 401”
401?
ฉันตกใจมาก
401 ไม่มีใครอยู่ที่นั่น?
ฉันมาถึงประตูวอร์ด 401 ก็มีกลิ่นมาปะทะใบหน้าฉันแรงมาก
ถ้าดมดีๆก็แทบจะหายใจไม่ออก
ห้องว่าง จะมีกลิ่นเหม็นได้อย่างไร?
หนูตายเหรอ?
เดิมทีฉันอยากจะรอจนกว่าเจ้าหน้าที่ทำความสะอาดจะมาในวันรุ่งขึ้น แต่คนไข้กลับแสดงออกว่าทนกลิ่นไม่ไหวแล้ว และเร่งให้ฉันเปิดวอร์ด 401
ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ นอกจากหยิบกุญแจออกมาเปิดประตูวอร์ด 401
ทันทีที่ประตูเปิดออกก็มีกลิ่นเหม็นเน่าพุ่งออกมาจากด้านใน มันเหม็นเหมือนเนื้อเน่าที่ถูกทิ้งไว้หลายวันจนฉันต้องบีบจมูก และแทบจะอาเจียนออกมา
ทันใดนั้น สายตาของฉันก็จับจ้องไปที่เตียงผู้ป่วยริมหน้าต่าง!
ดูเหมือนมีอะไรบางอย่างนอนอยู่บนเตียง และถูกคลุมด้วยผ้าสีขาวยับย่น
เป็นไปได้ไหมว่า...นั่นคือที่มาของกลิ่นเหม็น?
มีคนไข้หลายรายที่ตามมา และมองดูอย่างสงสัย ทำให้ฉันกล้าขึ้น ฉันอดทนกับกลิ่นและเดินไปที่เตียง
ฉันเปิดผ้าสีขาวออก…
พรึบ…
ดวงตาของฉันก็เบิกกว้างขึ้นทันที
มีคนอยู่บนเตียง
คนตาย
คนตายที่ฉันไม่คาดคิด
หลิวปิน!
