จอมปราชญ์นิรันดร์ บทที่ 84 ก้อนของ…

เมื่อเพ่ยฟูเห็นว่าผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยและอาจารย์ผู้อาวุโสหลิวน่ากลัวเพียงใด มันก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "ว่าแต่? ศิษย์ฝึกหัดของพวกท่านคนนั้น..."

"มันเป็นคนเดียวบนยอดเขาสรรพาวุธนี้ที่สามารถฝึกเทพยุทธ์ไฟวิญญาณระดับ3ได้ " ผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยกล่าวด้วยน้ำเสียงเครียด

"ไฟวิญญาณระดับ 3!"

เพ่ยฟูร้องอย่างประหลาดใจ "ข้าพเจ้าได้ยินข่าวนั้นมาบ้างแล้วว่ามีผู้มีอัจฉริยะปรับแต่งอาวุธปรากฏตัวบนยอดเขาสรรพาวุธ นั่นคือซูสือโม่วเองหรือ"

ผู้อาวุโสหลิวตอบด้วยน้ำเสียงครุ่นคิด "เราจะต้องไปที่ป่าหินใหญ่ ข้าต้องเห็นร่างของเจ้าหนุ่มนั่นด้วยตาตนเองเสียก่อน ถึงจะเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง"

เพ่ยฟูพยักหน้า "ไปกันเถอะ ข้าพเจ้าก็จะไปกับพวกท่านด้วย"

มันสั่งศิษย์ชั้นในที่อยู่ด้านหลังให้พากลุ่มของโจวเว่ยกลับไปก่อน แล้วเดินทางไปยังป่าหินใหญ่พร้อมกับผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยและผู้อาวุโสหลิว

ทั้งสามคนแยกย้ายกันตามค้นหาอย่างถี่ถ้วนตลอดวัน แต่ก็ไม่พบร่องรอยใดๆ สุดท้ายจึงมาถึงแก่นกลางของป่าหินใหญ่และพบซากสองท่อนของสัตว์กลืนทอง

"สัตว์กลืนทองตัวนี้เกือบจะไปถึงสู่ขอบเขตอสูรวิญญาณแล้ว แต่กลับต้องมาตายที่แห่งนี้"

"จงดูสภาพร่างที่น่าสังเวชของมันสิ น่าสยดสยองราวกับโดนฉีกขาดจากกัน เป็นพละกำลังที่น่ากลัวอะไรเช่นนี้!"

"หือ?"

เพ่ยฟูพึมพำก่อนจะกล่าวอย่างไม่แน่ใจ "นั่นอาจจะเป็นฝีมือของชายร่างกำหรือไม่?"

"ชายร่างกำยำอะไร?" ผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยสอบถาม

เพ่ยฟูเล่าเรื่องการถูกโจมตีของคนกลุ่มนั้น แล้วกล่าวต่ออย่างเคร่งเครียด "จากการบอกเล่าของกัวชง ชายร่างกำยำผู้นั้นมีพละกำลังในการต่อสู้ประชิดสูงมาก มันมีกำลังร่างกายที่แข็งแกร่ง ไม่ว่าจะมาจากสำนักอื่นหรือเป็นผู้ฝึกศาสตร์มืด เรื่องนี้ไม่อาจมองข้ามไปได้"

"แต่เห็นได้ชัดว่าชายผู้นั้นไม่มีเจตนาสังหาร ไม่เช่นนั้นกัวชงและคนอื่นๆ คงไม่รอดชีวิต"

ผู้อาวุโสหลิววิเคราะห์ "นอกจากนี้ ชายผู้นั้นยังนำพวกมันออกมาจากป่าหินใหญ่แล้วจึงจากไป แสดงให้เห็นว่ามันกังวลว่าคนเหล่านั้นอาจได้รับบาดเจ็บจากสัตว์วิญญาณในป่าหินใหญ่"

"ข้อมูลของชายผู้นั้นยังคงเป็นปริศนา เรายังไม่อาจสรุปได้ว่ามันเป็นมิตรหรือศัตรู" ผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยพยักหน้า

เมื่อคิดถึงสถานการณ์ระหว่างความเป็นและความตายของซูสือโม่วในปัจจุบัน ผู้อาวุโสหลิวก็รู้สึกผิดและถอนหายใจยาว

"พอเถอะ เรากลับกันก่อน" ผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยโบกมือออกคำสั่งด้วยท่าทางเหน็ดเหนื่อย

แม้ว่าผู้ฝึกเทพยุทธ์แก่นทองคำระดับสมบูรณ์แบบทั้งสามคนจะไม่ได้พูดอะไร แต่ทุกคนก็มีความคิดเดียวกันว่า ซูสือโม่วคงต้องสิ้นลมหายใจไปแล้วอย่างรวดเร็วในป่าหินใหญ่ จึงไม่ทันได้ส่งยันต์นกกระเรียนวิญญาณไปขอกำลังเสริม

ความจริงแล้ว พวกมันทั้งสามคนยังไม่เคยเห็นการต่อสู้ระหว่างซูสือโม่วกับนกกระเรียนตอนสอบเข้าสำนักบนหน้าผาเลย

หากเห็นการต่อสู้นั้น คนเหล่านี้คงจะเข้าใจว่าซูสือโม่วไม่ใช่คนที่จะล้มตายไปได้ง่ายๆ

ซูสือโม่วไม่ได้รับแก่นสารใดๆ จากพยัคฆ์วิญญาณและพยัคฆ์ดาราเป็นเวลาสองวัน จึงรู้สึกหงุดหงิดและนึกได้ว่าตนยังไม่ได้ส่งภารกิจหาทองคำให้แก่สำนัก มันจึงออกจากถ้ำพำนักมุ่งหน้าไปที่ศูนย์ภารกิจด้วยกระบี่บินของตน

มีศิษย์จากยอดเขาสรรพาวุธหลายคนรวมตัวกันอยู่รอบๆ ศูนย์ภารกิจ ซวี่อี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น

ซูสือโม่วเดินเข้าไปแล้วถามขึ้น "ผู้อาวุโสหลิวยังไม่กลับมาหรือ?"

"ใช่ ท่านไม่อยู่มาสองวันแล้ว คงจะยังไม่กลับมา" ซวี่อี้พยักหน้า

"แล้วพวกท่านกำลังดูอะไรกันอยู่ล่ะ" ซูสือโม่วเห็นว่ามีศิษย์มาชุมนุมอยู่รอบศูนย์ภารกิจแล้วกำลังพูดคุยกัน

ซวี่อี้ชี้ไปที่ศูนย์ภารกิจ เจ้าลองดูภารกิจตรงนี้สิ"

ซูสือโม่วเงยหน้าขึ้นมอง

ภารกิจจากห้ายอดเขา : ค้นหาชายร่างกำยำลึกลับ

ข้างภารกิจนั้นมีภาพวาดร่างหนึ่งคล้ายกับที่ซูสือโม่วเคยเปลี่ยนร่างไปเมื่อก่อนหน้านี้

"นี่มันเรื่องอะไรกัน?" ซูสือโม่วถามด้วยท่าทางงุนงง

ซวี่อี้เอ่ยกระซิบ "ข้าพเจ้าได้ยินว่า ศิษย์บางคนจากยอดเขาวิญญาณถูกโจมตีใกล้ๆ ป่าหินใหญ่จากชายร่างกำยำลึกลับผู้นี้ ได้ยินว่ามันแข็งแกร่งมาก อยู่ในขอบเขตสกัดปราณขั้นสมบูรณ์แบบ!"

ซูสือโม่วหัวเราะในใจ

แม้จะระดมกำลังทั้งสำนักมาตามค้นหา ก็ไม่มีทางพบชายร่างกำยำลึกลับผู้นี้ได้หรอก

พรึบ!

กระทั่งมีเสียงสะบัดเสื้อคลุมแหวกในอากาดังขึ้น

ทุกคนมองไปทางเดียวกัน พบผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยและผู้อาวุโสหลิวลอยวนเข้ามาจนแตะพื้นของยอดเขา

"หือ?"

ทั้งสองคนเหลียวมองไปรอบๆ ก่อนที่สายตาจะหยุดอยู่ที่ซูสือโม่ว

แววตาของพวกมันมองอีกฝ่ายราวกับจะกลืนกินเข้าไปได้

"นี่เจ้ากลับมาจากป่าหินใหญ่ได้อย่างปลอดภัยด้วยหรือ?" ผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยขบกรามพูดเน้นแต่ละคำอย่างอัดอั้น

มันโกรธมาก! พวกมันได้ค้นหาซูสือโม่วไปทั่วทั้งป่าหินใหญ่หลายคืนด้วยความเป็นห่วงและเสียใจ แต่ใครจะรู้บ้าง ว่าเจ้าหนุ่มผู้นี้กลับมาถึงโดยปลอดภัยแล้ว!

ผู้อาวุโสหลิวโกรธยิ่งกว่า

เป็นเพราะซูสือโม่ว มันไม่เพียงแต่ถูกผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยตำหนิอย่างหนัก แต่ยังรู้สึกผิดมาตลอดสองวันที่ผ่านมา

แต่ใครจะรู้ว่า… เจ้าเด็กนี่จะมีชีวิตรอดปลอดภัยอยู่ที่นี่โดยไม่รู้สึกผิดสักนิด!

เมื่อถูกผู้อาวุโสหลิวและผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยจ้องมอง ซูสือโม่วสัมผัสได้ถึงสายลมเย็นยะเยือกที่วาบผ่าน จึงได้แต่ไอออกมาเบาๆ และพยักหน้ารับ "ขอรับ ข้าพเจ้ากลับมาหลังจากทำภารกิจเสร็จแล้ว"

"ไร้สาระ!" ผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยตวาดลั่น "แล้วเหตุใดพวกข้าพเจ้าจึงไม่เห็นเจ้าตลอดทางไปป่าหินใหญ่?"

ซูสือโม่วหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบว่า "ข้าพเจ้าอยู่ในขอบเขตสกัดปราณระดับ 5 เพื่อที่จะรักษาปราณวิญญาณ ข้าพเจ้าจึงต้องเดินเท้าครึ่งหนึ่งของระยะทางแทนที่จะใช้กระบี่บิน นั่นคงเป็นเหตุที่ท่านคลาดข้าพเจ้าไป"

หากไม่มีสิ่งกีดขวาง ไม่มีผู้ใดจะสนใจคนที่เดินอยู่บนพื้นดิน

เหตุผลนั้นจึงฟังดูมีเหตุผล

ผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยและผู้อาวุโสหลิวไม่อาจยอมรับได้ว่าพวกตนใช้เวลาทั้งหมดออกไปค้นหาด้วยความกังวลต่อความปลอดภัยของซูสือโม่ว

นั่นจะเรื่องน่าอับอายเกินกว่าจะยอมรับได้!

อย่างไรก็ตาม ยังคงมีความรู้สึกคับข้องใจที่พวกมันต้องระบายออก

จิ้งจอกเฒ่าทั้งสองสบตากัน และเข้าใจความตั้งใจของอีกฝ่ายได้โดยไม่ต้องพูด

"พวกเราต้องหาข้ออ้างเพื่อลงโทษเจ้าเด็กสารเลวคนนี้ให้ได้!"

แววตาของผู้อาวุโสหลิวเปล่งประกายเจ้าเล่ห์ มันทำหน้าเคร่งเครียดและพูดว่า "เจ้าหนู เจ้ายังทำภารกิจที่ป่าหินใหญ่ไม่เสร็จสมบูรณ์ใช่หรือไม่? เจ้ารู้หรือไม่ว่าจะมีการลงโทษสำหรับภารกิจที่ไม่สำเร็จ?"

สำหรับทั้งสอง การที่ซูสือโม่วสามารถรอดกลับมาจากป่าได้นั้นก็เป็นพรอันประเสริฐแล้ว แล้วยิ่งไปกว่านั้น คนผู้นี้จะสำเร็จภารกิจได้อย่างไร

นอกจากนี้ ผู้อาวุโสทั้งสองเคยไปป่าหินใหญ่มาก่อน และรู้ดีว่ามีสัตว์กลืนทองเฝ้าอยู่ที่นั่น และแหล่งทองคำบริสุทธิ์ก็ถูกปล้นไปจนหมดสิ้นแล้ว

อย่างไรก็ตาม ซูสือโม่วได้แต่หัวเราะเบาๆ "โชคดีที่ข้าพเจ้าสามารถทำภารกิจได้สำเร็จและไม่ทำให้ท่านทั้งสองผิดหวัง"

"อะไรนะ?"

ในครั้งนี้ พวกมันทั้งสองคนต่างก็งงงวย

ก่อนที่จะรู้สึกตัว ซูสือโม่วก็หยิบก้อนทองคำบริสุทธิ์ขนาดใหญ่ออกมาจากถุงเก็บของ ซึ่งมีขนาดใหญ่พอที่จะก่อเป็นเนินเล็กๆ ให้สูงกว่าคนธรรมดานิดหน่อบ

ไม่ใช่แค่ผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยและผู้อาวุโสหลิวที่ตกตะลึง แต่ศิษย์ทุกคนที่อยู่โดยรอบก็ตกใจไปด้วย

ต้องเข้าใจว่าทองคำบริสุทธิ์เพียงชิ้นเล็กๆ ก็เพียงพอสำหรับภารกิจแล้ว

แต่สิ่งที่ซูสือโม่วนำกลับมานั้นกลับเป็นก้อนใหญ่โตมหึมา ก้อนที่ใหญ่มหึมายิ่งนัก!

สิ่งที่ทุกคนไม่รู้ก็คือ ก้อนทองที่ทุกคนเห็นนี้เป็นเพียงหนึ่งในสามที่อยู่ในถุงเก็บของของซูสือโม่ว

นอกจากนี้ มันยังซ่อนผลึกทองคำบริสุทธิ์อันล้ำค่าไว้ด้วย!

"อะ...เอ่อ..."

ในขณะที่งุนงง ชายชราทั้งสองพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้อาวุโสหลิวก็กลืนน้ำลายและไอออกมาเบาๆ "เจ้าหนู การทำภารกิจนี้...อืม...นับว่าดีมากแล้ว แค่ก แค่ก"

ผู้อาวุโสหลิวต้องการจะจับผิดซูสือโม่ว แต่เมื่อเห็นก้อนทองคำขนาดมหึมา มันก็รู้สึกว่าไม่สามารถพูดอะไรได้อีกแล้ว

ผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยขมวดคิ้วและถามว่า "เจ้าหนู เจ้าเห็นสัตว์กลืนทองข้างแหล่งทองคำบริสุทธิ์หรือไม่?"

"ขอรับ?"

ซูสือโม่วพยักหน้า "เมื่อข้าพเจ้าไปถึงที่นั่น ข้าพเจ้าก็พบว่าสัตว์กลืนทองถูกสังหารไปแล้ว และเนื่องจากยังมีทองคำบริสุทธิ์เหลืออยู่ ข้าพเจ้าจึงนำกลับมาทั้งหมด"

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันหรือ?"

ชายชราทั้งสองคิดในใจว่า "เจ้าหนูคนนี้คงจะโชคดีเกินไปใช่ไหม...?!"