จอมปราชญ์นิรันดร์ บทที่ 82 ก้อนทองคำบริสุทธิ์

แน่นอนว่าชายร่างกำยำลึกลับนั้นคือซูสือโม่ว

เมื่อกลับมาที่ป่าหินใหญ่ มันก็กลับคืนสู่รูปลักษณ์เดิมและสวมเสื้อคลุมสีเขียว ดูราวกับปัญญาชนอีกครั้งขณะที่มันเร่งความเร็วไปยังดินแดนหลัก

การตัดสินใจเปลี่ยนรูปลักษณ์ของเป็นสิ่งหนึ่งที่ซูสือโม่วทำหลังจากพิจารณาอย่างยาวนาน

แม้ว่าจะเป็นเรื่องจริงที่กลุ่มของโจวเว่ยอยู่ที่นั่นเพื่อมาสร้างปัญหาให้กับมันก็ตาม เรื่องแบบนั้นก็ยากที่จะอธิบายให้สำนักเข้าใจ ถ้าทั้งห้าคนปฏิเสธ มันก็ไม่สามารถทำอะไรได้เช่นกัน

กลับกัน มันอาจเป็นคนเดียวที่ลงโทษเพราะทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บสาหัส

ในเวลาเดียวกัน ความเก่งของซูสือโม่วในกระเป๋าคือความแข็งแกร่งในการต่อสู้ระยะประชิดและมันไม่ต้องการให้เรื่องนี้เปิดเผยเร็วขนาดนี้

นอกจากนี้ สิ่งที่มันต้องทำคือเปลี่ยนรูปลักษณ์และตัวตนของมัน และนั่นจะเป็นเหตุผลเพียงพอสำหรับมันที่จะปล้นศิลาวิญญาณและยาอายุวัฒนะของอีกฝ่ายทั้งหมด

แม้ว่าคนเหล่านี้อาจรู้สึกผิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ก็ไม่มีที่ไหนให้บ่น

ท้ายที่สุด ชายร่างกำยำลึกลับไม่มีอยู่ในโลกนี้

เมื่อมันเข้าใกล้แกนกลางของป่า ซูสือโม่วก็เก็บกระบี่บินและทะยานลงสู่พื้นดิน

อันตรายซ่อนตัวอยู่ทั่วป่าและซูสือโม่วมีความคล่องตัวเมื่ออยู่บนพื้นมากกว่ากระบี่บินมาก หากมันพบกับอันตราย มันจะสามารถหลบเลี่ยงได้ในครั้งแรก

ระหว่างทาง มันสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของสัตว์วิญญาณ

อย่างไรก็ตาม ซูสือโม่วไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้และเลือกที่จะหลีกเลี่ยงแทน โดยรีบวิ่งไปยังพื้นที่แกนกลางของป่าหินใหญ่

ไม่ไกลนักมีป่าแร่อยู่

ที่นั่น ทองคำบริสุทธิ์วางอยู่มากมายบนพื้นและส่องแสงแวววาวขณะที่ซูสือโม่วเหยียบอย่างระมัดระวัง

มันสัมผัสได้ถึงอันตรายภายในป่า

มีสัตว์วิญญาณหรืออสูรที่แข็งแกร่งมากจำนวนหนึ่งครอบครองพื้นที่แห่งนี้อย่างแน่นอน!

ภายในกลางป่าก้อนข้างแร่ทองคำบริสุทธิ์ขนาดใหญ่ สัตว์วิญญาณพร้อมเกราะหนาเหยียดยาวอยู่บนพื้น ชุดเกราะเปล่งประกายด้วยแสงสีทองอันน่าหลงใหลปกคลุมคอและแขนขาในขณะที่หางเต็มไปด้วยหนามแหลม

สัตว์ร้ายกลืนทอง!

มันเอาชีวิตรอดโดยการกลืนกินวัตถุวิญญาณและแร่ทุกประเภท มีนิสัยโหดร้ายและมีความแข็งแกร่งมหาศาล คงกระพันต่ออาวุธ แทบไม่มีจุดอ่อนเลย

เห็นได้ชัดว่าสัตว์กลืนทองที่อยู่ตรงหน้าเกือบจะอยู่ในขอบเขตของอสูรวิญญาณ!

นี่เรื่องที่น่าหนักใจ

ซูสือโม่วขมวดคิ้ว

ถ้าเป็นสัตว์วิญญาณอื่นๆ มันมีความมั่นใจที่จะสังหารที่นั่นแล้ว อย่างไรก็ตาม มันไม่มีทางจัดการกับสัตว์ร้ายกลืนทองตัวนี้ได้เลย

ฉับพลันนั้นเอง สัตว์กลืนทองซึ่งตอนแรกหลับสนิทก็ลืมตาขึ้นและจ้องมองไปที่ซูสือโม่วอย่างแหลมคมด้วยจิตสังหารคนอันมหาศาล!

"โฮก!" "

ลุกขึ้นในพริบตา ตะโกนไปในทิศทางของซูสือโม่วแล้ววิ่งพุ่งใส่

เมื่อจ้องมองอย่างเย็นชา ซูสือโม่วก็ยื่นเท้าออกและเปิดใช้งานก้าวไถสวรรค์ ทันใดนั้น หุบเหวลึกสองแห่งก็ปรากฏขึ้นใต้เท้าของมันบนพื้นขณะที่โคลนพลิกกลับด้าน

เมื่อเผชิญกับการพุ่งเข้าหาของสัตว์กลืนทอง ซูสือโม่วก็ยืนหยัดอย่างมั่นคงขณะที่กลิ่นอายของมันเริ่มสูงขึ้น หลังจากก้าวไถสวรรค์ มันก็โน้มตัวไปข้างหน้าพร้อมกับพิงภูผา!

ปัง!

มนุษย์และสัตว์ร้ายปะทะกัน

ซูสือโม่วถูกกระแทกไปครึ่งก้าวในขณะที่สัตว์กลืนทองถูกส่งตัวลอยไปไกล ตกลงมากระแทกแร่ทองคำจนแตกกระจายไปมากมาย

"ฮ่าฮ่า!"

ซูสือโม่วระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

ในขณะนั้นเองที่มันตระหนักได้ว่าร่างกายของมันได้พัฒนาไปสู่ระดับที่น่ากลัวหลังจากที่ใช้ปราณวิญญาณโดยมีรากฐานของคัมภีร์ลับ12ราชันอสูรมหาแดนทุรกันดาร

แม้แต่ความแข็งแกร่งของสัตว์กลืนทองก็ไม่เพียงพอที่จะทนต่อแรงกระแทกจากมัน

ร่องรอยของความกลัววาบผ่านผ่านดวงตาของสัตว์กลืนทอง

การเปิดใช้งานอาชาศักดิ์สิทธิ์ข้ามช่องว่าง ซูสือโม่วปรากฏตัวต่อหน้าสัตว์กลืนทองในพริบตา ขณะที่มันดึงดาบจันทร์ยะเยือกจากถุงเก็บของและฟันออกไปทางศีรษะของฝ่ายตรงข้าม

เคล้ง!

ประกายไฟกระจายไปทั่ว

ดาบจันทร์ยะเยือกดีดตัวขึ้นและสัตว์กลืนทองก็ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด

ในเวลาเดียวกัน มันก็ส่ายหางที่มีหนามแหลมคมกวาดไปในอากาศ และโดนกลางอกของซูสือโม่วอย่างแรง

ด้วยความเร็วดุจสายฟ้า ซูสือโม่วฝึกเทพยุทธ์ทางจิตเปลี่ยนร่างเป็นศิลา ทำให้เนื้อของมันขยายตัวและกล้ามเนื้อจะแข็งตัว

ปัง!

ซูสือโม่วล้ม กระแทกเข้ากับแร่ทองคำบริสุทธิ์ที่ใหญ่ที่สุดกลางป่า ทำให้เกิดรอยแตกหนาแน่น

สัตว์กลืนทองจ้องมองไปที่แร่ที่อยู่ด้านหลังซูสือโม่วและดูตกตะลึงเล็กน้อย

ซูสือโม่วถูหน้าอกแล้วเก็บดาบจันทร์ยะเยือกลงถุงเก็บของ

ดาบจันทร์ยะเยือกไม่มีประโยชน์อีกต่อไป–ซูสือโม่วใช้ได้เพียงความแข็งแกร่งของตนเองเพื่อต่อสู้กับสัตว์กลืนทอง!

อีกครั้ง มนุษย์และสัตว์ร้ายเผชิญหน้ากันอย่างหนักหน่วง

สัตว์กลืนทองอ้าปากและงับไปที่คอของซูสือโม่ว เล็ง

โดยปราศจากความกลัว ซูสือโม่วเอื้อมมือทั้งสองออกมาแล้วคว้าขากรรไกรบนและล่างของสัตว์กลืนทอง แล้วเหวี่ยงออกไปด้วยแรงอันดุร้าย!

ซี๊ดดด!

ซูสือโม่วสูดอากาศเข้าลึกๆ ด้วยคราสนาคา หน้าอกของมันพองขึ้นอย่างแข็งแกร่งขณะที่มันหมุนตัวไปรอบๆ อย่างแข็งแกร่ง นี่ช่างเป็นภาพที่น่าสะพรึงกลัวเมื่อมีเส้นโลหิตสีเขียวโผล่ขึ้นมาทั่วแขนของมันเหมือนงูขดตัวอยู่รอบๆ

"ฉีกออก!"

ด้วยเสียงตะโกน ซูสือโม่วฉีกสัตว์ตัวนี้

ซิง!

โลหิตเต็มไปทั่วสถานที่เมื่ออวัยวะต่างๆ ตกลงสู่พื้น ทำให้เกิดกลิ่นเหม็นไปทั่ว

สัตว์กลืนทองถูกซูสือโม่วฉีกออกเป็นสองท่อน!

มันหอบหายใจแรงขว้างศพของสัตว์กลืนทองออกไปอย่างสบายๆ และเริ่มเก็บแร่ทองคำรอบๆ

"หือ?"

ดวงตาของซูสือโม่วสว่างขึ้น

ภายในกองแร่ทองคำที่พังทลายนั้นมี ก้อนทองคำบริสุทธิ์ขนาดใหญ่อยู่ สว่างไสวด้วยแสงแวววาวลึกลับและเกือบจะโปร่งใส

"ก้อนทองคำบริสุทธิ์!"

ซูสือโม่วอุทานออกมา

ก้อนทองคำบริสุทธิ์เป็นของหายากมากในหมู่แร่ทองคำและผลิตได้ยาก ในเวลาเดียวกัน สิ่งนี้เป็นวัตถุดิบสำคัญในการปรับแต่งอาวุธวิญญาณระดับกลางหรือระดับสูง

"ข้าพเจ้าจะรวยแล้ว!"

ศีรษะของมันเต็มไปด้วยตื่นเต้นอย่างบ้าคลั่งขณะที่มันเก็บก้อนทองคำบริสุทธิ์ซึ่งมีความสูงประมาณผู้คนทั่วไปไว้ในถุงเก็บของ

จากนั้นซูสือโม่วก็ทุบแร่ทองคำอื่นๆ ทั้งหมดรอบๆ แต่มันไม่พบก้อนทองคำบริสุทธิ์อีกต่อไป

ถึงอย่างนั้น รางวัลสำหรับการเดินทางครั้งนี้ก็ยังเกินกว่าที่มันจินตนาการไว้มากนัก

หลังจากรวบรวมแร่ทองได้หมดแล้ว มันก็หันหลังจะจากไป

ไม่นานนัก ปัญญาชนเสื้อคลุมเขียวก็อุ้มพยัคฆ์วิญญาณบนแขนซ้ายและพยัคฆ์ดาราวิญญาณบนแขนขวา เดินออกจากป่า

ขณะเดียวกัน ยันต์นกกระเรียนที่กัวชงส่งกลับไปยังยอดเขาวิญญาณสร้างความปั่นป่วนค่อนข้างมาก

ผู้อาวุโสจากยอดเขาวิญญาณมุ่งหน้าไปยังป่าหินใหญ่ด้วยตัวเองกับกลุ่มศิษย์

ยอดเขาสรรพาวุธ

ด้วยความเบื่อหน่ายอย่างยิ่ง ผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยจึงออกไปท่องเที่ยวรอบๆ ด้านบนสุดของยอดเขา เมื่อมาถึงศูนย์ภารกิจ คนผู้นี้ก็เงยหน้าขึ้นและพูดด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย "ภารกิจสำหรับป่าหินใหญ่ออกมาแล้วหรือ? เรามีศิษย์ที่มีแนวโน้มว่าจะมุ่งหน้าไปที่นั่นหรือเปล่า?"

ผู้อาวุโสหลิวที่อยู่ด้านข้างศูนย์ภารกิจลืมตาขึ้นอย่างเกียจคร้านและส่งเสียงหงุดหงิด "เด็กหนุ่มหน้าด้านบางคนที่ขอบเขตสกัดปราณระดับ5ไปที่นั่นเพียงลำพัง ข้าพเจ้าต้องมอบยันต์นกกระเรียนให้ไปในกรณีที่ประสบปัญหา"

"ขอบเขตสกัดปราณระดับ5หรือ?"

ผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยขมวดคิ้ว ราวกับว่าจำอะไรบางอย่างได้ คนผู้นี้กระชากข้อมือของผู้อาวุโสหลิวทันที "เด็กคนนั้นชื่ออะไร?"

"ซูสือโม่วหรืออะไรสักอย่าง"

ปึ๊ก!

ผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยตบโต๊ะอย่างแรง ทำให้ผู้อาวุโสหลิวตกใจจนตื่นทันที

"ท่านบ้าไปแล้วหรือ?! เกี่ยวอะไรด้วยล่ะ?!" ผู้อาวุโสหลิวจ้องมองดุ

"ท่านมันบ้าไปแล้ว!"

ผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยตะโกนกลับ "เด็กคนนั้นเป็นคนเดียวในยอดเขาสรรพาวุธที่สามารถฝึกเทพยุทธ์ไฟวิญญาณระดับ3ได้แต่ท่านกลับปล่อยให้อีกฝ่ายไปที่ป่าหินใหญ่เพียงลำพัง?! ข้าพเจ้าจะสังหารท่าน!"

"คนผู้นี้เป็นคนเดียวที่ฝึกเทพยุทธ์ไฟวิญญาณระดับ3งั้นหรือ?" ผู้อาวุโสหลิวก็นิ่งงันเช่นกัน

ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ผู้เฒ่าที่ไม่เรียบร้อยอุทานออกมาว่า "นอน นอนแล้วก็นอน! นั่นคือสิ่งเดียวที่ท่านรู้ที่จะทำทั้งกลางวันและกลางคืน! เด็กคนนั้นเป็นความหวังเดียวของเราสำหรับยอดเขาสรรพาวุธ! หากเกิดอะไรขึ้น ข้าพเจ้าจะไม่มีวันปล่อยท่านไป!"

ผู้อาวุโสหลิวตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ลุกขึ้นและเร่งเร้า "อ-อย่าเสียเวลาอีกต่อไป! รีบไปที่ป่าหินใหญ่แล้วช่วยเด็กหนุ่มคนนี้กัน!"