Chapter 1045 จังหวัดตงไห่ยวี หายนะมาเยือนพวกเจ้าแล้ว.
ใกล้จะถึงจังหวัดตงไห่ยวีแล้ว นายน้อยหยวนย่อมไม่กลับไปแน่นอน ดังนั้นจึงได้รวบรวมความกล้า ก้าวต่อไป ถึงหลังจากนี้จะพบกับจุนซ่างเซียว คงทำได้แค่ยอมรับชะตากรรม.
“นายน้อย.”
เหล่าหลิน : “เขาช่วยพวกเรา.”
“......”
นายน้อยหยวนที่ใบหน้ากลายเป็นอัปลักษณ์ในทันที.
จุนซ่างเซียวที่ปล่อยเขาไปครั้งแรก เพราะแผนการร้ายที่ให้เขากลายเป็นผู้ร้าย ต้องหนีออกจากกลุ่ม เวลานั้น เขายังคงโกรธเกรี้ยวและไม่พอใจเป็นอย่างมาก.
ทว่าในครั้งนี้?
อีกฝ่ายยื่นมืออกมาจัดการกับโจรสลัด ไม่เท่ากับว่าช่วยชีวิตเขาหรอกรึ?
แม้นว่านายน้อยหยวนจะไม่ต้องการรับรู้ ทว่าความจริงนั้นก็ไม่เปลี่ยนว่าจุนซ่างเซียวช่วยชีวิตเขา.
ทำอย่างไร?
หลังจากนี้ค่อยคิดก็แล้วกัน.
“ตกลง เอาล่ะ!”
นายน้อยหยวนที่ลอบคิดในใจ “เจ้านั่นแข็งแกร่งขึ้นทุกครั้งที่พบ ครั้งหน้าข้าคงไม่สามารถหลบเลี่ยงได้แน่.”
ในใจของเขา หากจุนซ่างเซียวพบปัญหา เขาก็จะก้าวเข้าไปช่วย เพื่อชำระหนี้การช่วยเหลือให้หมดสิ้นไป.
อย่างไรก็ตาม เจ้านั่นได้กลายเป็นปราชญ์ สองวิถียุทธ์และกระบี่ ท่ามกลางสวรรค์และปฐพีแห่งนี้ บางทีคงมีเพียงแค่ราชันย์ยุทธ์เท่านั้นที่จะสร้างปัญหาให้กับอีกฝ่ายได้ ตัวเขาคงไม่มีโอกาสชำระหนี้ครั้งนี้ได้แน่.
การที่นายน้อยหยวนต้องการช่วยเหลือจุนซ่างเซียว.
นับเป็นความคิดที่อหังการเป็นอย่างมาก.
“นายน้อย.”
ต้นหนที่นำทางของเขา เวลานี้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอักอ่วน “โจร....โจรสลัดถูกสังหารหมดเช่นนี้ พวกเราได้ยุแหย่กองโจรสลัดเข้าแล้ว พวกเราจะต้องเปลี่ยนเส้นทาง!”
“ไม่จำเป็น.”
นายน้อยหยวนที่ชี้ไปยังเส้นทางของเรือรบตงกู่ที่หายไป กล่าวออกไปว่า“พวกเราจะไปยังเส้นทางดังกล่าวนี้ รับรองปลอดภัย.”
ต้นหนที่แทบทรุดลงไปในทันที “ตำแหน่งที่ห่างออกไปหลายร้อยลี้นั้นมีหมู่เกาะทั้งเก้า เรียกว่าหมู่เกาะจิวหลง ชายตาเดียวนั้นเป็นหนึ่งในเจ้าหมู่เกาะจิวหลง การไปทางนั้น ก็เท่ากับแส่หาความตาย!”
“วางใจได้.”
นายน้อยหยวนเอ่ย “บางทีไม่เพียงแต่ไม่ได้รับอันตรายใด ๆ หมู่เกาะจิวหลงคงพบกับสายธารโลหิตแน่ บางทีแม้แต่หญ้าก็คงเหี้ยนเตียนไม่มีเหลือ.”
เขามั่นใจอย่างที่สุด นิสัยอย่างจุนซ่างเซียว คงปล้นชิงสมบัติของเหล่าโจรสลัดไปจนหมดแน่.
กับคนเช่นจุนซ่างเซียว เมื่อเดินทางไปยังจังหวัดตงไห่ยวี พบเข้ากับรังโจรสลัดเช่นนี้ คงไม่พลาด วิ่งเข้าไปหาทันทีอย่างไม่ต้องสงสัย.
หลายปีมานี้เขารวบรวมเรื่องราวเกี่ยวกับข้อมูลจุนซ่างเซียว ฝ่ายตรงข้ามกวาดล้างนิกายอื่น ๆ เพราะคนเหล่านั้นหาเรื่องศิษย์ของตัวเองเท่านั้น นอกจากนี้เมื่ออีกฝ่ายพบเข้ากับโจร ก็จะเข้ากวาดล้างปล้นชิงในทันทีอีกด้วย!
ด้วยเหตุนี้ทำให้นายน้อยหยวนพอคาดเดาได้.
....
ห่างออกไปหลายร้อยลี้ บนท้องฟ้าของหมู่เกาะทั้งเก้า เรือรบตงกู่ที่มาจอดอยู่ กลิ่นอายที่น่าเกรงขามที่แผ่ออกมา ทำให้เหล่าโจรสลัดหลายพันคนต้องเงยหน้าขึ้นมอง.
“เจ้านิกาย.”
หลี่ชิงหยางที่ส่งจิตสัมผัสออกไป พร้อมกับเอ่ยออกมาว่า“ภายในรังโจรสลัด มีครึ่งก้าวปราชญ์ยุทธ์มากมาย.”
จุนซ่างเซียวที่เผยท่าทางประหลาดใจ“โจรสลัดแข็งแกร่งเพียงนี้เลยรึ? ถึงได้เต็มไปด้วยยอดฝีมือมากมายขนาดนี้?”
เหออู๋ตี้เอ่ย “กลิ่นอายของครึ่งก้าวปราชญ์ยุทธ์ไม่เสถียร บางทีอาจจะใช้วิธีการบางอย่างเพื่อยกระดับ.”
“โอ้ว?”
จุนซ่างเซียวที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
การที่ใช้วิธีการบางอย่างยกระดับเป็นครึ่งก้าวปราชญ์ยุทธ์ได้ ถือว่าไม่ธรรมดาเหมือนกัน.
เหออู๋ตี้เอ่ย “กลุ่มของโจรสลัดที่เจ้านิกายสังหารไปก่อนหน้านี้ น่าจะยกระดับด้วยวิธีการบางอย่างเช่นกัน ถึงจะมีพลังเทียบเท่าครึ่งก้าวปราชญ์ยุทธ์ ทว่าความแข็งแกร่งเทียบกับครึ่งก้าวปราชญ์ยุทธ์แล้วแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง.”
เย่ซิงเฉินที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
เจ้าคนนี้ รู้มากกว่าเปิ่นตี้อีก!
“ไม่สงสัยเลยว่าสังหารได้ง่ายดายปานนั้น.”
จุนซ่างเซียวที่นำโทรโข่งออกมา “ตอนนี้พวกเราล้อมไว้หมดแล้ว รีบยกมือขึ้นไขว้ไว้หลังศีรษะ และนอนหมอบบนพื้นซะ.”
“......”
เหล่าโจรสลัดหลายพันคนที่มุมปากกระตุกไปตาม ๆ กัน.
การที่จู่ ๆ ก็ปรากฏเรือเหาะปรากฏขึ้น แล้วยังมีคนหน้าด้านบอกว่าได้ล้อมพวกเขาไว้หมดแล้ว ช่างใจกล้าและโอหังเกินไปแล้ว.
“เจ้าหนู!”
เสียงของใครบางคนที่เกาะหมายเลขสามที่เต็มไปด้วยความเย็นชา“กล้ารุกเข้ามาในหมู่เกาะจิวเทียน ดูเหมือนว่าเจ้าไม่ต้องการมีชีวิตแล้วสินะ!”
“ตูมมมม-”
กล่าวจบ ก็ได้ยินเสียงระเบิดดังกึกก้องดังขึ้นทันที.
เป็นเรือรบตงกู่ที่ยิงปืนใหญ่ออกมา ห้วงมิติที่สั่นไหว กระแทกไปยังม่านพลังคุ้มครองหมู่เกาะดังกล่าว ม่านพลังค่ายกลของหมู่เกาะดังกล่าวกำลังสั่นไหวเป็นระลอกคลื่น.
“แก๊ก แก๊ก แก๊ก แก๊ก!”
“ตูมมมม!”
ในเวลาต่อมา ม่านพลังคุ้มกันหมู่เกาะ ไม่สามารถทนแรงระเบิดได้ แตกสลายหายไปในทันที.
เหล่าโจรสลัดที่ใบหน้าตื่นตะลึงตกใจไปตาม ๆ กัน.
ค่ายกลคุ้มกันหมู่เกาะที่สร้างขึ้นอย่างยากลำบากหลายปี วันนี้กับพังทลายลงง่าย ๆ อย่างคาดไม่ถึง!
“แก๊ก!”
บนเรือรบตงกู่ เซียวจุ้ยจื่อที่แบกปืนใหญ่อยู่.
เขาที่เล็งเป้าเอาไว้ก่อนแล้ว ขอเพียงเจ้านิกายสั่ง ก็ทำการยิงออกไปนั่นเอง
“ทุกท่าน.”
จุนซ่างเซียวที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย “โปรดส่งมอบทรัพย์สินมีค่าทั้งหมดออกมา ไม่เช่นนั้น....”คำพูดที่ดูมืดครึ้ม“เก้าเกาะแห่งนี้ต้องจมสู่ก้นทะเลแน่.”
ขณะเดินทางมายังจังหวัดตงไห่ยวี เขาได้ปฏิญาณไว้แล้ว ใครกล้าปล้นเขา เขาจะปล้นคืนไม่ให้อีกฝ่ายเหลือแม้แต่กางเกงใน!
คำมั่นบุรุษ.
พูดคำใหนคำนั่น!
......
เซียวจุ้ยจื่อที่ใช้ปืนใหญ่ทำลายม่านพลังค่ายกลไปแล้ว ไม่เพียงทำให้เหล่าโจรสลัดตื่นตะลึง เหล่าเจ้าเกาะทั้งแปดเองก็เช่นกัน เวลานี้ได้แต่คิดในใจ“ไม่ได้การแล้ว!”
ใช่แล้ว.
หากไม่มีความสามารถ ใครจะกล้ามาหาเรื่องพวกเขาถึงถิ่น?
เจ้าเกาะคนหนึ่งยื่นมือประสานไปด้านหน้าเอ่ยออกไปว่า“สหายไม่เคยเห็นหน้า ไม่รู้ว่าเป็นคนท้องถิ่นจังหวัดตงไห่ยวีอย่างงั้นรึ?”
“เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว.”
จุนซ่างเซียวที่แค่นเสียงเย็นชา “รีบจ่ายเงินมา แล้วเหล่าจื่อจะไม่ให้เจ้าตาย.”
นี่นับเป็นอะไรที่ไม่เคยเกิดขึ้น นานมากที่จะมีคนมาเอ่ยเช่นนี้กับโจรสลัด หากใครได้ยินคงกล่าวหยันพวกเขาแน่.
จ้าวเกาะใหญ่ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
พวกเขาเป็นโจรสลัดมาหลายปี ปล้นผู้คนมากมายนับไม่ถ้วน วันนี้กลับถูกปล้น หากข่าวนี้แพร่ออกไป เกรงว่าคงขายหน้าอย่างหนักแน่.
“ไอ้หนู!”
เจ้าเกาะสามที่โกรธเกรี้ยว บินพุ่งขึ้นมา“กินหมัดของบิดาไปซะ!”
“ฟู่ ฟู่!”
หมัดอากาศที่ใหญ่โตปรากฏขึ้นพุ่งตรงไปยังทิศทางของเรือรบตงกู่.
“บุก!”
“สังหารเจ้านั่นซะ!”
“ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!”
เหล่ายอดฝีมือจากเกาะอื่น ๆ ที่เหมือนกับผึ้งแตกรัง ต่างก็พุ่งออกมาเข้าโจมตีทันที.
การที่พวกเขาคือโจรสลัดปล้นคนอื่น ๆ มาต้องไม่เคยคาดคิดแม้แต่น้อย ว่าจะมีคนมาปล้นตัวเอง เป็นเรื่องทั่วไปที่พวกเขาต้องต่อต้าน เลือกที่จะต่อสู้!
อีกอย่าง!
พวกเขาที่มีจำนวนมากกว่า ทำไมต้องกลัวกัน!
“ฟู่ ฟู่!”
“ฟู่ ฟู่ ซูมมมๆ ----”
เหล่ายอดฝีมือที่บินขึ้นมา ล้อมรอบเรือรบตงกู่ พลังมากมายหลากหลายที่ปะทุขึ้นมาเห็นเป็นเหมือนกับดอกไม้ไฟส่องประกายเจิดจ้า.
จุนซ่างเซียวที่นั่งบนเก้าอี้ เอ่ยออกมาว่า“ในเมื่อไม่ให้ความร่วมมือ อย่าโทษเปิ่นจั้วหากกวาดล้างพวกเจ้า.”
หลี่ชิงหยาง เซียวจุ้ยจื่อ เย่ซิงเฉิน และเหออู๋ตี้ที่ส่ายหน้าไปมา พร้อมกับสวมชุดเกราะเต็มยศ แววตาที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้.
เพลิงสงครามที่ปะทุขึ้นมา.
เรือเหาะบนท้องฟ้ายังคงลอยอยู่อย่างมั่นคง.
ยอดฝีมือหลายสิบคนที่ตกตายไปอย่างรวดเร็ว.
เสียงดังโหวกเหวกโวยวายที่ดังก้องไปทั่วเกาะโจรลัด.
ภาพไล่ล่าสังหารได้เกิดขึ้นเรียบร้อยแล้ว.
......
เรือของนายน้อยหยวนที่อยู่ห่างออกมา 400-500 ลี้จากหมู่เกาะจิวหลง ราว ๆ หนึ่งชั่วยามก็ไปถึง ทว่าเมื่อเข้าใกล้สามารถมองมองเห็นลิบ ๆ แต่ไกล แม้แต่บนผืนทะเลยังได้กลิ่นคาวโลหิตโชยมาถึงที่นี่.
“นี่มัน....”
ต้นหนเรือที่กล่าวด้วยความตกใจ“กลิ่นคาวโลหิต!”
ขณะกล่าวเขาแทบสะดุ้งตกใจเกือบหล่นจากเรือ ผืนทะเลสีครามที่เวลานี้กลายเป็นสีแดงไปแล้ว ศพโจรสลัดมากมายลอยฟูฟ่อง.
นอกจากนี้ยังมีเรือที่ถูกเผาหลายลำที่มีศพหลายร้อยคนนอนเกลื่อนกราด.
“พรึด โครม!”
ต้นหนเรือเอ่ยออกมาด้วยความหวาดกลัว “โจร....พวกโจรสลัด...พวกมัน...ทั้งหมด...ตายแล้ว?”
เหล่าหลินที่ส่งจิตสัมผัสออกไป ก่อนที่จะกล่าวด้วยความตื่นตะลึงตกใจ“นายน้อย บนเกาะโจรสลัดไม่มีสิ่งมีชีวิตใดเหลืออยู่ เป็นไปได้ว่าถูกจุนซ่างเซียวสังหารหมดแล้ว.”
นายน้อยหยวนที่ไม่ปฏิเสธอะไร จ้องมองไปยังทิศตะวันออก ส่ายหน้าไปมา“จังหวัดตงไห่ยวี หายนะมาเยือนพวกเจ้าแล้ว.”
