Chapter 1040 หายนะ
เรื่องราวของเหล่าโหลวนั้นเรียบง่ายมาก.
พวกเขาเดินทางไปยังจังหวังตงไห่ยวีแล้วพบเข้ากับอันตราย ในตอนนั้นเขาได้ทิ้งสหายรักเอาชีวิตรอด หลายสิบปีมานี้ ต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิด ดังนั้นจึงตัดสินใจ......กลับไปเพื่อแก้ปมดังกล่าว.
ที่จริงหลายปีมานี้ เขารอคอยที่จะมีคนพาเขาไปยังจังหวัดตงไห่ยวีอยู่ตลอด แต่กระนั้นก็ปฏิเสธเหล่าคนมากมายที่เข้ามาชักชวนเขาไปเป็นต้นหน.
ก่อนหน้านี้.
ก็ปรากฏนายน้อยผู้หล่อเหลาและชายชุดดำมาหาเช่นกัน.
ความแข็งแกร่งของทั้งสองถือว่าไม่เลว ทว่าเหล่าโหลวคิดว่ายังไม่ปลอดภัยนัก ดังนั้นจึงได้ปฏิเสธไป.
จนกระทั้งปรากฏจุนซ่างเซียวที่มาพร้อมกับเรือรบตงกู่ที่ลอยฟ้าได้ ภายในใจของเขาที่เต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง.
แววตาของเขาที่กลายเป็นมั่นคง.
คนผู้นี้ล่ะที่เขารอคอย!
โหลวจื่อหลงที่กล่าวอย่างหนักแน่น “ข้าจำได้เส้นทางที่จะไปจังหวัดตงไห่ยวี ทว่าระหว่างนั้นมีหายนะจากธรรมชาติและหายนะจากผู้คนด้วย ที่เจ้านิกายจุนต้องจัดการ!”
กล่าวตามจริง การไปยังจังหวัดตงไห่ยวีนั้นไม่ได้ขาดต้นหน หากแต่ไม่มีคนต้องการไป ไม่ว่าจะเป็นใครก็สามารถเดินทางไปถึงเป้าหมายได้ ทว่าปัญหาหลักก็คือหายนะระหว่างทางนั่นเอง.
“หายนะทางธรรมชาติพอเข้าใจ ทว่าหายนะจากผู้คนนี้หมายความว่าอย่างไร?”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
โหลวจื่อหลงเอ่ย “บนทะเลไปยังจังหวัดตงไห่ยวีนั้นมีโจรสลัดที่คอยปล้นชิงไปทั่ว แม้แต่คนบนแผ่นดินใหญ่ก็ยากจะหลบเลี่ยง มีคนตายไปด้วยฝีมือพวกมันมากมาย.”
“เป็นเช่นนี้นะเอง.”
จุนซ่างเซียวหวั่นเกรงหายนะจากธรรมชาติมากว่า ต้องไม่ลืมว่าไม่สามารถคาดเดาได้ หากแต่ไม่สนใจหายนะจากผู้คนแม้แต่น้อย.
ปักธงรอเลย.
ใครมันกล้าปล้นข้า.
ข้าจะลอกคราบมันไม่ให้เหลือแม้แต่กางเกงในเลย!
“เหล่าโหลว แล้วหายนะจากธรรมชาตินี้คืออะไร?”
“พวกเรายังเข้าไปไม่ลึก ดังนั้นตอนนี้จึงยังไม่มีอันตราย ทว่าหากไปถึง สิ่งแรกที่จะได้พบ.....”
โหลวจื่อหลงที่หยุดชะงัก และชี้ออกไป ใบหน้าแทบทรุด “พายุใหญ่!”
จุนซ่างเซียวที่จ้องมองออกไป.
บนขอบท้องฟ้านั้น ปรากฏเมฆสีดำที่หนาแน่นปกคลุม ราวกับสวรรค์พิโรธกำลังปล่อยทัณฑ์สายฟ้าทำลายล้างไปทั่ว!
“เย็ดเข้!”
“โคตรใหญ่!”
มองจากพื้นที่ไกลออกมา เมฆสีดำทมึน ที่กว้างใหญ่ไพศาลกำลังขวางกั้นรอเรือรบของเขา เหมือนกับว่าพวกเขากำลังเคลื่อนเข้าสู่ขุมนรก.
“ฟิ้ว ----”
เรืองรบตงกู่ที่เคลื่อนที่เร็วมาก ตอนนี้อยู่ห่างจากพื้นที่พายุใหญ่เพียงพันลี้ ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งมองเห็นความยิ่งใหญ่อลังการของเมฆสีดำ พื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล และยังมีสายฟ้าแลบออกมาเป็นระยะ ๆ.
“เจ้านิกายจุน!”
โหลวจื่อหลงเอ่ยกล่าวออกมาอย่างจริงจัง ”พายุใหญ่คือหายนะทางธรรมชาติแรกในทะเลตะวันออก ไม่ว่าเรือใดที่เคลื่อนที่ผ่าน ไม่เพียงต้องพบเข้ากับสายลมที่พัดโกรก ยังต้องเผชิญกับสายฟ้าด้วย กล่าวได้ว่ามีคนมากมายที่ต้องมาตายด้วยหายนะแห่งนี้.
ในอดีตเขาที่เคยผ่านทะเลตงไห่ครั้งแรกนั้น ถึงจะผ่านไปได้ ได้รับโชคที่ทำให้รอดพ้นจากอันตรายไปได้ ทว่าก็จำเรื่องน่าพรั่นพรึงนี้ไม่เคยลืม.
“ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร.”จุนซ่างเซียวเผยยิ้ม.
ไม่ใช่...ปัญหาใหญ่?
เจ้าไม่เคยเห็น เรือลำใหญ่ที่แล่นผ่านทะเลสายฟ้าที่ฟาดลงมาไม่หยุดสินะ!
โหลวจื่อหลงเคยเห็นเรื่องนี้มาก่อน ทำให้หวาดกลัว เยี่ยวแทบเล็ด.
“ฟิ้ว----”
เรือรบตงกู่ยังคงเคลื่อนที่ไปด้านหน้าด้วยความเร็วคงที่ เคลื่อนที่เข้าใกล้พายุใหญ่เรื่อย ๆ.
“ฟู่ ฟู่!”
“ฟู่ ฟู่ ซูมมมม!”
เรือรบยังเคลื่อนที่ไปไม่ถึง ทว่าสายลมที่พัดโกรกเข้ามานั้นรุนแรงมาก.
เย่อาหนิวที่หวีผมราบเรียบไปก่อนหน้านี้ เพราะว่าไม่มีเวลาสร้างม่านพลังวิญญาณป้องกันได้ทัน ทำให้ผมของเขากระเซอะกระเซิงปลิวลู่ไปกับสายลมทันที.
“อุตส่าห์จัดแต่งทรงผม!”
“สงสัยต้องเอาเชือกรัดเอาไว้เสียแล้ว!”
......
หลี่ชิงหยาง เซียวจุ้ยจื่อและเหออู๋ตี้ แม้นว่าจะสร้างม่านพลังปกป้อง ทว่าก็สัมผัสได้ถึงแรงลมที่พัดกวาดมา ตระหนักได้ในทันที หากเปลี่ยนเป็นคนทั่วไปไม่มีพลังยุทธ เกรงว่าคงลอยกระเด็นออกไปแล้ว!
ในโลกเดิมของจุนซ่างเซียว พลังธรรมชาตินับว่าน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก ทว่าในทวีปชิงหยุนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยผู้ฝึกยุทธ์ที่แข็งแกร่ง ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น แม้นว่าไม่สามารถต้านได้ก็สามารถหลบหนีได้ไม่ถึงตาย.
“ฟู่ ฟู่!”
สายลมที่รุนแรงพัดโกรก รุนแรงมากขึ้นและก็มากขึ้น.
“ฟิ้ว---”
เรือรบตงกู่ยังคงเคลื่อนที่ด้วยความเร็ว สายลมที่พัดโกรกเข้ามานั้นแทบไม่มีผล ท้ายที่สุดจุดเล็ก ๆ ก็เคลื่อนที่ผ่านเข้ามาในกลุ่มพายุรัศมีหลายพันลี้ พายุหมุนที่รุนแรงมาก.
โหลวจื่อหลงอยู่ในห้องโดยสาร แม้นว่าจะไม่ได้รับผล ทว่าเวลานี้พื้นที่รอบ ๆ กลายเป็นมืดมิด ทำให้เขาหายใจเร็ว รู้สึกราวกับมีอะไรกดทับลงมา.
เขาเคยมีประสบการณ์มาแล้ว เข้าใจความลึกล้ำดี นี่คือหายนะแรกเท่านั้น.....
เดี๋ยวนะ!
เจ้านิกายจุน!
ตอนแรกจุนซ่างเซียวที่ยืนขึ้น ขับเรือหายเข้าไปในพายุ โหลวจื่อหลงที่กวาดตามอง เห็นอีกฝ่ายอยู่ที่ดาดฟ้าเรือ.
นี่เขา คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะก้าวออกไปด้วยตัวเอง ยืนอยู่ต่อหน้าหายนะที่น่าหวาดกลัว!
“ซี่!”
ในเวลานั้นสายฟ้าที่มากล้นส่องประกายแสงวับวาวอย่างบ้าคลั่ง พื้นที่รอบ ๆ มืดมิด และมีแสงแลบของสายฟ้าสว่างวาบเป็นระยะ ๆ ในเวลานั้นจุนซ่างเซียวที่ยืนเด่นต่อหน้าสายฟ้าที่แล่นพล่านไปทั่วสภาพแวดล้อมรอบ ๆ.
หลีกเลี่ยงไม่ได้ ว่าพายุใหญ่นั้นถือว่าเป็นภัยธรรมชาติที่น่ากลัว ทว่าเขานั้น....ครั้งหนึ่งเคยรับฝ่ามือที่ทรงพลังจากพิภพเบื้องบนมาแล้ว มีอะไรต้องหวาดกลัวอีก!
ในเวลานั้น.
สายฟ้าที่ฟาดไปรอบ ๆ เรือรบ แสงที่เจิดจ้าสะท้อนกับร่างของเขาดูส่องสว่างเจิดจ้า.
ในเวลานี้เขาดูสง่างามเจิดจรัสเป็นอย่างมาก ราวกับเป็นมนุษย์ศักดิ์สิทธิ์.
“เปรี้ยง!”
ในเวลานั้น ท้องฟ้าที่ส่งเสียงคำราม พลังสายฟ้ายังคงแล่นไปรอบ ๆ เคลื่อนที่ไหลไปมาพล่านกระจายไปทั่วไม่หยุดหย่อน.
ทว่าเวลาต่อมาบนท้องฟ้าปรากฏปราณกระบี่ที่ใหญ่ยักษ์พุ่งออกไป ฉีกกระชากหมู่มวลเมฆารอบ ๆ ไปในทันที.
โหลวจื่อหลงที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
ขณะเข้ามาใกล้พายุใหญ่ เข้ามาใกล้พื้นที่สายฟ้าปรกติมันไม่ควรที่จะรุนแรง.
เหมือนกับว่าเวลานี้สวรรค์กำลังโกรธเกรี้ยวก็ไม่ปาน สายฟ้าที่ส่องสว่างมากขึ้นและก็มากขึ้น.
“ฟู่ ฟู่!”
“ซี่ ๆ---”
สายลมโหยหวน สายฟ้าคำรามระเบิดเป็นระยะ ๆ.
จุนซ่างเซียวที่ยืนเด่นอยู่บนดาดฟ้าเรือ แม้แต่ไม่สนใจสายฟ้าเลยแม้แต่น้อย ดูอหังการน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
“เจ้านิกายจุน ระวังตัวด้วย!”โหลวจื่อหลงเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ.
กึก!
ในเวลาต่อมา เรือรบตงกู่ที่หยุดเคลื่อนที่.
“......”
หยุดได้อย่างไร!
แล้วมาหยุดในเวลานี้นี่นะ!
แววตาของโหลวจื่อหลงราวเต็มไปด้วยความสิ้นหวังในทันที!
ด้วยความเร็วของเรือรบตงกู่น่าจะสามารถบินหลีกหนีสายฟ้าได้ ทว่าตอนนี้กับหยุด หยุดบนท้องฟ้า รอคอยให้สายฟ้าฟาดอย่างงั้นรึ!
“ฟิ้ว!”
ในเวลาต่อมาหลี่ชิงหยางที่บินออกไป ก่อนที่จะหยุดบนพื้นที่สายฟ้า ผมของเขาที่โบกสะบัด เผยยิ้มพรายออกมา.
“วึ้ง ๆ!”
ห้วงมิติที่สั่นไปมาเล็กน้อย ที่ด้านหน้าปรากฏกระบี่เป้าสายฟ้าล่าสวรรค์ ปรากฏออกมา.
“แก๊ก!”
หลี่ชิงหยางที่ใช้มือคว้าไปยังด้ามจับ ขณะชักมันออกมาจากฝัก.
“เคร้ง-”
“ฟิ้ว -----”
กระบี่เป้าสายฟ้าล่าสวรรค์ ส่องแสงสว่างวับวาว พร้อมกับเข้าปะทะกับสายฟ้ารอบ ๆ อย่างรวดเร็ว!
“เปรี้ยง!”
สายฟ้าชั้นสูงที่แผ่ออกไปรอบ ๆ กระบี่ที่ลอยออกไปบนอากาศ พร้อมกับส่องแสงสว่างเจิดจรัศ.
พริบตานั้น.
พื้นที่มืดครึ้ม กลายเป็นสว่างเจิดจ้าไม่ต่างจากเวลากลางวัน.
แสงสว่างวาบจนมองเห็นเรือที่ลอยบนอากาศชัดทุกมุม.
“ฟิ้ว!”
เจตจำนงของหลี่ชิงหยางขยับ พร้อมกับบังคับกระบี่เป้าสายฟ้าล่าสวรรค์ พร้อมกับดูดซับสายฟ้ารอบ ๆ เข้ามา “เจ้านิกาย ดูเหมือนว่าจะสามารถเพิ่มพลังให้กับอาวุธได้จริง ๆ ด้วย!”
จุนซ่างเซียวที่เผยยิ้ม “ที่นี่ มอบให้เจ้า.”
“รับทราบ!”
หลี่ชิงหยางที่ยังคงบังคับกระบี่เป้าสายฟ้าล่าสวรรค์ ดูดซับพลังสายฟ้ารอบ ๆ เข้ามาไม่หยุด ภายในใจของเขาที่เต็มไปด้วยความฮึกเหิม “มา เข้ามา!”
