บทที่ 24 ดวงดาวบนท้องฟ้าร่วมกับกลุ่มดาวหมีใหญ่

เทศมณฑลฉาง

ณ ลานบ้านของหลินลู่

ในที่สุดนักพรเฒ่าตลัทธิเต๋าก็หาคนช่วยหามโลงศพไปที่บ้านของหลินลู่

ในตอนนี้ หลินลู่ และพ่อแม่ของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ พวกเขายังคงอยู่ที่สุสานบนเนินเขาทางเหนือของเทศมณฑลฉาง พร้อมด้วยผู้เฒ่าในตระกูลของพวกเขา ซึ่งกำลังรอที่จะฝังร่างของภรรยาที่เสียชีวิตอีกครั้ง

ที่บ้านของ หลินลู่ มีคนจากตระกูลหลิน คอยดูแลทุกอย่าง จัดเตรียม ที่นี่อยู่แล้ว

เมื่อโลงศพสีขาวถูกขนเข้ามาในลานบ้าน

แต่ว่า เขาเห็นม้านั่งยาวแข็งแรงหลายตัววางเรียงกันอยู่ในสนาม

และรอบๆ ม้านั่งยาวนั้นก็มีผงปูนขาวโรยรอบๆ ม้านั่งยาว

ในเวลาเดียวกัน ได้มีการจัดเตรียมของทำพิธีกรรมของลัทธิเต๋า

สิ่งของที่จำเป็นสำหรับพิธีกรรมได้เตรียมไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว

กระถางธูป เทียนหอม เหล้าสามหยางหนึ่งขวด ชามสองสามใบ เลือดไก่ เลือดสุนัขดำ และชาด

“ธรณีมีปราณซึ่งสามารถกักเก็บปราณหยินได้ง่ายและมีแสงจันทร์อยู่เหนือศีรษะ”

“จึงต้องตั้งโลงศพไว้บนม้านั่งไม้ที่มีพื้นที่โลงและในเวลากลางคืนต้องคลุมผ้ามาบังแสงจันทร์ เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ตายในโลงศพสูดดมปราณดินโสโครกหรือดูดซับปราณหยินจากแสงจันทร์เข้าไปเพื่อป้องกันความตายไม่เน่าเปื่อยและทำให้ศพก่อความเสียหาย”

“สาเหตุที่โรยผงปูนขาวลงบนพื้นก็เพราะผงปูนขาวเป็นสารแห้งที่สามารถดูดซับความชื้นจากเส้นเลือดธรณีได้ ซึ่งความชื้นซึมเข้าเข้าสู่ศพได้ ผงปูนขาวจึงทำให้สภาพแวดล้อมแห้งและแยกตัวออกจากกันอย่างแท้จริง โลงศพจึงแยกจากโลกภายนอก”

นักพรตเฒ่าลัทธิเฒ่ายืนอยู่หลังโต๊ะทำพิธีและพูดอย่างฉะฉาน

จินอันรู้สึกทึ่งกับสิ่งที่เขาได้ยิน

นี่เป็นเหมือนการเปิดประตูสู่โลกนวนิยายอีกโลกหนึ่งให้กับเขา

เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องใส่ใจเมื่อทำการเคลื่อนย้ายการตั้งโลงศพ

เขาไม่เคยสัมผัสกับสิ่งเหล่านี้มาก่อน

ในตอนนี้ จินอันเห็นนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋ากำลังหยิบถาดหมึกชาดผสมกับเลือดไก่และเลือดสุนัขดำ และเริ่มเตรียมที่จะผูกโลงศพสีขาวอีกครั้ง

เลือดไก่ เลือดสุนัขดำ และชาดล้วนเป็นวัตถุหยางที่สามารถปัดเป่าวิญญาณชั่วร้ายและสยบศพได้

ซึ่งประสบการณ์แปลกใหม่เหล่านี้ไม่เคยมีมาก่อน

ดังนั้น หลังจากที่จินอันหามโลงศพเสร็จแล้ว เขาก็ไม่ได้ออกไปทันที แต่เลือกที่จะอยู่ต่อเพื่อดูว่าโลงศพถูกวาดด้วยเส้นหมึกชาดอย่างไร?

“น้องชาย เจ้าช่วยยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของโลงศพสีขาวแล้วช่วยข้าถือถาดหมึกหน่อยได้ไหม”

จินอันไม่ตอบสนองอะไรในตอนแรก

จนกระทั่งนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋ามองไปที่เขา เขาจึงตระหนักเฒ่าได้ว่านักพรตเฒ่าลัทธิเต๋ากำลังขอความช่วยเหลือจากเขาจริงๆ

จินอันตอบรับและช่วยเหลือเขา

“เทคนิคการวาดเส้นหมึกชาดนั้นแตกต่างกันไปตามแต่ละสำนัก ตัวอย่างเช่น 'เจ็ดดวงดาราครองสวรรค์' มักใช้กันทางตอนเหนือ”

“มีราชาดวงดาวเจ็ดองค์อยู่เหนือหัว ซึ่งมักจะอาศัยอยู่ในวังสวรรค์ทางตอนเหนือของพวกเขาคือ จ้าวแห่งดวงดาวเทียนซู จ้าวแห่งดวงดาวเทียนซวน จ้าวแห่งดวงดาวเทียนจี จ้าวแห่งดวงดาวเทียนฉวน จ้าวแห่งดวงดาวหยูเหิง จ้าวแห่งดวงดาวไคหยาง และจ้าวดาราเหยากวง ดังนั้นดาวทั้งเจ็ดในภาคเหนือจึงส่องสว่างที่สุดเสมอ”

“มีคำกล่าวโบราณว่าไว้ 'เราสามารถรู้ทิศเหนือและทิศใต้ได้โดยการดูดาวหมีใหญ่ในเวลากลางคืน' ซึ่งเป็นที่มาของมัน”

“ดังนั้นการสยบวิญาณที่ดีที่สุดคือการใช้ 'เจ็ดดวงดาราครองสวรรค์'”

จู่ๆ จินอันก็ตระหนักได้

เขาฮัมเพลงโดยไม่ตั้งใจ: "ดวงดาวบนท้องฟ้าไม่พูดจา ดวงดาวบนท้องฟ้ามีส่วนร่วมในเป่ยโต่ว มาเกลี้ยกล่อมให้พวกเขามีส่วนร่วมในเป่ยโต่วกันเถอะ"

"?"

นักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าเหลือบมองจินอันอย่างสงสัย

น้องชายคนนี้มีจิตใจดี แต่สมองของเขาดูฟั่นเฟือนเล็กน้อย

คนธรรมดาเห็นโลงศพต่างพากันหวาดผวา

แต่เขากลับรับมือได้ดี

เขาจะผ่อนคลายต่อหน้าโลงศพได้อย่างไรกัน ราวกับว่าเขาไม่มีหัวใจหรือปอดเลย?

นักพรตเฒ่าลัทธิเต๋ายังคงอธิบายต่อไป: "อีกตัวอย่างหนึ่งคือมีจ้าวมังกรจำนวนมากทางตอนใต้ในทะเลแดนใต้ เลยมีความชื้นจำนวนมาก และความชื้นสามารถซึ่มเข้าไปในศพ วิญญาณชั่วร้ายชอบซ่อนตัวในความเงามืด ที่ที่ชื้นมีความเย็นก่อเกิดปราณหยินที่แข็งแกร่งและหนักหน่วง ดังนั้นเส้นน้ำหมึกที่ใช้ในแดนใต้จึงต้องพึ่งพาคุณธรรมแห่งไฟหรืออำนาจแห่งฟ้าร้องสีทองจะเป็นการดีที่สุด”

"เช่น 'เทียนไขหัวมังกร' และ 'ฟ้าร้องทำลายปีศาจ'"

“ฟ้าร้องเป็นสมบัติของหยางที่บริสุทธิ์ มักจะมีข่าวลือในหมู่ผู้คนว่ามีสิ่งชั่วร้ายที่รุนแรงในที่แห่งหนึ่งในช่วงเวลาหนึ่ง และในวันหนึ่งจู่ๆ ก็มีฟ้าร้องและฟ้าผ่าคร่าชีวิตสิ่งชั่วร้ายนั้น”

“ส่วนภาคตะวันตกเฉียงเหนือไม่จำเป็นต้องใช้สายหมึกสยบศพ แต่ต้องสร้างเสากระดูกแห้ง ที่ใดมีสิ่งชั่วร้ายในหมู่ประชาชนหรือฝนไม่ตก คนในท้องถิ่นก็จะออกไปกันตามหาทั่วทั้งหมู่บ้านเพื่อค้นหาศพหรือสุสานแปลกๆ แล้วขุดหลุมศพนำออกมาแล้วทำการเผาศพ ประเพณีพื้นบ้านทางตะวันตกเฉียงเหนือนั้นแข็งแกร่งที่สุด”

นี่คือบทเรียนอันยอดนิยมจากนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋า

จินอันฟังด้วยความสนใจเป็นอย่างมาก

“ฟังจากที่ท่านนักพรตเต๋าพูดแล้ว ท่านนักพรตเต๋า ท่านคงเดินทางไปหลายที่หลายแห่งใช่ไหมขอรับ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้ว

นักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าก็จริงจังขึ้นมาทันที

ในเวลาต่อมา จินอันได้ฟังนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าคุยอวดถึงการกระทำต่างๆ ของเขา ที่คนหลายพันคนชื่นชมในช่วงเวลาหลายทศวรรษที่ผ่านมา ในขณะที่เขายังวาดเส้นหมึกชาดด้วยมือของเขาต่อไป

น้ำลายของนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าลอยขึ้นไปในอากาศ เขาไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยแม้จะพูดไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว ตรงกันข้ามยิ่งเขาพูดมากเท่าไหร่ใบหน้าของเขาก็แดงก่ำมากขึ้นเรื่อยๆ เขาเต็มไปด้วยพลังเหลือล้น

ดูเหมือนว่าเมื่อคนเราแก่ตัวลง พวกเขามักจะชอบเล่าให้คนรุ่นหลังฟังถึงการกระทำในวัยเยาว์ของพวกเขา

เมื่อเส้นหมึกชาดชาดเสร็จแล้ว จินอันก็ถามนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าว่า เราต้องทำอย่างไรกับโลงศพสีขาวต่อไป?

มันจะไม่ได้อยู่ที่บ้านของ หลินลู่ ตลอดไปใช่ไหม?

ถ้าอย่างนั้นมันจะไม่ได้ทำให้คนทั้งครอบครัวของ หลินลู่ ต้องหวาดกลัวมากจนนอนไม่หลับในตอนกลางคืนหรอกหรือ?

นักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าตอบจินอันและบอกว่าเขาจะใช้เวลาสองสามวันจากนี้เพื่อวนรอบเทศมณฑลฉาง และใช้เข็มทิศหยินหยางในมือของเขาเพื่อคำนวณภูเขาสายธาร และดวงดาราในเทศมณฑลฉางเพื่อดูว่าโลงศพสีขาวนี้มามาจากไหนกันแน่

สิ่งดีๆ ของเขาควรกลับคืนสู่เจ้าของเดิม

มาจากไหนก็ส่งไปที่นั่น

จินอันถามว่า "ถ้าหาไม่เจอล่ะ?"

"บางทีอีกฝ่ายอาจมาจากเขตอื่นรึเปล่า?"

"หากเป็นเช่นนั้นนะท่านนักพรตเต๋า แม้ว่าท่านจะเดินไปทั่วเทศมณฑลฉางจนขาทั้งสี่หัก ท่านก็ไม่สามารถหาแหล่งที่มาที่แท้จริงได้"

"!"

"เจ้ากำลังเรียกใครว่าหมาเฒ่า?"

นักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าโกรธมากจนเป่าเคราแล้วจ้องมองไปที่จินอัน โดยบอกว่าหากเขาหาแหล่งที่มาไม่ได้จริงๆ เขาจะใช้ประโยชน์จากเวลาไม่กี่วันนี้เพื่อคำนวณภูเขาสายธาร และดวงดาราในเทศมณฑลฉาง แล้วเลือกที่ดินที่มีฮวงจุ้ยดีๆ เพื่อฝังโลงศพสีขาว

หลังจากนั้นจินอันก็ไม่มีอะไรให้ทำอีก

ดังนั้นจินอันจึงออกจากบ้านของหลินลู่

แล้ววางแผนที่จะไปร้านขายยาเพื่อซื้อ "ยาต้มเสิ่นกุ้ยต้าปู่"

จากนั้นก็กลับเข้าที่พัก

เขารู้สึกว่าการพัฒนาขั้นต่อไปกำลังใกล้เข้ามาแล้ว หากเขาใช้ยาต้มอายุ 100 ปีอีกในคืนนี้ เขาน่าจะสามารถทะลุไปสู่ระดับที่สี่ของ "ดาบโลหิต" ได้

หลังจากเดินออกจากบ้านของ หลินลู่ จินอันก็รู้สึกว่าเขาจะไม่มาที่นี่อีกเด็ดขาด

……

ไม่นานหลังจากที่จินอันออกจากบ้านของหลินลู่

สมาชิกคนหนึ่งของตระกูลหลิน รีบวิ่งเข้าไปในลานบ้านจากทิศทางของสุสานทางตอนเหนือด้วยเหงื่อเต็มตัว

“อาจารย์เฉิน เราพบแล้วขอรับ!”

"เจอแล้ว!"

“ในที่สุดร่างที่หายไปของลูกพี่ลูกน้องของข้าก็พบแล้ว! อาจารย์เฉิน ท่านรู้จริงๆ ด้วยว่าเกิดอะไรขึ้น เราพบร่างในป่าของภูเขาหลับไหลจริงๆ! ขอรับ”

……

เมื่อ จินอัน ซื้อวัตถุดิบยาและกลับไปที่โรงเตี๊ยม เขาก็เจอเถ้าแก่เนี๊ยโรงเตี๊ยมซึ่งเป็นหญิงม่ายอายุสามสิบปีที่ได้รับการดูแลอย่างดีและมีเสน่ห์ กำลังยืนอยู่ที่ประตูโรงเตี๊ยมพร้อมกับบริกรเพื่อพยายามขวางทางเขา

นอกจากเถ้าแก่เนี๊ยโรงเตี๊ยมจางผู้เป็นหญิงม่ายที่ยืนขวางประตูแล้ว เธอยังมีหญิงสาวอีกสองคนที่ตามมาด้วย คนโตหนึ่งและคนเล็กเล็ก

คือแม่นาง จางหลิงหยุน ที่ออกจากบ้านพร้อมกับน้องสาว

จางหลิงหยุน มีสายตาที่ยาวและเฉียบคม ขาที่มั่นคงและแข็งแรง ผิวพรรณที่ขาวราวกับหิมะ เธอเป็นจอมยุทธมาตั้งแต่เด็ก เธอจึงมีรูปร่างหน้าตาที่กล้าหาญและมีรูปร่างเพรียวบาง วันนี้ แม่นางจางหลิงหยุน ยังคงงดงามเหมือนเช่นเคย

ถือเป็นหญิงสาวที่งดงามที่สุดที่เติบโตบ้านข้างๆ

“คุณชายจินอัน เราได้ยินมาว่าวันนี้ท่านไปที่หลุมศพบนเนินเขาทางเหนือ แล้วเป็นคนหามโลงศพงั้นหรือเจ้าคะ” จางหลิงหยุนพูดกับจินอันด้วยน้พเสียงที่กลมกล่อมชัดเจนและไพเราะของเธอ

(จบบทนี้)