Chapter 1019 พอใจรึยัง?
“ปู้ด!”
เข่อจิงหนาน ที่กระอั๊กโลหิต ใบหน้าบิดเบี้ยว.
แม้นว่ากระบี่มังกรหยกถามสวรรค์จะไม่ได้ทะลวงจุดตาย ทว่าก็ทำให้เจ็บปวดเช่นกัน แน่นอนว่านี่คือการแสดงอย่างมืออาชีพ.
“จบแล้ว!”
เหล่ายอดฝีมือที่เฝ้ามองเผยท่าทางจริงจัง.
การต่อสู้ของสองพิภพ จะต้องมีฝ่ายหนึ่งตลอดจนเจ้าฐานที่มั่นถูกสังหาร ถือว่าสงครามครั้งนี้จบลง เพราะว่าภาพที่เห็นทำให้พวกเขารู้สึกเศร้าใจมาก.
“อ๊ากกก-”
ในเวลานั้น เข่อจินหนานที่กำลังแกล้งตายใช้พลังเฮือกสุดท้ายโจมตีออกมา.
“ตูมมมม!”
จุนซ่างเซียวที่กระเด็นลอยออกมา มือของเขาที่กุมหน้าอก อดไม่ได้ที่จะกระอั๊กโลหิตออกมาเช่นกัน.
การแสดงของทั้งสองนั้นสมบูรณ์แบบมาก แต่ละคนต่างก็ไม่ยอมกันจนวินาทีสุดท้าย.
เหล่าผู้ชมที่มองอยู่ไกล ๆ ย่อมไม่สามารถมองเห็นเงื่อนงำทั้งหมด.
เข่อจินหนางที่หมดพลัง ล้มลงบนพื้น ที่หน้าอกยังมีรอยกระบี่มังกรหยกถามสวรรค์ที่ไหลซิบ ๆ แววตาที่ค่อย ๆหายไป.
“ครืนนนนนน!”
ท้ายที่สุด การต่อสู้ก็จบ.
“เฮ้อ!”
เหล่าผู้ชมภายนอกที่ถอนหายใจยาว.
เจ้าฐานที่มั่นทวีปหลิงหยวน ตายด้วยมือจุนซ่างเซียวในที่สุด ในเมื่อรู้อยู่แล้วต้องเป็นเช่นนี้ ไฉนเลยถึงได้ยอมรับคำท้า.
“เจ้าหุบเขา!”
เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาระดับต่ำและสูงที่คำรามด้วยความโศกเศร้าและขุ่นเคือง.
“ฟิ้ว!”
“ฟิ้ว!”
ในเวลานั้น ยอดฝีมือระดับเหลืองสิบคน ระดับลึกล้ำอีกสองคนที่พุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง.
สายตาที่โกรธเกรี้ยว เต็มไปด้วยจิตสังหาร!
การแสดง!
ทั้งหมดนั่นก็คือการแสดงที่สมจริงไม่น้อย!
“200,000 ศิลาวิญญาณดาราหกแฉก ถือว่าไม่สูญเปล่า.”
จุนซ่างเซียวที่ชี้นิ้วออกไป พร้อมกับดีดนิ้ว“ทำลายล้างสะบั้นจักรวาล.”
“วูซซซ!”
“วูซซซ!”
พลังวิญญาณที่สาดกระเซ็น.
ในเวลานั้นทักษะต่อสู้ ฝ่ามือเพลิงที่โจมตีออกไป.
ใบหน้าของพวกเขาที่หวาดผวา กระอั๊กโลหิต ล่วงหล่นจากอากาศดั่งว่าวสายป่านขาด ก่อนที่จะล่วงหล่นไปบนพื้น กลิ่นอายชีวิตที่หายไปทั้งหมด.
เหล่าผู้ชมที่ดูอยู่ ต้องสูดหายใจอันเย็นเยือบเข้าไป.
เพียงแค่การโจมตีเดียวก็สังหารระดับเหลืองสิบกว่าคนและระดับลึกล้ำสองคนทันที เป็นพลังน่าเกรงขามมาก มีเพียงระดับสวรรค์เท่านั้นถึงจะทำได้อย่างงั้นรึ?
ไม่.
ขอมีพลังวิญญาณมากมายเพียงพอ ไม่ว่าใครก็ทำได้.
ทว่าที่ล่วงหล่นพ่ายแพ้ง่ายเช่นนี้ เพราะทักษะการแสดงที่ร่วมมือกันต่างหาก.
เหล่ายอดฝีมือทวีปหลิงหยวนที่นอนตกตายไปทั้งหมด เพียงแค่การโจมตีเดียวของจุนซ่างเซียว พวกเขาที่กระอักโลหิตและกินเม็ดยาน้ำพุเหลืองเงียบ ๆ.
หากเป็นการต่อสู้ปรกติ เกรงว่าคงไม่ง่ายขนาดนี้.
กล่าวได้ว่าการแสดงของทั้งสองทวีปไม่มีข้อบกพร่องเลย.
การแสดงในครั้งนี้ ต้องได้รับรางวัล การแสดงกันแล้ว.
ทวีปหลิงหยวนก็ใช่ย่อย คู่ควรกับรางวัลมาก!
......
“ฆ่า!”
“ฆ่า!”
เหล่ายอดฝีมือทวีปชิงหยุนที่รอดชีวิตมาหลายร้อยคน ที่ล่าล่าสังหารคนที่เหลือย่างบ้าคลั่งทันที.
ทวีหลิงหยุนที่สิ้นกำลังใจ พริบตาเดียวก็ถูกจัดการ.
หลังจากสังหารเหล่าคนที่เหลือหมด จุนซ่างเซียวที่ถือกระบี่ถามสวรรค์ลอยอยู่บนอากาศ.
สายตาของเขาที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ผมดำที่สายลมกำลังพัดโกรธ เผยใบหน้าที่เคร่งขรึม แววตาที่เย็นชาทะลวงมิติขึ้นไป.
พิภพเบื้องบน!
พวกเจ้าพอใจรึยัง?
แม้นว่านี่จะเป็นการแสดง แม้นว่าจะไม่มีใครตาย.
ทว่าการที่ตัวเองต้องถูกบังคับให้ต้องเข้ามาในเขตแดนสังหารอาชูร่า เป็นดั่งหมากให้พวกเขาใช้แล้วทิ้ง.
น่าหงุดหงิด.
น่าหงุดหงิดจริง ๆ!
“มารดาเถอะ!”
จุนซ่างเซียวที่กำหมัดแน่น พร้อมกับตะโกนเสียงดัง“รอให้เปิ่นจั้วขึ้นสู่พิภพเบื้องบนก่อนเถอะ ข้าจะไปทุบพวกเจ้าให้ร้องหาแม่เลย!”
ราชาสัตว์จื่อหลินและเย่ซิงเฉินที่มุมปากกระตุก.
คนของพิภพเบื้องบน แน่นอนว่าเต็มไปด้วยยอดฝีมือมากมายนับไม่ถ้วน.
การที่เจ้านิกายตะโกนว่าจะทุบอีกฝ่ายจนต้องร้องหาแม่ เป็นคำพูดที่อหังการโดยแท้!
อย่างไรก็ตาม.
เหมือนว่าจะทำให้พวกเขาตื่นเต้นเล็กน้อย!
......
บนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาราไร้สิ้นสุด.
“จูซ่าง.”
ชายชราหลังค่อยเอ่ยออกมาว่า“เจ้าเด็กคนนี้โอหังเล็กน้อย.”
สตรีผู้งดงามรูปร่างทรงเสน่ห์ ยืนอย่างอหังการจ้องมองลงมา ร่างกายที่มีหมอกปกคลุมอยู่เรื่อๆ ไม่สามารถมองเห็นรูปลักษณ์ที่ชัดเจนได้.
“ทุกพิภพไม่ขาดคนที่มีจิตใจที่ห้าวหาญ แต่คนที่สำเร็จรอดมาได้นั้นมีน้อยมาก.”นางที่จ้องมองไปยังเย่ซิงเฉิน พร้อมกับกล่าวออกมาว่า“ดังนั้นมีเพียงพลังที่แท้จริงเท่านั้นถึงควรให้ค่า ไม่ว่าจะแหกปากร้องอย่างไร เพียงแค่มดปลวก มีอะไรให้ยอดฝีมือเหลียวมอง.”
ชายชราหลังค่อมเอ่ยออกมาว่า“คนของทวีปจู่ซ่างช่างโดดเด่น เกรงว่าหมื่นปียากจะพบสักคน.”
“ทวีปชิงหยุนได้รับชัยชนะ แจ้งไปยังโถงพิภพด้วย.”สตรีคนดังกล่าวเอ่ย.
“รับทราบ!”
ชายชราหลังค่อมที่รับคำก่อนที่จะหายไปในอากาศเงียบ ๆ.
สตรีผู้งดงามยังคงมองภาพผ่านกระจกลอบคิดในใจ“จุนซ่างเซียวคนผู้นี้ไม่ธรรมดาเล็กน้อย ไม่สงสัยเลยว่า ราชันย์รัตติกาลยอมเป็นศิษย์ของเขา เป็นศิษย์? ช่างไม่มีศักดิ์ศรีสะเลย.”
หลังจากนั้นร่างของนางก็หายไปช้า ๆ.
......
การต่อสู้ของทวีปชิงหยุนและทวีปหลิงหยวนจบแล้ว แม้นว่าจะเป็นการแสดง ทว่าก็ใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วยาม เพียงแค่ถึงค่ำ ทุกอย่างก็เสร็จสิ้น.
สงครามครั้งนี้.
ทวีปหลิงหยวน เข่อจินหนานและยอดฝีมือ 2000 คนตกตายไปทั้งหมด.
ทวีปชิงหยุนมีคนตายไปมากมายเช่นกัน.
เจ้าเมืองหานตาย.
มู่ซ่างหงตายในการต่อสู้.
ยอดฝีมือนิกายไท่เสวียนเซิ่ง นิกายเห่ากวงเซิ่งและคนระดับสูงเองก็ตายในการต่อสู้เช่นกัน.
“พรึด โครม!”
ราชาสัตว์จื่อหลิน ที่นั่งลงบนพื้น อย่างหมดแรง หายใจหอบ ๆ.
เย่ซิงเฉินเองก็เช่นกัน.
กับคนที่อหังการเช่นเขา จะไปตายในการต่อสู้ได้อย่างไร.
เขาที่มีเลือดอาบไปทั่วร่าง แขนทั้งสองข้างกำลังสั่น ใบหน้าซีดเซียว แม้นว่าจะยังมีชีวิต ก็ใช้แรงไปอย่างมาก.
แม้นว่าจะเป็นการแสดง แต่ก็ต้องต่อสู้จริง ๆ ด้วย.
การต่อสู้ติดต่อกันหลายชั่วยาม ย่อมทำให้หมดเรี่ยวหมดแรงเป็นธรรมดา.
หลี่ชิงหยาง เซียวจุ้ยจื่อและศิษย์อีกหลายคนที่ฉลาด พวกเขาที่ใกล้หมดแรงก็แกล้งตายไปเลย นอนรวมกับกลุ่มนักแสดง ไม่จำเป็นต้องผลาญแรงกายต่อ.
“เจ้านิกาย......”
เหล่าติงที่มีชีวิต เขายืนอยู่ พร้อมกับเผยยิ้มฝืน ๆ เพราะว่าโลหิตอาบไปทั่วใบหน้า ทำให้ดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
......
ภายใต้ดวงตะวันที่สาดส่อง.
ศพมากมายเกลื่อนกราดไปหมด ราวกับขุมนรกก็ไม่ปาน.
เพราะว่านี่เป็นเพียงการแสดง ทำให้ภาพที่เกิดขึ้นนั้นค่อนข้างน่ากลัว อย่างไรก็ตาม หากว่าเป็นการสังหารกันจริง ๆ....เมื่อจุนซ่างเซียวปลดปล่อยดาบหนานโชวออกมา อาจจะทำให้น่าหวาดกลัวมากกว่านี้ก็ได้.
“ไป!”
“กลับกัน!”
หลังจากที่แผนการเสร็จสิ้น เหล่าผู้ชมต่าง ๆ ก็ได้หายไปแล้ว ด้วยกลัวว่าเมื่อจุนซ่างเซียวออกมา จะฉวยโอกาสไถเงินพวกเขา.
นอจากนี้การอยู่ต่อ กับสงครามที่จบแล้วก็ไม่มีความหมายอะไร.
อย่างไรก็ตาม หงเหยาและอีกหลายคนทีเผยความสงสัยออกมาเช่นกัน จุนซ่างเซียวที่เคยนำอาวุธเทวะออกมาสังหารผู้คนนับหมื่นครั้งนั้น ทำไมวันนี้ไม่ใช้ ปล่อยให้คนของทวีปชิงหยุนตกตายไปจำนวนมากเช่นนี้กัน?
เป็นไปได้ว่า.
อาวุธสุดยอดที่เป็นไม้ตายนั่น หลังจากใช้ไปแล้วครั้งหนึ่ง มีขีดจำกัด ไม่สามารถใช้ได้อีกต่อไป.
หากเป็นเช่นนั้น.
พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวจุนซ่างเซียวอีกต่อไปแล้วนะสิ!
