ระบบลงทุนโหดสุดในปฐพี บทที่ 16 : ความมีน้ำใจของวันนี้จะเก็บมันไว้ในใจ!
บทที่ 16 : ความมีน้ำใจของวันนี้จะเก็บมันไว้ในใจ!
เข้าสู่ช่วงกลางคืน
ที่เชิงเขายอดเขาเจิ้นหยู
หลี่ซุนเดินลงภูเขาอย่างช้าๆ
หลังจากลงจากยอดเขาเจิ้นหยูแล้ว หลี่ซุนก็มองย้อนกลับไป มองไปที่ยอดเขาเจิ้นหยูที่สูงตระหง่าน แล้วถอนหายใจเบาๆ
“เฮ้อ”
“มันยังใช้งานไม่ได้”
หลังจากก้าวขึ้นไปบนยอดเขาเจิ้นหยูแล้ว หลี่ซุนก็พบลูกศิษย์หลายคนของหอคุมกฎ และต้องการช่วยเหลือหลูชางเหอ
แต่ผลลัพธ์สุดท้ายก็คือ
ไม่ได้
ความวุ่นวายที่เกิดจากหลูชางเหอเมื่อคืนนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ว่ากันว่าแม้แต่ศิษย์หลักก็รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ และศิษย์หลักนั้นยังบอกด้วยว่าเขาต้องการทำลายพื้นฐานการฝึกตนของหลูชางเหอ
ก่อนจะไล่ออกจากนิกาย
ศิษย์หลักมุ่งเน้นไปที่คำว่า “แกนกลาง” และสถานะของพวกเขาเกือบจะเป็นอันดับสองรองจากบุคคลระดับผู้อาวุโสในนิกายซวนหยาง
การดำรงอยู่แบบนี้ถือเป็นพลังในอนาคตของนิกายซวนหยาง
สิทธิในการพูดเป็นสิ่งสำคัญมาก
เมื่อศิษย์หลักพูด แทบไม่มีใครกล้าปล่อยหลูชางเหอไป
เว้นเสียแต่ว่า
มีศิษย์หลักที่มีคุณสมบัติเหมือนกัน
หรือผู้อาวุโสพูด
สำหรับศิษย์หลักคนอื่นๆ หลี่ซุนไม่มีความหวัง ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เขาใช้เวลาสองปีที่ผ่านมาในนิกายชั้นนอก และเขาไม่รู้ศิษย์ชั้นในบางคนด้วยซ้ำ
ไม่ต้องพูดถึงศิษย์หลัก
“ดูเหมือนว่าข้าจะทำได้เพียงไปพบผู้อาวุโสเฉิงเท่านั้น”
หลี่ซุนคิดกับตัวเอง
ผู้อาวุโสเฉิงในปากของเขาเป็นเพื่อนของตระกูลที่อยู่ข้างหลังเขา ซึ่งอยู่กับตระกูลหลี่มาหลายปีแล้ว
เมื่อหลี่ซุนเข้าสู่นิกายซวนหยาง
ผู้อาวุโสเฉิงได้สัญญาไว้ว่าเมื่อหลี่ซุนกลายเป็นศิษย์หลัก ผู้อาวุโสเฉิงจะออกมาข้างหน้าและยอมรับหลี่ซุนเป็นศิษย์ของเขา
สามารถพูดได้ว่า
เมื่อหลี่ซุนเข้าสู่นิกายซวนหยาง
เส้นทางของเขาในนิกายได้รับการปูทางโดยตระกูล
“ข้าไม่รู้ว่าผู้อาวุโสเฉิงคนนั้นสามารถพูดที่ยอดเขาเจิ้นหยูได้หรือไม่”
หลี่ซุนพึมพำ
เขามองไปที่ยอดเขาเจิ้นหยูอีกครั้ง ดวงตาของเขาแน่วแน่ หลูชางเหอไม่เพียงเป็นเพื่อนคนเดียวของเจ้าของร่างเดิมของเขา แต่ยังเป็นคนแรกที่ลงทุนหลังจากที่เขาข้ามมา
ไม่ว่าในกรณีใด เขาจะต้องดึงหลูชางเหอออกมา
ไม่ต้องพูดถึง
เหตุผลพื้นฐานว่าทำไมหลูชางเหอจึงลงมือเมื่อคืนนี้เป็นเพราะเขา
เพราะ
หลูชางเหอจะไม่ไปหาไป่เฉาเว่ยและคนอื่นๆ เพราะเย่ฮั่น
เมื่อหลี่ซุนหันกลับมาและกำลังจะไปหาผู้อาวุโสเฉิง
ก็มีเสียงฝีเท้าอย่างรวดเร็ว
ดังมาจากด้านหลังเขา
“พี่หลี่?”
สิ่งที่ตามมาคือเสียงที่ตื่นเต้นและสะเทือนอารมณ์อย่างไม่สิ้นสุด
“เสียงมันคุ้นเคยนิดหน่อย...”
หลี่ซุนหยุดชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นจึงตอบสนองอย่างรวดเร็ว
“หลูชางเหอ!”
จู่ๆ เขาก็หันกลับมา
ไม่ไกลด้านหลังเขา มีชายร่างสูงยืนอยู่ จะเป็นใครได้อีกถ้าไม่ใช่หลูชางเหอ?
ไม่เหมือนเมื่อวาน
ชุดของหลูชางเหอในปัจจุบัน แม้ว่าจะเป็นชุดศิษย์ชั้นใน แต่ที่หน้าอกด้านซ้ายมีดาบสีทองพิเศษ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์พิเศษของศิษย์ของหอคุมกฎ!
“พี่หลี่!”
หลูชางเหอก้าวมาข้างหน้าสองก้าว ป้องมือด้วยมือทั้งสองข้างโดยตรง และโค้งคำนับลงกับพื้นด้วยท่าทีที่ให้ความเคารพอย่างยิ่ง เขากล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของท่าน จากนี้ไป ชีวิตของข้า หลูชางเหอ จะเป็นของพี่หลี่!”
“เอ่อ...”
เป็นการกระทำนี้ของหลูชางเหอนี่เอง ทำให้หลี่ซุนสับสนอย่างสิ้นเชิง
เขาไม่ตอบสนองเป็นเวลานาน
เกิดอะไรขึ้น?
ดูเหมือน...เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย?
“พี่หลู เจ้าไม่จำเป็นต้องสุภาพ ลุกขึ้นมาคุยกันก่อน”
หลี่ซุนยื่นมือออกมาช่วยหลูชางเหอลุกขึ้น เขามีความสงสัยในใจมากมาย และกำลังจะถามว่า หลูชางเหอออกจากหอคุมกฎได้อย่างไร
นอกจากนี้ หลูชางเหอบรรลุเป้าหมายนี้ได้อย่างไร จากการเป็นนักโทษในหอคุมกฎ และจากนั้นก็ขึ้นสู่ท้องฟ้าในก้าวเดียว กลายเป็นศิษย์ของหอคุมกฎ
พูดอย่างตรงไปตรงมา
หลี่ซุนถามตัวเองว่าเขาอาจจะไม่โชคดีเหมือนหลูชางเหอ เมื่อเขาเข้าไปในหอคุมกฎ
แต่อีกฝ่ายไม่รอให้เขาพูด
หลูชางชิงพูดก่อน
เขาพูดอย่างตื่นเต้น
“พี่หลี่ ท่านทำให้ศิษย์พี่หญิงเสิ่นอวี้หลวนออกมาช่วยเหลือข้าด้วยตนเองได้ยังไง?”
“ห๊ะ?”
หลี่ซุนตกตะลึงอีกครั้ง
เสิ่นอวี้หลวนเป็นใคร?
เขาคุ้นเคยกับนางหรือไม่?
อย่างที่เห็น
การแสดงออกในปัจจุบันของเขาตกไปในดวงตาของหลูชางเหอ และมันก็คาดเดาไม่ได้มากขึ้น
เมื่อเขาพูดถึงศิษย์พี่หญิงเสิ่นอวี้หลวน พี่หลี่ก็ไม่ตอบสนองเลย ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะถูกควบคุมไว้ ไม่อย่างนั้น...
จะอธิบายอย่างไรว่าพี่หลี่กำลังรอเขาอยู่ที่นี่ล่วงหน้า?
จริงๆ
พี่หลี่เป็นคนจริงมาโดยตลอด
อาจเป็นไปได้ว่าเพียงการปล่อยวางทุกสิ่งก็สามารถเป็นเพื่อนกับคนอย่างเขาได้ ถ้าเป็นในตอนแรก พี่หลี่ซุนเปิดเผยว่าเขามีภูมิหลังที่น่ากลัวเช่นนี้
คาดว่า....
คนอย่างเขาคงไม่กล้าแตะต้องพี่หลี่ซุนเลย
“จริงสิ”
หลูชางเหอตบหน้าผากของเขาราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างได้ เขาหยิบกล่องหยกออกมาจากแหวนเก็บของ นำไปให้หลี่ซุนแล้วกล่าวว่า
“พี่หลี่ นี่คือสิ่งที่ศิษย์พี่หญิงเสิ่นอวี้หลวน สั่งให้ข้าส่งมอบให้กับท่าน”
“มอบให้ข้า?”
หลี่ซุนอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย
เสิ่นอวี้หลวนผู้นี้สุภาพเกินไป ทั้งสองฝ่ายไม่เคยพบกัน แต่ก็ช่วยเหลือและจัดส่งสิ่งของ พูดตามตรงเขาเขินนิดหน่อย
เพราะ
เหมือนเป็นคนมือสั้น ปากนุ่ม
บางสิ่งเมื่อได้รับการยอมรับแล้ว อีกฝ่ายอาจจะขอร้องเขาในอนาคต และเขาไม่สามารถพิสูจน์ตัวเองได้หากไม่ช่วย
“ศิษย์พี่หญิงเสิ่นยังขอให้ข้าบอกพี่หลี่สักคำ นั่นคือความมีน้ำใจของวันนี้ นางจะเก็บมันไว้ในใจ หลังจากสี่เดือน นางจะมาเยี่ยมด้วยตนเอง”
หลูชางเหอกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ความมีน้ำใจของวันนี้…?”
หลี่ซุนสังเกตเห็นความแตกต่างในคำพูดของหลูชางเหออย่างชัดเจน
วันนี้เขาทำอะไร?
หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลี่ซุนก็จำได้ทันทีว่าดูเหมือนเขาจะลงทุนกับผู้หญิงในชุดขาวบนยอดเขาซีเฉิน และบุคคลนั้นก็ถูกวางยาพิษในตอนนั้น!
เป็นไปได้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นคือเสิ่นอวี้หลวนในปากของหลูชางเหอ?
หลังคิด
การแสดงออกของหลี่ซุนก็ดูแปลกไปเล็กน้อย ถ้าเขาจำไม่ผิด ดูเหมือนเขาจะเรียกนางว่าศิษย์น้องหญิงในเวลานั้นใช่ไหม?
แต่เนื่องจากนางมีความสามารถ นางปล่อยตัวหลูชางเหอ และทำให้หลูชางเหอเป็นศิษย์ของหอคุมกฎ ไม่ว่าเขาจะมองอย่างไร นางต้องเริ่มต้นด้วยศิษย์หลัก!
จบบทที่ 16
