บทที่ 13 คว่ำมือเปลี่ยนแผ่นดินมนุษย์

เมืองเสวียนจิง ตึกจ้วงหยวน

หมู่นักปราชญ์มารวมตัวกัน ชมตำราโบราณที่ก่อให้เกิดความสั่นสะเทือนไปทั่วใต้หล้าเมื่อไม่นานมานี้

หลังจากที่ตำราโบราณปรากฏโฉมเมื่อสองสามวันก่อน ร้านหนังสือในเมืองก็พิมพ์เพิ่มไม่หยุดหย่อน ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่พอจ่ายให้ความต้องการ

นักปราชญ์ทั้งหลายวันนี้พยายามอย่างยากลำบากถึงได้ซื้อมาได้ไม่กี่ม้วน จึงชวนเพื่อนฝูงมาชื่นชมกัน

"ล้ำเลิศยิ่งนัก เอื้อประโยชน์สรรพสิ่งแต่มิได้แข่งดี วิเศษ ช่างวิเศษนัก!"

"เต๋าให้กำเนิดหนึ่ง หนึ่งให้กำเนิดสอง สองให้กำเนิดสาม สามให้กำเนิดสรรพสิ่ง อ่านแล้วรู้สึกว่ามีความลึกลับมากมาย คัมภีร์นี้ไม่ธรรมดาจริงๆ!"

"ตามความเห็นข้า แค่สามพันคำนี้ ก็คุ้มค่ากับทุกตัวอักษรที่ข้าเคยอ่านมาทั้งหมดแล้ว!"

"ข้าก็รู้สึกเช่นนั้น!"

"ไม่ๆๆ ในสายตาข้า ความวิเศษของ《อี้จิง》ยังอยู่เหนือกว่า《เต๋าเต๋อจิง》เสียอีก แม้ตัวอักษรจะคลุมเครือ แต่ทุกถ้อยคำล้วนเป็นไข่มุก เหมือนห้อมล้อมไปด้วยหลักการสูงสุดของฟ้าดิน"

"ถูกต้อง สวรรค์เคลื่อนไหวไม่หยุดนิ่ง บัณฑิตย่อมเสริมตนเองอย่างไม่หยุดยั้ง! พูดถึงใจพวกเราเลย!"

นักปราชญ์ทั้งหลายอภิปรายอย่างดุเดือด ท่าทางมึนเมาไปกับมัน

พอดีตอนนั้นเอง คนหนึ่งในนั้นพลันถอนหายใจยาว

"คิดไม่ถึงว่าตัวอักษรวิเศษเช่นนี้ กลับถูกฝังอยู่ใต้ดินนับพันปีโดยไม่มีใครได้รู้ พอคิดถึงตรงนี้ทีไร ข้าก็เจ็บปวดราวกับมีอะไรมากัดกินหัวใจ!"

วาจานี้ก็เรียกเสียงเห็นด้วยจากทุกคน

"ใช่แล้ว อาจารย์ข้าสมัยยังมีชีวิตชอบอ่านหนังสือที่สุด หากท่านได้อ่านคัมภีร์เหล่านี้ ไม่รู้จะดีใจสักเพียงใด"

"นักอ่านหนังสือในอดีต ไม่ได้ยลคัมภีร์เหล่านี้ ช่างน่าเสียดายนัก!"

"แต่คัมภีร์เหล่านี้เป็นของคนโบราณจริงหรือ เพราะสงครามทำให้สูญหาย เหลือแต่ฉบับไม่สมบูรณ์ในสุสานเท่านั้น? ข้าเห็นใน《จ้วนจื่อ》《หลุนอวี่》 คนหรือสิ่งของในนั้นล้วนไม่เคยมีบันทึกในพงศาวดารเลย"

เสียงหนึ่งในหมู่คนดังขัดแย้งขึ้นมา

ทุกคนเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วก็ลงข้อสรุปอย่างหนักแน่น

"ต้องเป็นเช่นนั้นแน่ ตัวอักษรเช่นนี้ เป็นไปไม่ได้ที่คนสมัยนี้จะปลอมแปลงได้ พงศาวดารที่มีอยู่ มีประวัติแค่ราวสามพันปี ก่อนสามพันปี ก็แทบไม่มีการบันทึกโดยละเอียดแล้ว คัมภีร์โบราณเหล่านี้คงเป็นผลผลิตของยุคนั้นเป็นแน่"

"ข้าได้ยินมาว่า ตอนที่สำนักเรียนรู้จากบรรพชนเข้าเฝ้าฮ่องเต้ เคยพูดว่า ในสมัยโบราณ มีนักคิดนับร้อยสำนักแข่งกันผลิผล คัมภีร์ที่เกิดขึ้นมากมายดั่งดวงดาวบนฟ้า นับไม่ถ้วน คัมภีร์ไม่กี่ม้วนที่เราได้อ่านนี้ เป็นเพียงส่วนน้อยนิดที่แทบไม่ต้องพูดถึงด้วยซ้ำ"

คำพูดนี้ทำให้ตึกเหล้าเกิดเสียงอุทานทันที

"มีเรื่องเช่นนี้ด้วย!"

"แค่คิดว่ายังมีคัมภีร์อีกมากมายฝังอยู่ใต้ดิน ไม่ได้เห็นแสงตะวัน ข้าก็ปวดร้าวใจจนนอนไม่หลับแล้ว!"

"ไม่รู้ว่าคัมภีร์ที่เหลือจะเป็นเช่นไรกันบ้าง"

...

"แต่ท้ายที่สุด คัมภีร์เหล่านี้ก็ถูกเก็บซ่อนอยู่ในสุสานต่างๆ การที่สำนักเรียนรู้จากบรรพชนจะขุดค้นสุสานกันใหญ่เพื่อตามหาคัมภีร์ที่สูญหาย

จริงๆ แล้วไม่ค่อยเหมาะสมกับคุณธรรมความเป็นมนุษย์เท่าไหร่นัก"

นักปราชญ์หลายคนอยากจะออกเสียงเห็นด้วยตามสัญชาตญาณ แต่พอคิดถึงคัมภีร์มากมายที่ยังรอการขุดค้นอยู่ใต้ดิน น้ำเสียงของพวกเขาก็ไม่ค่อยหนักแน่นเท่าไหร่แล้ว

"ผู้นำสำนักเรียนรู้จากบรรพชนบอกไปแล้วไง ที่พวกเขาทำคือการปกป้อง การขุดค้นเพื่อช่วยเหลือ ไม่ใช่การทำลาย"

"ใช่ ข้าได้ยินว่าทุกครั้งที่พวกเขาขุดสุสาน ไม่เหมือนโจรขุดสุสานที่ชอบทำลายเพื่อเอาเงินทอง แต่จะนำสิ่งของในสุสานออกมาอย่างระมัดระวัง จัดเก็บอย่างเหมาะสมทีละชิ้น ถ้าเสียหาย ยังมีคนรับผิดชอบซ่อมแซมด้วย"

"จริงด้วย ไม่ควรเหมารวมพวกเขากับโจรขุดสุสานง่ายๆ"

อย่างไรก็ตาม ยังคงมีผู้ที่ไม่เห็นด้วยไม่น้อย

"แค่พูดให้ฟังดูดีเท่านั้น มันต่างกันตรงไหน? ใครในที่นี้ไม่มีบรรพบุรุษกัน? ถ้าสุสานบรรพบุรุษถูกขุดแบบนี้ เจ้าจะรู้สึกอย่างไร?"

"เรื่องนี้ไม่ควรเปิดช่องทางโดยเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะสร้างหายนะไม่จบสิ้น พวกเราควรพยายามทัดทาน"

"ถูกต้อง"

...

ยังมีอีกหลายคนที่ไม่ได้แสดงความคิดเห็นของตน ทำหน้าที่เป็นคนกลาง

"เรื่องนี้ฮ่องเต้และขุนนางใหญ่ในราชสำนักต้องตัดสินแน่ พวกเราไม่ต้องไปวิตกจริตมากนัก"

"รอดูไปก่อน รอดูไปก่อน"

...

《เต๋าเต๋อจิง》เผยแพร่ไปทั่วใต้หล้าหลายรอบ ทุกหนแห่งในเสวียนก็เกิดการถกเถียงอย่างดุเดือด

ฉากที่คล้ายกับในตึกจ้วงหยวนวันนี้ มีอยู่นับไม่ถ้วน

หลี่ฟานรู้ว่า การเปลี่ยนความคิดของผู้คนทั่วใต้หล้าในระยะเวลาอันสั้น เป็นไปไม่ได้แน่

แต่นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น

แต่หลี่ฟานไม่ได้กังวลว่างานจะไม่สำเร็จเลยแม้แต่น้อย

ท้ายที่สุดแล้ว ในยุคปัจจุบัน ผู้ที่ครอบครองอำนาจในการกล่าวถ้อยคำคือนักปราชญ์

มีคัมภีร์มากมายเป็นเหยื่อล่อ หลี่ฟานไม่กลัวว่านักปราชญ์เหล่านี้จะไม่ยอมจำนน

นอกจากนี้ หลี่ฟานไม่ได้หวังพึ่งการสนับสนุนจากคนเหล่านี้ แค่พวกเขาไม่กระโดดออกมาคัดค้านก็พอแล้ว

...

ขณะที่กำลังวางแผนครอบครองใต้หล้าอย่างลับๆ หลี่ฟานก็ทำงานส่งเสริมอิทธิพลของสำนักเรียนรู้จากบรรพชนในสังคมมนุษย์ไปด้วย

ปีติ๋งที่หก จักรพรรดิประชวรหนัก นอนป่วยอยู่บนเตียง ไม่มีหมอหลวงคนไหนรักษาได้

จังหวะนั้น สำนักเรียนรู้จากบรรพชนก็ถือยาอายุวัฒนะเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ บอกว่ายานี้ได้มาจากสุสานโบราณ สงสัยว่าเป็นของเหลือทิ้งจากเซียน มีผลทำให้คนตายฟื้นคืนชีพได้ กินเข้าไปอาจแก้อาการโคม่าได้

จักรพรรดิในตอนแรกไม่ได้ใส่ใจ แต่เมื่อร่างกายทรุดลงทุกวัน ใกล้จะถึงอายุขัยแล้ว ก็ได้แต่คิดเอายาไปกินด้วยความหวังสุดท้าย

ใครจะคิดว่ายาอายุวัฒนะนี้ได้ผลจริงๆ ไม่กี่วัน จักรพรรดิก็หายเป็นปกติ

ราชสำนักสะเทือน ขุนนางต่างวิพากษ์วิจารณ์

จักรพรรดิออกคำสั่งเรียกผู้นำสำนักเรียนรู้จากบรรพชนเข้าวัง ไต่ถามเรื่องเซียนอย่างละเอียด นับวันไม่เสด็จออกว่าราชการ

หลังจากนั้น จักรพรรดิเชื่อมั่นในการมีอยู่ของเซียน ลับๆ สั่งให้ทหารคนสนิทให้ความร่วมมือกับสำนักเรียนรู้จากบรรพชน ค้นหาร่องรอยของเซียนตามสุสานโบราณ

ปีติ๋งที่เก้า สำนักเรียนรู้จากบรรพชนจัดนิทรรศการในเมืองเสวียนจิง เชิญขุนนางใหญ่ในราชสำนัก ตระกูลสูงศักดิ์ต่างๆ ในเมืองหลวงมาชม

แม้คนเหล่านี้จะรวยและเห็นอะไรมามาก แต่พอเห็นของล้ำค่าหายากในนิทรรศการ ก็ตะลึงงันหลงใหล ลืมกลับ

หลังจากนั้น สำนักเรียนรู้จากบรรพชนก็เปิดกว้าง ปล่อยให้ชาวบ้านธรรมดาเข้าชมได้หากซื้อบัตร

เมืองเสวียนจิงเกิดความวุ่นวายขึ้นทันที

ผู้คนมากมายต่อแถวยาวเหยียด อยากจะเข้าไปชมของล้ำค่า มีคนเยอะมาก จนทำให้ถนนหนทางในเมืองหลวงติดขัด โชคดีที่ฮ่องเต้ทรงมีพระบัญชา ให้ทหารรักษาการณ์มาช่วยรักษาความสงบ ไม่อย่างนั้นคงเกิดความวุ่นวายมากกว่านี้

ความคึกคักดำเนินไปราวครึ่งเดือน

หลังจากนั้น นิทรรศการไม่เพียงไม่หยุด กลับเดินสายไปจัดตามที่ต่างๆ ทั่วเสวียนจิง

ปีติ๋งที่สิบเอ็ด เมืองเจียงฮว่ายจับกุมแก๊งโจรขุดสุสานเป็นคดีใหญ่ จับกุมผู้ต้องหาได้กว่าร้อยคน

พวกมันลอบขุดสุสานกันใหญ่ในป่าลึก ก่อให้เกิดความเสียหายที่ประเมินค่าไม่ได้

ตามกฎหมาย พวกนี้ต้องโดนลงโทษสถานหนัก

แต่มีผู้ต้องหาจำนวนมาก เกี่ยวพันกว้างขวาง ผู้ว่าการเมืองเจียงฮว่ายหลี่ฟานไม่กล้าตัดสินใจเอง จึงส่งหนังสือเร่งด่วนแปดร้อยลี้เข้าเมืองเสวียนจิง ให้ฮ่องเต้ทรงตัดสิน

มีขุนนางได้รับรายงานแล้วโกรธแค้น ยื่นฎีกาขอให้ลงโทษประหาร

แต่แปลกที่ ขุนนางส่วนใหญ่กลับเงียบไม่พูดอะไร

จักรพรรดิก็กดทับฎีกาทั้งหลายเอาไว้ ไม่แสดงความเห็น

เวลาผ่านไปถึงเดือนหนึ่ง พระบัญชาของฮ่องเต้ก็มาอย่างเชื่องช้า

ไม่ได้ลงโทษประหาร แค่จับไปเป็นทาส กักไว้ในเมืองหลวง

ขุนนางราชสำนักเกือบไม่มีใครยื่นฎีกาคัดค้าน

หลี่ฟานมองดูพระบัญชาแล้วยิ้มเบาๆ รู้ว่ากระแสหลักก่อตัวขึ้นแล้ว