Chapter 17: ไหน ยิ้มหน่อย
Chapter 17: ไหน ยิ้มหน่อย
[จากความไม่พอใจของลั่วเถียนเซียง คะแนน+ 1,000 ]
และเจียงหนานจำได้อย่างแม่นยำ
นี่มัน "ลั่ว" ใน Weibo ตอนนั้นไม่ใช่เหรอ
เขามาจริงๆ ด้วย
เจียงหนานไม่สนใจว่าเขาพาคนมากี่คน
ภูมิหลังอะไร สถานะอะไร
แม้ว่าเขาจะพายอดฝีมือระดับเฮเวนมา พวกเขาจะสามารถทำอะไรได้
ฉันอยู่ยงคงกระพันในขณะที่ยืนอยู่บนแผงลอยนี้
ตอนนี้คงได้ทดสอบค่าธรรมเนียมเสียที
ลั่วเถียนเซียงโกรธมากจนตัวสั่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา "สมกับเป็นพวกตัวตลก แกมันเก่งแต่ปากเท่านั้นแหละ"
“ฉันจะบอกแกไว้ ฉันไม่สนใจว่าแกเป็นใครและความสัมพันธ์ของแกกับจงหยิงเสวี่ยจะเป็นยังไง แต่นับจากนี้ไป จงอยู่ห่างจากเธอซะ”
“ถ้าเป็นฐานะ ฉันมีฐานะ ถ้าเป็นเงินฉันก็มีเยอะ ฉันให้เธอได้ทุกอย่าง ฉันต่างจากแก”
“แกเทียบอะไรกับฉันได้บ้าง”
“หากฉันเห็นแกติดต่อกับเธออีก ฉันจะไม่ยอมให้แกเห็นดวงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้อีกต่อไป”
เจียงหนานขมวดคิ้ว
“เขามาหาจงหยิงเสวี่ย เด็กคนนี้คือใครกัน”
ฉันจำได้ว่าเซี่ยเหยาเคยพูดถึงตอนที่เรากำลังกินข้าวอยู่...
จงหยิงเสวี่ยดูเหมือนจะลำบากใจมาก
ในเมื่อคนที่ทำให้จงหยิงเสวี่ยลำบากใจมาหาเขาถึงที่แบบนี้ ก็ไม่มีเหตุผลใดที่เจียงหนานจะปล่อยเขาไป!
เจียงหนานลูบคางของเขา "พรุ่งนี้ฉันจะไม่เห็นดวงอาทิตย์เลยเหรอ ทำไมล่ะ คุณดูพยากรณ์อากาศมาแล้วหรอ"
“พรุ่งนี้ฝนจะตกสินะ ขอบคุณนะ ฉันจะได้เตรียมร่มไว้พรุ่งนี้”
...
ผู้คนที่เฝ้ามองจากด้านข้างทนไม่ไหวอีกต่อไป!
“อุปส์...”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
“พยากรณ์อากาศว่ะ”
"สุดยอด ฝีปากเขาสุดยอดจริงๆ"
“นี่มันสมองอัจฉริยะชัดๆ”
ห้องถ่ายทอดสดของซูหยวนระเบิดความคิดเห็นเช่นกัน
ลั่วเถียนเซียง กัดฟันด้วยความเกลียดชัง "บ้าเอ้ย พยากรณ์อากาศบ้านแกสิ อยากตายนักใช่มั้ย ก็ได้"
“ไป! พาเขาออกมา ลากมันออกมา ฉันจะทำให้มันพูดไม่ได้อีก”
ชายร่างกำยำสองคนรีบวิ่งไปข้างหน้าราวกับเสือดุร้ายสองตัว
คนหนึ่งคือระดับบรอนซ์เก้าดาว และอีกคนหนึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับซิลเวอร์
แม้ว่าเขาจะไม่สามารถใช้ความสามารถของเขาในที่สาธารณะได้!
แต่สมรรถภาพทางกายของเขาไม่มีใครเทียบได้กับคนทั่วไปอย่างแน่นอน
พลังอันดุเดือดนั้นแผ่ออกมาจากร่างกายพวกเขาจนคนที่เฝ้าดูอยู่นั้นรู้สึกได้อย่างแน่นอน
โดยทั่วไปแล้ว แม้ว่าเจียงหนานจะเป็นแบล็คไอร่อนระดับเก้าดาวและมีพลังอวกาศที่หายาก ประกอบกับการสนับสนุนของยาพลังแต่มันก็จะยังไม่เพียงพอที่จะรับมือกับคนระดับนี้
แต่ประเด็นก็คือตอนนี้เขากำลังยืนอยู่บนผ้าลอยของเขา!
หมัดของชายร่างกำยำทำให้เกิดลมกระโชกแรงขณะที่มันพุ่งตรงไปที่ท้องของเจียงหนานอย่างไร้ปราณี!
เจียงหนานหลบไปด้านข้างคว้าแขนของชายร่างกำยำแล้วดึง!
“กร๊อก!”
เสียงกระดูกเคลื่อนอันคมชัดเพียงพอที่จะทำให้ผู้คนขนลุกได้ดังขึ้น
แรงดึงนั่นทำให้ชายร่างใหญ่เดินโซเซล้มเลยไปข้างหลังเจียงนาน
ชายร่างใหญ่รู้สึกถึงลมร้ายที่พัดมาจากด้านหลังศีรษะของเขา
มันเป็นเจียงหนานหยิบอิฐสีแดงขึ้นมาแล้วทุบมันลงอย่างดุเดือด
ชายร่างใหญ่ที่ตกอยู่ในอันตรายไม่สนใจสิ่งอื่นใด และต้องการใช้ความสามารถในการแปลงร่างอสูรของเขาทันที
แต่การเคลื่อนไหวครั้งนี้ไม่มีประโยชน์
"ผลั้วะ!"
อิฐแดงถูกทุบเป็นชิ้น ๆ และชายร่างใหญ่ก็ล้มลง
ผู้เชี่ยวชาญระดับซิลเวอร์ที่เห็นท่าไม่ดี ดังนั้นเขาจึงต้องการใช้ความสามารถ“น้ำ”ของเขา
ทว่ามันกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เกิดอะไรขึ้น มันไม่เคยเกิดอะไรเช่นนี้มาก่อน!
อย่างไรก็ตามเจียงหนานนั้นได้เขาประชิดตัวเขาและตบเขาเข้าอย่างแรงแล้ว
เจียงหนานเชี่ยวชาญในการต่อสู้แบบประชิดตัวจากระบบทักษะของเขา ดังนั้นเขาจึงหักแขนขาของบุคคลนี้ได้อย่างง่ายดาย
เขายกขาขึ้นและเตะขาอย่างแรง
มีเสียง “กร๊อบ” ดังขึ้นอีกครั้ง และคนที่ได้ยินต่างก็สั่นสะท้าน
ชายร่างใหญ่สองคนล้มลงกับพื้นแบบไปนั้น
พวกเขาเหงื่อออกเพราะความเจ็บปวด
เจียงหนานดูเหมือนจะเริ่มจริงจัง และใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึม!
เขาตั้งท่าและโบกมือ "ต้องเขามาอีกสักสิบคนนะ!"
ผู้ที่เฝ้าดูอยู่ถึงกับตะลึง!
“เยว่... เยว่เหวิน อาจารย์เยว่ นั่นใช่คุณหรือเปล่า” (หมายเหตุ : ปรมาจารย์ยิปมัน)
“สิบ สิบคนหรอ ตอนนี้เหลือเพียงเก้าคนเท่านั้น...”
“โห... เขาอายุเท่าไหร่นะ”
“เขาแข็งแกร่งขนาดนี้เลยหรอ”
[จากความไม่พอใจของลั่วเถียนเซียง คะแนน + 1,000!]
“แก... เป็นไปได้ยังไง แกเป็นเพียงแบล็กไอรอนเก้าดาว แก…”
สมองของลั่วเถียนเซียงกำลังทึ่ง
คนที่เพิ่งขึ้นพุ่งเข้าไปคือนักสู้จิตวิญญาณระดับซิลเวอร์ที่สามารถใช้ความสามารถน้ำของเขาเพื่อตัดแผ่นเหล็กได้
แต่เขากลับถูกกระแทกล้มลงไปแบบนั้น
เขาไม่มีโอกาสได้ใช้ความสามารถของเขาด้วยซ้ำ
เขาแข็งแกร่งมากแต่เขาก็ออกมาตั้งแผงขายของงั้นหรอ
เขาเป็นแค่นักเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายแห่งแรกของเมืองเจียงเองไม่ใช่หรอ
เจียงหนานเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "แบล็กไอรอนน่ะใช่ แต่ไอรอนของฉันนะมันเหล็กอุกกาบาตน่ะ รู้เอาไว้ซะนะ!"
ตราบใดที่สถานการณ์ยังคงเป็นแบบนี้ แม้ว่าจะเป็นผู้เชี่ยวชาญที่สูงกว่าซิลเวอร์ เขาก็ไม่สนใจ
“นายน้อยลั่วระวังด้วย เด็กคนนี้มันเจ้าเล่ห์ ฉันเกรงว่ามันน่าจะเป็นเพราะความสามารถอวกาศของเขา”
“อย่าเข้าใกล้เขาง่ายๆ นะ ไม่อย่างนั้น ฉันเกรงว่าเราจะปกป้องคุณไม่ได้...”
ลั่วเถียนเซียงมีสีหน้าดุร้ายบนมากยิ่งขึ้น "ฉันไม่สน! พวกคุณทุกคนโจมตีเข้าไป ฉันอยากรู้ว่าเขาจะต้านทานได้นานแค่ไหนกันเชียว!"
แต่ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนว่า "ถ้าโจมตีอีก ฉันจะแจ้งตำรวจ"
“นักสู้จิตวิญญาณมาทำแบบนี้ในสาธารณะได้ยังไง ช่างกล้าจริงๆ”
ซูหยวน ยังขัดจังหวะว่า “ฉันมีชาวเน็ตดูอยู่เยอะมากนะ”
"มันคงไม่ดีที่จะเผยแพร่สิ่งนี้ไปมากกว่านี้หรอกใช่มั้ย"
เจียงหนานช่วยให้เขาเพิ่มจำนวนผู้ชมได้มาก ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถยืนดูเฉยๆ ได้
ลั่วเถียนเซียงกัดฟันด้วยความเกลียดชัง!
แม้ว่าตระกูลลั่วของเขาจะแข็งแกร่ง แต่พวกเขาก็ไม่สามารถเข้าถึงสวรรค์ได้
อย่างไรก็ตาม ในยุคนี้ มันเป็นข้อห้ามสำหรับนักสู้จิตวิญญาณที่จะเคลื่อนไหวในที่สาธารณะแบบไม่เป็นทางการแบบนี้
ประเทศจีนได้ใช้ความพยายามอย่างมากในการรักษาเสถียรภาพของสังคมในยุคของการฟื้นฟูพลังงานทางจิตวิญญาณนี้
ยิ่งไปกว่านั้น มีผู้คนมากมายในตลาดกลางคืนของเมืองเจียง และพวกเขาทั้งหมดก็เห็นเหตุการณ์ได้อย่างชัดเจน!
หากมีสิ่งใดเกิดขึ้นจริง ครอบครัวลั่วของเขาจะโดนกระแสสังคมถาโถมและประสบความสูญเสียครั้งใหญ่
“รอก่อนเถอะ ฉันจะทำให้แกเข้าใจว่าแกคิดผิดที่มาเล่นกับฉันจนอยากหนีไปตายให้พ้นๆ เชื่อฉันสิ ฉันมีพลังจะทำแบบนั้น” ลั่วเถียนเซียงพูดอย่างเกลียดชัง
เจียงหนานเยาะเย้ย "มีแต่หมาเท่านั้นที่เห่าแต่ไม่กัด"
"แก..."
"ไปกันเถอะ"
ลั่วเถียนเซียงกระแทกโทรศัพท์ของเขาลงบนพื้นแล้วหันกลับไป
โทรศัพท์เครื่องนั้นถูกเปลี่ยนในตอนเช้า และกลายเป็นว่าโทรศัพท์สองนั้นเสียไปภายในหนึ่งวัน...
ทั้งหมดเป็นเพราะเจียงหนาน!
จู่ๆ เจียงหนานก็รีบตะโกนออกมาว่า "อย่ารีบสิ"
ขณะที่เขาพูด เขาก็เริ่มปิดแผงลอย
เมื่อไปถึงทางเข้าตลาดกลางคืน พวกเขาก็ออกไปแล้ว!
“เดี๋ยวก่อน เกิดอะไรขึ้น? เจ้าของร้านไล่ตามเขาไปงั้นหรอ?”
..
เมื่อมองดูเสียงเดินเครื่องคำรามและการเร่งความเร็วของรถลินคอล์นสุดหรู เจียงหนานหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วก็เคลื่อนย้ายตัวเองไปอย่างรวดเร็ว
ภายในลินคอล์น ลั่วเถียนเซียงมีใบหน้าที่มืดมนและมีแก้วแชมเปญอยู่ในมือ
ในช่วงเวลาถัดมา จู่ๆ เจียงหนานก็ปรากฏตัวเข้าไปในรถและวางแขนของเขาพาดไว้บนไหล่ของลั่วเถียนเซียง
ลั่วเถียนเซียงสะดุ้ง เขาหวาดกลัวมากจนดวงตาของเขาแทบจะถลนออกมา แก้วแชมเปญหกลงบนกางเกงของเขาโดยตรง!
"อ๊ากอะไรวะ แก..."
เจียงหนานยกโทรศัพท์ขึ้น "ไหน ยิ้มหน่อย"
ขณะที่เขาพูด เขาก็กอดลั่วเถียนเซียงและเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ยอดเยี่ยม
“แชะ!”
เมื่อเสียงชัตเตอร์ของกล้องสิ้นสุดลงเจียงหนานก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว!
คนขับลินคอล์นตกใจกับเหตุการณ์กะทันหันจึงเบรกกะทันหัน!
เนื่องจากความเฉื่อยจากการเบรค ก้นของลั่วเถียนเซียงที่เพิ่งเปียกไวน์ก็ไร้ซึ่งแรงต้านกับเบาะ และหัวของเขาพุ่งสอดเข้าไปในตู้ไวน์โดยตรง
เศษแก้ว และไวน์กระจายไปทั่วทุกที่
“โครม!”
แลนด์โรวเวอร์ที่ตามหลังมาหักหลบไม่ทันและชนก้นพวกเขา
ลั่วเถียนเซียงที่เพิ่งดึงศีรษะออกมา ยังไม่มีเวลาที่จะหายใจ...
ตู้ไวน์นั่นล้มทับเขาทันที
"ฮ่าๆๆ"
เจียงหนานขำในขณะที่กำลังเดินกลับบ้านพร้อมดูรูปถ่ายในโทรศัพท์ของเขา
ในภาพเจียงหนานมีรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของเขา และลั่วเถียนเซียงที่ก็หวาดกลัวจนดวงตาของเขาแทบจะหลุดออกมา และร่างกายของเขาก็เปียกโชก...
“ดูไม่จืดเลย!”
