ระบบลงทุนโหดสุดในปฐพี บทที่ 6 : ช่างโหดเหี้ยมจริงๆ!
บทที่ 6 : ช่างโหดเหี้ยมจริงๆ!
“ใคร?”
ได้ยินเสียง
ไป่เฉาเว่ยหันศีรษะและมองไปในทิศทางที่เสียงนั้นดังมา
เมื่อเขาเห็นผู้มาเยือน
ดวงตาก็หดแคบลง
“หลี่ซุน!”
ไป่เฉาเว่ยเค้นคำสองคำออกมาจากช่องว่างระหว่างฟันของเขา
ชื่อเสียงของหลี่ซุนเปรียบเสมือนฟ้าร้อง อีกฝ่ายเริ่มต้นช้ากว่าเขาสองปี แต่พื้นฐานการฝึกตนในเวลานี้ก็ยังตามทันเขาอยู่
อาจจะดีกว่าเล็กน้อยด้วยซ้ำ
หลังจากนั้น
ชื่อของอัจฉริยะไม่ได้มีไว้เฉยๆ
สิทธิพิเศษของอัจฉริยะคือการท้าทายด้วยการก้าวกระโดด ไป่เฉาเว่ยคิดกับตัวเองว่าในการต่อสู้ระดับเดียวกับหลี่ซุน โอกาสในการชนะของเขามีน้อยมาก
มีความเป็นไปได้มากกว่าว่ามันจะเป็นความพ่ายแพ้!
“นั่นคือศิษย์พี่หลี่ซุน!”
“ข้าไม่ได้คาดหวังว่าศิษย์พี่หลี่ซุนจะปรากฏตัวในวันนี้ เป็นไปได้ไหมว่าเขามาเพื่อช่วยศิษย์น้องเย่ฮั่นคนนี้เป็นพิเศษ”
“ศิษย์พี่หลี่ซุนมีความสามารถในการเป็นศิษย์นิกายชั้นในได้ 100% เมื่อมีเขาอยู่ที่นี่ในวันนี้ ไป่เฉาเว่ยจะไม่กล้าที่จะอวดดีไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม!”
“มันยากที่จะพูด ท้ายที่สุดแล้ว ศิษย์พี่หลี่ซุนไม่ใช่ศิษย์นิกายชั้นใน และเบื้องหลังไป่เฉาเว่ยคนนี้ เป็นศิษย์นิกายชั้นในอย่างแท้จริง!”
....
การปรากฏตัวของหลี่ซุน
ทำให้ดวงตาของศิษย์นิกายชั้นนอกหลายคนในระยะไกลสว่างขึ้น
แม้แต่เย่ฮั่นที่ถูกไป่เฉาเว่ยจับไว้ ก็ยังลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก และมีความหวังในดวงตาของเขาเมื่อเขามองไปที่หลี่ซุน
ในตอนนี้
คนเดียวที่สามารถช่วยเขาได้คือหลี่ซุนซึ่งอยู่ตรงหน้าเขา
“เจ้าอยากช่วยเขารึ?”
ดวงตาของไป่เฉาเว่ยหรี่ลง และทั้งคนก็มีบรรยากาศที่อันตรายออกมา เขามองไปที่หลี่ซุน จากนั้นก็ขยิบตาให้ลูกน้องที่อยู่ข้างๆ เขาโดยไม่ตั้งใจ
คนเดียว เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลี่ซุนอย่างแน่นอน
แต่แล้วลูกน้องที่อยู่ข้างๆ ล่ะ?
เขาและหลี่ซุนต่างก็อยู่ในขั้นที่สิบ แม้ว่าเขาจะไม่ดีเท่าหลี่ซุน แต่ความแตกต่างก็ไม่ควรใหญ่โตตราบใดที่เขาพัวพันและเพิ่มความช่วยเหลือจากคนของเขาเอง
การเอาชนะหลี่ซุนในวันนี้ก็ไม่ใช่เรื่องยาก
“อืม”
หลี่ซุนพยักหน้าและเดินมาข้างหน้าต่อไป ไม่รีบร้อนหรือช้า และในไม่ช้าก็มาถึงภายในระยะร้อยเมตรจากอีกฝ่ายและกล่าวในขณะที่เขาเดิน “ปล่อยเขาไป ข้าปล่อยให้เจ้าออกไปอย่างปลอดภัยในวันนี้”
“ฮ่าๆๆๆ!”
ไป่เฉาเว่ยดูเหมือนจะได้ยินเรื่องตลกใหญ่ๆ ด้วยเสียงหัวเราะของเขา เขามองดูหลี่ซุนด้วยความบ้าคลั่งเล็กน้อยและสายตาที่เย็นชา ก่อนกล่าวทีละคำ
“ถ้าข้าไม่ทำล่ะ?”
“ถ้าอย่างนั้นข้าก็ต้องลงมือ!”
หลังเสียง
หลี่ซุนก้าวไปอีกก้าว ก้าวง่ายๆ นี้ แต่เกินกว่าความเข้าใจของโลก ก่อนที่เสียงฝีเท้าจะจบลง ร่างของหลี่ซุนก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าศิษย์นิกายชั้นนอก
เตะออก!
บูม!
ความเร็วนั้นเร็วเกินไป และไม่มีใครเห็นว่าหลี่ซุนมาถึงศิษย์นิกายชั้นนอกได้อย่างไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าหลี่ซุนเคลื่อนไหวอย่างไร
ได้ยินเพียงเสียงกระแทกทื่อๆ พร้อมด้วยเสียงกระดูกแตกที่คมชัด
แกร่ก!
ศิษย์นิกายชั้นนอกกรีดร้องและร่างนั้นก็ปลิวออกไป
ศิษย์นิกายชั้นนอกที่กำลังเฝ้าดูต่างลืมตาขึ้นทีละคนด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ
“เป็นไปได้ยังไง?”
“คนๆ นั้นตอนนี้อยู่ในขั้นที่แปดแล้ว เขาจะเผชิญหน้ากับศิษย์พี่หลี่ซุนได้อย่างไรโดยปราศจากการต่อต้านใดๆ เลย?”
“เป็นไปได้ไหมว่า... ศิษย์พี่หลี่ซุนได้ก้าวเข้าสู่ระดับกำเนิดปราณแล้ว?”
....
เมื่อเทียบกับความตกใจของคนอื่นๆ
หัวใจของไป่เฉาเว่ยเคร่งขรึมมากขึ้น
ความเร็วของหลี่ซุนเร็วเกินไป และไม่มีการเตือนถึงการกระทำของเขา เขาจับจ้องไปที่คู่ต่อสู้ และเขาไม่ได้สังเกตเห็นวิถีการกระทำของหลี่ซุน
สิ่งนี้แสดงถึงอะไร?
เป็นตัวแทนของความแข็งแกร่งของหลี่ซุน มันเหนือกว่าเขาโดยสิ้นเชิง!
“ลงมือด้วยกัน!”
ไป่เฉาเว่ยทิ้งเย่ฮั่นในมือของเขา คำรามด้วยความโกรธ และรีบพุ่งไปหาหลี่ซุนก่อน ฝ่ามือของเขาเปล่งประกายด้วยแสงคล้ายหยกสีขาว
“ฝ่ามือหยกทลาย!”
ทักษะขั้นต่ำระดับสีเหลือง
ถ้าฝึกฝนถึงระดับความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ มีพลังในการเปิดภูเขาและทลายหิน!
ในตอนนี้ ไป่เฉาเว่ยได้ใช้แล้ว และก่อนที่คนจะไปถึง ฝ่ามือก็ไปถึงก่อน โดยนำควันและฝุ่นขึ้นมา
ข้างๆ เขา
ศิษย์นิกายชั้นนอกที่เหลือเพียงหกคนในขณะนี้ใช้ทักษะการต่อสู้ของตัวเองได้โจมตีหลี่ซุนจากทิศทางที่ต่างกัน
ขั้นที่สิบของระดับหลอมกาย บวกกับขั้นที่ห้าหรือการดำรงอยู่มากกว่านั้น เพื่อจัดการกับบุคคลคนเดียวกันร่วมกัน แม้แต่ขั้นที่สิบของระดับหลอมกายที่แข็งแกร่ง จะต้องบาดเจ็บอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ศิษย์พี่หลี่ซุนสับสนมากเกินไป”
“ทำไมเขาไม่คว้าโอกาสและจัดการผู้ช่วยของไป่เฉาเว่ยหลายคนล่ะ”
เมื่อผู้เห็นเหตุการณ์จากระยะไกลต่างพากันเหงื่อออกเพื่อหลี่ซุน
หลี่ซุนเคลื่อนไหว
เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นแล้วชี้มันไปเหมือนดาบ ความว่างเปล่ากวาดไปทั่ว และแสงดาบที่สดใสก็บานออกมาจากปลายนิ้วของเขา จากนั้นก็กางออก!
ฟูม!
แสงดาบเป็นเหมือนสายรุ้ง
ส่องสว่างไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืนภายในระยะสิบเมตร สว่างราวกับกลางวัน
“ระดับกำเนิดปราณ!”
ไป่เฉาเว่ยส่งเสียงคำรามในใจ เขาต้องการถอยกลับ แต่มันก็สายเกินไป แสงดาบขยายรูม่านตาของเขาอย่างรวดเร็ว
ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!
ดอกไม้เลือดบานดอกแล้วดอกเล่าในท้องฟ้ายามค่ำคืน คนทั้งเจ็ดที่ปิดล้อมหลี่ซุนส่งเสียงครวญครางและปลิวออกไป
ไม่นานนัก
เสียงกรีดร้องก็ดังก้องไปทั่วป่า
“อ๊าก! มือข้า!”
“เขาตัดมือข้าจริงๆ!”
“ช่างโหดเหี้ยมจริงๆ!”
ในตอนนี้
คนทั้งเจ็ดที่ปิดล้อมหลี่ซุนต่างกุมข้อมือขวาที่ว่างเปล่าของตนไว้ โดยมีสีหน้าเจ็บปวดบนใบหน้า ที่เท้าของแต่ละคนมีมือที่ถูกตัดขาดนอนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ
แม้ว่าจะมีการกล่าวกันว่าโลกแห่งการฝึกตนนั้นแข็งแกร่งพอที่แขนขาที่ถูกตัดขาดจะงอกใหม่ แต่วิธีนี้ก็เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสามารถเข้าถึงได้ในปัจจุบัน
มือขาด
ไม่มีทางฟื้นตัวได้!
“ยังไม่ออกไปอีกรึ?”
หลี่ซุนกล่าวอย่างเย็นชา
ไป่เฉาเว่ยมองไปที่หลี่ซุน และเปิดปากของเขา เขาต้องการพูดอะไรที่โหดร้าย แต่เมื่อนึกถึงความแข็งแกร่งระดับกำเนิดปราณของอีกฝ่าย เขาก็ทำได้เพียงกลืนคำพูดเข้าปากของเขาเท่านั้น
หลังจากถือมันอยู่นาน เขาก็กล่าวได้เพียงคำเดียว
“ไป!”
หลังจบ
เขาพาลูกน้องของเขาแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของไป่เฉาเว่ยและคนอื่นๆ หลี่ซุนก็ถอนสายตาออกไป เขาไม่ได้เลือกที่จะฆ่าคนเหล่านี้ มันไม่จำเป็น ท้ายที่สุดแล้ว นิกายซวนหยางก็ห้ามไม่ให้มีการกินเนื้อคน (ฆ่ากันเอง)
และไม่ไกลนักก็ยังมีผู้คนเฝ้าดูอยู่มากมาย
ไม่ฆ่าหรือฆ่าพวกเขาทั้งหมด ถ้าเขาฆ่าพวกเขาทั้งหมด การเคลื่อนไหวก็จะใหญ่เกินไป แม้ว่าเขาจะเป็นจุดสูงสุดของระดับกำเนิดปราณ แต่มันก็ไม่สามารถรักษาเขาไว้ได้เลย
สำหรับเรื่องนี้ เป็นเพราะเขามาลงทุนในเย่ฮั่นเป็นหลัก ตราบใดที่เย่ฮั่นสบายดี นั่นก็เพียงพอแล้ว
แน่นอนว่า
มีจุดสำคัญอีกประการหนึ่ง
นั่นคือเย่ฮั่น แซ่ของอีกฝ่ายคือเย่!
ในโลกแฟนตาซี ชายหนุ่มแซ่เย่ยังพูดบางอย่างเช่นการนัดหมายสามปี ซึ่งเทียบเท่ากับบุคคลหนึ่งคนที่ครอบครองรัศมีของตัวเอก
แน่นอนว่า ไป่เฉาเว่ยและคนอื่นๆ โดยพื้นฐานแล้วเป็นตัวประกอบเหมือนกัน
“ศิษย์น้องเย่ อาการบาดเจ็บของเจ้าเป็นยังไงบ้าง?”
หลี่ซุนเดินมาที่ด้านข้างของเย่ฮั่นด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา และถามอย่างเมตตา
จบบทที่ 6
