บทที่ 94 ดูดี (2)

หลังเที่ยงคืนเสิ่นเยว่ก็ยังไม่ได้นอน

นางดื่มชาเข้มข้นเพื่อความกระปรี้กระเปร่า

เมื่อเกือบฟ้าสางถึงเขียนอักษรตัวสุดท้ายเสร็จ นางง่วงจนแทบไม่ไหวแล้ว

เมื่อดูเวลา สามารถไปอี้กว่านสายสักหน่อยได้ เสิ่นเยว่ลุกขึ้นแล้วเดินไปนอนบนตั่งตัวเล็กที่อยู่ใกล้ ในตอนที่ท่านป้ามาเรียกนาง นางถึงรู้ว่าตนหลับไปจนถึงประมาณยามซื่อ

นางเป็นคนรักษาเวลาแทบจะทุกครั้ง น้อยครั้งที่จะไปสาย

เพราะส่วนมากนางจะอยู่กับเด็ก จึงต้องสร้างแนวคิดการรักษาเวลาให้กับเด็กตั้งแต่ยังเล็ก เช่นนั้นคนรอบข้างของเด็กๆ จะต้องปฏิบัติตนให้เป็นตัวอย่าง เด็กๆ ถึงจะรู้สึกว่ามีความสำคัญมาก

ตอนนี้สายแล้ว เสิ่นเยว่ทำทรงผมที่ตนเชี่ยวชำนาญในการทำ แต่ท่านป้าซักเสื้อผ้าเมื่อวานที่นางนำกลับมาด้วยหมดแล้ว นางทำได้เพียงเลือกเสื้อผ้าที่สีไม่ฉูดฉาดมากนักจากกองเสื้อผ้าใหม่ที่ท่านป้าให้นาง ท้ายสุดก็แต่งหน้าเรียบๆ อีกเล็กน้อย

"อ้าว~" เหลียงเย่พูดได้เพียงคำเดียวก็ถูกเสิ่นเยว่ลากออกจากเรือนด้วยกัน

เมืองตานเฉิงไม่ใหญ่ ทว่าคนสัญจรไปมามีมาก ทั้งสองเดินไปย่อมเร็วกว่านั่งรถม้า

เมื่อคืนเดินเล่นในเมืองตานเฉิงกับท่านลุง เหลียงเย่ และหานเซิงไปแล้ว ทว่าภาพบรรยากาศตอนกลางวันและกลางคืนของเมืองตานเฉิงแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง หากเหลียงเย่ไม่คอยนำทางอยู่ข้างหน้า นางคงไม่รู้ว่าเมื่อคืนในตอนที่เดินย่อยอาหารก็เคยมาที่ตรงนี้

เมื่อเดินมาถึงอี้กว่าน เจ้าหน้าที่ที่เฝ้าอยู่ด้านหน้าอี้กว่านก็เดินเข้ามาหา "คุณชายเหลียง?" เจ้าหน้าที่อี้กว่านรู้ว่าเหลียงเย่เป็นลูกชายของเหลียงโหย่วเหวยหรือที่ปรึกษาเหลียง แต่วันนี้ที่อี้กว่านมีแขกพิเศษมา ทำให้เจ้าหน้าที่ที่คอยเฝ้าอยู่ไม่กล้าสะเพร่า "วันนี้มีแขกคนพิเศษอยู่ คุณชายเหลียงมาเพราะมีธุระหรือขอรับ?"

เจ้าหน้าที่ถามถึงจุดประสงค์อย่างชัดเจน

เหลียงเย่กำลังจะเอ่ยปาก ประจวบเหมาะที่เห็นเย่จื่อเดินออกมาจากข้างใน น่าจะมีธุระข้างนอก

เย่จื่อเห็นเสิ่นเยว่จึงรีบร้อนยกมือคารวะ "แม่นางเสิ่น" เจ้าหน้าที่อี้กว่านตกตะลึงเล็กน้อย เมื่อวานคล้ายกับจะไม่เห็นแม่นางเสิ่นท่านนี้ แต่ดูจากความเคารพที่องครักษ์จวนอ๋องมีต่อนาง ชั่วขณะนั้นจึงทำอะไรไม่ถูก

เย่จื่อกล่าว "แม่นางเสิ่นเป็นคนของจวนอ๋อง"

เจ้าหน้าที่อี้กว่านรีบร้อนกล่าว "แม่นางเสิ่น เสียมารยาทแล้ว"

เสิ่นเยว่ยิ้มเล็กน้อย

ธุระของเย่จื่อน่าจะไม่เร่งด่วน จึงหยุดแล้วเดินนำเสิ่นเยว่และเหลียงเย่เข้าไปข้างใน

"ท่านอ๋องอยู่หรือไม่?" เสิ่นเยว่ถาม

นางมาเพื่อพบกับชงชิงและเด็กๆ ที่จริงหากจัวหย่วนไม่อยู่คงดี โดยเฉพาะเรื่องเมื่อวาน เขาไม่อยู่ก็ยิ่งดี แต่เหลียงเย่มาเพื่อพบและกล่าวขอบคุณจัวหย่วน

เย่จื่อยิ้มพลางกล่าว "ท่านอ๋องอยู่ขอรับ กำลังอยู่กับคุณชายคุณหนู!"

เสิ่นเยว่ "..."

ชงชิงกำลังพาเด็กๆ ทำงานประดิษฐ์ที่ห้องชั้นนอกของเรือน วันนี้ประดิษฐ์ผีเสื้อ เด็กๆ รู้สึกสนใจเป็นอย่างยิ่ง จัวหย่วนมองงานประดิษฐ์ผีเสื้อในมืออย่างเหม่อลอย คล้ายจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สายตามองนาฬิกาน้ำทองแดงเป็นระยะ

ผ่านยามซื่อแล้ว

สายตาเขาดูไม่ค่อยพอใจและไม่รู้สึกสนใจรอบข้างสักเท่าไร เสี่ยวชีถามเขาว่าสีนี้ดูดีหรือไม่?

เขาตอบว่าดูดี เสี่ยวชีจึงลงมือทำต่อด้วยความสนุกสนาน ทว่าเขากลับนึกอะไรขึ้นได้บางอย่าง เขาเหม่อลอยเล็กน้อย—หรือว่าเพราะเมื่อวานเขาหยอกล้อมากเกินไปหน่อย นางจึงโกรธ?

จัวหย่วนรู้สึกตกใจเล็กน้อย

นางนิสัยดี มีความอดทนต่อคนรอบข้าง คล้ายกับว่าเขาจะไม่เคยเห็นนางโกรธมาก่อน ทันใดนั้นเขาก็ขมวดคิ้วและนึกถึงสีหน้าตกตะลึงทำอะไรไม่ถูกของเสิ่นเยว่ รวมถึงเสียง ‘หา’ นั่น เขาอดหัวเราะไม่ได้เล็กน้อย แล้วสุดท้ายก็หัวเราะออกมาจริงๆ

ที่หน้าโต๊ะ สายตาทุกคู่ของเด็กๆ มองมาที่เขาอย่างพร้อมเพรียง

จัวหย่วนชะงักไป นึกขึ้นได้ว่าตนหัวเราะออกเสียง จึงกระแอมออกมาสองครั้งในทันทีแล้วทำกลบเกลื่อน

มีเพียงอาซื่อที่ยังมองเขา จัวหย่วนทำได้แค่เดินไปหา แสร้งทำเป็นออกแบบงานประดิษฐ์ให้เขา "ให้ข้าดูหน่อย ปีกผีเสื้อของเจ้าจะติดอย่างไร?"

อาซื่อถอนหายใจ "เหตุใดท่านต้องเลียนแบบการพูดเช่นอาเยว่?"

จัวหย่วน "..."