บทที่ 16

เสียงโวยวายจากชั้นบนยังคงดังไม่หยุดทันใดนั้นเฉินฮั่นก็ได้ยินเสียงของหวงซานซานเพื่อนสนิทของเสี่ยวหยูหยาน

"หยูหยาน รีบขอโทษคุณชายป๋ายซะตระกูลป๋ายเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของจีหนานเฉิงตระกูลเสี่ยวเพิ่งจะฟื้นฟูกับมาเราไม่สามารถไปขัดแย้งกับตระกูลป๋ายได้"

หวงซานซานสวมชุดสีเหลืองรีบร้อนเอ่ยปากเตือน

สำหรับงานเลี้ยงครั้งนี้หวงซานซานตั้งใจจะแนะนำเสี่ยวหยูหยานให้กับบุตรชายหลายๆคนของตระกูลต่างๆในเมืองจีหนานเฉิงด้วยความงดงามของเสี่ยวหยูหยานย่อมได้รับความสนใจจากหลายคนอย่างแน่นอนแต่ใครจะคาดคิดว่าเสี่ยวหยูหยานจะปฏิเสธโดยตรงว่านางนั้นมีสามีอยู่แล้วเเละไม่ประสงค์จะรับน้ำใจของคุณชายป๋ายอี๋ คำพูดนั้นราวกับสายฟ้าฟาดกลางใจหวงซานซานเธอไม่คิดว่าเสี่ยวหยูหยานจะพูดแบบนั้น

ประกายไฟแห่งความโกรธลุกโชนในดวงตาของคุณชายป๋าย ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความไม่พอใจ คำพูดของเสี่ยวหยูหยาน เปรียบเสมือนเพลิงเผาที่ทิ้งความอับอายและความโกรธไว้ให้เขา

หวงซานซาน มองดูสถานการณ์ด้วยความกังวล เธอรู้ดีว่าตระกูลป๋าย นั้นยิ่งใหญ่เพียงใด ตระกูลเสี่ยว เปรียบเสมือนผีเสื้อน้อย เมื่อเทียบกับมังกรอย่างตระกูลป๋าย การต่อต้านตระกูลป๋าย หมายถึงการท้าทายกับความตาย

"ซานซาน" เสี่ยวหยูหยาน พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ฉันเคยบอกเธอแล้วว่า ฉันมีสามีอยู่แล้ว และฉันไม่มีวันยอมเป็นนางบำเรอของใคร!"

"หยูหยาน เธอคิดอะไรอยู่!" หวงซานซาน ตะโกน

"เธอทุ่มเทให้กับตระกูลเสี่ยวมาตลอด เธอรู้ดีว่าตระกูลของเรากำลังตกอยู่ในอันตราย เฉินฮั่น เขาช่วยอะไรเธอได้บ้าง เขาไม่มีทางเทียบเท่าท่านป๋ายหยี่กงจื๊อ บุรุษผู้ทรงอิทธิพลในเมืองจีหนานเฉิง เขาสามารถช่วยฟื้นฟูตระกูลเสี่ยว และนำพาตระกูลของเราไปสู่อนาคตที่สดใส!"

เสี่ยวหยูหยาน กัดริมฝีปาก หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความขัดแย้ง เธอไม่อยากทรยศต่อเฉินฮั่นสามีที่เธอรัก แต่เธอไม่อยากเห็นตระกูลเสี่ยว ล่มสลายไปต่อหน้าต่อตาเธอ

รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเหล่าผู้ร่วมโต๊ะอาหาร ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความดูถูก สถานการณ์อันเลวร้ายของตระกูลเสี่ยว กลายเป็นเรื่องสนุกสนานสำหรับพวกเขา แม้จะรู้ดีว่าเสี่ยวหยูหยานมีสามีอยู่แล้ว แต่พวกเขาก็ไม่คิดจะเกรงใจ

"ผู้หญิงที่มีสามีแล้ว รสชาติน่าจะไม่เลวร้าย" หนึ่งในนั้นพูดจาหยาบคาย รอยยิ้มเจ้าชู้ปรากฏบนใบหน้า

เสี่ยวหยูหยานกำมือแน่น เเล้วมองไปที่หวงซานซาน พยายามจะระงับความโกรธ "หวงซานซาน ฉันจะบอกเธอเป็นครั้งสุดท้าย เป็นไปไม่ได้ที่ข้าเสี่ยวหยูหยานคนนี้จะทำเรื่องเลวทรามเช่นนั้นเพื่อผลประโยชน์!"

สีหน้าของหวงซานซานแย่ลงทันที เธอคิดว่าวิกฤตของตระกูลเสี่ยวครั้งนี้อาจจะทำให้เสี่ยวหยูหยานมองเห็นความไร้ประโยชน์ของเฉินฮั่นและหันมาพึ่งพาตระกูลป๋าย แต่เธอไม่คิดว่าเสี่ยวหยูหยานจะดื้อรั้น ไม่ยอมก้มหัวให้ แถมยังไปล่วงเกินลูกชายของตระกูลป๋าย กับยอมที่จะทิ้งโอกาสที่จะพลิกชะตาตระกูลเสี่ยว ?

"ช่างเป็นเรื่องน่าสมเพช เจ้าเสี่ยวหยูหยานช่างเย่อหยิ่งเสียจริง ถ้าหากคุณชายปรารถนาตัวเจ้า เจ้าคิดว่าเจ้ายังมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธหรือ?" ป๋ายหยี่เย้ยหยัน ในสายตาของเขา ตระกูลเสี่ยวนั้นมีขนาดเล็กราวกับมด การที่จะเอาตัวเสี่ยวหยูหยานไป สำหรับเขาแล้วนั้นง่ายยิ่งกว่าง่าย

เสี่ยวหยูหยานกำหมัดเเนน เขาคือลูกชายคนโตของตระกูลป๋าย เธอไม่สามารถสร้างศัตรูให้กับตระกูลเสี่ยวได้อีกแล้ว

"ลูกชายคนโตของตระกูลป๋าย  เมืองจีหนานเฉิงนี้ ไร้ความสามารถขนาดนั้นเลยรึ ที่แม้แต่สตรีที่มีสามีแล้วอย่างเสี่ยวหยูหยาน ยังต้องมาหมายปอง"

เสียงตะโกน "ใคร?" ดังก้องขึ้น ทำให้คุณชายป๋ายและคนอื่น ๆ หันไปมอง เห็นเฉินฮั่นที่เดินเข้ามาอย่างช้า ๆ แล้วตรงไปที่ เสี่ยวหยูหยาน

ก่อนที่เสี่ยวหยูหยานจะเอ่ยปาก เฉินฮั่นก็โอบเอวเสี่ยวหยูหยานไว้ สายตามองไปทั่ว เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "เมียจ๋า ไปกันเถอะ"

ทุกคนต่างแสดงสีหน้าแปลกใจ

"หยุดนะ! เจ้าคิดว่าจะกลับออกไปได้?" ป๋ายหยี่ขบกรามแน่น เอ่ยเสียงดัง

"คิดว่าข้าคุณชายป๋ายหยี่เป็นคนใจดี เเล้วอยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป?"

เห็นป๋ายหยี่โมโห หวงซานซานรีบเอ่ยแทรก

"เฉินฮั่น! ไอ้คนไร้ประโยชน์ ปล่อยหยูหยานนะ! ถ้าไม่ใช่แก หยูหยานจะปฏิเสธท่านป๋ายหยี่ได้ยังไง แกมันเป็นภาระของตระกูลเสี่ยว หัดเจียมตัวเอง เเล้วก็รีบ ๆ เผ่นออกไปซะ!"

"หุปปาก"เฉินหันไม่สนใจหวงซานซานเลยสักนิด น้ำเสียงเย็นชาทำให้หวงซานซานตกใจกลัว รีบถอยห่างออกไป

นี่มันยังเป็นเฉินฮั่นคนที่นางรู้จักอยู่อีกหรือ?

ป๋ายหยี่ตะคอกแย่างเย็นชา ช่างไม่รู้จักกาละเทศะ เช่นนั้นข้าก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าเสี่ยวหยูหยานอีกต่อไป

"เฉินฮั่น ข้าต้องการผู้หญิงของเจ้ามาอยู่เป็นเพื่อนกับข้าที่นี่ในวันนี้ เเกไม่มีสิทธิ์มาคัดค้าน"

คนข้าง ๆ เขายิ้มเยาะ ไอ้ลูกเขยของตระกูลเสี่ยวนี้ จะกล้ามีสิทธิ์อะไรได้

ด้วยพลังอำนาจของตระกูลป๋าย มันเพียงพอที่จะทำให้เฉินฮั่นตายจนไม่เหลือแม้แต่ซาก!

เฉินฮั่นอมยิ้ม มองป๋ายหยี่อย่างเฉยเมย "ให้เมียข้าอยู่เป็นเพื่อนเเกน่ะเหรอ เเกเป็นใคร?"