จอมปราชญ์นิรันดร์ บทที่ 62 รากวิญญาณผันแปร

"รากวิญญาณเทียม ล้มเหลว!"

"รากวิญญาณทั่วไป ล้มเหลว"

"รากวิญญาณระดับสูง ผ่าน"

ทุกคนยังคงเดินต่อไปที่ประตูศิลาซึ่งกว่าครึ่งถูกปฏิเสธ

เฉพาะผู้ที่มีระดับสูงและรากวิญญาณระดับที่เหนือกว่านั้นเท่านั้นที่จะผ่านด่านทดสอบวิญญาณได้

ในชั่วพริบตา มีคนเพียงไม่กี่สิบคนที่เหลืออยู่กับชายผู้หยิ่งผยอง ผู้หญิงเสื้อขาว อ้วนน้อยและซูสือโม่ว

ยังไม่มีรากวิญญาณสวรรค์แม้แต่คนเดียวในบรรดาผู้ที่ถูกทดสอบ

มีรากวิญญาณปฐพีนับสิบและส่วนที่เหลือล้วนเป็นระดับสูง

เด็กทั้งสองไม่สามารถปิดบังความผิดหวังได้ในขณะที่ทั้งสองฝากความหวังที่เหลืออยู่ไว้กับผู้คนหลายสิบคนสุดท้าย

ในขณะนั้น อ้วนน้อยเดินผ่านประตูศิลาด้วยรอยยิ้ม

ขณะที่มันมาถึงประตูศิลา เสียงคำรามก็ดังขึ้น ทำให้ทุกคนหวาดกลัว

บูม! บูม! บูม!

กำแพงวารีเปลี่ยนเป็นสีเหลืองทันทีก่อนที่จะปรากฏอย่างช้าๆ กลายเป็นกำแพงโคลนที่แข็งแกร่ง

ธาตุพสุธา รากวิญญาณสวรรค์!

จากผู้สมัครมากกว่า500คน ในที่สุดก็มีรากวิญญาณสวรรค์!

เด็กทั้งสองพยักหน้าให้อ้วนน้อยด้วยรอยยิ้มใจดี ดวงตาของทั้งคู่เป็นประกาย

ขณะที่มันข้ามประตูศิลาอย่างง่ายดาย มันก็มาหาเด็กทั้งสองด้วยรอยยิ้มและจับมือกันราวกับเป็นเพื่อนที่ห่างหายกันไปนาน มันเริ่มพูดคุยกับทั้งคู่ในการสนทนาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ทั้งคู่ตกตะลึงเล็กน้อยและเกือบทำทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเองรั่วไหลภายในไม่กี่ประโยคเท่านั้น

เมื่อเห็นสิ่งนั้น ซูสือโม่วก็ยิ้มเยาะอยู่ในใจ–อ้วนน้อยนั้นดูเป็นมิตรและน่ารักจากภายนอก แต่ภายในนั้นเฉียบคมกว่าใครๆ

ไม่นานนัก เด็กตัวผอมก็เป็นคนแรกที่ฟื้นตัวจากนั้นก็ไอเบาๆ แล้วเหวี่ยงมืออ้วนๆ ของอ้วนน้อยออกไปแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า "สหายเต๋า โปรดเคารพตนเองและรอที่ด้านข้างแทนที่จะทำให้เราเสียสมาธิ"

"ใช่ ใช่ เคารพตนเอง ข้าพเจ้าเข้าใจดีว่าข้าพเจ้ามีความน่าเคารพอย่างมาก" อ้วนน้อยหัวเราะคิกคักโดยไม่ดูอึดอัดใจแม้แต่น้อย

เด็กตัวผอมกลอกตาและจัดการอ้วนน้อยออกก่อนจะตะโกนไปทางประตูศิลา "ต่อไป!"

มีคนพยายามแล้วล้มเหลวอีกครั้ง

จำนวนคนที่เหลืออยู่ก็ลดลง

ในที่สุด ชายผู้หยิ่งผยองก็ลืมตาขณะที่หันไปมองหญิงเสื้อขาวที่อยู่ไม่ไกลนัก มันยิ้มเล็กน้อยแล้วมุ่งหน้าไปที่ประตูศิลา

การกระทำมันดึงดูดความสนใจของทุกคน

ราวกับว่ามันเป็นผู้ปกครองโดยกำเนิดซึ่งทุกการเคลื่อนไหวจะดึงดูดสายตาของฝูงชน

อ้วนน้อยหยุดยิ้มและมองไปที่ประตูศิลา

ผู้หญิงเสื้อขาวขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเงยหน้าขึ้นพร้อมกับดวงตาที่มองตามชายผู้หยิ่งผยองอย่างเย็นชาเช่นกัน

ชายผู้หยิ่งยโสหยุดตัวเองอยู่หน้าประตูศิลาซึ่งกำแพงวารีไม่แสดงสีใดๆ

"หึหึ"

หลังจากเงียบไปชั่วครู่ เสียงหัวเราะก็กระจายไปจากฝูงชน

"มันจะแสดงอะไรในเมื่อไม่มีรากวิญญาณ?"

"ข้าพเจ้ารู้ ใช่ไหม? และข้าพเจ้าคิดว่ามันเป็นคนที่น่าเหลือเชื่อ"

"เดี๋ยวก่อน มีบางอย่างไม่มีถูกต้อง มันกลายเป็นนักรบขอบเขตสกัดปราณโดยไม่มีรากวิญญาณ… ได้อย่างไร"

ทันทีที่ประโยคนั้นถูกกล่าวออกมา ทุกคนก็เงียบไป

ราวกับว่ามีมือที่มองไม่เห็นจับที่ปากของฝูงชนที่เยาะเย้ยขณะที่คนเหล่านั้นมองด้วยสายตาที่เบิกกว้าง

เด็กทั้งสองคนก็มีสีหน้าที่เข้มงวดเช่นกัน

อ้วนน้อยครุ่นคิดอยู่ลึกๆ ราวกับว่าตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง ร่างกายที่อ้วนท้วนของมันสั่นเล็กน้อยเมื่อไม่สามารถระงับอาการตกใจได้

โอ้! โอ้!

ในขณะนั้น เสียงหอนที่ประหลาดก็ดังออกมาจากประตูศิลาขณะที่กำแพงวารีส่องแสงระยิบระยับ ดูเหมือนสายลมเพิ่งจะพัดผ่านไป

"ธาตุลม รากวิญญาณผันแปร!"

เด็กทั้งสองตะโกน

เมื่อได้ยินอย่างนั้น หัวใจของซูสือโม่วก็เต้นข้ามจังหวะก็เช่นกัน

จากรากวิญญาณทั้งห้าประเภท รากวิญญาณสวรรค์นั้นดีที่สุดและหายากที่สุด อย่างไรก็ตาม มีอีกหนึ่งรากวิญญาณที่หายากยิ่งกว่านั้น–รากวิญญาณผันแปร มีองค์ประกอบต่างๆ เช่นวายุ นภากัมปนาท น้ำแข็ง แสงสว่างและความมืดและอื่นๆ อีกมากมาย

อาจกล่าวได้ว่ารากวิญญาณสวรรค์สามารถพบได้ในผู้คนเพียงหนึ่งใน10,000คนเท่านั้น อย่างไรก็ตาม รากวิญญาณผันแปรนั้นหายากกว่านั้นถึงสิบเท่า

โดยปกติแล้ว รากวิญญาณผันแปรมีองค์ประกอบเพียงองค์ประกอบเดียวเช่นกันและเป็นรากวิญญาณสวรรค์ประเภทหนึ่ง อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้หมายความว่าสิ่งนี้จะแข็งแกร่งกว่าธาตุทั้งห้าตามปกติ นั้นหายากมาก

ชายผู้หยิ่งผยองยิ้มและก้าวเท้าข้ามประตูศิลาอย่างง่ายดาย

ด้วยความตื่นเต้น เด็กตัวผอมกระซิบ "ศิษย์น้อง ยืนเฝ้าอยู่ตรงนี้ก่อน ข้าพเจ้าจะไปแจ้งอาจารย์ระดับสูงแล้วจะกลับมา"

"ได้ รีบไปเถอะ ศิษย์พี่" เด็กตัวอ้วนตอบอย่างเร่งรีบ

ในขณะนั้น ผู้หญิงเสื้อขาวที่อยู่ข้างนอกประตูศิลาก็เคลื่อนไหวเช่นกัน

"เดี๋ยวก่อน ศิษย์พี่ เรารอจนกว่าคนนี้จะเสร็จดีกว่า" เด็กตัวอ้วนเรียกคนตัวผอมกลับมา

เด็กตัวผอมพยักหน้า มองดูผู้หญิงเสื้อขาวอย่างกระตือรือร้น ดูเหมือนจะกังวลมากกว่านางเสียอีก

เมื่อนางมาถึงหน้าประตูศิลา ก็ยังไม่มีสีบนกำแพงวารี

ในเวลานี้ ไม่มีใครกล้าเยาะเย้ยอีกต่อไป

"อาจเป็นรากวิญญาณผันแปรอีกอันงั้นหรือ?" ดวงตาของเด็กทั้งสองเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ

คนอื่นๆ มองประตูศิลาด้วยลมหายใจซึ้งน้อยลง

แคร็ก! แคร็ก! แคร็ก!

ฉับพลันนั้นเอง ชั้นน้ำค้างแข็งปกคลุมกำแพงวารีก่อนที่จะแข็งตัวกลายเป็นน้ำแข็ง!

"ธาตุน้ำแข็ง รากวิญญาณผันแปร!"

ทุกคนต่างอ้าปากค้าง

"เป็นเวลาหลายสิบปีแล้วนับตั้งแต่รากวิญญาณผันแปรปรากฏขึ้นที่ยอดเขาไร้ตัวตน! แต่ตอนนี้ มีสองอันในคราวเดียวเหรอ? ไม่ ข้าพเจ้าต้องรีบไปรายงานให้อาจารย์ระดับสูงทราบ!"

เด็กร่างผอมดึงกระบี่บินออกมาแล้วเร่งความเร็วไปทางด้านหลังของยอดเขา หายไปในพริบตา

คนอื่นๆ มองดูชายผู้หยิ่งยโสและผู้หญิงเสื้อขาวด้วยท่าทางเคารพชื่นชม

อ้วนน้อยยิ้มไปทางหญิงสาวเสื้อขาวก่อนจะหันไปหานาง "คุณหนู ท่านสวยมาก ข้าพเจ้าไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยเท่าท่านมาก่อนในชีวิต ท่านสวยยิ่งกว่าพี่สาวไค่เฟิง สาวงามของหมู่บ้านเราเสียอีก!"

ราวกับนภากัมปนาทได้ฟาดทุกคนที่อยู่ตรงนั้นขณะที่คนเหล่านั้นกลอกตา

อ้วนน้อยนั้นกล้าพูดจาเหลวไหลจริงๆ เช่นสาวงามของหมู่บ้าน พี่สาวไค่เฟิงและอื่นๆ

ถ้อยคำของมันไม่ผิด–ผู้หญิงเสื้อขาวงดงามมากจริงๆ อย่างไรก็ตาม คนส่วนใหญ่ไม่กล้าที่จะพูดความจริงเช่นนั้น ไม่ต้องพูดถึงต่อหน้านาง

แต่สิ่งที่แปลกก็คือทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติและจริงใจเมื่อออกมาจากปากอ้วนน้อยโดยไม่รู้สึกอึดอัดแม้แต่น้อย

ถ้าผู้หญิงคนอื่นได้ยินคำชมที่เปิดเผยและหน้าด้านขนาดนี้ พวกนางคงรู้สึกเขินอายอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม หญิงสาวไม่สะทกสะท้านขณะที่นางจ้องไปที่อ้วนน้อยอย่างเย็นชาโดยไม่พูดอะไร

อ้วนน้อยไม่ได้ถูกห้ามขณะที่มันหลบไปอยู่ด้านข้างชายผู้หยิ่งผยองก่อนที่จะแสดงความคิดเห็นด้วยความตกตะลึง "ท่าน ท่านมีรูปร่างที่ดีขนาดนี้ ข้าพเจ้าอิจฉาจริงๆ !"

"ออกไป!"

ริมฝีปากของชายผู้หยิ่งผยองเม้มเล็กน้อยขณะที่มันพ่นคำสองนั้นคำนั้นออกมา

"อาา เอาล่ะ!"

อ้วนน้อยพยักหน้าอย่างกระตือรือร้นขณะที่มันไม่สนใจความสะอาดและกลิ้งตัวลงไปบนพื้นทันที!

เนื่องจากรูปร่างของมันมีลักษณะคล้ายลูกบอลตั้งแต่แรก การเคลื่อนไหวแบบกลิ้งของมันจึงทำให้ดูเป็นมนุษย์น้อยลง

ริมฝีปากของผู้หญิงเสื้อขาวกระตุกขณะที่ความเย็นชาของนางลดลงเล็กน้อย มองดูด้วยความสนุกสนาน

จากการสอดแนมสีหน้าของนางด้วยสายตาที่เฉียบคมของมัน อ้วนน้อยก็สะดุดไปที่ด้านข้างของผู้หญิงเสื้อขาวพร้อมกับสีหน้าที่มึนเมา ดวงตาของมันดูเป็นประกายขณะที่มันชื่นชม "ว้าว ท่านดูยิ้มสวยมากจริงๆ !"

ทันใดนั้น ความเป็นมิตรในดวงตาของหญิงสาวก็หายไป อย่างไรก็ตาม นางยื่นมือที่บอบบางของนางออกและตบไปที่ศีรษะของอ้วนน้อย ไม่รุนแรงหรืออ่อนโยน

ยิ้มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ อ้วนน้อยดูเพลิดเพลิน

"จะมีคนหน้าด้านขนาดนี้ได้อย่างไร?!" นั่นคือถ้อยคำที่ผ่านเข้ามาในความคิดของทุกคน

เมื่อเด็กอ้วนมองไปที่คนอีกสิบคนที่เหลือและไม่เห็นอะไรเป็นพิเศษ มันก็โบกมืออย่างอดทนและเรียกร้อง "ทำการทดสอบต่อไปเถอะ เร็วเข้า"

ซูสือโม่วจัดระเบียบเสื้อผ้าของตนก่อนมุ่งหน้าขึ้นไป