บทที่ 57: การกลับมา (ตอนฟรี)

บทที่ 57: การกลับมา

พวกเขาทั้งสี่พูดคุยและหัวเราะกันในขณะที่เพลิดเพลินกับอาหารแสนอร่อย

หลังอาหาร ซูฟ่านกลับมาที่ดาดฟ้าเพื่อศึกษาอักษรรูนบนเรือเหาะลอยล่อง

สองเดือนต่อมา ซูฟ่านยังอยู่บนเรือเหาะลอยล่องและอุทิศตนให้กับการสร้างสิ่งประดิษฐ์ เขากำลังสร้างโมเดลเรือเหาะลอยล่องขนาดเล็ก ขนาด 2 เมตร และแกะสลักอักษรรูนไว้บนนั้น

อย่างไรก็ตาม เมื่อรูนตัวสุดท้ายถูกวาดเสร็จ มันก็ดูเหมือนจะถูกกระตุ้นจากภายใน และแตกออกจากภายใน

ซูฟ่านมองไปที่ซากปรักหักพังบนพื้น แววตาของเขาแวบวับ

“น่าทึ่งมาก ไม่แปลกใจเลยที่นิกายสิ่งประดิษฐ์สวรรค์จะเป็นเพียงนิกายเดียวในโลกแห่งการฝึกตนที่สามารถสร้างเรือเหาะลอยล่องเหล่านี้ได้”

นี่เป็นความล้มเหลวครั้งที่หกแล้วในการสร้างแบบจำลองเรือเหาะลอยล่อง เขาต้องการจะสร้างรูนบนผนังด้านนอกและด้านในของเรือเหาะลอยล่องขึ้นมาใหม่ผ่านแบบจำลอง แต่ความพยายามทั้งหมดของเขาก็จบลงด้วยความล้มเหลว”

“มันผิดพลาดตรงไหนกันนะ?” ซูฟ่านบ่น

โครงสร้างรูนชั้นนอกของเรือเหาะลอยล่องนั้นเป็นโครงสร้างที่แข็งแกร่งและยืดหยุ่นที่สุดเท่าที่ซูฟ่านเคยพบเห็นมา และส่วนที่น่าประทับใจที่สุดก็คือมันมีฟังก์ชันซ่อมแซมตัวเองด้วย

ความเชี่ยวชาญด้านรูนในปัจจุบันของซูฟ่านยังไม่เพียงพอที่จะสร้างโครงสร้างรูนดังกล่าว

“ส่วนที่แย่ที่สุดคือการใช้อักษรรูนที่คล้ายกันไม่ได้ให้ผลเช่นเดียวกัน มันมีบางอย่างที่พิเศษจริงๆ” ซูฟ่านกล่าวขณะลูบคาง

“ลืมมันไปซะ นี่ไม่ใช่สิ่งที่จะทำสำเร็จได้ในเวลาอันสั้น มามุ่งเน้นไปที่การสร้างสิ่งประดิษฐ์อื่นๆ ก่อนดีกว่า”

ซูฟ่านโบกมือและรวบรวมซากเรือเหาะลอยล่องที่กระจัดกระจายลงในถุงเก็บของของเขา ด้วยแหวนมิติที่เพิ่มเข้ามา ความสำคัญของถุงเก็บของจึงลดลงอย่างรวดเร็ว และตอนนี้มันก็ถูกใช้เพื่อเก็บขยะเท่านั้น

ฟันกรามของฉลามมังกรแดงปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าซูฟ่าน

เรือเหาะลอยล่องได้แล่นมานานกว่าสี่เดือนแล้ว ในระหว่างนั้น พวกเขาก็ได้พบเหมืองแร่วิญญาณขนาดใหญ่สามแห่ง พบกับฝูงสัตว์ทะเลขนาดเล็กสามฝูง และซูฟ่านก็โชคดีได้เห็นฉากที่เรือรบหลักทั้งเก้าลำยิงปืนใหญ่หลักพร้อมกันออกมา

และในฝูงสัตว์อสูรกลุ่มน้อยเหล่านี้ เรือเหาะลอยล่องก็ได้รับศพของสัตว์ทะเลขอบเขตมหายานมาสามตัวและแร่วิญญาณอันล้ำค่ามาอีกมากมาย นั่นจึงทำให้พวกเขาได้รับผลประโยชน์เยอะมากจากการเดินทางทั้งหมด

เรือเหาะลอยล่องกำลังมุ่งหน้ากลับ และจะใช้เวลาหนึ่งเดือนกว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง

ขณะที่ซูฟ่านกำลังปรับแต่งฟันกรามของฉลามมังกรแดง เขาก็รู้สึกได้ถึงลางร้ายบางอย่างในใจและมองไปในทิศทางของแผ่นดินใหญ่

...

ในสถานที่ปริศนา หวังยู่หลุนซึ่งสวมชุดเกราะพลังวิญญาณกำลังถูกไล่ล่าโดยปีศาจจิ้งจอกขอบเขตแก่นแท้ทองคำสามตัว

“เฮ้สุดหล่อ อย่าวิ่งนะ ข้ากับพี่สาวคนสวยมีของดีมาโชว์นะ”

“ฮี่ฮี่ฮี่ฮี่~”

“นายน้อย ท่านไม่อยากลิ้มรสความสุขของชีวิตหรอ?”

เสียงอันน่าหลงใหลของจิ้งจอกสาวชวนฝันและเย้ายวนใจทำให้ความเร็วของหวังยู่หลุนช้าลง

ในขณะนี้ ความคิดเดียวของหวังยู่หลุนก็คือการกลับไปที่นิกายและรายงานสถานการณ์ของที่นี่

เผ่าปีศาจได้ปรากฏตัวขึ้นในดินแดนที่ควบคุมโดยนิกายเทียนฉัว พวกมันจะต้องถูกกำจัด นี่คือสิ่งที่หวังยู่หลุนคิด

ในเขตเฟยหยู การดำรงอยู่ของเผ่าปีศาจก็เป็นสิ่งต้องห้ามอย่างยิ่ง หากค้นพบเมื่อไหร่ ผู้ฝึกตนมนุษย์ก็จะต้องไม่แสดงความเมตตาต่อพวกมัน

“นายน้อย ท่านคิดว่าข้าสวยไหม” เสียงนั้นเหมือนกับอยู่ในความฝัน

ร่างเปลือยเปล่าที่สวยงามเป็นพิเศษปรากฏขึ้นในใจของหวังยู่หลุน ราวกับว่าถ้าเขาหยุด หญิงสาวสวยคนนั้นก็จะเป็นของเขาโดยสมบูรณ์

ในขณะนี้ แสงวิญญาณก็พุ่งออกมาจากหมวกของเกราะพลังวิญญาณ และดวงตาของหวังยู่หลุนก็ฟื้นคืนความชัดเจนอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวังในไม่ช้า

ปีศาจจิ้งจอกขอบเขตแก่นแท้ทองคำทั้งสามได้ล้อมรอบหวังยู่หลุนและเข้าควบคุมเขาแล้ว

ปีศาจจิ้งจอกมีรูปร่างเหมือนมนุษย์ มีหูจิ้งจอก และมีหางจิ้งจอกที่เย้ายวนใจอยู่ข้างหลัง มันทำให้ผู้คนไม่สามารถต้านทานการสัมผัสพวกมันได้

“นายน้อย หากท่านยังมีกลอุบายเหลืออยู่ ก็ให้นำพวกมันออกมาให้หมด ข้าได้สูญเสียน้องสาวไปตั้งหลายคนเพื่อที่พยายามจะจับท่าน”

ปีศาจจิ้งจอกกอดหวังยู่หลุนโดยตรง มันดูเย้ายวนชวนฝัน “ฆ่าข้าซะ นิกายของข้าจะต้องพบสถานที่แห่งนี้ไม่ช้าก็เร็ว”

“และเมื่อถึงเวลานั้น พวกเจ้าทุกตนจะต้องตาย” หวังยู่หลุนยังไม่ยอมแพ้แม้จะตายไปแล้วครึ่งก้าวก็ตาม

“ฮ่าฮ่า ข้าจะทนฆ่าชายหนุ่มที่หล่อเหลาและรูปงามเช่นท่านได้อย่างไร” ปีศาจจิ้งจอกที่พัวพันกับหวังยู่หลุนเลียริมฝีปากของเธอและพูด หลังจากพยายามอย่างมากในการไล่จับศิษย์จากนิกายใหญ่ พวกเธอก็ลังเลที่จะฆ่าเขา

ในขณะนี้ มือที่เหมือนหยกหลายมือก็ค่อยๆ ถอดเกราะพลังวิญญาณของหวังยู่หลุนออก และในทันที ปีศาจจิ้งจอกทั้งสามตัวก็พันรอบตัวชายหนุ่มรูปงามเอาไว้

“นายน้อย มากับข้าสิ น้องสาวของข้าและข้าจะทำให้ท่านได้สัมผัสกับความสุขจากสรวงสวรรค์เอง” เสียงที่นุ่มนวลและเย้ายวนทำให้มึนเมา

ริมฝีปากสีแดงเพลิงตรงไปหาหวังยู่หลุนเพื่อจูบ

เดิมทีหวังยู่หลุนมีความตั้งใจจะขัดขืนอย่างแรงกล้า แต่ดวงตาของเขาก็ค่อยๆ สูญเสียความมุ่งมั่นไปในขณะที่มันกลายเป็นความเคลิบเคลิ้ม

...

ซูฟ่านมองดูนิมิตอยู่สักพักและคำนวนอะไรบางอย่างภายในใจ

“เด็กคนนี้ดูท่าจะไม่ตายลงง่ายๆ ตราบใดที่เขากลับมาได้ ข้าจะค่อยถามเขาทีหลังว่าเขาไปเจอกับอะไรมา”

“เห้อ เขาคงกำลังทุกข์ทรมานอยู่แน่เลย”

“แต่ก็นะ เส้นทางการฝึกตนจะราบรื่นไปตลอดได้ยังไง?”

หลังจากที่ซูฟ่านถอนหายใจ เขาก็ยังคงปรับปรุงฟันกรามฉลามมังกรแดงต่อไป

สามวันต่อมา ขณะที่ซูฟานกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องของเขา เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

เขาเปิดประตูและมองดู

“พี่เย่ ยินดีต้อนรับ ยินดีต้อนรับ”

เมื่อเห็นเย่เสี่ยวเหยา ซูฟ่านก็หัวเราะและต้อนรับเขา จากนั้นเขาก็ชงชาเพื่อเลี้ยงแขก

“น้องซู ข้าไปถามผู้อาวุโสเกี่ยวกับคำถามของเจ้ามาแล้ว และตอนนี้ข้าก็ได้คำตอบแล้ว” เย่เสี่ยวเหยายกชาขึ้นมาจิบ

“พี่เย่เชิญว่ามา” ซูฟ่านทำท่าทางตั้งใจฟัง

“ว่ากันว่าในสมัยโบราณ โลกใบนี้ถูกควบคุมโดยเผ่าปีศาจ และในเวลานั้น เผ่ามนุษย์…”

เย่เสี่ยวเหยาพูดซ้ำคำพูดของเฒ่าเจียน

“น้องซู ด้วยคุณสมบัติของเจ้า เจ้าอย่าไปยุ่งกับขอบเขตฝึกปราณ 24 หรือ 36 ขั้นเลย นั่นเป็นเพียงมาตรการที่สิ้นหวังซึ่งอาจทำลายรากฐานของเจ้าได้”

“ข้าแค่อยากรู้เท่านั้น ข้าไม่เคยคิดจะลองเลย” ซูฟ่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม เขาแอบตัดสินใจในใจว่าหลังจากที่เขากลับไป เขาจะเริ่มค้นคว้าวิชาที่เกี่ยวข้อง มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะสร้างวิชาขึ้นมาใหม่

“ถ้าอย่างนั้นข้าก็ดีใจ”

...

หนึ่งเดือนต่อมา เรือเหาะลอยล่องก็กลับมาที่นิกายเทียนฉัวอย่างปลอดภัย

บนยอดเขา สองพี่น้องมองดูเรือเหาะลอยล่องบนท้องฟ้าด้วยความตื่นเต้น

“ในที่สุดอาจารย์ก็กลับมาแล้ว” สองพี่น้องพูดอย่างตื่นเต้น

ภายในนิกายชั้นใน ซูฟ่านกล่าวคำอำลากับคนไม่กี่คนที่เขารู้จักและกลับไปที่เนินเขาเล็กๆ ของเขา

ทันทีที่ซูฟ่านก้าวเข้าสู่ยอดเขา เขาก็ถูกกอดโดยเด็กสองคน

“อาจารย์ ในที่สุดท่านก็กลับมา” เสียงของพวกเขาเต็มไปด้วยความคิดถึง

ซูฟ่านลูบหัวสองพี่น้องแล้วพูดว่า “อาจารย์ได้นำของขวัญมาให้พวกเจ้าด้วย”

ซูฟ่านหยิบสร้อยข้อมือลูกปัดห้าธาตุสองเส้นออกมา หนึ่งเส้นสำหรับพี่น้องแต่ละคน พวกมันทำมาจากไข่มุกทะเลลึกโดยซูฟ่าน

ในขณะนี้ ซูกังมองไปที่ซูฟ่านแล้วพูดว่า “อาจารย์ ท่านช่วยพาเราไปกับท่านด้วยในครั้งต่อไปที่ท่านออกไปได้ไหม? น้องสาวของข้าและข้าจะไม่สร้างปัญหาให้กับท่านแน่”

“ไม่งั้นมันจะไม่มีใครดูแลอาจารย์เมื่อเราไม่อยู่นะ”

เมื่อฟังคำพูดของลูกศิษย์ที่รักแล้ว ซูฟ่านก็รู้สึกสะเทือนใจ เขารู้สึกเหมือนลูกๆ ของเขาโตขึ้นแล้ว

“ตกลง อาจารย์จะพาพวกเจ้าไปด้วยเมื่ออาจารย์ออกไปในอนาคต” ซูฟ่านกล่าวอย่างจริงจัง

“ ท่านต้องรักษาคำพูดนะ ท่านอาจารย์

“ข้ารักษาคำพูดแน่”

สองพี่น้องมองหน้ากัน ในช่วงเวลาที่ซูฟ่านไม่อยู่ พวกเขาก็รู้สึกว่านิกายเทียนฉัวทั้งหมดไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...