จอมปราชญ์นิรันดร์ บทที่ 49 สุสาน

พรึบ!

ได้ยินเสียงเกล็ดหิมะที่ตกลงมาจากด้านหลังผู้อาวุโสเฉียน

"หือ?"

ผู้อาวุโสเฉียนตกตะลึงและมองย้อนกลับไปตามสัญชาตญาณ

ด้านหลังมีต้นไม้สูงและเก่าแก่ แข็งแรงและตั้งตรง สูงประมาณ70ถึง80ฉื่อ ซูสือโม่วใช้ทั้งมือและเท้าปีนขึ้นไปบนต้นไม้เหมือนวานรยักษ์อย่างง่ายดาย จนสูงถึง50ฉื่อแล้ว!

ผู้อาวุโสเฉียนเดินทางทางอากาศในขณะที่ซูสือโม่วอาศัยต้นไม้เก่าแก่เพื่อปีนขึ้นไป อย่างไรก็ตาม ความเร็วของทั้งสองไม่แตกต่างกันมากนัก

ด้วยการใช้พลังงานของโลหิตและหลอดโลหิตดำ แปลงร่างวานรโลหิตไม่เพียงแต่สามารถปรับปรุงความแข็งแกร่งของร่างกายของซูสือโม่วภายในกรอบเวลาอันสั้นเท่านั้น แต่ยังทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ต่อความคล่องตัว การประสานงานและความยืดหยุ่นของร่างกายอีกด้วย ความเร็วก็เพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ!

ขณะที่ผู้อาวุโสเฉียนมองย้อนกลับไป ซูสือโม่วก็เด้งออกจากต้นไม้เก่าแก่ แววตาเปื้อนโลหิตในดวงตาของมันรุนแรงขึ้นและรังสีสังหารก็สูงตระหง่าน มันเอื้อมมือขนาดมหึมาออกไป เกือบจะกลืนผู้อาวุโสเฉียน

ฝ่ามือของซูสือโม่วดูอ่อนนุ่มและอ่อนแอเหมือนลิ้น ค่อยๆ พันเข้ากับร่างกายของผู้อาวุโสเฉียน แต่กลับปะทุความแข็งแกร่งในการบิดและบดขยี้ใครบางคน โหดร้ายและป่าเถื่อนอย่างยิ่ง

พะ!

ร่างกายของผู้อาวุโสเฉียนสั่นอย่างรุนแรง ยันต์ป้องกันแตกสลายทันที!

"ไป!"

สีหน้าของผู้อาวุโสเฉียนเปลี่ยนไปอย่างมาก ขณะที่ก้าวขึ้นไปบนกระบี่บิน มันพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปรับสมดุลในร่างกาย ท่ามกลางความตื่นตระหนกและความโกลาหล มันรีบปลดอาวุธวิญญาณรูปวงแหวนในมืออย่างรวดเร็วและตบไปที่หน้าอกของซูสือโม่ว

ทั้งสองฝ่ายมีความใกล้ชิดกันมาก ร่างกายของซูสือโม่วอยู่กลางอากาศและไม่มีที่ให้พิง เมื่อเผชิญหน้ากับอาวุธวิญญาณรูปวงแหวนที่กำลังจะมาถึง มันต้องล้มหลังลงไปโดยที่หันหน้าไปทางท้องนภาเพื่อที่จะหลบการโจมตี

แต่ถ้าเป็นเช่นนั้น ซูสือโม่วก็จะตกลงมาจากฟากฟ้าเช่นกัน

ดวงตาที่เปื้อนโลหิตของซูสือโม่วเต็มไปด้วยความชั่วร้าย เมื่อเผชิญหน้ากับอาวุธวิญญาณรูปวงแหวน มันไม่ได้ถอยหรือหลบเลย ฝ่ามือของมันเปลี่ยนเป็นกำปั้น โดยใช้กำปั้นสร้างตราประทับ แขนซ้ายดึงส่วนโค้งขนาดมหึมาขึ้นไปในอากาศ

บูม! ตราประทับขนาดมหึมาปรากฏขึ้นแล้ว!

ถัดจากดาบลิ้นกาสรคือวานรโลหิตแขวนตรา

ซูสือโม่วต้องการจะกระแทกอาวุธวิญญาณระดับกลางเพื่อที่มันจะได้สังหารผู้อาวุโสเฉียนด้วยฝ่ามือของมัน!

ผู้อาวุโสเฉียนตื่นตระหนกอย่างแท้จริง

มันสัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่นของซูสือโม่วที่จะพินาศไปพร้อมกับมันอย่างชัดเจน

ในขณะที่อาวุธรูปวงแหวนหลุดมือไป ผู้อาวุโสเฉียนไม่ได้คิดซ้ำสองเกี่ยวกับตบถุงเก็บของแล้วหยิบยันต์ป้องกันใหม่เอี่ยมออกมาอีกอัน มันฉีกสิ่งนั้นทันทีด้วยการบีบนิ้ว

ใบหน้าของผู้อาวุโสเฉียนเผยสีหน้าที่เจ็บปวด

สำหรับมัน ยันต์ทุกอันล้ำค่ามาก

สิ่งนี้ถูกสงวนไว้โดยผู้อาวุโสเฉียนเพื่อช่วยชีวิตมัน สิ่งนี้สามารถสะกัดกั้นคลื่นการโจมตีจากผู้ฝึกเทพยุทธ์ขอบเขตก่อตั้งรากฐานได้ แต่ตอนนี้ มันต้องเสียยันต์ป้องกันสองอันติดต่อกันเมื่อไล่ตามมนุษย์

ปัง!

อาวุธวิญญาณรูปวงแหวนพุ่งชนหน้าอกของซูสือโม่วโดยตรง ราวกับว่าโดนสิ่งที่แข็งแกร่งและแข็ง

ได้ยินเสียงกระดูกแตก

หน้าอกของซูสือโม่วยุบลึก เลือดเนื้อของมันแหลกสลาย

ถ้าผู้อาวุโสเฉียนไม่วอกแวกจากการฉีกขาดของยันต์ป้องกัน เป็นผลให้พลังงานไม่เพียงพอที่จะควบแน่นบนอาวุธวิญญาณ ซูสือโม่วคงสิ้นชีวิตทันทีเมื่อมันยกเลิกแปลงร่างวานรโลหิต!

พร้อมกันนั้น กำปั้นของซูสือโม่วก็กลายเป็นตราประทับขนาดยักษ์และทุบลงบนศีรษะของผู้อาวุโสเฉียนอย่างแรง!

ปัง!

กำปั้นขนาดมหึมาปะทะกับโล่เรืองแสงที่เกิดจากยันต์ป้องกันและส่งเสียงดังอึกทึก คลื่นอากาศพุ่งออกมาและทำให้เกล็ดหิมะที่ตกลงมาโดยรอบกลายเป็นไอทันที

"ข้าพเจ้าสกัดกั้นสิ่งนี้ได้แล้ว!"

ผู้อาวุโสเฉียนไม่สนใจที่จะชื่นชมยินดี มันหนีออกจากสถานที่นี้ด้วยกระบี่บินทันทีที่โดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ในทางกลับกัน ร่างของซูสือโม่วร่วงลงมาจากท้องนภา โลหิตสดๆ ไหลออกมาจากปากของมันแต่แววตาอาฆาตในดวงตาไม่ได้ลดลง มันยังคงจ้องมองอย่างชั่วร้ายไปที่ผู้อาวุโสเฉียนที่กำลังหลบหนีไปที่สูงยิ่งขึ้น

ปัง!

ซูสือโม่วทะยานลงบนพื้นหิมะอย่างแรง หลังจากนั้นไม่นาน มันก็หันตัวกลับและลุกขึ้น หายใจหอบอย่างหนัก ลมหายใจของมันแต่ละครั้งมีกลิ่นคาวของโลหิต

นี่เป็นสัญญาณของอวัยวะภายในที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส

อาการบาดเจ็บที่กระดูกและเส้นเอ็นสามารถหายได้เต็มที่หลังจากพักผ่อนเป็นเวลาร้อยวัน

อย่างไรก็ตาม การรักษาอาการบาดเจ็บที่อวัยวะสำคัญของร่างกายเป็นเรื่องยากมาก

นอกจากนี้ ไม่มีใครรู้ชัดเจนเกินกว่าซูสือโม่วเกี่ยวกับสภาพร่างกายของมัน

การโจมตีก่อนหน้านี้ของผู้อาวุโสเฉียนได้บดขยี้อวัยวะภายในของมันแล้ว

มันไม่สามารถอยู่ได้นานเกินไป

ผู้อาวุโสเฉียนซ่อนตัวและลอยอยู่ในอากาศ ไม่ได้จากไป

ในเทือกเขาชางหลาง ไม่มีต้นไม้เก่าแก่อื่นใดที่มีความสูงขนาดนั้น ผู้อาวุโสเฉียนจะไม่ให้ซูสือโม่วมีโอกาสเข้าใกล้อีกต่อไป

ซูสือโม่วกำกำปั้นแน่น ฉับพลันนั้นเอง ในตอนที่มันหันไปทางด้านหลังวานรวิญญาณซึ่งยังไม่ทราบความเป็นความตาย ก็พุ่งเข้าหาทิศทางอย่างแรง

แม้ว่าแปลงร่างวานรโลหิตสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของซูสือโม่วแบบทวีคูณภายในระยะเวลาอันสั้น แต่ก็ไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของมันได้

นั่นหมายความว่าอาการบาดเจ็บของซูสือโม่วยังคงอยู่ หลังจากการต่อสู้อย่างเข้มข้น อาการบาดเจ็บในร่างกายของมันแย่ลง!

แปลงร่างวานรโลหิตทำให้ซูสือโม่วกลายเป็นโหมดคลุ้มคลั่ง เส้นประสาทของมันชา ดังนั้นมันจึงไม่รู้สึกเจ็บปวดในร่างกายแม้แต่น้อย

แม้ว่าซูสือโม่วจะรวดเร็วและรัดกุมในเคล็ดวิชาการเคลื่อนไหว แต่ร่างกายของมันก็พังทลายลงแล้วทั้งภายในและภายนอก มันอาศัยเพียงความแข็งแกร่งของโลหิตและหลอดโลหิตดำเพื่อ-คงอยู่ด้วยลมหายใจเข้าเพียงครั้งเดียว

เมื่อเวลาของแปลงร่างวานรโลหิตหมดลง ซูสือโม่วก็จะเปลี่ยนคืนสู่สภาพเดิมและยิ่งอ่อนแอลง

เมื่อเห็นซูสือโม่วหลบหนี ผู้อาวุโสเฉียนก็ไล่ตามอย่างเร่งรีบด้วยกระบี่บิน

นิกายฮวนสี่ได้รับบาดเจ็บหนักในครั้งนี้ มันเป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในบรรดาผู้อาวุโสทั้งห้า ถ้ามันไม่ได้สังหารซูสือโม่วที่นี่ มันจะอธิบายเรื่องนี้กับนิกายได้อย่างไรเมื่อกลับไป

เนื่องจากผู้อาวุโสเฉียนมีประสบการณ์หลายสิบปีในวงการเทพยุทธ์ มันจึงสามารถบอกได้ว่าซูสือโม่วกลายเป็นลูกศรสิ้นแรงและไม่สามารถยืนหยัดได้เป็นเวลานาน

แม้ว่านักรบขอบเขตสกัดปราณอีกห้าคนที่เหลือจากนิกายฮวนสี่จะรีบเข้ามาเช่นกัน คนเหล่านี้ก็ไม่กล้าเข้าใกล้เกินไปและรักษาระยะห่างอย่างมากจากซูสือโม่ว

ความเร็วซูสือโม่วค่อยๆ ลดลง ร่างกายของมันก็เริ่มหดตัวเช่นกันขณะที่มันค่อยๆ กลับคืนสู่ลักษณะเดิม

คลื่นแห่งความเหนื่อยล้าพลุ่งพล่านเข้ามาในหัวใจและจิตใจ มันเริ่มรู้สึกเจ็บตามส่วนต่างๆ ของร่างกายที่มากขึ้น

ซูสือโม่วกัดฟันแล้วพุ่งไปข้างหน้าต่อไป

ไม่ไกลออกไปด้านหน้าก็เป็นหุบเขา ยอดเขาสูงชันรอบๆ เป็นเนินตรง สูงและมีกำแพงที่แข็งแรง ดูธรรมดา และเงียบสงบมาก

ซูสือโม่วมาถึงใจกลางหุบเขาแล้วเผยรอยยิ้ม

เวลาของแปลงร่างวานรโลหิตใกล้จะหมดลงแล้ว ซูสือโม่วมาถึงกลางหุบเขาแล้วก็หยุดสืบเท้า โดยที่หันหลังให้วานรวิญญาณ มันก็เริ่มปีนขึ้นไปบนกำแพงศิลา

กำแพงศิลาโดยรอบบริเวณหุบเขามีทางเข้าถ้ำมากมาย มืดสนิทและไม่มีแสงสว่างอยู่ข้างใน

คนจากนิกายฮวนสี่มองไปที่ซูสือโม่วที่ปกคลุมไปด้วยบาดแผลแต่ก็ยังไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่ใส่ใจ

คนเหล่านี้เฝ้าดูขณะที่ซูสือโม่วปีนเข้าไปในถ้ำโดยไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เพิ่มเติม ในที่สุดทุกคนก็ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป คนเหล่านี้บินด้วยกระบี่บินและมาถึงจุดสูงสุดของหุบเขา

เมื่อเห็นทางเข้าถ้ำขนาดต่างๆ บนกำแพงศิลาโดยรอบ ผู้อาวุโสเฉียนขมวดคิ้ว ฉับพลันนั้นเอง ร่องรอยของความไม่สบายใจก็แวบขึ้นมาในหัวใจของมัน

ในขณะนั้น ซูสือโม่วก็ปรากฏตัวที่ทางเข้าถ้ำ ถือนกยักษ์สีม่วงในมือ มันมองไปที่ผู้อาวุโสเฉียนและเริ่มหัวเราะ

เสียงหัวเราะนั้นดูน่าขนลุกและน่ากลัวเล็กน้อย ทำให้ใจผู้คนสั่นสะท้าน

ทะลวง!

ซูสือโม่วดึงพลังของมันและหักคอนกยักษ์สีม่วงตัวนี้ โลหิตสดไหลออกมาและกลิ่นโลหิตอันเป็นเอกลักษณ์ก็อบอวลไปในอากาศท่ามกลางหิมะและวายุ

"เจี๊ยบ! จิ๊บ! จิ๊บ! จิ๊บ!"

ฉับพลันนั้นเอง เสียงนกร้องก็ดังก้องกังวานในหุบเขา ระดับเสียงสูงขึ้นและเสียงก็ชัดขึ้น

ได้ยินเสียงความโกลาหลดังมาจากภายในถ้ำขนาดต่างๆ

ในเวลาแทบจะทันที เสียงของซูสือโม่วก็ดังขึ้น เสียงนั้นสงบและนิ่งแต่ทำให้หัวใจของทุกคนจมดิ่งลงสู่ก้นบึ้งทันที

"ข้าพเจ้าเคยกล่าวว่า… เทือกเขาชางหลาง… คือสุสานของท่าน!"

ในขณะที่มันจบถ้อยคำ ซูสือโม่วก็ขว้างนกสีม่วงขนาดยักษ์ในมือทิ้งไปและนกตัวนี้ก็ดิ้นเข้าไปในถ้ำ

ในถ้ำที่ล้อมรอบด้วยหุบเขา ลำแสงสีม่วงส่องในความมืด ดวงตาที่มีชีวิตชีวาเล็ดลอดออกมาด้วยจิตสังหารไม่รู้จบ!

"เจี๊ยบ!"

ได้ยินเสียงร้องเจี๊ยบอีกครั้ง ทะลวงทองป่นศิลา ในตอนแรก คนเหล่านี้ยังรู้สึกว่าอยู่ห่างไกล แต่เมื่อผู้คนจากนิกายฮวนสี่รู้สึกตัว เงาขนาดใหญ่ก็ได้ปกคลุมศีรษะของคนเหล่านี้แล้วพร้อมกับวายุหิมะ…