Chapter 677 คนจังหวัดเป่ยโม่ขี้เกรงใจจริง ๆ.
เฟิงเฟยซานับว่าเป็นคนที่ฉลาดคนหนึ่ง.
จุนซ่างเซียวที่มีฝุ่นคราบดินเกาะไปทั่วร่าง ดูไม่ต่างจากแรงงานขุดเหมือง เถ้าแก่เห่าย่อมเข้าใจผิดเป็นธรรมดา ทำให้เขากล่าวปฏิเสธขายสินค้าให้กับเขา.
และนอกจากนี้ความขัดแย้งยังลามไปถึงอาวุโสซุยอีกด้วย.
ศิลาซิงหลิง 20,000 จิน ไม่ได้ล้ำค่าอะไรมากมายนัก เฟิงเฟยซา สามารถที่จะใช้ปลอบโยนจุนซ่างเซียวได้ แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการที่จะสร้างขัดแย้งใด ๆ แม้แต่น้อย.
ที่ด้านนอกเหล่าชาวยุทธ์ที่ออกันอยู่ถึงกับงงงวยไปตาม ๆกัน!
ชายหนุ่มคนนี้ เป็นใครกันแน่ ถึงได้ทำให้เจ้านิกายเฟิงซาระมัดระวัง แม้แต่ไม่ลังเลเลยที่จะส่งมอบแร่เพื่อชดเชยให้อีกฝ่าย?
“ขอบคุณ!”
จุนซ่างเซียวที่เก็บสิบเหรียญกลับคืน.
ก่อนหน้านี้เขาได้เสีย 10,000 ศิลาวิญญาณธรรมชาติไป ตอนนี้จึงไม่ต้องการเสียแม้แต่แดงเดียว.
ระบบ“......”
ได้รับประโยชน์จากภารกิจระบบ จากนั้นก็ฉวยโอกาสรีดไถ่แร่กับอีกฝ่ายอีก คนผู้นี้หน้าหนายิ่งกว่ากำแพงศิลาซะอีก.
“ยังไม่รีบไปเตรียมศิลาซิงหลิงอีก.”เฟิงเฟยซาที่จ้องมองไปยังเถ้าแก่เห่า.
“ขอรับ! ขอรับ!”
เถ้าแก่เห่าถึงกับหวาดผวาเร่งรีบไปเตรียมแร่อย่างรวดเร็ว พร้อมกับใส่ในแหวนมิติและนำส่งอย่างรวดเร็ว.
“จำเอาไว้ด้วย.”
หลังจากจุนซ่างเซียวได้รับของ จึงได้เอ่ยออกมาว่า “ลูกค้าทุกคนมีคุณค่าเหมือนกัน อย่าได้ปฏิบัติสองมาตรฐาน.”
“จำแล้ว จำแน่นเลย!”
เถ้าแก่เห่าที่หลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมาเต็มหน้าผาก แขนทั้งสองข้างที่สั่นไปมาไม่หยุด.
หากว่าตัวเองยังรอด และยังได้เป็นเถ้าแก่อยู่ล่ะก็ เขาไม่มีทางที่จะดูแคลนลูกค้าคนใหนที่เข้ามาในร้านอีกเด็ดขาด!
“เจ้านิกายเฟิง.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ร้านของนิกายซั่งเฟิงอยู่ที่ใด?”
“พวกเขาทำการอยู่ในพื้นที่ทิศเหนือ ร้านของพวกเขาจึงเปิดอยู่ที่ทิศเหนือเช่นกัน!”เฟิงเฟยซาเอ่ย.
“ขอตัว.”
จุนซ่างเซียวที่ยกมือประสานไปที่อก ก่อนที่จะกวาดตามองคนอื่น ๆ ที่อยู่รอบ ๆ และหายตัวไป.
“ฟู่!”
เฟิงเฟยซาที่ยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ไหลออกมาชื้นไปหมด.
เสียศิลาซิงหลิงไม่ถือว่ามีอะไร อย่างน้อยก็ไม่ได้ยุแหย่คนผู้นี้!
“เจ้า....เจ้านิกาย....”เถ้าแก่เห่าที่เอ่ยเสียงสั่น “ซุย....ศพอาวุโสซุยทำอย่างไร.....”
เอ่ยถึงอาวุโสซุย ใบหน้าของเฟิงเฟยซาก็บิดเบี้ยวไปในทันที.
คน ๆ นี้แม้นว่าจะเป็นจุนซ่างเซียวสังหาร ทว่าก็ตายในร้านของเขา ยังไงเขาก็ต้องอธิบายให้กับนิกายฉื่อหัวฟัง!
“เขา เจ้าก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ!”
เฟิงเฟยซาที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก.
เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ จำต้องหาคนสักคนรับผิดชอบ!
เถ้าแก่เห่าแทบร้องออกมา “เจ้านิกาย ข้า....ข้า....”
ฟิ้ว---
ในเวลานั้น ริ้วแสงที่พุ่งมาจากด้านนอก พุ่งกระแทกไปยังร่างของอาวุโสซุย.
ใบหน้าของเฟิงเฟยซาถึงกับเปลี่ยนไป.
ริ้วแสงดังกล่าวเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสุง จนแม้แต่เขาไม่สามารถมองตามได้ทันที หากเป็นอาวุธลับยิงมาที่เขาล่ะก็ เกรงว่าคงจะหลบไปไม่พ้นอย่างแน่นอน!
“อั๊ก!”
เวลาต่อมา อาวุโสซุยที่กระอั๊กโลหิตออกมา เขาที่สูดหายใจลึก ร่างกายที่จะค่อย ๆ ฟื้นคืนจากร่างกายที่ซีดขาว.
สัมผัสกลิ่นอายชีวิตที่ค่อย ๆ ปรากฏ เฟิงเฟยซาถึงกับสะดุ้ง “ยังมีชีวิตอยู่อย่างงั้นรึ?”
ใช่แล้ว.
อาวุโสซุยยังไม่ตาย.
หมัดของจุนซ่างเซียวนั้นได้ผนึกชีพจรทั้งหมด ทำให้ร่างกายอยู่ในสภาพเหมือนตายเท่านั้น.
ตอนนี้เขาทำภารกิจสนับสนุนเสร็จแล้ว และยังไม่ได้เสียเงินค่าแร่อีก คนที่มาสร้างปัญหาเองก็หาได้มีประโยชน์แล้ว.
“ฟู่-”
อาวุโสซุยที่ตายแล้วฟื้น เจ็บปวดไปทั่วร่าง ดวงตาที่แดงซ่านเร่งรีบเอ่ยกล่าวออกมา “เจ้านิกายเฟิง ใคร...มันคนนั้นเป็นใคร!”
คนที่สามารถทำให้เขารู้สึกตัวเองเหมือนตายได้นั้น.
หลีกเลี่ยงไม่ได้ว่า ทำให้เขาโกรธเกรี้ยวและสงสัยไปพร้อม ๆ กัน.
เฟิงเฟิยซาที่จ้องมองอาวุโสซุยด้วยแววตาเกลียดชัง ก่อนส่ายหน้าไปมา “อาวุโสซุย เฟิงโหมวขอแนะนำท่านและนิกายท่าน อย่ายุแหย่เขาดีกว่า ไม่เช่นนั้น ถึงจะเป็นนิกายฉื่อเหยี่ยเซิ่งก็ไม่สามารถช่วยได้.”
คำพูดดังกล่าวนั้นแม้แต่เหล่าผู้ฝึกยุทธ์ที่ดูอยู่ต่างก็เผยท่าทางประหลาดใจออกมา.
แม้แต่นิกายระดับสองก็ไม่สามารถช่วยได้อย่างงั้นรึ?
เช่นนั้นชายหนุ่มคนนี้ ก็น่าเกรงขามสุด ๆ อย่างงั้นรึ?
“ประมุขเฟิง.”อาวุโสซุยถึงกับสะดุ้ง “แท้จริงแล้วเขาเป็นใคร?”
“เจ้านิกายนิรันดร.”
เฟิงเฟยซากล่าวอย่างจริงจัง “จุนซ่างเซียว.”
“อะไรนะ?!!”
อาวุโสซุยที่บาดเจ็บแทบสะดุ้งกระโดดขึ้นมา กล่าวออกมาว่า“เจ้านิกายที่ได้รับการประเมินสามA นะรึ?”
“โอ้วสวรรค์!”
“เมื่อครู่นี้ ชายหนุ่มคนนั้นคือ จุนซ่างเซียว!”
“ไม่แปลกใจเลยเจ้านิกายเฟิงถึงได้สุภาพกับเขา!”
บนถนนเหล่าชาวยุทธ์ผู้ชมที่ดวงตาเบิกกว้างขึ้นมาในทันที.
เกี่ยวกับนิกายนิรันดร แม้แต่จังหวัดเป่ยโม่ยังได้ยิน โดยเฉพาะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ เกี่ยวกับการที่เขาสามารถล้มนิกายไป่เหอเซิ่งได้!
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าอาวุโสซุยที่โกรธเกรี้ยว พริบตานั้นก็สลายหายไปทันที.
แม้แต่นิกายระดับสองยังพ่ายแพ้ นิกายฉื่อหั่วระดับสี่จะมีหน้าไปท้าทายนิกายนิรันดรได้อย่างไร!
ดังนั้นหมัดที่ทำเขาเกือบตายนั้น ทำให้เขาได้แต่กลืนความอัปยศนี้กลับไป.
ขณะที่ทุกคนตื่นตะลึง จุนซ่างเซียวก็ก้าวเข้าไปนั่งในร้านของนิกายซั่งเฟิงเรียบร้อยแล้ว.
มีสตรีผู้งดงามกำลังเผยยิ้มเสิร์ฟชาให้กับเขาอยู่.
“เจ้านิกายจุน.”
เจ้านิกายซั่งเฟิงที่เผยยิ้มออกมา “ขาดแร่อันใด หากมีในร้าน จะขายให้ท่านก่อนอย่างแน่นอน!”
เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองหวงซานั้น.
ข่าวที่ทั่วถึงกันแทบจะในทันที ทำให้เรื่องมือสังหารในร้านแร่ จึงรับรู้กันไปทั่วเมืองอย่างรวดเร็ว.
เรื่องนี้น่าจะทำให้นิกายเฟิงซากลายเป็นที่หัวเราะเยาะของทุกคนไป.
ทว่าไม่มีใครคาดคิดว่า มือสังหารคนนั้นก็คือจุนซ่างเซียวนั่นเอง!
ในเวลานี้ ขณะที่เขาเข้ามายังร้านค้าใหม่ ก็ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น.
หลายคนที่ลอบดีใจ โชคดีนักที่เขาไปยังร้านของนิกายเฟิงซาก่อนเพื่อน ไม่เช่นนั้นเถ้าแก่ร้านของตัวเองคงหาเรื่องอีกฝ่ายเป็นแน่.
“เจ้านิกายซ่ง.”
จุนซ่างเซียวที่ส่งรายการแร่ที่ต้องการออกไป “ท่านมีแร่เหล่านี้หรือไม่?”
เจ้านิกายซ่งรับมา ตรวจสอบอย่างระเอียด เอ่ยออกมาว่า “เจ้านิกายจุน แร่ที่ท่านต้องการ ทางเรามีไม่มากนัก.”
“ต้องการทั้งหมด.”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
เจ้านิกายซิ่งเอ่ย ”โปรดรอสักครู่ ซ่งโหมวจะให้คนไปเตรียมทันที.
เหมือนกับเฟิงเฟยซา หลังจากที่เตรียมแร่เสร็จ เขาก็เป็นคนเอ่ยออกมาก่อน “เจ้านิกายจุนเป็นเจ้านิกายตั้งแต่ยังหนุ่ม ซ่งโหมวชื่นชมนัก ดังนั้นแร่เหล่านี้ขอมอบให้ฟรี โปรดอย่างปฏิเสธ.”
ยินดีอยู่แล้ว!
“ขอบคุณ!”
จุนซ่างเซียวที่ไม่เกรงใจแม้แต่น้อย รับแหวนมิติมาทันที ยกมือประสานไปด้านหน้า “เจ้านิกายซ่ง จุนโหมวยังต้องการแร่อีกจำนวนมาก วันข้างหน้าหวังว่าจะสามารถร่วมมือกับท่านได้หรือไม่?”
ได้ไปฟรีแล้ว หลังจากนี้ยังต้องการอีกเหรอ?!
เขาไม่สามารถที่จะเดินทางมายังจังหวัดเป่ยโม่ทุกวัน ดังนั้นจึงคิดที่จะหาพันธะมิตรเหมือนกับตระกูลอ้าย เพื่อที่จะให้มีแร่ส่งให้ตลอด.
“ตกลง!”
เจ้านิกายซ่งตอบรับทันที.
เขาที่ได้ทันที คิดถึงเมื่อครั้งเจ้านิกายจุนจ่ายหนึ่งหมื่นศิลาวิญญาณธรรมชาติออกมาง่าย ๆ ต้องไม่ขาดเงินแน่ หากได้รับการค้าขายกันอย่างเป็นทางการ ต้องได้รับผลกำไรสูงแน่!
จุนซ่างเซียวที่ส่งรายการให้เอ่ยออกมาว่า “อีกไม่นาน นิกายนิรันดรจะมาตั้งสาขาที่จังหวัดเป่ยโม่ แล้วจะส่งคนมาหา หวังว่าจะได้รับการต้อนรับที่ดี.”
“ยินดีต้อนรับอย่างแน่นอน!”
เจ้านิกายซ่งที่สะดุ้งคิดในใจ “เขาต้องการมาเปิดสาขาที่จังหวัดเป่ยโม่ หรือว่าต้องการสร้างเครือข่ายไปทั่วแผ่นดินเลยอย่างงั้นรึ?”
จุนซ่างเซียวไม่เพียงแค่เปิดสาขายังจังหวัดต่าง ๆมากมาย ทว่าเขายังเปิดร้านอาหารสัตว์ทุกที่อีกด้วย.
ที่จริงแล้วร้านค้าอาหารสัตว์นั้นมีหน้าที่หนึ่งในการรวบรวมข้อมูล ไม่เพียงแค่ขายอาหารยังเก็บรวบรวมข้อมูล และยังเปิดรับเหล่าผู้ฝึกยุทธ์ไร้สังกัดจ้างเข้ามาทำงานอีกด้วย.
ไม่เพียงแค่สร้างเครือข่ายข้อมูล เขายังสร้างรายได้ เพื่อที่จะขยายและพัฒนาเครือข่ายข่าวสารให้มากขึ้นไปอีก!
“ขอตัว!”
จุนซ่างเซียวที่ก้าวออกจากร้านขายแร่ ก่อนที่จะย้ายไปยังร้านอื่น ๆ ด้วย.
รายอื่น ๆ เอง ก็รับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นที่ร้านของนิกายเฟิงซาและนิกายซั่งเฟิง ทุกร้านที่เขาไปเยือน ต่างก็ได้รับการต้อนรับอย่างดี.
“เจ้านิกายจุน อย่าเอ่ยถึงเรื่องเงินเลย!”
“เจ้านิกายจุน แร่เหล่านี้ไม่ขาย แต่ขอมอบให้ท่านก็แล้วกัน!”
“เจ้านิกายจุน โปรดเก็บเงินไว้เถอะ!”
“เจ้านิกายจุน.....”
จุนซ่างเซียวที่ตระเวนไปยังร้านขายแร่ร้านแล้วร้านเล่า ได้รับแร่มากมายที่ใช้ในการหลอมอุปกรณ์และอาวุธจำนวนไม่น้อยเลย.
อร่อยเหอะ!
“เฮ้อ.”
เจ้านิกายจุนที่เดินอยู่บนถนน แสดงท่าทางอักอ่วนเล็กน้อย “นิกายในจังหวัดเป่ยโม่ช่างขี้เกรงใจจริง ๆ ไม่เอาแม้แต่เงิน ทำให้ข้ารู้สึกเกรงใจเล็กน้อย.”
“เล็กน้อยรึ?”
ระบบที่อดไม่ได้ต้องเอ่ยออกมาว่า “เพ่ย แหลจริง ๆ!”
