บทที่ 18.2

ชายคนนี้มาสอบ แต่ไม่ได้อ่านหนังสือมาเลย!

 หลี่จิ้งไม่สามารถเข้าใจได้

 ทำไมกงอู่ถึงปล่อยให้ชายคนนี้อยู่ต่อ?

จริงอยู่ที่เกณฑ์ของผู้ช่วยผู้ตรวจการนั้นต่ำ แต่มันก็ยังเป็นส่วนหนึ่งของส่วนกลาง

อีกสองกลุ่มมองไปที่ลู่หยางเฉิงและดีใจที่พวกเขาไม่ได้เลือกที่จะอยู่ในทีมเดียวกับเขา และพวกเขาก็มีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน

 ในเวลานี้ กงอู่ก็พูดขึ้น

“อย่าคิดว่าหลังจากนี้จะสามารถเข้าแผนกผู้ช่วยผู้ตรวจการได้ตามต้องการ แผนกผู้ช่วยผู้ตรวจการจะดำเนินการประเมินภายในสำหรับผู้สมัครใหม่ทุกสิ้นเดือน ส่วนที่สำคัญที่สุดคือมันยากกว่าข้อสอบวันนี้มาก ใครก็ตามที่ล้มเหลวในการประเมินภายในจะถูกไล่ออกและไม่มีข้อยกเว้นใด ๆ”

 หลังจากพูดจบเขาก็พูดอีกครั้ง

“ฉันจะไม่เปิดเผยผลสอบปรนัยของคนอื่นทีละคน สิ่งที่บอกได้ก็คือ หากถึงวันนั้นแล้วไม่มีการพัฒนาขึ้นจากตอนนี้แล้วล่ะก็ เกรงว่าคงไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะสามารถผ่านการประเมินภายในได้”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ทุกคนที่อยู่ในปัจจุบันก็รู้สึกถึงวิกฤต

ไม่มีใครในหมู่นักเก็งกำไรเหล่านี้สามารถอ้างว่าได้ศึกษาบิลพื้นฐานอย่างละเอียดแล้ว

 ตามที่กงอู่พูด

การทดสอบวันนี้เป็นเพียง "อาหารเรียกน้ำย่อย" เท่านั้น

 จุดสำคัญที่แท้จริงก็คือการประเมินภายในของเด็กใหม่ในช่วงปลายเดือน

 ถ้าไม่ผ่านก็ต้องเก็บข้าวของแล้วออกไป

เมื่อเห็นสีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป กงอู่ก็ยิ้มอย่างชั่วร้าย

“สรุปก็คือเดือนนี้คุณต้องทำงานหนัก ฉันจะไม่พูดอะไรมาก รวมตัวกันที่นี่เวลาสี่ทุ่มคืนนี้ ในเวลานั้นฉันจะมอบหมายงานลาดตระเวนเฉพาะให้กับคุณและเบิกเอกสาร เครื่องแบบ และอุปกรณ์มาตรฐานให้”

 …

ไม่กี่นาทีต่อมา

หลี่จิ้ง,อี้ซิวจู่และลู่หยางเฉิงเดินออกจากบริเวณแผนกผู้ช่วยผู้ตรวจการด้วยกัน

ทันทีที่เขาเดินออกจากประตู ลู่หยางเฉิงก็มองดูพวกเขาสองคน

“ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ไปกินข้าวเย็นด้วยกันไหม? ฉันจะเลี้ยงพวกนายเอง”

“ลืมเรื่องกินไปได้เลย เราจะเน้นไปที่การประเมินตอนสิ้นเดือนก่อน”

อี้ซิวจู่ตอบสนองอย่างเย็นชาและมองไปที่หลี่จิ้ง

 “ฉันจะกลับไปพักผ่อนก่อน เจอกันตอนสี่ทุ่ม”

 หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็เดินตรงไปที่ถนนแล้วเรียกแท็กซี่กลับบ้าน

เมื่อเห็นว่าอี้ซิวจู่ไม่ต้องสนใจเขาด้วยซ้ำ ลู่หยางเฉิงก็ดูไม่ดี แต่เขาก็ไม่ได้โกรธ

 “แล้วนายล่ะ เทียนหวัง(ราชาสวรรค์)”

　　　…”

มุมปากหลี่จิ้งกระตุก

 เขาคุ้นเคยกับการถูกเรียกว่าราชาสวรรค์มานานแล้ว

ใครบอกให้เขาเรียกเขาว่าหลี่จิ้งล่ะ?

ไม่ว่าจะก่อนหรือหลังการข้ามมายังโลกนี้ คนรู้จักส่วนใหญ่ก็เรียกเขาแบบนี้

 คำถามคือเขากับลู่หยางเฉิงเพิ่งพบกันไม่ใช่เหรอ?

เมื่อมองไปที่ลู่หยางเฉิงแล้วก็มองไปยังทิศทางที่อี้ซิวจู่จากไป หลี่จิ้งรู้สึกเหนื่อยมาก

  นอกเหนือจากการประเมินมือใหม่แล้ว มีบางอย่างผิดปกติกับทั้งสามคนของเขา และอนาคตกำลังน่ากังวล

หลังจากถอนหายใจอย่างลับๆ หลี่จิ้งก็ตอบ

“ฉันจะกลับไปพักผ่อนก่อน เมื่อคืนฉันไม่ได้นอนทั้งคืนเพื่อรับมือกับการประเมินของวันนี้ เลยต้องกลับไปนอนเอาพลังสักหน่อยน่ะ”

“โอเค งั้นเจอกันตอนสี่ทุ่มนะ”

ลู่หยางเฉิงตอบกลับและเรียกแท็กซี่อีกคน

หลี่จิงไม่ได้หรูหราเท่าลู่หยางเฉิงและอี้ซิวจู่ ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะเดินไปยังสวนจันทราลับ

 การนั่งแท็กซี่นั้นมีราคาแพงมาก

ระหว่างเดินกลับ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

ทันทีที่เขาเปิดหน้าจอ เขาเห็นว่ามีซองอังเป่าสีแดงจำนวนห้าสิบหยวนจากเฉินอวี่หรานในแอปเซียนซิ่น และมีข้อความอีกข้อความหนึ่ง

“อาหารเช้ารสชาติโอเคเลย ฉันจะจ่ายค่าอาหารให้ ฉันไม่ได้นอนมาทั้งวันแล้วเลยต้องพักผ่อนซักหน่อย อย่ารบกวนฉันเมื่อคุณกลับมา ฉันมักโกรธง่ายเมื่อถูกปลุกให้ตื่น”

เมื่อเห็นข้อความของเฉินอวี่หรานกล่าวเป็นพิเศษว่าเธอมักโกรธง่ายเมื่อถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา หลี่จิ้งก็ยิ้มกว้างและยอมรับอั่งเปาโดยไม่ตอบกลับข้อความ

 ค้นหาหลิวซือซือในรายชื่อเพื่อน แล้วหลี่จิ้งก็ส่งข้อความไปหา

“พี่ซือซือ ตอนนี้ฉันสอบผ่านแล้ว แต่จะอยู่ได้หรือเปล่าก็ขึ้นอยู่กับการประเมินผู้มาใหม่ช่วงปลายเดือนครับ”

เขาไม่รู้ว่าหลิวซือซือวันนี้ไม่เปิดร้าน เธอไม่มีอะไรทำที่บ้าน เลยเล่นมือถือทั้งวัน

หลี่จิ้งส่งข้อความไปไม่ถึงนาที เธอก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“เตรียมตัวแค่สองวันก็ไปสอบแล้วเหรอ？ โชคดีที่นายสอบผ่าน!”

“ช่วงนี้เขตเป่ยเฉิงไม่สงบ หากนายเลือกสอบครั้งนี้ ฉันเกรงว่านายจะยุ่งมากหลังจากเข้าร่วมงาน”

“ฉันยังนอนอยู่บนเตียงและยังไม่ได้กินอาหารกลางวันเลย แล้วฉันจะให้โอกาสนายเลี้ยงอาหารเนื่องในโอกาสที่นายสอบผ่านดีไหมล่ะ”

 ข้อความของหลิวซือซือส่งออกมาสามข้อความติดต่อกัน และหลี่จิ้งก็ทำไรไม่ถูก

 สองข้อความแรกไม่มีปัญหา

 แต่อันสุดท้ายหมายถึงอะไร?

 กินเลี้ยงเนื่องในโอกาสเขาสอบผ่านแล้วเขาก็ต้องเป็นคนจ่ายงั้นเหรอ?

หลี่จิ้งขยี้ตาและเปิดดูเงินในบัญชีของเขา

 ยอดคงเหลือในบัญชี: 4234

 บันทึกการทำธุรกรรมล่าสุด: อั่งเปา +50

เมื่อคิดว่าเขารู้จีดเธอมานาแล้ว และไม่เคยเชิญหลิวซือซือมาทานอาหารเย็นเลย หลี่จิ้งก็ลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบข้อความ

“ได้ แต่คุณไม่สามารถกินอะไรที่แพงเกินไปได้”

 “จุ๊! ขี้เหนียวชะมัด!”

หลลิวซือตอบกลับอย่างรวดเร็วแล้วส่งข้อความอีกครั้ง

“เลขที่ 1088 ถนนเทียนเป่ย ห้อง 601 ชั้น 6 อาคาร 9 อพาร์ทเมนท์จิงเซียง มารับฉันหน่อย”

　　หลี่จิ้ง　“…”