บทที่ 2: ความสำคัญของนักปรุงยา
บทที่ 2: ความสำคัญของนักปรุงยา
ยอดเขาไท่เยว่
ซูฟ่านและหวังยู่หลุนเข้าไปในห้องเรียน
“พวกเจ้าได้ยินเรื่องนั้นไหม? ผู้พิทักษ์ฝ่ายซ้ายจากโถงยุทธ์จะมาบรรยายในวันนี้ เขารับผิดชอบแผนกยุทธ์ของนิกายเทียนฉัว แค่การพูดคุยแบบเล่นๆ สบายๆ เกี่ยวกับวิชาการโจมตีของเขาก็เพียงพอแล้วสำหรับเราที่จะได้รับประโยชน์มากมาย”
“ถูกต้อง ข้าโชคดีจริงๆ ที่ได้มาเห็นทักษะของผู้พิทักษ์ฝ่ายซ้าย ด้วยวิชากระบี่วายุอัสนี เขาก็สามารถฆ่าศัตรูเหนือกว่าขอบเขตของเขาลงได้”
“ภายในเวลาไม่ถึง 50 ปีหลังจากเข้าร่วมนิกาย เขาก็ได้มาถึงขอบเขตแก่นแท้ทองคำแล้ว เขาจะกลายเป็นผู้อาวุโสของนิกายอย่างแน่นอนในอนาคต”
สีหน้าของซูฟ่านและหวังยู่หลุนดูแปลกใจเล็กน้อย
ความตื่นเต้นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหวังยู่หลุนเนื่องจากวิชาโจมตีเป็นสิ่งที่เขาชื่นชอบ แต่ความผิดหวังปรากฏชัดในสายตาของซูฟ่าน สำหรับเขาแล้ว เขาชอบวิชาป้องกันมากกว่า เนื่องจากการมีชีวิตรอดหมายถึงชัยชนะ
เมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังเล็กน้อยบนใบหน้าของซูฟ่าน หวังยู่หลุนจึงกล่าวปลอบใจว่า “พี่ซู ท่านไม่รู้หรอว่าการป้องกันที่ดีที่สุดคือการโจมตี? แม้ว่าวิชาโจมตีของท่านจะค่อนข้างทรงพลังก็ตามเถอะ”
“เจ้าอยู่ที่นี่และฟังไปนะ ข้าจะไปดูว่ามีชั้นเรียนอื่นอีกหรือไม่” ซูฟ่านกล่าวโดยไม่สนใจคำพูดของหวังยู่หลุน เขามุ่งหน้าไปยังอาคารอื่นโดยทันที
ในยอดเขาไท่เยว่ มีอาคารสอนทั้งหใด 36 หลัง แต่อาคารส่วนใหญ่ก็เรียกเก็บค่าเข้าเรียน
ซูฟ่านเดินไปตามอาคารต่างๆ มากมาย เขามองดูป้ายเล็กๆ ที่แขวนอยู่ด้านนอกแต่ละอาคาร ซึ่งแสดงจุดหมายของวันนี้
“บรรยายวิชาตัวเบาและวิชาขี่ลม เรียนแล้ว ข้ามไป”
“บรรยายวิชาขี่กระบี่ ปัญญาอ่อน กระบี่มันมีไว้ฟัน”
“พื้นฐานการสร้างสิ่งประดิษฐ์ ฉันไม่มีเงินพอจะเข้าเรียน แต่ถ้าฉันมีเมื่อไหร่ฉันมาจัดแน่”
“หลักการฝึกฝนสัตว์อสูรขั้นพื้นฐาน ข้ามไป”
“อ้า! การปรุงยา สรรพคุณทางยาของแต่ละสมุนไพร”
ซูฟ่านหยุดและคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังอาคารหลังนั้น
“บทเรียนทั้งหมดสิบบทเรียนจะเสร็จสิ้นภายในเวลาสามวัน ราคา 50 หินวิญญาณ”
“ตอนนี้เหลือที่ว่างอีกแค่สามที่เท่านั้น”
ใบหน้าของซูฟ่านแสดงความขมขื่นเมื่อเขาได้ยินหินวิญญาณ 50 ก้อน ในหนึ่งปี เขาหาหินวิญญาณได้น้อยกว่าหนึ่งร้อยก้อน ดังนั้นหากเขาสมัครมันตอนนี้ เงินออมกว่าครึ่งหนึ่งของเขาก็จะหายไป
“ถ้าเจ้าต้องการจะเรียนรู้การปรุงยา หลักสูตรนี้ก็เป็นหลักสูตรขั้นพื้นฐาน ผู้อาวุโสในโถงยาจะไม่สอนมัน ดังนั้นเจ้ามีแต่ต้องเรียนเท่านั้นหากเจ้าอยากจะไปต่อสายนี้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูฟ่านก็รู้ได้ทันทีว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
ในที่สุด ซูฟ่านก็จ่ายหินวิญญาณและเข้าไปข้างใน
“เฮ้อ ศิษย์ชั้นนอกนี่มันมีแต่พวกจนจริงๆ แค่การซื้อสมุนไพรมาปรุงยาก็ต้องใช้หินวิญญาณมากมายแล้ว หากการใช้จ่ายเงินเพียง 50 หินวิญญาณยังทำให้เขาเจ็บปวดได้มากขนาดนี้ แบบนี้แล้วเขาจะกล้าซื้อสมุนไพรได้ยังไง?”
ภายใต้การแนะนำของผู้คุมสอน ซูฟ่านไปที่ชั้นสองซึ่งมีศิษย์มากกว่า 20 คนกำลังนั่งสมาธิรออยู่ ทุกคนเงียบและนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ
ซูฟ่านหาที่นั่งด้านหลังและเริ่มสังเกตสภาพแวดล้อมโดยรอบ เขาสงสัยว่าจะหลบหนีได้อย่างไรหากมีสิ่งไม่คาดคิดเกิดขึ้น
จากนั้นศิษย์ชั้นนอกอีกสองคนก็เข้ามา และในที่สุดผู้อาวุโสจากโถงยาก็ปรากฏตัวขึ้น
“เนื่องจากพวกเจ้าทุกคนได้ลงทะเบียนสำหรับหลักสูตรนี้แล้ว ดังนั้นข้าจะถือว่าพวกเจ้าสนใจที่จะเข้าร่วมโถงยาด้วยในอนาคต”
“ก่อนอื่นข้าต้องบอกก่อนว่าพวกเจ้ามีรสนิยมที่ดีมาก ปรมาจารย์นักปรุงยาได้รับการยกย่องอย่างสูงในโลกแห่งการฝึกตน ยาล้างกายา, ยาล้างวิญญาณ, ยาหยวน, ยาฐานวิญญาณและอื่นๆ แม้ยาเหล่านี้จะเป็นยาระดับต่ำ แต่ผู้ที่สร้างมันได้ก็ยังล้วนได้รับความเคารพ”
“เอาล่ะ เราจะไม่ออกนอกเรื่องไปไกลกว่านั้น สรุปคือโดยทั่วไปแล้ว นักปรุงยาอย่างเราก็มีตำแหน่งและสถานะที่สูงกว่าพวกโรคจิตที่ชอบต่อสู้และเข่นฆ่ากันมาก”
“และที่สำคัญ เรายังได้รับหินวิญญาณเร็วมากอีกด้วย” ผู้อาวุโสจากโถงยากล่าวจุดที่สำคัญที่สุด
“ในหลักสูตรนี้ ข้าจะอธิบายสรรพคุณทางยาของสมุนไพรที่เราใช้กันทั่วไป 1,600 ชนิด เช่นเดียวกับวิธีการปรุงยาวิญญาณ”
“หากพวกเจ้าปรารถนาที่จะเป็นนักปรุงยา ด้วยการฟังบทเรียนนี้ พวกเจ้าจะสามารถประหยัดเวลาที่ต้องใช้ศึกษาเองลงไปได้มาก”
“ข้าจะพูดและพวกเจ้าจะฟัง จะมีช่วงถามตอบหลังจบบทเรียนแต่ละบท”
“เริ่มกันที่ผลวิญญาณน้ำ สรรพคุณทางยาของมันมีฤทธิ์อ่อน จงหลีกเลี่ยง……”
เมื่อซูฟ่านเรียนจบทั้งสามคาบ มันก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว
หลังจากยืมตำราวิชาใบหยกมาจากโถงวิชาแล้ว เขาก็เปิดใช้วิชาตัวเบาและบินกลับไปยังลานบ้านของเขาเอง
จากกลางอากาศ ซูฟ่านเห็นหวังยู่หลุนกับแกะวิญญาณกำลังยืนรอเขาอยู่นอกลานบ้านของเขา
“เจ้าไม่กลัวศิษย์โถงวินัยจะมาจับเจ้าหรอ? นี่คือแกะวิญญาณที่ได้รับการเลี้ยงดูโดยนิกายเลยนะ” ซูฟ่านตั้งสติและลงจอดข้างๆ หวังยู่หลุน
“ข้าซื้อมันมาอย่างถูกต้องแล้ว ท่านไม่ต้องกังวลไปหรอกพี่ซู วันนี้เรามากินเจ้านี่กันเถอะ” หวังยู่หลุนพูดด้วยความอยาก ทุกสองสามวันเขามักจะมาเยี่ยมซูฟ่านเพื่อรับประทานอาหารที่น่าพึงพอใจ
ซูฟ่านทำผนึกมือและยกเลิกค่ายกลในบ้านของเขา
ในชั่วพริบตา ลานของเขาก็สว่างไสวด้วยแสงจากวิชาส่องสว่าง
“พี่ซู ทุกครั้งที่ข้ามาเยี่ยมบ้านของท่าน ข้าก็รู้สึกเหมือนเป็นผู้แพ้ตลอดเลย ทั้งวิชาโจมตี วิชาต่างๆ และโดยเฉพาะวิชาป้องกันของท่าน ทั้งหมดล้วนอยู่เหนือขั้นต้นไปทั้งหมด”
“ถ้าข้าไม่ได้ถูกห้ามไม่ให้พูดถึงเรื่องนี้ ท่านก็คงจะได้กลายเป็นศิษย์ชั้นนอกอันดับต้นๆ …”
ก่อนที่หวังยู่หลุนจะพูดจบประโยค ซูฟ่านก็ปิดปากของเขาไว้
“ข้าเป็นเพียงศิษย์ชั้นนอกที่ไม่สำคัญอะไร อย่าหาทำให้ข้าเดือดร้อน”
อย่ามาล้อเล่นนะ ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันก็จะสามารถทะลวงขอบเขตต่อไปได้ ฉันแค่ต้องใช้ชีวิตอย่างปลอดภัยจนกว่าจะครบเวลาก็เท่านั้น ดังนั้นการดึงความสนใจมาสู่ตัวเองจึงถือเป็นเรื่องต้องห้าม
“พี่ซู ข้าเข้าใจแล้ว”
“เข้าใจแล้วก็ดี วันนี้เจ้าอยากกินอะไร”
“เนื้อแกะย่างทั้งตัว!” หวังยู่หลุนเลียริมฝีปากของเขา ทุกวันนี้เขาจะรู้สึกไม่สบายใจหากไม่ได้ไปกินอาหารที่พี่ซูสุดที่รักของเขาทำ
“ได้”
เนื่องจากมีคนเตรียมส่วนผสมมาให้แล้ว ซูฟ่านจึงไม่รังเกียจที่จะเป็นคนเตรียมอาหาร
ฆ่าแกะ เก็บเลือด ถลกหนัง...
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ภายใต้วิธีการย่างอันเป็นเอกลักษณ์ของซูฟ่าน เนื้อแกะย่างทั้งตัวก็พร้อมแล้ว
หลังจากจ้องมองมันด้วยความหิวโหยแล้ว หวังยู่หลุนก็หยิบเหล้าวิญญาณออกมาสองขวดเล็กๆ
“ฮ่าฮ่า มีเนื้อจะไม่มีเหล้าได้ยังไง?” หวังยู่หลุนกล่าว
“ถุงเก็บของ... ดูเหมือนว่าเจ้าจะดึงดูดความสนใจจากผู้อาวุโสในนิกายมาได้แล้วจริงๆ สินะ ยินดีด้วย” ซูฟ่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนว่าข่าวลือจะเป็นเรื่องจริง
“และเหล้าวิญญาณนี่ เจ้าต้องใช้เงินเป็นจำนวนมากกับสิ่งนี้แน่ เพราะเหล้าวิญญาณสองขวดนี้น่าจะมีมูลค่าประมาณ 10 หินวิญญาณ”
“เอาล่ะ ถ้าเจ้ามีอะไรจะพูดก็ว่ามา เพื่อเห็นแก่สิ่งเหล่านี้ ข้าจะเพิ่มอัตราความสำเร็จให้เจ้าอีกสักเล็กน้อย”
ซูฟ่านหยิบเหล้าวิญญาณขวดเล็กขึ้นมาแล้วหรี่ตามองไปที่หวังยู่หลุน
“พี่ชาย ข้าตัดสินใจจะเข้าร่วมกับโถงยุทธ์แล้ว เพราะผู้อาวุโสที่มองเห็นศักยภาพในตัวข้าเป็นผู้อาวุโสประจำโถงยุทธ์”
“ในอนาคต ข้าอาจจะไม่มีเวลาได้อยู่ในนิกายมากนัก ดังนั้นข้าจึงได้เดินทางมาพบท่านครั้งนี้เป็นพิเศษ”
“พี่ซู ข้าจะไม่ลืมพระคุณของท่านที่ช่วยชีวิตของข้าไว้ ถึงอย่างนั้น บททดสอบที่ข้าได้รับมาจากโถงยุทธ์นั้นก็อันตรายเป็นอย่างยิ่ง”
“หากข้าเผชิญกับภัยอันตรายโดยบังเอิญและเกิดล้มเหลว ข้าก็คงจะไม่มีโอกาสได้กลับมาเจอท่านอีกแล้ว พี่ซู”
ในขณะนี้ ซูฟ่านก็คิดกับตัวเอง ในที่สุดเด็กเจ้าเล่ห์คนนี้ก็เริ่มใช้สติปัญญาสักที เขาคิดจะใช้กลยุทธ์เล่นกับจิตใจของฉันเรอะ!
“อาหารดีๆ เหล้าดีๆ อย่าพูดอะไรแบบนั้นและทำให้เสียรสชาติเลย เจ้าจะมีชีวิตที่ดีรออยู่อย่างแน่นอน มาๆ มากินกันได้แล้ว”
“เอ่อ..”
หลังจากรับประทานอาหารจนอิ่มท้องและอิ่มใจแล้ว หวังยู่หลุนก็กำลังจะจากไปอย่างผิดหวัง แต่แล้วจู่ๆ ลำแสงก็พุ่งเข้ามาใส่เขา เขารับมันไว้ได้ทัน มันคือแผ่นหยกสองอัน
“จงจำไว้ มีเพียงการใช้ชีวิตให้ดีเท่านั้น เจ้าจึงจะบรรลุความยิ่งใหญ่ได้”
เสียงของซูฟ่านดังขึ้นตามมา..
