บทที่ 060 – สองเแผนร้าย (1)

บทที่ 060 – สองเแผนร้าย (1)

มันมีอะไรบางอย่างได้เกิดขึ้นในเช้าวันหนึ่ง

“…….”

“…….”

ลอร่ากับผมเราต่างแข็งทื่อ พวกเราต่างมองไปที่ร่างกายของกันและกัน

ไม่สิ ผมไม่ควรพูดเหมือนเราถูกบังคับให้มองล่ะมั้ง?

เราไม่แม้แต่จะมองหน้ากันด้วยซ้ำ แม้เราจะพยายามหันหน้าออก แต่ดูเหมือนกล้ามเนื้อก็แข็งเป็นหินไปแล้ว

ทั้งความพิศวงงุนงง,ประหลาดใจ,ตกใจ,รู้สึกผิด และเขินอาย อารมณ์ขุ่นข้นพวกนั้นโถมเข้ามาเหมือนกับเผชิญคลื่น หากตอนนี้เรามองหน้ากันตามปกติ มีหวังได้รู้สึกแปลกๆต่อกันแน่ๆ ดังนั้น ลอร่ากับผมจึงไม่อาจมองหน้ากันและกัน

เราสองคนนั้นอยู่ในสภาพเปลือย ไม่มีเสื้อผ้าอยู่เลยแม้แต่ชิ้นเดียวบนร่างกายเรา

เดี๋ยวก่อนสิ

ขอให้ผมอธิบายตัวเองก่อน

สิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นอะไรที่เป็นความบังเอิญอย่างแท้จริง ผมไม่ได้มีเป้าหมายชั่วร้ายน่าละอายอย่างการแอบดูเรือนร่างข้ารับใช้เพียงคนเดียวของผมหรอก

ถึงแม้ว่า ลอร่าจะรูปงามอย่างน่าประทับใจและความปรารถนาราคะในตัวเธอจะดีขึ้นแล้ว มันไม่ใช่ครั้งคราวหรอก ออกจะบ่อยด้วยที่ไม่อาจอาจห้ามความปรารถนาอันดื้อดึงจะเห็นร่างเปลือยเปล่าของเธอ!

ผมสาบานเลย สาบานต่อหน้าผู้รับใช้ผมเลย ก่อนเธอจะมาเป็นลูกน้องผมก็เธอเป็นมนุษย์คนนึงมาก่อนใช่ไหม? ผมน่ะ ให้เกียรติกับความเห็นเธอเสมอ

คนที่เจ้ากี้เจ้าการกับผู้ใต้บังคับบัญชาให้เป็นไปตามที่เขาต้องการนั่นแหละ คือ ทรราชย์ที่เป็นดั่งขยะ มันไม่แปลกใจเลยที่สุดท้ายแล้วจะถูกลูกน้องแทงหลังเอา

ใครมันจะอยากไปตามรอยของทรราชย์พวกนั้นล่ะ? เพื่อให้มีชีวิตอยู่รอดและประสบความสำเร็จได้ ผมต้องประคบประหงมลอร่าอย่างรักยิ่งอยู่แล้ว

ไม่สิๆ ยิ่งไปกว่านั้นคือ ลอร่าน่ะอายุแค่ 15 ปี! ถ้าเป็นในโลกเดิมของผม เธออยู่ประมาณ ม.3เอง ……ผมไม่ได้มีรสนิยมแอบตามสต็อคเด็กๆหรอกนะ พูดจริงนะ…….

เพื่อที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจอย่างไร้ข้อกังขา ก่อนอื่นผมต้องขออธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในดันเจี้ยนของผมก่อน

ปราสาทจอมมารของผมน่ะ ไม่ได้มีที่อาบน้ำเป็นกิจลักษณะ

แน่นอนว่า ทั้งมอนสเตอร์และผมเองก็ไม่จำเป็นต้องอาบน้ำ ร่างผมไม่มีการผลิตของเสีย แต่ถึงอย่างนั้นนับตั้งแต่เป็นจอมมารมา ผมก็แทบจะไม่ต้องการกินหรืออาบน้ำเลย การนอนเพียง 2 ถึง 3 ชั่วโมงต่อวันนั้นเพียงพอสำหรับผมแล้ว มันค่อนข้างจะสะดวกสุดๆเลยล่ะ

เหตุผลเดียวที่ผมกินและล้างเนื้อตัวก็ง่ายมาก มันคือ การที่ผมอยากรู้สึกสุขสบายหรูหราขึ้นมาสักหน่อย

และมันก็เป็นเหมือนเช่นในเช้านี้

หลังจากครุ่นคิดพิจารณาถึงอนาคตของกองกำลังเป็นอย่างดีแล้ว ผมก็มุ่งหน้าไปยังบ่อน้ำชั้นใต้ดินดันเจี้ยนเพื่อเปลี่ยนอารมณ์ สระน้ำใต้ดินนั้นมีขึ้นตามธรรมชาติ ดังนั้นน้ำจึงสะอาดและไม่มีแมลงหรือสิ่งมีชีวิตอื่นมาเป็นอันตราย

ผมต้องบอกเลยว่า สระน้ำนี้มันมีพลังงานเวทย์ไหลเวียนอยู่ ดังนั้นจึงเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมต่อการอาบน้ำมาก

มันมีหินเวทย์มนตร์อยู่ในน้ำ จึงมีแสงสีฟ้าฉายส่องออกมาจากก้นสระน้ำจนถึงพื้นผิวน้ำ ความร้อนจากรังสีของหินเวทย์นั้นทำให้อุณหภูมิใต้น้ำนั้นอุ่นกำลังพอเหมาะ

คุณสามารถที่จะผ่อนคลายไปกับการลอยตัวในน้ำและรู้สึกเหมือนอยู่ในสรวงสวรรค์แล้วก็มองดูหินงอกอันสวยงามที่อยู่รอบน้ำได้

แบบนี้ใึครจะโทษผมได้ล่ะที่อยู่ๆเปลื้องผ้าด้วยความตื่นเต้นเหมือนเด็กทันทีที่เห็นน้ำสีฟ้าใส⎯⎯?

และลอร่าก็โผล่ขึ้นจากผิวน้ำทันทีที่ผมเข้ามาใกล้น้ำราวกับกำลังรอผมอยู่แล้ว

ในถ้ำแห่งนี้ไม่มีแม้แต่แสงแดดส่องถึง ร่างกายเปล่าของเด็กสาวเผยออกมาอย่างโจ่งแจ้งด้วยแสงระยิบที่สะท้อนมาจากใต้น้ำ ผมสีบลอนด์ของลอร่าที่ยาวพริ้วไสว

ผมนิ่งอึ้งในทันที

สมองที่แสนสงบของผมเข้าใจถึงสถานการณ์ตรงหน้าในทันที อีโก้ตัวน้อยเท่าแมลงที่อยู่ในหัวผมกำลังสร้างมุมมองหลายมุมขึ้นมา สมองของผมถูกขยับเคลื่อนเร่งความเร็วมหาศาลเหมือนตอนที่ผมจัดการกับปาร์ตี้นักผจญภัยของริฟ

‘ลอร่าอาบน้ำอยู่ที่นี่’

‘ถึงแม้เธอจะฉลาด แต่ร่างกายเธอก็เป็นมนุษย์ธรรมดา แน่นอนอยู่แล้วว่าเธอก็ต้องการที่จะอาบน้ำ’

‘ผมล่ะสงสัยจังเลยว่า ที่ปกติผิวของเธอมีกลิ่นดีแบบนั้น เป็นเพราะว่าเธออาบน้ำทุกวันสินะ ,ห้ะ…….’

‘เจ้าโง่! มันไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนั้นแล้วนะ! นี่คือ สถานการณ์ฉุกเฉินเร่งด่วน! พวกเราต้องไปยัง DEFCON 2* เดี๋ยวนี้!’

‘มันไม่น่าแปลกหรอกก็ในเมื่อพวกเราไม่มีที่อาบน้ำดีๆเลยในดันเจี้ยน ถ้าลองคิดดูให้ดีๆ เราไม่เคยใส่ใจกับสิ่งอำนวยความสะอาดให้กับลอร่าที่เป็นมนุษย์เลย จะเป็นยังไงหากพวกเราจะรู้จักคิดถึงข้าวของอำนวยความสะดวกให้กับมนุษย์มากขึ้นล่ะ?’

‘ในความเห็นผมนะ……ผมว่ามันจะดีที่สุดถ้าเรายังรอต่อไป นี่มันไม่ใช่อะไรที่เกิดบ่อยด้วยถูกไหมล่ะ? เรามาเอนจอยไปกับโมเม้นท์ให้เต็มที่เลยดีกว่า’

‘เดี๋ยวก่อน ทุกคนพูดพร้อมๆกันแบบนี้ เรามีสามตัวเลือกนะ

หนึ่ง หนีไป สอง ขอโทษ และสาม อาบน้ำด้วยกันทั้งๆแบบนี้นี่แหละ

ยิ่งไปกว่านี้นะ ผมขอแนะนำว่า ตัวเลือกที่สามนี่เป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดแล้ว อย่าได้ดูเบาคำแนะนำนี้ไปล่ะ นี่คือ ข้อสรุปที่ผมคิดมาเป็นอย่างดีแล้ว’

‘เออ ผมพึ่งมารู้ว่า ไอ้ที่อยู่รวมๆกันนี่แม่งมีแต่ไอ้โง่ทั้งนั้น มึงเลิกคิดเรื่องนู้นเรื่องนี้แล้วขอโทษก่อนเลย อีกฝ่ายเป็นบุตรีดยุคนะเฟ้ย เจ้าพวกงั่ง

ผมรู้ว่า พวกนายเป็นไอ้คนไม่รู้เรื่องรู้ราวในโลกนี้ แต่ถึงอย่างงั้นการใช้ชีวิตง่ายๆโง่ๆในโลกนี้โดยไม่รู้จักลำดับชั้นทางสังคมนี่ ออกจะ……,’

‘ฮื่อ โทษทีที่แทรกว่ะ แต่ผมคิดว่า จะเพิ่มนายเข้าไปอยู่ในหมวดเสียงหมาเห่าด้วย’

‘โฮ่ง โฮ่ง! บรู้ววว บ๊อก บ๊อก! แฮ่!’

‘เอาล่ะ ตอนนี้ผมรู้แน่ชัดว่าพวกเราเป็นหมาแล้วล่ะ’

‘นี่แค่ความเห็นผมนะ แต่นี่พวกเราน่ะกำลังยืนเงียบขณะที่มองร่างเปลือยของลอร่ามานานเกินไปแล้ว ถ้าหากการรับรู้ของผมยังไม่พังนะ ก็ราวเกือบนาทีนึงได้แล้ว

ยินดีด้วยกับทุกท่าน สุดท้ายแล้ว พวกเราที่ไม่ได้เลือกตัวเลือกสักตัวในสามตัวเลือกนั่นสุดท้ายจบลงด้วยการเลือกตัวเลือกที่เลวร้ายที่สุดนั่นคือ ยืนอยู่เฉยๆ ดังนั้นผมไม่มีพลังจะไปตื่นเต้นอะไรกับความโง่เง่าเต่าตุ่นของตัวเองอีกต่อไปแล้ว’

ก็อย่างที่คุณเห็นนั่นแหละ ผมร่วงตกลงไปในหลุมแห่งความตื่นตระหนกอย่างน่าอัศจรรย์

เห็นได้ชัดแล้วว่า การที่มานั่งสนทนาประสาปรัชญาอุดมการณ์อุดมคติอะไรกับตัวตนอื่นของตัวเองนี่มันไม่ได้ผลดีกับผมเลยแม้แต่น้อย นี่อาจจะหมายความว่า สภาพจิตของผมไม่เสถียร แต่เรื่องนั้นช่างมันเหอะไม่สำคัญสำหรับตอนนี้

“…….”

“…….”

ผมไม่สามารถละสายตาจากเรือนร่างของลอร่าได้เลย

แสงสีน้ำเงินฟ้านั่นส่องฉายส่วนโค้งอย่างนุ่มนวล เด็กสาวที่เป็นดั่งดอกไฮเดรนเยียที่ต้องฝนยืนอยู่ตรงนั้น แม้เธอจะเกือบ 16 ปี แล้ว แต่มันก็ยากที่จะมองว่า ร่างกายของลอร่านั้นเป็นเด็กสาว เรือนร่างของเธอนั้นสมบูรณ์ด้วยส่วนโค้ง

ผิวขาวบริสุทธิ์ของเธอนั้นช่างงามวิจิตร ผิวที่เหมือนหิมะนั่นมีกล้ามเนื้อที่แน่น ผิวน้ำหนาแน่นนั้นเปียกฉ่ำด้วยน้ำ หยดน้ำไหลลงผ่านกรอบเรือนร่าง

“……นายท่าน”

ลอร่าเดินเข้ามาหาผม

ในอกของผมนั้นเต้นแรง

ร่างกายของเธอนั้นเข้ามาใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้นทุกก้าว

ส่วนโค้งที่เอวช่วยขับเน้นให้บั้นท้ายของเธอที่เชื่อมต่อลงไปกับน่องแน่นๆ และเชิงกรานที่เห็นได้ชัดว่ากระชับดี นั้นต้องขอบคุณการที่เธอมีประสบการณ์การขี่ม้า

ผมแอบมองแวบผ่านจุดล้ำค่าของเธอโดยต้องขอบคุณแสงจากสระน้ำ

ในที่สุดลอร่าก็เข้ามาอยู่ตรงหน้าผม

มีน้ำบางส่วนยังค้างอยู่ที่กระดูกไหปลาร้าของเธอ แอ่งน้ำน้อยๆนั้นสร้างไอน้ำลอยขึ้นบนร่างกายเธอก่อนจะหยดไหลลง

หยาดน้ำที่ไหลลงจากหน้าอก,นิ้วมือ,บั้นท้าย เปียกโชกสู่พื้นถ้ำ

กลิ่นหอมมาจากร่างของเด็กสาวที่เปียกอยู่……กลิ่นมันไหลซึมเบาๆออกมา

สติของผมเหมือนจะดับวูบ

“นายท่าน”

กลิ่นเปียกๆไหลมาในขณะที่เธอเปิดปากออกเล็กน้อย มันเป็นกลิ่นที่เข้ามาที่หูไม่ใช่จมูกของผม ในขณะที่เสียงน้ำหยดแหมะๆกระทบหินงอกนั้นส่งเสียงก้องโดยแผ่วเบา

เสียงของลอร่าสะท้อนกับกำแพงถ้ำและสั่นไหวน้อยๆ

ผมชักไม่แน่ใจว่า เสียงที่ได้ยินนั่นเป็นเสียงน้ำหล่นใส่หินงอกหรือเป็นเสียงผมกลืนน้ำลายกันแน่?

ในขณะที่อยู่ระหว่าง ความสงบกับความวิตกกังวล ลอร่าพูดอะไรบางอย่างที่ผมคาดไม่ถึงออกมา

“มาที่นี่เพื่ออาบน้ำเหมือนกันหรือคะ ,นายท่าน?”

เอ๋?

ลอร่ายิ้มออกมา

“น้ำที่นี่ดีมากเลย ดีแต่ดวงตาและร่างกายของนายท่าน ไม่น่าแปลกใจเลยที่นายท่านน่ะจะชอบที่แบบนี้”

ลอร่าไม่ได้กรีดร้องเหมือนเด็กสาวหรือตบหน้าผมเหมือนฉากในอนิเม เธอเพียงแต่ยิ้มอย่างมีความสุขให้

“ตัวฉันตั้งใจจะบอก นายท่านเรื่องที่นี่ แต่ดูเหมือนจะไม่มีความลับที่รู้กันเฉพาะเด็กสาวผู้นี้อีกแล้ว ออกจะน่าเสียใจไปหน่อย แต่ก็รู้สึกเหมือนเรามีความสัมพันธ์บางอย่างร่วมกันนะคะ ฮุฮุ”

“อือ……อ่า…….”

นี่มันโอกาสทองคำอันแสนล้ำค่าแล้วไม่ใช่หรือ?

อีโก้ที่ต่ำทรามเหมือนแมลงสาบส่งเสียงตะโกนเอะอะโวยวายเป็นเสียงเดียวกัน

‘ลุยเลย!!’

มันเป็นคำแนะนำที่ถูกต้อง ใช้งานได้มากที่สุดเท่าที่มีมานับตั้งแต่ตอนนี้

ลอร่าไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้นกับการที่แสดงเรือนร่างให้ผมเห็น หรือ การที่ได้เห็นผมเปลือยเปล่า ผมไม่รู้แน่ชัดว่าทำไม แต่มันเป็นเหมือนผู้ช่วยชีวิตผมแท้ๆ

ผมพูดตะกุกตะกัก ผมพยายามอย่างดีที่สุดที่จะนิ่งให้มากเท่าที่จะเป็นไปได้ หลังจากเห็นกันตอนเปลือยแล้วอะไรหลังจากนี้คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อีกต่อไปสำหรับผมแล้ว

“จะ-เจ้าพูดถูก วันนี้ข้าอยากอาบน้ำ”

“อย่างที่ฉันคิดไว้เลยค่ะ! การอาบน้ำจะช่วยชำระล้างวิญญาณของท่านได้ พอจิตวิญญาณของท่านสะอาด ความคิดจิตใจของท่านก็สะอาดด้วยเช่นกัน นี่เป็นช่วงเวลาที่ดีมากที่จะปลดปล่อยความเหนื่อยล้าหลังจากจัดการกับนักผจญภัยและทำลายหมู่บ้านข้างเคียง”

“ถูกต้องเลย สะ-สงครามน่ะไม่ใช่ว่าแค่วงจรการต่อสู้ที่ไม่มีวันจบเท่านั้น แต่เจ้าต้องรู้จักพักผ่อนอย่างเหมาะสมด้วยมันเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อการทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ”

แววตาของลอร่าเปล่งประกาย

“ท่านพูดถูกเป็นร้อยครั้งเลยค่ะ อยากให้คำพูดทุกคำของนายท่านที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้กลายเป็นคำสอนเหลือเกิน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าก็เยินยอข้ามากเกินไป”

“ดังนั้นนายท่านตั้งใจจะอาบน้ำตอนนี้เลยสินะคะ เข้าใจแล้ว”

“ใช่ เป็นแบบนั้นแหละ”

มันดูเหมือนผมจะข้ามพ้นไปได้โดยไม่ถูกระแวงสงสัย

สิ่งที่ผมเห็นได้ถูกมองข้ามไปโดยไม่ต้องรับผิดชอบอะไร มันเป็นผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่ผมได้จริงๆ

ประโยคต่อมาก็กระแทกเข้ามาทันทีเหมือนฟ้าผ่าขณะที่ผมกำลังโล่งใจอยู่นั่นเอง

“ถ้าอย่างนั้นแล้วจะมาอาบน้ำกับเด็กสาวผู้นี้ได้ไหมคะl?”

อะไรนะครับ?

* * *

ลาพิส ลาซูลิ , ตำแหน่ง พนักงานลำดับ 2 ของบริษัทเคียนคุสก้า และผู้ดูแลส่วนตัวของจอมมารดันทาเลี่ยน

เร็วๆนี้ งานของเธอเพิ่มขึ้นอย่างมาก นับตั้งแต่เธอได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็น ระดับ 2 การที่เธอเลื่อนตำแหน่งขึ้นจากระดับ 4 เป็นระดับ 2 ในทันที ผู้คนรอบตัวเธอก็ประหลาดใจมากกับการที่เธอก้าวหน้าไปเร็วขนาดนั้น

แล้วผู้คนต่างก็เข้ามาใกล้เธอเพื่อหวังทั้งการเมืองและทางสังคม พูดง่ายๆคือ ต่างพยายามมาจับจ้องเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักเชื้อเชิญขอคืนดีหลังจากที่ทิ้งขว้างเธอไป

“ขอบคุณมากค่ะ แต่ดิฉันไม่สนใจ”

ลาพิสนั้นปฏิเสธคำขอทุกอย่างแบบเรียบๆ เธอทุ่งเททรัพยากรทั้งหมดไปกับสิ่งๆเดียว งานที่จะสนับสนุนดันทาเลี่ยน เธอได้ทำให้แน่ใจว่า ดันทาเลี่ยนจะยังคงทำกำไรให้บริษัทต่อไป ลาพิสไม่ได้ทำโดยพลการเอง แต่เจ้าของบริษัทเคียนคุสก้าอย่าง อิวาร์ ล็อดบรอคนั้นเห็นชอบด้วย

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วๆนี้ทำให้เธอสนใจ มันเป็นเรื่องของการที่พันธมิตรนักผจญภัย-ทหารอาสาได้ต่อสู้กับดันทาเลี่ยน ลอร่าและดันทาเลี่ยนนั้นไม่สนใจมากนักเกี่ยวกับเหตุการณ์ครั้งนั้น ไม่จำเป็นต้องคิดถึงการต่อสู้ที่ได้รับชัยชนะไปแล้วไม่ใช่หรือ?

ถึงอย่างนั้น ลาพิสเองก็ยังคงคิดอยู่ดี

‘มันยากที่จะเชื่อว่า นักผจญภัยระดับต่ำนั้นมีอาวุธหนักแบบนั้น’

หากดันทาเลี่ยนเป็นคนเจ้าเล่ห์ ลอร่าเป็นนักวางแผน ถ้าอย่างนั้นลาพิสก็เป็นฝ่ายดำเนินการสนับสนุน เธออาจจะไม่เข้าใจหลักการการรบมากนัก แต่เธอรู้พื้นที่โดยรอบของสนามรบดีกว่าใครๆทั้งนั้น ทั้งเรื่องการกระจายเสบียง วิธีการขนส่งอย่างปลอดภัย สถานที่ไหนจะไปรับอาวุธและกองกำลังพล และอื่นๆอีกมากมาย

‘เกราะเชนเมล์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเกราะ4ห่วงต่อ1วง มันไม่ใช่อะไรที่ชาวบ้านทั่วไปของพวกมนุษย์ในโลกจะสามารถหามาได้โดยง่าย’

อุปกรณ์ที่ได้มาจากนักผจญภัยและทหารอาสานั้นแพง ยิ่งเมื่อเทียบกับทักษะที่พวกเขามี

แม้ก่อนหน้าริฟจะปล้นเอาเงินไป 200 โกลด์จากปราสาทจอมมารในอดีต แต่ก็ยังมีส่วนต่างที่มากโข มันไม่มีทางเพียงพอกับการที่นักผจญภัยเกือบ 70 คน จะมีเกราะเชนเมล์ที่หนาแข็งและหอกเหล็กที่ดูแลเป็นอย่างดี

แถมยังปรากฏด้วยว่า ริฟนั้นได้ติดสินบนให้ชาวบ้านบางส่วนทรยศดันทาเลี่ยน เกือบราว 100 โกลด์

นั่นก็หมายความว่า ริฟนั้นมีเกือบ 100 โกลด์สำรองเผื่อไว้อยู่ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีอาวุธหนักเช่นนั้นเยอะถึงขนาดนี้

‘มันน่าสงสัยมาก’

ลาพิสน้ันสงสัยในตัวผู้นำปาร์ตี้นักผจญภัยที่ได้รับเงินกู้ก้อนใหญ่มาจากธนาคาร แต่อย่างไรก็ดี หลังจากสอบสวนแล้ว กลับไม่พบหลักฐานว่าริฟนั้นได้ทำการกู้ยืมเงินจากที่ไหนทั้งนั้น

มันไม่เหมือนว่ามีผู้ทรงอิทธิพลหรือท่านลอร์ดเจ้าของที่คนใดหนุนหลังเขาเลย และมันยิ่งน่าสงสัยขึ้นไปอีกเมื่อถามว่า แล้วริฟนั้นได้เงินก้อนใหญ่นั้นมาจากไหนกัน?

‘ใครสักคนหรือฝ่ายสักฝ่ายที่ให้การช่วยเหลือนักผจญภัย ว่าแต่ใครกันล่ะ……?’

ลาพิสนั้นกำลังคิดถึงงานของเธอทั้งที่ยังนั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน สีหน้าของเธอที่ไร้ซึ่งอารมณ์ขณะที่กำลังจัดการกับเอกสารที่กองตรงหน้าเธอ ผมหางเปียเดี่ยวสีชมพูของเธอนั้นไม่ขยับเลยแม้เธอจะกำลังทำงานอยู่

พนักงานคนหนึ่งเข้ามาหาเธออย่างระมัดระวัง

“คุณลาซูลิ”

“พูดมา”

ลาพิสนั้นตอบรับโดยไม่ละสายตาจากเอกสารจำนวนมาก นี่เป็นการสื่อความโดยนัยว่า จะลงโทษในทันที หากเรื่องที่มารบกวนเธอนั้นเป็นเรื่องเล็กน้อย

พนักงานคนอื่นก็เริ่มที่จะพูดถึงลาพิสในฐานะคนที่ไร้อารมณ์โดยสมบูรณ์

“เอ่อคือ เรื่องเกี่ยวกับศพของหัวหน้านักผจญภัย มีศพหนึ่งที่พบในป่า…….”

โดยการตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียด ดันทาเลี่ยนได้ส่งหลายศพของนักผจญภัยมาให้กับลาพิส เธอไม่ต้องการพลาดแม้แต่รายละเอียดเล็กๆ

“เรื่องนั้นรู้แล้ว มีปัญหาอะไรกับมัน?”

“เอ่อคือ จริงๆมันมีปัญหา แต่…….”

พนักงานคนนั้นกลับลังเล

ลาพิสถอนใจออกมา แล้วลดปากกา

“ขอให้ตรงประเด็น เรียบง่าย และสรุปกระชับ”

“ขะขะ-ขอโทษค่ะ!”

“ดิฉันจะรับคำขอโทษทีหลัง แล้วมีปัญหาอะไรกับร่างของริฟ?”

พนักงานคนนั้นมองเหมือนจะร้องไห้

“มีรอยประทับสีดำอยู่บนอกมนุษย์ ตะ-แต่มันไม่ใช่ลายสักแต่เป็นสัญลักษณ์เวทย์ค่ะ”

“สัญลักษณ์เวทย์?”

ลาพิสขยับหัว

ลาพิสนั้นได้ข้อสรุปทันที มันอาจจะเป็นเบาะแสของบุคคลหรือกลุ่มบุคคลใดที่อยู่เบื้องหลังนักผจญภัย เธอมองพนักงานหญิงคนนั้นด้วยแววตาเย็นชา

“สัญลักษณ์แบบไหน?”

“เอ่อ……มันคือ……สัญลักษณ์ของจอมมารลำดับ 68 เบเลี่ยล(Rank 68 Demon lord Belial)…….”

ลาพิสรู้สึกเหมือนโดนทุบเข้าที่หัว ความไม่สบายใจนั้นทำให้เธอสั่นไปจนถึงไขสันหลัง

‘จอมมารตนอื่นอยู่เบื้องหลังผู้คนที่หวังทำร้ายฝ่าบาทดันทาเลี่ยน!’

—-

*DEF CON 2

ระดับการเตือนภัยฉุกเฉินของทหารสหรัฐอเมริกา ตัวเลข หลังDEF CON ยิ่งน้อยยิ่งอันตราย

DEF CON 1 : คือ เกิดสงครามนิวเคลียร์แล้ว

DEF CON 2 : คือ ก่อนจะเกิดสงครามนิวเคลียร์

—--

คำเตือนจากผู้แปลไทย

ตอนที่ : 61 - 62 มีเนื้อหาNSFW(Not Safe For Work ไม่ปลอดภัยในเปิดดูในที่ทำงาน/ที่สาธารณะ)

พูดง่ายๆว่า NC18+(ติดเรท 18+ เรื่องทางเพศ) ดังนั้นจึงมีไว้เฉพาะสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น

ซึ่งถ้าไม่ต้องการที่จะอ่านก็สามารถข้ามไป บทที่ 63 ได้อย่างสบายใจ ไม่มีผลใดๆต่อเนื้อเรื่อง แม้ไม่อ่านตอน61-62 ก็ยังรู้เรื่องเข้าใจได้เช่นเดิม โดยใน

ตอนที่61 - 62 จะมีคำเตือนข้างล่างแปะไว้ต้นตอน

แต่ถ้าใครสนใจจะเก็บรายละเอียดก็ขอให้มีความสุขกับการอ่านเช่นกัน :)

WARNING: NSFW CONTENT.

Please be advised that the following chapter has 18+ sexual material and should be exclusively reserved for a mature audience. If you do not wish to read such things, then feel free to skip this chapter. This will not affect your reading experience as long as you know the implications are there.

You have been warned.