จอมปราชญ์นิรันดร์ บทที่ 32 สังหารราชัน

"แย่แล้ว!"

นักรบขอบเขตสกัดปราณที่นั่งอยู่ด้านข้างทั้งสองด้านของราชันแห่งต้าเอี้ยยืนขึ้นในฉับพลัน สีหน้าของพวกมันเปลี่ยนไปอย่างมาก

นี่อันตรายมาก!

ฉับพลันนั้นเอง ปัญญาชนที่ดูเหมือนกับว่าจะอ่อนแอบอบบางคนนี้ได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน กลิ่นอายที่เล็ดลอดออกมาทำให้นักรบขอบเขตสกัดปราณทั้งสี่ตกอยู่ในความหวาดกลัว

หากนั่นเป็นกรณีของนักรบขอบเขตสกัดปราณ จะเหลืออะไรกับคนที่เหลือในห้องโถงหลัก เจ้าหน้าที่พลเรือนบางคนตกตะลึงจนล้มลงกับพื้น นิ่งขึงชาด้าน

"ปัง!"

เท้าทั้งสองข้างของซูสือโม่วตกลงบนพื้นพร้อมกับส่งเสียงอึกทึกครึกโครม พื้นที่ปูด้วยอิฐทองแตกไปกับการกระแทก ทำให้เกิดรอยแตกใหญ่ยาวปรากฏขึ้น ใต้รอยแตกเหมือนนรกอันมืดมนและน่ากลัวที่ปล่อยกลิ่นอายเย็นชาน่าหวาดกลัวออกมา

ทั้งวังสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ฝุ่นตกลงมา ราวกับว่าท้องนภาและพื้นพสุธาเกือบจะพังทลายลงพร้อมบรรยากาศก็น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง!

ถ้าผู้คนไม่เห็นด้วยตาของตนเอง ไม่มีใครกล้าที่จะเชื่อว่าภาพตรงหน้าเกิดจากบุคคลเดียว

ซูสือโม่วหายไปจากจุดก่อนหน้าแล้ว ร่างมันพุ่งไปข้างหน้าราวกับอาชาศักดิ์สิทธิ์ที่ดุร้าย ในพริบตาเดียว ก็ปรากฏตัวตรงหน้าราชันแห่งต้าเอี้ย

เร็ว นี่เร็วเกินไป!

จุดก่อนหน้านี้ที่ซูสือโม่วยืนอยู่ อยู่ห่างจากราชันแห่งต้าเอี้ยอย่างน้อยสิบฉื่อ อย่างไรก็ตาม ทุกคนรู้สึกเพียงว่าตาพร่ามัวชั่วครู่ก่อนที่ซูสือโม่วจะปรากฏตัวห่างเพียงหนึ่งศอกจากราชันแห่งต้าเอี้ย

ในขณะนี้ นักรบขอบเขตสกัดปราณทั้งสี่ข้างกายราชันแห่งต้าเอี้ยเพิ่งค้นอาวุธวิญญาณออกมาได้จากกระเป๋าเก็บของ

เวลาตอบสนองจากด้านข้างทั้งสองข้างอยู่ในระดับที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง!

จนกระทั่งตอนนี้ทุกคนในห้องโถงใหญ่ก็เข้าใจถ้อยคำของซูสือโม่วก่อนหน้านี้ในที่สุด

แม้ว่าจะอยู่ห่างจากราชันแห่งต้าเอี้ยสิบฉื่อ สำหรับซูสือโม่วแล้ว ถือว่าห่างแค่ศอกเท่านั้น

ด้วยระยะใกล้แค่นี้ เราคงไม่สามารถเอาชนะคนธรรมดาได้แม้ว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากคนทั้งประเทศก็ตาม!

"จ-เจ้า… เจ้ากำลังจะทำอะไร?!"

ราชันแห่งต้าเอี้ยตกตะลึงจนตับและถุงน้ำดีแทบแตก หวาดหวั่นขวัญผวา ดวงตาเต็มไปด้วยความสยองขวัญพร้อมกับถอยออกไปตามสัญชาตญาณ

สีหน้าของซูสือโม่วเยือกเย็นเหน็บหนาว มันปัดมงกุฎออกจากศีรษะราชันแห่งต้าเอี้ยอย่างง่ายดาย เกสาของอีกฝ่ายตกลงมาคลุมหน้า ทำให้ดูไม่เรียบร้อยและน่าอับอาย

ซูสือโม่วก้าวไปข้างหน้า เอื้อมมือออกไป คว้าเกสาของราชันแห่งต้าเอี้ยแล้วดึงขึ้น!

"อา!"

ราชันแห่งต้าเอี้ยกรีดร้องเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่มาจากหนังศีรษะ มองเห็นเม็ดเหงื่อบนหน้าผากพร้อมกับแขนขาก็เหน็บหนาว

"มนุษย์ เจ้ากล้าดีอย่างไร!"

"ปล่อยราชันแห่งต้าเอี้ยอย่างรวดเร็ว ไม่อย่างนั้น เจ้าจะต้องเผชิญกับการสิ้นชีวิตอย่างแน่นอน!"

สองในสี่นักรบขอบเขตสกัดปราณกำลังควบคุมกระบี่บิน อีกคนควบคุมดาบยาว ที่เหลืออีกหนึ่งกำลังควบคุมกงจักรที่มีขอบคม

จากอาวุธวิญญาณทั้งสี่ชิ้น มีเพียงกงจักรเท่าที่มีลวดลายวิญญาณเป็นอาวุธวิญญาณระดับต่ำ อาวุธอีกสามชิ้นที่ลอยอยู่ในอากาศคืออาวุธวิญญาณเทียม สิ่งเหล่านี้มุ่งเป้าไปที่จุดสำคัญบนร่างกายของซูสือโม่วพร้อมกับรอเวลาที่เหมาะสมในการโจมตี

ซูสือโม่วดูเหมือนว่าจะไม่ใส่ใจ มันดึงลากเส้นผมของราชันแห่งต้าเอี้ยถอยหลังไปสองสามก้าว พลิกมือหยิบดาบยาวที่วางนอนบนชั้นวางด้านหลังอีกฝ่าย

เคล้ง!

เสียงใบมีดแหลมคมที่หลุดออกจากฝักดังก้องไปทั่วห้องโถงหลัก เสียงที่สะท้อนออกมาน่าขนลุกมากจนทำเอาผู้คนรู้สึกหนาวสั่นไปถึงสันหลัง

ซูสือโม่ววางดาบยาวไว้ที่คอของราชันแห่งต้าเอี้ยในแนวนอน

ราชันแห่งต้าเอี้ยสัมผัสได้ถึงความเหน็บหนาวจากคมดาบ หลังจากนั้นไม่นาน ขนก็ลุกไปทั้งตัว

"ข้าพเจ้าชื่อซูสือโม่ว จำข้าพเจ้าไว้" เสียงของซูสือโม่วดังก้องในหูของอีกฝ่าย อารมณ์ของซูสือโม่วไม่มีการเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย แต่ราชันแห่งต้าเอี้ยรู้สึกกังวลมาก

"ซูสือโม่ว เจ้ารู้หรือไม่ว่ากองทัพจักรวรรดิพร้อมกับราชองครักษ์มีมากกว่า150,000คน? เมื่อรวมกับตระกูลผู้ฝึกเทพยุทธ์ที่อยู่ข้างหลังเรา เจ้าจะไม่สามารถหลบหนีได้แม้ว่าจะบินได้!"

ไม่ว่าอย่างไร ราชันแห่งต้าเอี้ยก็ทรงเป็นผู้ปกครองประเทศหนึ่ง เมื่อชีวิตของเขาตกอยู่ในความเสี่ยง เขาก็พยายามอย่างดีที่สุดที่จะรักษาท่าทางที่สงบไว้ ระงับความกล้วไว้อย่างถึงที่สุดพร้อมกับกล่าวขณะที่กัดฟันว่า “ทำไมเราไม่มาตกลงกัน…”

"หึหึ"

ซูสือโม่วหัวเราะ

กับเสียงหัวเราะนี้ หัวใจของราชันแห่งต้าเอี้ยก็ค่อยๆ จมลงสู่ก้นบึ้ง

มันรู้สึกได้ว่าซูสือโม่วต้องการจะสังหารมัน!

"วืด!"

ในเวลาแทบจะทันที ราชันแห่งต้าเอี้ยก็ได้ยินเสียงอาวุธเคลื่อนที่ในอากาศด้วยความเร็วดุจสายฟ้า

"นักรบขอบเขตสกัดปราณลงมือแล้ว!" ราชันแห่งต้าเอี้ยทรงชื่นชมยินดีในหัวใจ

ตราบใดที่นักรบขอบเขตสกัดปราณสามารถสังหารซูสือโม่วด้วยการเชือดกระบี่ในครั้งเดียว มันก็ยังคงมีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่

นักรบขอบเขตสกัดปราณผู้ออกกระบวนท่ายืนอยู่ข้างหลังซูสือโม่ว ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองใกล้กันเกินไป มันอยู่ห่างออกไปไม่ถึงสิบฉื่อ

กระบี่บินแทงไปยังจุดบอดของการมองเห็นของซูสือโม่ว สิ่งนั้นเข้าใกล้ท้ายทอยของซูสือโม่วราวกับแสงวาบในทันที

ดวงตาของนักรบขอบเขตสกัดปราณอีกสามคนสว่างขึ้น

ดูราวกับว่าว่ากระบี่บินกำลังจะแทงท้ายทอยของซูสือโม่ว ราวกับว่ามีดวงตาเติบโตบนหลัง โดยไม่หันหน้า ซูสือโม่วพลันเหวี่ยงแขนไปที่ท้ายทอยพันกระบี่บินอย่างอ่อนโยน ดูราวกับว่าจะไม่ได้ใช้ความแข็งแกร่งอะไรมากนัก

"หือ?"

สีหน้าของนักรบขอบเขตสกัดปราณผู้ที่โจมตีเปลี่ยนไป มันค้นพบว่าตนเองถึงกับสูญเสียการควบคุมกระบี่บิน

นักรบขอบเขตสกัดปราณใช้ปราณวิญญาณสร้างความเป็นเจ้าของบนกระบี่บินเพื่อควบคุมอาวุธ มันยังสามารถสั่งการกระบี่ด้วยมือเพื่อจุดประสงค์ในการโจมตีหรือการป้องกันได้

อย่างไรก็ตาม ดาบลิ้นกาสรทรงพลังแค่ไหน?

ภายใต้การรวบ ปราณวิญญาณของกระบี่บินกระจายไปทันที

ซูสือโม่วพลิกมือแล้วขว้างกระบี่ออกไป!

ฉูด!

กระบี่บินเจาะทะลุหน้าอกของนักรบขอบเขตสกัดปราณพร้อมกับปล่อยโลหิตหลั่งไหลออกมา โดยไม่จำกัดแค่นั้น สิ่งนี้ยังพุ่งแทงเข้าไปในผนังห้องโถงใหญ่อย่างเย็นชา ใบมีดสั่นไม่หยุด

กระบวนการทั้งหมดดูราวกับว่าเชื่องช้าเมื่อบรรยายแต่กระบวนการนี้เกิดขึ้นเร็วมาก

ตั้งแต่วินาทีที่นักรบขอบเขตสกัดปราณลงมือจนถึงจุดที่กระบี่แทงทะลุร่างกาย ใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งลมหายใจ!

สีหน้าของชายคนนี้ตะลึงงัน ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อแล้วก็สูญเสียการจ้องมองไปขณะที่ล้มลงไปบนพื้นพร้อมกับเสียงดังลั่น

"ซี๊ดดด!" "

นักรบขอบเขตสกัดปราณอีกสามคนที่เหลือหายใจไม่ออกพร้อมกับถอยกลับไปสองสามก้าวตามสัญชาตญาณ คนเหล่านี้พยายามตีตัวออกห่างจากซูสือโม่ว

หากกระบี่ก่อนหน้าจากซูสือโม่วถูกขว้างไปทางคนใดคนหนึ่งของคนเหล่านี้ก็ตาม ไม่มีผู้ใดในคนเหล่านี้ที่จะสามารถหลบพ้นได้

ความเร็วของกระบี่เกินเวลาตอบสนองโดยสิ้นเชิง

"รีบ ไปแจ้งศิษย์พี่หลิวขอกำลังเสริม!"

หนึ่งในนักรบขอบเขตสกัดปราณทั้งสามดูหวาดกลัว มันพุ่งไปทางด้านหลังของห้องโถงหลักและหายไปในพริบตา

สำหรับราชันแห่งต้าเอี้ย สองสามชั่วลมหายใจนี้ดูเหมือนว่ายาวนานถึงร้อยปี

คนเหล่านี้ล้มเหลว!

แม้แต่นักรบขอบเขตสกัดปราณก็ล้มเหลวขณะลงมือ

ตลอดเวลานี้ ดาบยาวบนคอของราชันแห่งต้าเอี้ยไม่เคยห่างไปแม้แต่นิ้วเดียว

ซูสือโม่วก้มหน้าเล็กน้อยพร้อมกับกระซิบเข้าหูของราชันแห่งต้าเอี้ยว่า "โจวเฉียน ท่านรู้ไหม… ขณะที่ข้าพเจ้าก้าวเข้ามาในพระราชวัง ท่านก็กลายเป็นคนที่ไร้ชีวิตไปแล้ว ถ้าข้าพเจ้าบอกว่าข้าพเจ้าจะสังหารท่าน คงไม่มีใครสามารถช่วยท่านได้แม้ว่าท่านจะค้นหาผู้ช่วยชีวิตทั้งสูงและต่ำก็ตาม"

มีความเงียบจนสามารถได้ยินเสียงเข็มตกในห้องโถงที่กว้างขวางใหญ่โต!

ดูเหมือนว่า ทุกคนตะลึงกับกลิ่นอายของบุคคลนี้และเรียกหาแม่เนื่องจากความกลัว

เสียงของซูสือโม่วไม่ดัง เสียงนี้เบาและสงบ ราวกับว่ามันกำลังพูดคุยกับราชันแห่งต้าเอี้ย อย่างไรก็ตาม เบื้องหลังเสียงนี้ ทุกคนสามารถสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่ทำให้ผู้คนใจสั่น!

ราชันแห่งต้าเอี้ยสั่นสะท้านด้วยความกลัวไปทั่วร่าง ฟันกระทบกันดังไม่หยุด

"โจวเฉียน ท่านไม่จำเป็นต้องกลัว นี่เป็นเพียงการเชือดเพียงครั้งเดียว ไม่เจ็บปวดเลย"

การจ้องมองจากซูสือโม่วเหน็บหนาว มันกล่าวทีละคำว่า "ข้าพเจ้าจะส่งท่านไปตามทางเพื่อไปขอโทษพ่อแม่ของข้าพเจ้า!"

ฉูด!

ศีรษะขนาดใหญ่ของราชันแห่งต้าเอี้ยถูกตัดออกโดยซูสือโม่วด้วยการเชือดเพียงครั้งเดียว ถือไว้ในมือ

แม้กระทั่งเสียชีวิตแล้ว ดวงตาของราชันแห่งต้าเอี้ยก็ยังถลนออกมากว้างและเต็มไปด้วยความสยดสยอง อันที่จริง ก่อนการเชือด ราชันแห่งต้าเอี้ยได้สิ้นพระชนม์ไปแล้วด้วยความกลัว

มันหวาดกลัวจนสิ้นชีวิตทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่!

ต้า! ต้า! ต้า!

ได้ยินเสียงฝีเท้าดังต่อเนื่องมาจากด้านนอกพระราชวัง กองทัพจักรวรรดิแห่งจักรวรรดิต้าเอี้ยได้รุดมาที่นี่แล้ว

ซูสือโม่วผูกศีรษะของราชันแห่งต้าเอี้ยที่เอวพร้อมกับสำรวจบริเวณโดยรอบ เขย่าดาบยาวในมือแล้วปล่อยรังสีสังหาร กล่าวอย่างเย็นชา "ราชันแห่งต้าเอี้ยสิ้นพระชนม์แล้ว ผู้ใดขวางข้าพเจ้าไม่อาจละเว้น!"