ตอนที่ 7 พ่อค้าธรรมดา
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
“ไอติม... ลูกอม น้ำแดง อาหารปลา มาแล้วจ้า!” เสียงคนตะโกนขายของ ที่ฟังไม่เข้ากับสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น ดังมาจากทิศทางหนึ่งทำให้ผู้คนต่างพากันหยุดการกระทำแล้วหันหลังกลับไปมองอย่างอดไม่ได้
เมื่อหันกลับไปมองก้พบเข้ากับชายหนุ่มคนหนุ่ม ร่างสูงโปร่งใบหน้าคมหล่อเหลา เส้นผมดีดำเงา นัยน์ตาแดงดุจทับทิม กำลังดันรถเข็นสีชมพูตัดฟ้าเขียวดูสวยงาม เดินเข้ามาหาอย่างเชื่องช้า เหมือนกับว่าชายหนุ่มคนนั้นจะไม่ได้สนใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเลย
สิ่งที่แปลกกว่านั้นก้คือด้านหลังชายหนุ่มคนนั้น มีสิ่งมีชีวิตรูปร่างเหมือนปลาตัวใหญ่ราวสองเมตร แต่มีสีดำสนิทปนไปด้วยเส้นแสงสีทองดูมีพลัง กำลังใช้ครีบด้านหน้าเดินเตาะแตะ ส่ายหางตามมาไม่ห่าง ปลา? ปลาอะไรมันเดินบนบกวะ นั่นคือสิ่งที่ทุกคนที่เห็นต่างหากันคิด
“แกเป็นใคร ใสหัวไปให้พ้น!”
“ขอเตือนว่าอย่าเข้ามายุ่งจะดีกว่า!!” เหล่ากลุ่มนักฆ่าที่ล้อมอยู่ตะโกนขับไล่พร้อมกับชักอาวุธออกมา คนกำลังจะฆ่ากันตาย แต่มีใครก็ไม่รู้โผล่มาขายขนมเนี่ยนะ มันฟังดูผิดปกติมากเกินไปแล้ว!
“ก็แค่พ่อค้าที่เดินผ่านมา สนใจรับอะไรหน่อยไหม” ชายหนุ่มไม่ใสใจกับท่าทีไม่เป็นมิตรของคนเบื้องหน้า ยิ้มให้แล้วตอบกลับไป
“หึ..อย่ามาหลอกกันซะให้ยาก ถึงข้าจะสัมผัสถึงระดับพลังของเจ้าไม่ได้ แต่ถ้าปลาด้านหลังนั่นมันเป็นถึงอสูรระดับสอง หัวหน้าอสูร พวกเจ้ามาพวกช่วยตระกูลซูสินะ” นักฆ่าที่ดูเหมือนจะฉลาดเอ่ยขึ้น
มันเป็นถึงผู้ฝึกตนระดับสอง ขั้น9 แต่กับไม่อาจสัมผัสถึงพลังของชายตรงหน้าได้ อาจจะเพราะชายตรงหน้ามันพกสิ่งที่ช่วยปกติระดับพลังจากการตรวจจับไว้ก็ได้ แถมยังเดินเข้ามาหลังจากที่พวกมันเพิ่งทลายโล่ปราการของตระกูลซูได้พอดิบพอดีแบบนี้ น่าสงสัยยิ่งนัก
“ข้าแค่ผ่านทางมาแล้วต้องการจะขายของจริงๆนะ ทำไมไม่เชื่อกันล่ะ” ชายหนุ่มด้านหลังรถเข็นสีชมพูได้แต่เอียงคอมองด้วยความฉงนใจ ทำไมการจะขายสินค้าถึงยากเย็นขนาดนี้
‘ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นมีคนอยู่ทางนี้เต็มไปหมดข้าก็คงไม่เดินเข้ามาหรอก’ ชายหนุ่มคิดอยู่ในใจ เขาจะไปรู้ได้ยังไงว่าคนเหล่านี้กำลังทำอะไรกันอยู่
“จะอะไรก็ช่าง ไสหัวไปให้พ้น!” เมื่อนักฆ่าเห็นว่าชายตรงหน้ามันยังคงเดินเข้ามาเลยรีบตะโกนใส่อีกครั้งทันที พร้อมกับส่งสัญญาณให้คนอื่นๆในกลุ่มเตรียมโจมตี
“อะไรกัน ไม่ซื้อก็ไม่ซื้อสิ จะมาตะโกนใส่ทำไมนัก เห้อ”
“เอ๊ะ แต่กลุ่มคนตรงนั้นอาจจะซื้อก็ได้ ข้าขอไปถามสักหน่อยนะ”
แต่เมื่อเห็นว่าลึกเข้าไปมีคนอีกกลุ่มอยู่ เขาจึงพูดออกมา พวกนั้นใส่เสื้อผ้าไม่เหมือนกับคนกลุ่มนี้ บางทีอาจสนใจสินค้าของเขาก็ได้
“ไอ้บัดซบ พูดไม่รู้ฟัง ตายซะเถอะ!” พวกนักฆ่าต่างพากันโถมการโจมตีเข้ามาทันที แค่รถเข็นกระจอกๆคันนึงกับคนขาย และสัตว์อสูรระดับสอง ไม่มีทางเกินมือพวกมันแน่นอน
“ลองชิมสินค้าก่อนไหม ค่อยตัดสินใจอีกทีก็ได้นะ เอ้าอ้าปาก” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ดีดอมยิ้ม ลูกอม ไปยังนักฆ่าทุกคนที่พุ่งเข้ามา
พลันเรื่องประหลาดก็เกิดขึ้น เมื่อขนมเหล่านั้นใกล้เข้ามากลุ่มนักฆ่าทุกคนเสมือนไม่อาจบังคับปากของตัวเองได้ อ้าปากงับสิ่งเหล่านั้นแล้วกลืนลงท้องไปทันที บาดแผลทั้งที่เกิดขึ้นใหม่และตกค้างเรื้อรังรักษาไม่หาย ต่างก็ถูกรักษาจนหายสนิท พลังลมปราณที่สูญเสียไปก็ฟื้นกลับมาถึงครึ่งหนึ่ง
นักฆ่าทุกคนต่างเบิกตาค้างตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วหันมองหน้ากันเอง หลังจากนั้นจึงหันกลับมาจ้องชายหนุ่มด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโลภและเจตนาฆ่า
“ส่งรถเข็นนั่นมา แล้วก็ตายซะ!”
แน่นอน สิ่งที่ยอดเยี่ยมยิ่งกว่าโอสถระดับสูงแบบนี้จะปล่อยไปได้ไง พวกมันย่อมต้องเก็บกลับไปให้หมดแล้วฆ่าปิดปากซะ แต่ถ้าชายตรงหน้ามีพลังสูงส่งหรือลักษณะน่าเกรงขาม หรือแม้แต่สัตว์เลี้ยงระดับสูง พวกมันก็คงไม่ตัดสินใจเยี่ยงนี้หรอก
“ได้เลยๆ เข้ามาเอาสิ” แทนที่จะโกรธชายหนุ่มกับยิ้มให้ แล้วก็ดีดของกินไปอีกรอบ
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นดันไม่เหมือนเดิม เหล่านักฆ่าที่ได้กินไปแล้วรอบหนึ่ง เมื่อกินซ้ำเข้าไป ร่างกายก็ระเบิดออกในทันที ไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้ส่งเสียงออกมา
“มีใครอยากได้อีกไหม” ชายหนุ่มยังคงถามพร้อมกับยิ้มให้เหมือนเดิม
ก่อนหน้านี้ไม่นาน
หลังจากที่เย่ซีกับฟิชกินเนื้อสิงโตกันอิ่มแล้วก้พากันแยกย้ายไปเข้านอน โดยชายหนุ่มนอนในบ้านที่เขาเอาไม้มาทำเตียง เอาใบไม้มาทำฟูก ส่วนเจ้าปลาก้ไปนอนในน้ำ ถึงความจริงมันจะอาศัยอยู่บนบกได้ก้เถอะ
หลังจากที่พระอาทิตย์ขึ้น ชายหนุ่มก้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงจากระบบ
[ส่งมอบภารกิจ...ขายสินค้า]
ในเมื่อมีทั้งรถเข็นและสินค้าแล้ว มาขายของกันเถอะ ขายสินค้าชิ้นแรกให้ได้ภายใน24ชั่วโมง
รางวัล : สุ่ม
[“สรุปแล้วระบบต้องการให้ข้าทำอะไรกันแน่ ชื่อระบบเซียนรับจ้าง แต่มันมีจุดประสงค์อะไรล่ะ”] จนตอนนี้ชายหนุ่มก้ยังไม่เข้าใจว่าระบบที่อยู่กับเขามันคืออะไร
[“โฮสไม่จำเป็นต้องคิดมาก วัตถุประสงค์หลักที่ระบบถูกสร้างมาก็เพื่อดูแลโฮส และส่งเสริมโฮสในทุกๆเรื่องเท่านั้น ส่วนเรื่องชื่อระบบเซียนรับจ้างหลักๆก็คืองานสารพัดรับจ้างนั่นเอง โดยจะมีภารกิจมาให้โฮสทำเรื่อยๆจากการสุ่ม”] เสียงไร้อารมณ์ของระบบตอบกลับมา
[“โอเคๆ เรื่อยเปื่อยจริงๆระบบนี้”]
หลังจากพูดคุยกับระบบจบแล้วเย่ซีกับฟิชก็กินเนื้อสิงโตเป็นมื้อเช้ากันต่อ ชายหนุ่มตัดสินใจแล้วว่าเขาจะลองออกสำรวจทางที่ยังไม่เคยไปดูโดยการใช้กิ่งไม้มาตั้งตรงแล้วปล่อยให้มันสุ่มทิศทางที่จะไป
“ทางนี้!”
ว่าแล้วชายหนุ่มก้ดันรถเข็นนำหน้าฟิชไป ซึ่งก่อนหน้านี้พวกเขาคุยกันแล้วว่าจะให้ฟิชอยู่ในร่างปลาเหมือนตอนแรก เพราะร่างแบบมนุษย์ของมันดูเด่นไปหน่อย อย่างน้อยในร่างปลามันก็ดูเหมือนสัตว์อสูรทั่วไป
“มีแต่ป่าแบบนี้จะมีใครมาซื้อของกัน...” เดินไปก็ได้แต่บ่นไป
“ต้องมีแน่นอนนายท่าน ของวิเศษอย่างกับโอสถในตำนานเยี่ยงนี้อย่าว่าแต่ผู้ฝึกตนทั่วไปเลย ต่อให้เป็นเจ้าเมือง หรือเจ้าสำนักศักดิ์สิทธิ์ก็ต้องหูตาตั้งเมื่อได้พบเห็น” นับว่าเจ้าปลาตัวนี้มีเคล็ดวิชาประจบสอพลอเลิศภพจบแดนเสียจริง
“ถ้าได้แบบนั้นก็ดี”
[“นี่ระบบ แล้วมันไม่มีให้ทดลองสินค้าหรืออะไรแบบนั้นเหรอ ถ้าลูกค้าไม่ได้ทดลองจะกล้าซื้อไหม”] ชายหนุ่มถามระบบถึงเรื่องที่เขากำลังสงสัย
เพราะปกติที่โลกเดิมก็มักมีแคมเปญให้ทดลองสินค้า หรือ ชิมฟรีอยู่บ่อยๆ
[ส่งมอบ เคล็ดวิชา ขายตรง]
สามารถมอบสินค้าให้กับลูกค้าทดลองชิมได้ ไม่ว่าลูกค้าจะต้องการหรือไม่ก็ตาม เมื่อสำแดงเคล็ดวิชานี้โดยการขว้างใส่แล้ว ลูกค้าก้จะทดลองสินค้าของท่านอย่างแน่นอน!
ปล. ปริมาณสินค้าที่ให้ทดลองขึ้นอยู่กับสินค้าชนิดนั้นๆ และไม่เก็บค่าสินค้า
[“โอ้ ค่อยดีหน่อย ของฟรี”]
ใช่แล้ว ..
ฟรีทั้งในด้านได้เคล็ดวิชามาฟรี แล้วเอาไว้ให้สินค้าฟรี!
“นายท่าน ด้านหน้าเหมือนมีเรื่องอะไรสักอย่าง ข้าว่าเราไปทางอื่นกันดีกว่าไหม” ฟิชที่สัมผัสได้ถึงกลุ่มคนขนาดใหญ่ การต่อสู้ กลิ่นคาวเลือด มันเลยกล่าวออกมา
“จะไปไหนเล่า ยิ่งมีคนเยอะสิยิ่งดี จะได้ขายของไง” ชายหนุ่มยิ่มร่าเริง ในที่สุดเขาก็ได้เจอมนุษย์สักที ถึงภายนอกจะไม่ได้แสดงออกแต่เขาก็รู้สึกดีใจไม่น้อยที่ได้เจอกลุ่มคน
‘นายท่านช่างชอบการละเล่นจริงๆ ข้าก็ลืมคิดไป’ ฟิชได้แต่คิดในใจ นายท่านมีฝีมือสูงส่ง และมีสิ่งของที่น่ากลัวว่าจะมีแต่ในตำนานเท่านั้นอยู่ในมือแบบนี้ จะไปสนใจเงินทองจากการขายของเล็กๆน้อยๆทำไม
นายท่านน่าจะแค่อยากเดินทางเหมือนมนุษย์ทั่วไป เลยมากระทำเรื่องพวกนี้ หรือมีเหตุผลอื่นเบื้องหลัง มันก็ไม่กล้าไปคาดเดาต่อแล้ว...
