ตอนที่ 4 ร่างระเบิด

[“นี่ระบบ แล้วแบบนี้มันจะทรยศหรือหนีไปรึเปล่า ไม่มีพวกสัญญาให้ทำเหรอ มันค่อนข้างจะ หละหลวมไปหน่อยไหม”] พอนึกขึ้นได้เย่ซีเลยถามระบบอยู่ในใจ

ปรากฏว่าบรรยากาศด้านหน้าของชายหนุ่มค่อยๆบิดเบี้ยว มีมวลพลังบางอย่างกำลังก่อเกิด ปลาปากเสียที่เห็นเหตุการณ์ก้รู้สึกงหนักอึ้งอยู่ในใจ เป็นความรู้สึกกดดันที่มันไม่เคยสัมผัสมาก่อน มันเคยเจอกับคนที่แข็งแกร่งมามาก แม้แต่เจ้าผู้ครองป่าแห่งนี้มันก้เคยเห็นมาครั้งนึง แต่นั่นก้ไม่ได้เสี้ยวกับสิ่งที่มันกำลังสัมผัสอยู่ตอนนี้เลย

[“ให้สัตว์เลี้ยงของโฮสหยดเลือดลงไปก้เป็นอันเสร็จ”] เสียงระบบดังขึ้น

“ปลายักษ์ มานี่ หยดเลือดลงไป” เย่ซีเรียกปลาตรงหน้าที่ยืน ไม่ใส่ นอนนิ่งอยู่เข้ามา

มันก้เดินเข้าไปอย่างว่าง่าย หลังจากสังเกตชัดๆมันก้เห็นว่าสิ่งที่โผล่ออกมาจากอาศตรงหน้าคือม้วนสัญญาฉบับหนึ่ง วัสดุไม่อาจบอกได้ว่าทำมาจากอะไร แต่ความรู้สึกบอกมันว่าต้องน่าทึ่งเป็นอย่างมากแน่ๆ

มันเลยเรียกหยดเลือดออกมาจากตัวหยดนึง แล้วส่งไปยังม้วนสัญญาฉบับนั้นทันที  เมื่อหยดเลือดถูกดูดซับเข้าไปจนหมด ก้เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นระหว่างเย่ซีและปลาปากเสีย เหมือนกับว่าแค่เขาคิดก้ทำให้เจ้าปลาตัวนี้ตายได้ในทันที

“เจ้าปลาปากเสีย ต่อจากนี้ก้ทำตัวดีๆล่ะ” ชายหนุ่มบอกกับมัน

“ได้เลยนายท่าน” มันรีบทำท่าก้มกราบงกๆเพื่อแสดงความจริงใจ

[“ถ้าข้าให้ของจากระบบกับสัตว์เลี้ยง จะเสียเงินไหม กลัวมันจะตายซะก่อนแต่ข้าไม่มีเงิน”]  ชายหนุ่มถามระบบ

[“เนื่องจากปลาตัวนั้นเป็นสัตว์เลี้ยงตามสัญญา จึงใช้ของจากทางระบบได้โดยไม่ต้องคิดเงิน”]

“ตามข้ามาทางนี้หน่อย”

พูดจบชายหนุ่มก้เดินไปที่รถเข็นโดยมีปลาตีนเดินตาม ระหว่างที่เดินเลือดของปลาก้ไหลเป็นทางส่งกลิ่นคาวไปทั่ว

หลังจากรื้อของจากรถเข็นเสร็จเขาก้หันกลับไปมองเจ้าปลายักษ์“แกลองกินพวกนี้ดูสิ”

“ได้เลยนายท่าน” เนื่องจากมันไม่รู้ว่าต้องกินยังไง ก้เลยเขมือบไปทั้งถุงห่อลูกอม อมยิ้ม และขวดน้ำแดงนั่นแหละ

ทันทีที่กินเข้าไปมันก็รู้สึกได้

ร่างกายของมันดีขึ้น ลมปราณที่เหือดแห้งก้ค่อยๆกลับมาจนถึงครึ่งหนึ่งของตอนสมบูรณ์ บาดแผลค่อยๆสมาน เลือดที่ขาดหายก้กลับมาเต็มเปี่ยม

นี่มัน ยาวิเศษ!

นายท่านถึงกับให้ของที่วิเศษเช่นนี้กับมัน

“ข้าขอบคุณท่านมาก ขอบคุณมากนายท่าน” มันกล่าวด้วยน้ำเสียงซาบซึ้งถึงขีดสุด

“ไม่เป็นไร” เย่ซีก้ไม่ได้คิดมากอะไร

“ว่าแต่ ข้าขอกินอีกได้ไหมนายท่าน มันอร่อยมากเลยทีเดียว แถมข้อสัมผัสได้ว่าของเสียในร่างก้ถูกขับออก สายเลือดของข้าก้เหมือนจะบริสุทธิ์ขึ้นนิดหน่อย” ด้วยนิสัยเดิมของมัน มันก้ยังอดโลภอยากกินทีเดียวมากๆไม่ได้เลยถามไป

“ถ้าไม่กลัวตายก้กินได้เลย แต่อย่าหาว่าไม่เตือนล่ะ” ชายหนุ่มยิ้มให้มัน เจ้าปลาเลยได้แต่เงียบปากของมันไว้

หลังจากร่างกายของเจ้าปลาเริ่มดีขึ้นแล้วชายหนุ่มก้เรียกมันมา เอารถเข็นผูกกับเถาวัลแล้วมัดกับตัวมันให้ปลายักษ์คอยลากไป ส่วนตัวเขาก้ขึ้นไปนั่งบนหัวของมัน แล้วคอยบอกทางกลับไปยังบ้านพักที่ทำไว้

“ข้าชื่อเย่ซี ส่วนเจ้ามีชื่อรึเปล่า” ชายหนุ่มนึกขึ้นได้ว่ายังไม่รู้ชื่อของมันเลย ก้เลยแนะนำตัวสักหน่อย

“ข้าไม่มีชื่อหรอกนายท่าน แต่ข้ามาจากเผ่ามัจฉาบาทา” มันรีบจดจำชื่อของนายท่านของมันให้ขึ้นใจแล้วกล่าวตอบไป

“เหอะๆ มัจฉาบาทา งั้นเจ้าชื่อฟิช ละกัน” เมื่อกล่าวจบเขาก้อดภูมิใจกับการตั้งชื่อของตัวเองไม่ได้ ถึงเขาจะมาจากแผ่นดินจีน แต่เขาก้ชอบชื่อของชาวตะวันตกเหมือนกัน

“ได้เลยนายท่าน ตั้งแต่นี้ไป ข้าจะมีชื่อว่าฟิช” มันรู้สึกดีใจมากที่นายท่านถึงกับตั้งชื่อให้มัน

หลังจากเดินทางกันไปสักพัก พวกเขาก้มาถึงยังบ้านพักจนได้ ฟิชมองบ้านตรงหน้าด้วยความตกตะลึง นี่เหรอบ้านที่นายท่านใช้พักอาศัย มันสัมผัสได้ถึงออร่าอะไรบางอย่าง แค่เข้ามาใกล้ก้เหมือนจะช่วยให้ระดับการฝึกฝนของมันเพิ่มมากขึ้นได้แล้ว

เย่ซีพูดคุยกับฟิชอยู่สักพักถึงเรื่องแหล่งน้ำและอาหาร ก้ได้คำตอบว่าในป่าแห่งนี้มีแหล่งน้ำอยู่ที่เดียวคือใจกลางของปลา ซึ่งที่นั่นอันตรายเป็นอย่างมาก มีข่าวลือว่ามีพญางูพิษอาศัยอยู่เลยไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้ แต่ที่น่าแปลกก้คือแหล่งน้ำที่นั่นใสสะอาด มีปลาแหวกว่าย เลยมีข่าวลืออีกอย่างว่าพญางูพิษอาจตายหรือหายไปนานแล้วก้ได้

ส่วนเรื่องอาหารนั้นไม่มีอะไรน่ากังวลนัก เพราะที่นี่เต็มไปด้วยสัตว์ป่าและสัตว์อสูรมากมาย แต่ที่บริเวณรอบๆนี้ไม่มีเลยก้เพราะถูกออร่าจากสิงโตยักษ์ที่ตามมันมาขับไล่ไปหมด

“แต่ข้าสัมผัสได้ว่าใต้ดินแถวนี้น่าจะมีตาน้ำนะ นายท่าน ท่านจะให้ข้าลองขุดหาดูไหม” ฟิชกล่าวออกมาหลังมองไปรอบๆ มันรู้สึกว่าน่าจะมีตาน้ำใต้ดินอยู่แถวนี้

“ก้เอาสิ จะได้มีน้ำไว้กินกัน”

ว่าแล้วฟิชก้เริ่มขุดหลุมลงไปยังจุดที่มันสัมผัสได้ว่าน่าจะมีตาน้ำ หลังจากขุดไปสักพักราวๆห้าร้อยเมตรได้ ก้เริ่มมีน้ำโผล่ออกมา แล้วทั้งคนทั้งปลาก้ช่วยกันทำแหล่งน้ำจนเสร็จ

“รสชาติน้ำ ใช้ได้เลยนะ อย่างน้อยก้ไม่น่าจะมีอันตรายอะไร” หลังลองชิมไปก้พบว่าน้ำนี้อร่อยดี

โฮกกก

เสียงคำรามดังมาแต่ไกล

เหมือนจะมีอะไรวิ่งมาทางด้านนี้

“อย่าบอกนะว่าไอ้แมวเวรนั่นมันตามมาถูกทางด้วย” ฟิชหน้าเสียไปเลย มันจำเสียงคำรามนี้ได้เป็นอย่างดี

“เจอเจ้าจนได้ บังอาจมาหลอกข้า” เป็นสิงโตยักษ์นั่นเอง มันไล่ตามกลิ่นเลือดมาตลอดทางจนมาถึงที่แห่งนี้ แต่เมื่อมันเห็นชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆกับปลายักษ์ มันก้ครุ่นคิดนิดหน่อย เพราะมันสัมผัสถึงพลังจากชายคนนี้ไม่ได้

ไม่มนุษย์เบื้องหน้าระดับสูงกว่ามัน ก้เป็นแค่คนธรรมดา แต่มันตัดตัวเลือกแรกทิ้งไปเพราะมันไม่คิดว่าจะมีมนุษย์ที่ระดับพลังสูงกว่ามันอยู่ในป่าแถวนี้แน่นอน เพราะตัวมันก้นับว่าเป็นสัตว์อสูรระดับสูงสุดในป่าแห่งนี้แล้ว

เมื่อคิดได้ดังนั้น มันก้ไม่รอช้า รีบวิ่งเข้าใส่ปลายักษ์ตรงหน้าทันที!

“เจ้าสู้กับมันไปนะ ข้าขอไปนั่งพักสักหน่อย”  เย่ซีไม่ได้คิดที่จะเข้าต่อกรกับสิงโตยักษ์ในทันที เพราะเขาต้องการเห็นการต่อสู้ของโลกใบนี้สักหน่อย และก้ดูเหมือนว่าสิงโตยักษ์จะไล่ตามฟิชมา ไม่ใช่ต้องการจะฆ่าเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่

“นายท่าน แต่ข้าสู้มันไม่ได้นะ” ฟิชได้แต่ร้องโอดโอย มันหวังเหลือเกินว่านายท่านจะออกหน้าแทนมัน แต่เหมือนจะไม่เป็นแบบนั้น

“พยายามเข้า ไปได้แล้ว อย่าทำขายหน้า” ว่าแล้วชายหนุ่มก้ถีบปลายักษ์จนร่างมันกระเด็นพุ่งไปทางสิงโตยักษ์ที่กำลังวิ่งเข้ามา แล้วตัวเขาก้เดินเข้าบ้านไม้ที่ทำไว้ไป

“เอาวะ ตายเป็นตาย” ฟิชตะโกนปลุกใจ แล้วเริ่มเปิดฉากต่อสู้กับสิงโตตรงหน้า

การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด ตัวฟิชก้นับได้ว่าแข็งแกร่งไม่น้อย ใช้ได้ทั้งธาตุน้ำและสายฟ้า ผสานกันได้ลงตัว สร้างความเสียหายได้ไม่เบา ประกอบกับได้รับการช่วยเหลือจากของกินของเย่ซี ทำให้พลังของมันฟื้นกลับมาเต็มเปี่ยม

แต่สิงโตยักษ์ไม่เหมือนกัน ถึงมันจะแข็งแกร่งกว่า แต่ก้ใช้พลังไปไม่น้อย ประกอบกับวิ่งไล่ล่ามาตลอดทาง มันก้เหลือพลังไม่ถึงครึ่งแล้ว

“เอ้ารับไป” ในขณะที่ฟิชพลาดท่าโดนลูกบอลไฟเข้าไปจนร่างไหม้เกรียมไปเกือบครึ่ง เสียงชายหนุ่มก้ดังขึ้นพร้อมกับขว้างลูกอม อมยิ้ม น้ำแดง ไปทางฟิช

เมื่อฟิชเห็นดังนั้นก้รีบอ้าปากกลืนของเหล่านั้นไปจนหมด ร่างกายที่หมดแรงแล้วเต็มไปด้วยบาดแผลก้ค่อยๆหายดีอีกครั้ง

การต่อสู้ดำเนินไปเกือบครึ่งชั่วโมง ตลอดการต่อสู้เย่ซีก้โยนของไปให้ฟิชเรื่อยๆ ทำให้มันไม่ตายสักที แถมยังค่อยๆพัฒนาฝีมือและสายเลือดขึ้นอีกต่างหาก

ก่อนหน้านี้สิงโตยักษ์เห็นแล้วดังนั้นมันจึงลองยิงลูกบอลไฟไปใส่บ้านไม้หวังจะกำจัดชายหนุ่มคนนั้นซะ แต่ปรากฏว่าบ้านไม้ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน มันจึงรอโอกาสอะไรบางอย่างแทน มันคอยรวบรวมพลังเอาไว้อย่างเงียบๆ

“ข้าชักเบื่อแล้วนะ เอ้า เอาไปพิเศษเลย” ว่าแล้วชายหนุ่มก้โยนของกินไปให้อีก สิงโตยักษ์ที่เห็นดังนั้นจึงรีบระเบิดพลัง พุ่งไปแย่งของทั้งหมดกลืนลงไปในคำเดียว มันกะว่าเมื่อแย่งของกินที่หมดแล้วมันก้จะใช้ท่าไม้ตายอัดใส่ปลายักษ์ตรงหน้าที่ร่างกายไม่ฟื้นฟูให้ตายในทีเดียว

“เห้ย!! ไอ้แมวหน้าไม่อาย” ฟิชเห็นดังนั้นก้ตะโกนออกมาด้วยความเดือดดาล

แต่แล้ว เรื่องไม่คาดคิดก้เกิดขึ้น!

ตู้ม!!

ร่างของสิงโตยักษ์ระเบิดออกมาอย่างแรง แม้แต่วิญญาณก้สลายไปในทันที

“โอ้โห ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเรื่องจริง นึกว่าอำเล่นซะอีก เละเทะไปหมด” เสียงของเย่ซีดังขึ้นด้วยความตื่นเต้น

ดูเหมือนคำเตือนเรื่อง อย่ากินมากเกินไปไม่งั้นระเบิดตายจะเป็นเรื่องจริงแหะ...