ตอนที่ 29 : เวทย์รักษาของแรนช์

ลมแรงพัดวัชพืชกระจัดกระจายไปทั่วทุ่งหญ้า ใบหญ้ากวัดแกว่งไปมาอย่างดุเดือดท่ามกลางสายลมจนเกิดเป็นเสียงดัง

เมฆเคลื่อนตัวและลอยต่ำลงอย่างต่อเนื่องตามแรงลม

ดูเหมือนฝนห่าใหญ่กำลังจะเทลงมา

ท่ามกลางสายลมกระหน่ำ เสื้อคลุมของแรนช์พลิ้วไหว แต่ร่างของเขายังคงนิ่งไม่ไหวติง

“ฟู่ว— ฉันบอกเธอแล้วว่าเราเข้ากันได้ดี”

แรนช์หายใจด้วยความโล่งอก มุมปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย

ไฮพีเรียนสามารถช่วยเขาดึงดูดความสนใจส่วนใหญ่ของเฟอร์ราตได้ ทำให้เฟอร์ราตไม่มีเวลามาสนใจการสนับสนุนจากแนวหลังที่อยู่ในระยะไกล ซึ่งดีกว่าที่แรนช์คาดไว้มาก

จากนี้เขาก็สามารถร่ายเวทย์ได้อย่างปลอดภัยโดยไม่ต้องขยับ

“ถึงเวลาใช้เวทย์รักษาสักที”

แรนช์หัวเราะเบาๆ บนฝ่ามือของเขามีการ์ดเวทมนตร์ใบใหม่ปรากฏขึ้น

ด้วยการอัดพลังเวทย์เข้าไป คาถาที่สลักอยู่บนการ์ดเวทมนตร์ก็ถูกเปิดใช้งาน มันถูกกระตุ้นขึ้นทีละชั้นเหมือนกับการใช้งานม้วนคัมภีร์!

พลังการรักษาที่นุ่มนวลและอ่อนโยนลอยผ่านทุ่งหญ้าราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ เข้าปกคลุมร่างที่อยู่ในระยะไกล

นี่คือเวทมนตร์รักษาอันบริสุทธิ์

...

ผู้คนที่เฝ้าดูการต่อสู้ในโลกแห่งภาพฉายผ่านทางห้องประชุมรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ในเวลานี้แรนช์ไม่ได้แสดงการ์ดเวทมนตร์ประเภทอื่นๆ

แต่ใช้คาถารักษาที่เป็นเวทมนตร์ประจำอาชีพของเขาอย่างระมัดระวัง

“การตอบโต้เชิงตั้งรับถือเป็นการเคลื่อนไหวที่ไม่ดี”

ที่ขอบห้องประชุม ศาสตราจารย์คนหนึ่งกอดอกพลางมองหน้าจอด้วยสีหน้าจริงจัง

เพื่อนร่วมทีมของแรนช์ในขณะนี้คือไฮพีเรียนผู้เป็นนักฆ่า ดังนั้นเขาจึงไม่ควรเลือกที่จะต่อสู้แบบสงครามยืดเยื้อกับนักเวทย์ประจำตำแหน่งอย่างเฟอร์ราต

การตัดสินใจแบบนี้ถือเป็นข้อผิดพลาดในการทำงานเป็นทีม

สิ่งนี้ช่วยไม่ได้ที่จะทำให้อาจารย์ในห้องประชุมของสถาบันนักปราชญ์ผู้คาดหวังให้มือใหม่สองคนสร้างปาฏิหาริย์รู้สึกผิดหวังเป็นสองเท่า

แต่วินาทีถัดมา

อาจารย์ทุกคนที่ได้เห็นการกระทำของแรนช์ต่างต้องตกตะลึง

พวกเขามีสีหน้าแปลกๆ พลางจัดระเบียบคำพูดราวกับว่าพวกเขากำลังเห็นภาพอะไรสักอย่างที่ทำให้หายใจไม่ออก

แรนช์ เอ็งเลือกเป้าหมายของคาถาผิด!

ไม่เพียงแต่เวทย์รักษาของเขาไม่ได้มอบให้กับไฮพีเรียนเท่านั้น แต่ยังถูกร่ายใส่ตัวเฟอร์ราตศัตรูของเขาอีกด้วย

“อะไรวะเนี่ย…”

“ใช้เวทย์รักษาผิดคนงั้นเหรอ?”

คำถามต่างๆ ค่อยๆ ดังขึ้นมา

“เขาจงใจร่ายใส่เฟอร์ราตหรือเปล่า?”

“ไม่ นั่นเป็นเวทย์รักษาล้วนๆ มันไม่มีประโยขน์ที่จะทำแบบนั้น แถมมันก็ไม่ใช่นมพิษ[1]ที่มีเฉพาะนักบวช เฟอร์ราตคงได้รับการรักษาแล้วล่ะ”

อาจารย์ที่นั่งอยู่ในกลุ่มนักเวทย์รักษาขมวดคิ้วพร้อมกับกล่าวด้วยความมั่นใจ

พวกเขาทั้งหมดคุ้นเคยกับเวทมนตร์ที่แรนช์ใช้เป็นอย่างดี

มันเป็นเวทย์รักษาขั้นพื้นฐานระดับสองที่เรียกว่า [การรักษาอย่างต่อเนื่อง]

เอฟเฟ็กต์คือการเพิ่มสถานะการฟื้นฟูสุขภาพอย่างต่อเนื่องให้กับเป้าหมาย

เวทย์รักษาโดยทั่วไปเป็นการใช้งานแบบกำหนดเป้าหมาย

แม้แต่นักเวทย์ขาวมือใหม่ก็ยังมีปัญหาในการร่ายคาถาใส่เป้าหมายผิดตำแหน่ง

หากพวกเขาเป็นไฮพีเรียน ความดันโลหิตของพวกเขาคงจะระเบิดทันที

ตอนนี้เธออาจจะตระหนักแล้วว่าแรนช์เป็นพวกแฝงตัวเข้ามา

ความรู้สึกคาดหวังที่ถูกจุดขึ้นโดยแรนช์ สุดท้ายก็พังทลายลงไป

“เดี๋ยวก่อน”

พร้อมกับน้ำเสียงสงสัยของรองคณบดีรอน

ทันใดนั้น.

อาจารย์บางคนเริ่มสังเกตเห็นว่าเฟอร์ราตที่อยู่ในหน้าจอกำลังกัดฟันกรอด เขาต้องการจะคำรามอะไรบางอย่าง แต่กลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา

ในเวลาเดียวกัน.

พื้นหลังหน้าจอก็ระบุคุณสมบัติของเวทมนตร์รักษาที่แรนช์เพิ่งใช้งานได้สำเร็จ —

[การรักษาอย่างต่อเนื่องฉบับผิดพลาด]

[ประเภท: การ์ดคาถา]

[เกรด: สีม่วงล้ำค่า]

[ระดับ: 2]

[เอฟเฟกต์: ฟื้นฟูพลังชีวิตของเป้าหมายอย่างต่อเนื่อง ระยะเวลาการรักษาเพิ่มขึ้นอย่างมาก แต่ผลการรักษาลดลงและส่งผลให้เกิดความเจ็บปวดอย่างรุนแรงเมื่อพลังชีวิตฟื้นฟู]

[หมายเหตุ: สินค้าล้มเหลวที่ถูกคัดทิ้ง]

“นี่มัน... การ์ดที่ได้รับการพัฒนาจาก [การรักษาอย่างต่อเรื่อง] เกรดสีน้ำเงินหายากงั้นเหรอ?”

อาจารย์ที่เห็นเอฟเฟ็กต์ของการ์ดอดไม่ได้ที่จะพึมพำ

การ์ดเสริมประสิทธิภาพประเภทนี้ไม่ได้แปลกประหลาดอะไร

มันเป็นความล้มเหลวแบบที่เห็นได้ตามทั่วไป

แม้ว่าระยะเวลาการใช้งานจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก แต่ก็ยังมาพร้อมกับผลเสียโดยตรงที่ทำให้มันกลายเป็นของไร้ประโยชน์

ในตลาดมักจะมีการ์ดคล้ายๆ กันถูกโละทิ้ง โดยทั้งหมดมีราคาต่ำสุดในบรรดาการ์ดที่มีเกรดเท่ากัน

พวกมันแทบจะถูกผู้สร้างการ์ดซื้อไปเพราะต้องการย่อยเอามาใช้เป็นวัตถุดิบ

“ใช่แล้ว คุณสมบัติเวทมนตร์ของแรนช์นั้นต่ำ ส่วนการ์ดล้มเหลวพวกนี้ก็มีผลเสียที่ทำให้การรักษาอ่อนแอลงเช่นกัน…”

เมื่อเห็นผลการรักษาอย่างต่อเนื่องที่เฟอร์ราตได้รับ

ในที่สุดอาจารย์ที่เฝ้าดูก็เข้าใจว่าทำไมแรนช์จึงยืนอยู่ต่อหน้าศัตรูได้อย่างปลอดภัยและกล้าหาญ เพราะโดยพื้นฐานแล้วเขาไม่กลัวผลกระทบใดๆ

“แล้วการ์ดใบนี้มีประโยชน์อะไร”

ในที่สุดอาจารย์คนหนึ่งที่ลังเลอยู่นานก็ถามคำถามที่ค้างคาใจที่สุดออกมา

จุดประสงค์ของการใช้การ์ดการรักษาที่ผิดพลาดใบนี้เพื่อรักษาคู่ต่อสู้คืออะไร?

รองคณบดี: “...ประโยชน์ของมันก็คือการทรมาน”

เหล่าอาจารย์: “...”

“และเขายังสามารถทำให้คู่ต่อสู้เจ็บปวดได้ตลอดเวลา เวทย์รักษาของเขานั้นยาวนานจนคู่ต่อสู้ไม่สามารถแม้แต่จะหลบเลี่ยงพวกมันได้”

“แถมการรักษาอย่างต่อเนื่องที่เขาร่ายใส่ศัตรูนั้นมันยังเป็นสถานะบัฟ ทำให้อีกฝ่ายไม่สามารถลบออกได้ด้วยการใช้เวทย์ชำระล้าง”

“ตราบใดที่ศัตรูไม่สามารถฆ่าเขาได้ ศัตรูของเขาก็จะถูกทรมานอย่างต่อเนื่อง”

พร้อมๆ กับที่รองคณบดีได้ออกความเห็นเกี่ยวกับเวทย์รักษานี้ที่ทุกคนไม่ทราบความหมาย

พวกเขาได้เห็นมันบนหน้าจอเวทมนตร์

แรนช์หยิบการ์ดการรักษาที่ล้มเหลวหลายประเภทออกมาอีกหลายใบ จากนั้นก็รัวทั้งหมดใส่ร่างของเฟอร์ราต

เฟอร์ราตที่กำลังต่อสู้อยู่

ความเจ็บปวดที่เกิดจากผลกระทบด้านลบของการรักษาหลายวิธีทำให้ตาของเขาแทบถลนออกจากเบ้า!

กลางอากาศ เฟอร์ราตตัวสั่นไปทั้งตัว ดวงตาของเขาแดงก่ำ เสียงกลายเป็นแหบแห้ง ทำได้เพียงส่งเสียงครวญครางเบาๆ เท่านั้น

เขาอยากจะคำรามคำสาปแช่งออกมา

แต่กลับไม่สามารถส่งเสียงได้

และอีกฟากหนึ่งห่างไกลออกไปบนทุ่งหญ้า

แรนช์กำลังมองดูเฟอร์ราตจากระยะไกล

“หึหึ~”

แรนช์ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

นี่แหละคือเสน่ห์ของ [การสื่อสารที่เป็นมิตร]

ฉัน ผู้เบิกทางรุ่นเยาว์แห่งกลุ่มต่อต้านการสบถ จะไม่ยอมให้คุณพูดคำหยาบคายเด็ดขาด!

...

“...”

หลังจากความเงียบผิดปกติเกิดขึ้นในห้องประชุม

ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจว่าทำไมแรนช์ถึงเรียกตัวเองว่านักเวทย์ขาว!

แนวคิดใหม่ของนักเวทย์ขาวผู้นี้ไม่เคยมีมาก่อนในโลกเลย —

แทนที่จะรักษาเพื่อนร่วมทีม อีกฝ่ายกลับไป “รักษา” คู่ต่อสู้

เพื่อให้ศัตรูเกิดมลพิษทางจิตใจและเป็นการแทรกแซงอย่างต่อเนื่อง

ทัศนคติแบบนี้มันคือสุสานกระบี่ชัดๆ!

เหล่าอาจารย์เองก็เริ่มตระหนักรู้บ้างแล้ว

แรนช์ วิลฟอร์ด ชายคนนี้มีพรสวรรค์เฉพาะตัวในด้านการเยาะเย้ยอันทรงพลัง

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ใช้ทักษะการเยาะเย้ยของเขาเลย

แต่อาจทำให้ผู้คนวิตกกังวลได้อย่างง่ายดาย

แม้กระทั่งยอมทุ่มทุกอย่างเพื่อสังหารเขา!

...

โลกแห่งภาพฉายแบบจำลอง บนทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ไอเลวิน

เมฆบนท้องฟ้าเคลื่อนตัวและเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลาตามกระแสลม

เสียงฟ้าร้องในระยะไกลค่อยๆ เข้ามาใกล้ สายฟ้าแลบแปลบปลาบส่องประกายเป็นครั้งคราวบนท้องนภา ส่องสว่างร่างทั้งสามจนกระพริบขึ้นพร้อมกันบนทุ่งหญ้าที่ปกคลุมไปด้วยเมฆดำ

ด้วยเสียงคำรามที่หนักหน่วง ดูเหมือนว่าฝนจะตกหนักได้ทุกเมื่อ

เฟอร์ราตเป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังกราดเกรี้ยว ไม่สง่างามเหมือนกับก่อนหน้านี้อีกต่อไป

เขากัดฟันกรอด สีหน้าบิดเบี้ยว เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและความเดือดดาล ความโกรธในอกของเขาเหมือนปล่องภูเขาไฟที่ถูกปิดกั้น ไม่สามารถปะทุได้จนทำให้มันร้อนขึ้นเรื่อยๆ

เขาทนต่อความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ตอนนี้เขาแค่ต้องการจับแรนช์ถลกหนัง!

(จบตอน)

[1] นมพิษ เป็นศัพท์ในเกม

นม โดยทั่วไปหมายถึงผู้เล่นสายสนับสนุนทีม หรือผู้เล่นที่มีอาชีพสายรักษา

นมพิษ หมายถึง การรักษาที่ผู้เล่นสายสนับสนุนใช้นั้นเป็นสิ่งไม่ดี ซึ่งอาจสามารถทำให้ทีมตัวเองแพ้ได้

ในบริบทหมายถึงนักบวชใช้เวทย์ศักดิ์สิทธิ์ใส่ปีศาจ