ตอนที่ 27 : เพื่อนร่วมทีมที่เหมือนกันกับไฮพีเรียน

ห้องประชุมที่ควรจะเรียบร้อยและเป็นระเบียบในเวลานี้กลับเริ่มวุ่นวาย อาจารย์หลายคนเบิกตากว้างพลางจ้องมองไปยังหน้าจอเวทมนตร์ที่แขวนอยู่ตรงกลาง มือตบโต๊ะพร้อมกับผุดลุกขึ้นยืน!

“...?”

ทันใดนั้นทั่วทั้งห้องประชุมก็ดังก้องไปด้วยเสียงการสนทนาที่ฟังดูสับสนและตกตะลึง

เว้นแต่ว่าคุณจะไม่มีทักษะการร่ายคาถา

มิฉะนั้น.

การ์ด [การสื่อสารที่เป็นมิตร] ใบนี้สามารถมองเหยียดนักเวทย์ดั้งเดิมได้ทุกคน!

เนื่องจากความสะดวกของการร่ายคาถาและการจัดโครงสร้างอย่างอิสระที่มาจากการ์ดเวทมนตร์ แม้ว่านักเวทย์ยุคใหม่จะเรียนรู้คาถาเพื่อขยายคลังทักษะของพวกเขา แต่พวกเขาก็แทบจะไม่ได้ฝึกฝนทักษะที่ใช้ในการร่ายคาถาเลย

“สถาบันวิศวกรรมเวทมนตร์กำลังดำเนินการวิจัยและพัฒนาผลลัพธ์ใหม่ลับหลังเราอีกแล้วเหรอ…?”

แม้แต่รองคณบดีรอนที่จับปากกาอย่างเงียบๆ ก็อดไม่ได้ที่หางตาจะกระตุก

เขาได้รู้สิ่งหนึ่ง.

จากนี้ไป “การร่ายเวทย์โดยไม่ต้องร่ายคาถา” จะกลายเป็นหลักสูตรภาคบังคับในสถาบันนักปราชญ์

การ์ดเวทมนตร์ที่น่าขยะแขยงนี้จะเป็นเหมือนเชื้อโรค เริ่มต้นด้วยการปรากฏตัวครั้งแรกในมหาวิทยาลัยไอเซอร์ไรต์ และค่อยๆ แพร่กระจายไปยังเมืองหลวง ทั้งราชอาณาจักรฮัตตัน ไปยังทวีปทางใต้ จากนั้นก็ลามไปทั่วโลก…

ซึ่งไม่สามารถรู้ได้ว่าใครคือผู้สร้างมัน

มักจะมีผู้สร้างการ์ดที่มีความสามารถที่ไม่สามารถอธิบายได้อยู่จำพวกหนึ่ง ซึ่งพวกเขาไม่รู้เลยว่าการ์ดที่ตัวเองสร้างนั้นมันรบกวนสภาพแวดล้อมมากเพียงใด ตัวตนที่แท้จริงของพวกเขาไม่สามารถสืบย้อนได้จนกว่าผลงานของพวกเขาจะออกสู่ตลาดมาเป็นเวลานาน

ดูเหมือนว่าหลังสอบเสร็จแล้ว

ไม่ว่าแรนช์จะสอบผ่านหรือไม่ก็ตาม

จะมีคนติดต่อแรนช์และค้นหาวิธีตรวจสอบแหล่งที่มาของ [การสื่อสารที่เป็นมิตร] ใบนี้แน่นอน

หรือเพียงแค่ได้รับ [การสื่อสารที่เป็นมิตร] มาอยู่ในมือ ย้อนรอยเวทมนตร์พิษที่อยู่ในนั้น จากนั้นก็พยายามเลียนแบบหลักการทำงานโดยเร็วที่สุด!

“ไม่น่าเป็นไปได้ที่เขาจะสร้างเอง…”

รองคณบดีรอนขมวดคิ้ว

แม้ว่าในสถาบันนักปราชญ์จะมีนักศึกษาที่สร้างการ์ดเวทมนตร์ได้ แต่ส่วนใหญ่เป็นนักศึกษาของสถาบันวิศวกรรมเวทมนตร์ที่เชี่ยวชาญในการสร้างการ์ด

ผู้สร้างการ์ดที่สามารถสร้าง [การสื่อสารที่เป็นมิตร] นี้ได้ต้องเป็นการดำรงอยู่ที่คล้ายกับระเบิดแม้แต่ในโลกของการสร้างการ์ดก็ตาม

ตอนนี้ดูเหมือนว่า

แทนที่จะปล่อยให้แรนช์ผู้ถือครองเบาะแสของ “ผู้สร้างการ์ดเวทมนตร์” กลับบ้านไปเพราะสอบตก คงจะดีกว่าถ้าแรนช์สามารถเข้าร่วมสถาบันนักปราชญ์ได้

เนื่องจากที่นี่มีคณบดีลอเรน จึงไม่มีใครกล้ายุ่งกับแรนช์

และถ้า [การสื่อสารที่เป็นมิตร] ได้รับอนุญาตให้ไหลเข้าสู่ตลาดในปริมาณมากอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสถาบันนักปราชญ์คือผู้ที่ต้องปวดหัวหนักที่สุด

มือใหม่คนนี้ผุดมาจากไหนกัน?

รองคณบดีรอนอดไม่ได้ที่จะมองข้อมูลในมือของเขาด้วยความสับสน

ข้อมูลส่วนตัวเปล่าๆ ยิ่งดูก็ยิ่งแปลก

หากการสอบรอบที่แล้วเป็นเพียงอุบัติเหตุ

นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่แรนช์ทำให้พวกเขาต้องมืดแปดด้าน

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังไม่ได้แสดงความสามารถของนักเวทย์ขาวเลย

ประเภทของชายคนนี้ยังคงเป็นปริศนา

ส่วนที่ปรากฏในข้อมูล

แรนช์เองไม่ได้เชี่ยวชาญเวทมนตร์ใดๆ เป็นพิเศษ และอาชีพของเขาในฐานะนักเวทย์ขาวนั้นได้รับการยอมรับจากหอคอยเวทมนตร์

การ์ดส่วนใหญ่บนตัวเขาจะเป็นการ์ดคาถารักษา

มีคาถาที่ใช้งานได้จริงอย่างน้อยสองหรือสามคาถาเช่น [การสื่อสารที่เป็นมิตร]

แต่สิ่งที่รอนไม่เข้าใจก็คือ —

แรนช์มีพลังเวทมนตร์ต่ำมาก แต่อะไรคือข้อพิจารณาในการที่เขานำการ์ดรักษาที่มีสัดส่วนสูงเช่นนี้มาใช้งาน

มีการจำกัดจำนวนการ์ดเวทมนตร์ที่จิตวิญญาณของแต่ละคนสามารถผูกมัดได้

ยิ่งการ์ดเวทมนตร์มีระดับสูงมากเท่าไหร่ พวกมันก็จะครอบครองพื้นที่ในจิตวิญญาณของตัวผู้ใช้มากขึ้นเท่านั้นหลังจากถูกผูกมัดกับจิตวิญญาณ

ตัวอย่างเช่น หากแรนช์อยู่ที่ระดับสอง เขาสามารถผูกการ์ดเวทมนตร์ที่มี [เกรด] เข้ากับจิตวิญญาณได้สูงสุด 20 ใบเท่านั้น

และระดับสูงสุดที่สามารถผูกมัดได้ก็คือการ์ดเวทมนตร์ระดับสอง

หากในอนาคตเขาไปถึงระดับสาม เขาจะสามารถผูกการ์ดเวทมนตร์ที่มี [เกรด] ได้สูงสุด 30 ใบ เช่นเดียวกัน การ์ดเวทมนตร์ที่ผูกได้ก็คือระดับสาม

ในทางกลับกัน.

หากแรนช์อยู่ระดับสองและผูกการ์ดเวทมนตร์ทั้งหมดเป็นระดับสอง จำนวนการ์ดที่เขาผูกมัดได้ก็จะจำกัดสูงสุดอยู่ที่ 10 ใบ

แต่ถ้าการ์ดเวทมนตร์ที่เขาผูกมีระดับหนึ่งคละอยู่บางใบ เขาก็สามารถผูกการ์ดเพิ่มเติมได้

[เกรด] ของการ์ดเวทมนตร์ยังถือเป็น “ต้นทุน” ได้ในระดับหนึ่ง   

การ์ดเวทมนตร์เกรดต่ำถือได้ว่ามี “ต้นทุน” น้อยกว่า

ดังนั้นการ์ดเวทมนตร์ระดับต่ำเกรดสูงที่ใช้งานกันอย่างแพร่หลายบางใบจะไม่ถูกจำกัดเมื่อตัวผู้ใช้ไปถึงระดับสูง

ขณะนี้รองคณบดีรอนกำลังไตร่ตรองเรื่องหนึ่ง

ในทางตรงกันข้าม หากแรนช์มีแต่การ์ดคาถาใช้งานเฉพาะเป้าหมาย เช่น [การสื่อสารที่เป็นมิตร] ด้วยขีดจำกัดมานาที่สูงและความสามารถในการร่ายต่อเนื่องที่มาจากคุณสมบัติทางจิตที่สูงมากของแรนช์ บางทีเขาอาจจะเป็นสายสนับสนุนที่สามารถบรรลุผลลัพธ์อันน่าอัศจรรย์ก็ได้

"แม้ว่าแรนช์จะแสดงผลลัพธ์ที่น่าอัศจรรย์ แต่ปัญหาที่แท้จริงก็คือหลังจากนี้”

“ช่องว่างระดับมันใหญ่เกินไป”

อาจารย์ในห้องประชุมเริ่มให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดกับสถานการณ์การต่อสู้

ในความคิดเห็นของพวกเขา การต่อสู้ที่แต่เดิมผลลัพธ์ถูกกำหนดไว้แล้วกลับมีจุดผลิกผันไปในทางที่ดีขึ้น ซึ่งโดยธรรมชาติแล้วนำมาซึ่งความคาดหวังอันแปลกประหลาด

แต่พวกเขาก็รู้เช่นกันว่าช่องว่างคุณสมบัติพื้นฐานระหว่างระดับห้าและระดับสองกับสามนั้นเปรียบเสมือนก้นเหวลึก

แม้จะใช้เพียงแค่กำปั้นและเวทมนตร์โจมตีปกติ เฟอร์ราตก็ยังสามารถสังหารแรนช์กับไฮพีเรียนได้อย่างง่ายดาย ยิ่งไปกว่านั้นเฟอร์ราตยังมีคาถาเล็กๆ จำนวนหนึ่งที่สามารถร่ายได้แบบทันที ในทางกลับกัน เป็นเรื่องยากที่ผู้ท้าทายทั้งสองคนจะสร้างความเสียหายที่มีประสิทธิภาพต่อเฟอร์ราตได้

สถานการณ์เพิ่งเปลี่ยนจากสิบมาเป็นเก้า

...

ในหน้าจอเวทมนตร์

การต่อสู้บนที่ราบอันกว้างใหญ่ไอเลวินยังคงดำเนินต่อไป

ขณะที่เฟอร์ราตตกตะลึง เขาก็เข้าใจความจริงที่ไม่ธรรมดาที่ว่าเขาไม่สามารถร่ายคาถาเพื่อร่ายเวทย์ได้

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เฟอร์ราตก็รู้สึกหนาวสั่นอยู่ในใจ

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกตื่นตระหนก

ดูเหมือนจะมีเสียงแหวกผ่านอากาศเข้ามา

ไม่รู้ว่ามีร่างหนึ่งโผล่ออกมาจากตรงจุดไหน ทันทีที่ร่างของเธอคมชัดขึ้น มันก็มาพร้อมกับคมมีดที่แทงทะลุหัวใจของเฟอร์ราต!

ไฮพีเรียนและเฟอร์ราตอยู่ในระยะใกล้กันมาก

กริชในมือของเธอแทบจะแทงทะลุเข้าไปในหัวใจของเฟอร์ราตแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น กริชรูปหางแมงป่องอันแปลกประหลาดยังมีแสงคริสตัลแปลกๆ เปล่งประกายออกมา ซึ่งเห็นได้ชัดว่ามีพิษระดับสูงเคลือบไว้

ไสหัวไป! !

เฟอร์ราตอยากจะตะโกนด้วยความโกรธแต่ก็ทำได้เพียงส่งเสียงแปลกๆ เท่านั้น ในเวลาเดียวกันก็มีออร่าสีแดงเข้มส่องสว่างพุ่งออกมาจากรอบตัวเขา!

แม้ว่าเขาจะร่ายเวทย์และร่ายคาถาไม่ได้ แต่เขายังคงมีคาถาระดับต่ำเล็กๆ ที่สามารถใช้งานได้แบบทันที!

วงกลมแสงแผ่ออกจากร่างของเขาและหายวับไปในพริบตา ไฮพีเรียนซึ่งจู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นเมื่อสักครู่ถูกวงแหวนแห่งไฟดีดใส่ทันที

“ฮึ่ม”

ไฮพีเรียนที่ถูกโจมตีด้วยท่านี้ รีบกลิ้งตัวลงกับพื้นและลุกขึ้นยืน

นอกจากรอยไหม้เล็กน้อยบนร่างกายของเธอแล้ว เธอยังคงดูปกติดี

ไฮพีเรียนซึ่งแต่เดิมอยู่ข้างๆ แรนช์ได้สลายตัวไปราวกับฟองสบู่ มันเป็นเพียงร่างปลอมที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังหลังจากที่เธอใช้เวทมนตร์ล่องหน

“ไอ้สารเลว ดันรอดไปซะได้”

ไฮพีเรียนพึมพำด้วยใบหน้าเศร้าหมอง

กลางอากาศ.

ขณะนี้มีรอยเลือดติดอยู่บนแก้มของเฟอร์ราต เลือดสีแดงสดค่อยๆ เริ่มไหลหยดออกมาจากบาดแผล

ในวินาทีก่อนหน้านี้เมื่อไฮพีเรียนตระหนักว่าเธอไม่สามารถแทงหัวใจของเฟอร์ราตได้ เธอจึงใช้กำลังทั้งหมดของตัวเองเพื่อขว้างกริชหางแมงป่องในมือต่างกระสุนปืนพุ่งไปที่หัวของเขาโดยตรง!

เฟอร์ราตผู้มีประสบการณ์การต่อสู้มากมายและความเร็วในการตอบสนองที่สูงมาก ยังได้หันศีรษะไปด้านข้างเหมือนกับใช้สัญชาตญาณและหลบเลี่ยงการโจมตีอันตรายได้

แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็ยังไม่สามารถหลีกเลี่ยงกลอุบายสกปรกในระยะใกล้ได้อย่างสมบูรณ์

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงแผ่ขยายออกจากบาดแผลบนแก้มของเฟอร์ราต ทำให้หลอดเลือดดำบนหน้าผากของเขาเต้นกระตุกเป็นจังหวะ

เห็นได้ชัดว่าเขาถูกพิษจากรอยขีดข่วนบนแก้ม และบาดแผลนั้นก็รักษาได้ยาก แม้ว่าก่อนที่จะมาที่นี่เฟอร์ราตจะใช้เวทย์รักษาใส่ตัวเองแล้วก็ตาม

ขณะนี้เฟอร์ราตตกอยู่ในสถานะใบ้ที่แรนช์เป็นผู้ลงมือ และยังไม่สามารถยกเลิกสถานะเชิงลบเหล่านี้ออกได้ด้วยเวทมนตร์ชำระล้างของเขาเอง

เขายังคงต้องอดทนต่อความเจ็บปวดจากการถูกมีดบาด ทำได้เพียงพึ่งพาการต้านทานระดับห้าของตัวเองเพื่อทนต่อระยะเวลาของพิษ!

แม้ว่าพิษระดับสามบนกริชของไฮพีเรียนแทบจะไม่เป็นภัยคุกคามต่อเฟอร์ราตผู้อยู่ระดับห้า

แต่เฟอร์ราตกลับค่อยๆ รู้สึกถึงความโกรธที่พุ่งออกมาจากหัวใจ!

แม้ว่ามือใหม่ที่แสนอ่อนแอสองคนบนพื้นจะไม่ได้เข้าขากันเลย

แต่ราวกับว่าพวกมันมาจากนรกเหมือนกัน

หนึ่งใช้พิษที่มีฤทธิ์ต่อเลือด แถมยังล่องหนไม่สามารถตรวจจับได้

นอกจากนี้ยังมีประตูผนึกเวทย์อยู่ทางด้านหลัง และเขาก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะงัดอะไรออกมาอีก

คู่รักคู่นี้ถูกพามาพบกันเพราะถูกพระเจ้าลงโทษจริงๆ!

(จบตอน)